ตอนที่3

“ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วย..ทำไมๆ..ฮือๆๆๆ”

น้ำอิงนอนกอดหมอนะอื้นให้จนหลบไปด้วยอาการเหนื่อยทั้งกายและเหนื่อยทั้งใจ

วันต่อมา

08.00 น.

“ป้าจันทร์คะพี่อาชน์ไม่ทานข้าวเช้าหรอคะ”

อัญญาลงมารอพี่ชายเธอทานข้าวพักใหญ่แล้วแต่ไม่เห็นว่าพี่ชายเธอจะลงมาทานข้าวเช้าเสียทีจึงต้องถามจันทร์วาดหญิงวัยกลางคนที่เป็นหัวหน้าแม่บ้าน

“คุณอาชน์บินไปที่เหนือตั้งแต่เมือคืนแล้วค่ะ”

จันทร์วาดหันมาบอกคุณหนูของเธออมยิ้มเล็กน้อยครั้งนี้ก็เป็นอีกครั้งที่อัศวินนั้นไปไหนไม่บอกกล่าวน้องสาวอีกตามเคย

“อ้าว..อายไม่เห็นรู้เรื่องเลย”

อัญญานั่งหน้ามุ่ยอยู่ที่โต๊ะอาหารอีกตามเคยวันนี้เธอกะว่าจะคุยเรื่องขอเบิกเงินกับพี่ชายของเธอสักหน่อยเชียวแต่ถ้าหากเป็นแบบนี้เธอจะรอคุยต่อหน้าไม่ได้เธอต้องคุยตอนนี้เลยเพราะเพื่อนเธอจำเป็นต้องใช้เงินถึงแม้ว่าน้ำอิงจะปฏิเสธแต่ยังไงหากเธอเอาเงินไปยื่นให้กับมือแล้วเพื่อนเธอก็ต้องรับความช่วยเหลือเป็นแน่

“...รับสิพี่อาชน์...”

อัญญาต่อสายหาพี่ชายเธอหลายสิบสายก็ไม่เคยจะติดแม้แต่เบอคนสนิทอย่างล็อบซ์ในตอนนี้ก็ติดต่อไม่ได้ไม่รู้ว่าพวกเขาไปอยู่ที่ไหนกันถึงได้ทำตัวลึกลับติดต่อยากขนาดนี้

ตลาดเช้า

ตลาดเช้าในชุมชนตอนนี้คนจอกแจกจอแจจับจ่ายซื้อของกันอย่างเจ้าละหวั่นเป็นเวลาที่ขายดีมากหากใครขายของเวลานี้ติดที่น้ำอิงไม่มีที่ที่นี่ให้เช่าเท่านั้นจึงได้เพียงแต่ขายช่วงเย็นได้อย่างเดียวตลาดสดที่นี่มีของให้ซื้อแทบจะทุกอย่างไม่ว่าจะเป็นอาหารทะเลเนื้อของสดของแห้งผักปลาผลหมากรากไม้รวมไปจนถึงข้าวของเครื่องใช้ในครัวและเสื้อผ้าคนส่วนมากจึงเลือกมาที่นี่ที่เดียวจบเรียกได้ว่าเป็นศูนย์รวมของทุกอย่างก็ว่าได้

วันนี้เป็นวันที่น้ำอิงจะต้องมาซื้อกับข้าวเองเพราะปกติจะเป็นหน้าที่ของโอบน้องชายของเธอเพราะเธอต้องรีบทำงานบ้านและหาซื้อวัตถุดิบมาทำของขาย

หญิงสาวเดินเลือกซื้อกับข้าวเพียงแค่อย่างสองอย่างเท่านั้นเพราะเธอทานเพียงแค่คนเดียวคงอยู่ได้เป็นวันหญิงสาวเดินเชื่องช้าเหมือนคนไร้วิญญาณและไม่รู้ว่ากับข้าวที่ซื้อไปเธอจะกินมันลงหรือป่าว

“อ้าวอิงวันนี้มาซื้อกับข้าวแทนน้องหรอ”

แม่ค้าแผงผลไม้ที่รู้จักกับทั้งน้ำอิงและโอบตั้งแต่เด็กๆเมื่อเห็นหญิงสาวเธอก็ต้องทักเพราะนานๆทีจะเห็นน้ำอิงมาเดินซื้อกับข้าวเห็นปกติจะเป็นน้องชายของเธอเสียมากกว่า

“...วันนี้โอบไม่สบายนิดหน่อยจ่ะป้า...”

น้ำอิงหลุดจากภวังค์หยุดชะงักการเดินด้วยเสียงของป้าที่ร้านขายผลไม้เธอหันไปตอบคำถามหญิงวัยกลางคนด้วยใบหน้าอมยิ้มเล็กน้อยเพราะไม่อยากแสดงอาการกังวลใจอะไรมากนัก

“หรอ..หายไวๆนะ”

หญิงวัยกลางคนตอบกลับมาเสียงดังอวยพรให้โอบหายไวๆตามประสาคนเคยเห็นกันมานนานแล้ว

“ป้าเอาทุเรียนลูกนึง”

ในขณะที่น้ำอิงกำลังคุยกับป้าขายผลไม้ก็มีผู้หญิงสาวสวยใส่ส้นสูงแต่งตัวดูสง่าสะดุดสายตามาสั่งผลไม้น้ำอิงจำได้ว่าผู้หญิงคนนี้ชื่อมะลิเป็นพี่สาวข้างบ้านเธอที่แก่กว่าเธอหลายปีอยู่เหมือนกันและก็ไม่ได้อยู่ที่แถวนี้หลายปีแล้วด้วยเธอไม่รู้ว่าหญิงสาวไปทำอะไรมาถึงได้ดูราศีจับขนาดนี้

“หูยแม่คุณนายกลับบ้านมาทีแบรนด์เนมทั้งตัวเลยนะ”

ป้าขายผลไม้เอ่ยหยอกเย้าเล่นกับเด็กแถวบ้านที่ไม่เจอกันนานกลับมาทีก็มีแต่ของแพงๆทั้งตัว

“คนมันล่ำซำนี่นะป้า”

“แหมๆ..จ้าแม่คนรวย”

“....”

น้ำอิงยืนมองมะลิด้วยสายตาสงสัยและอยากจะรู้ว่ามะลิทำงานอะไรถึงได้มีเงินเยอะแยะจนประโคมตัวเองด้วยของแพงๆได้ขนาดนี้ถึงเธอจะไม่เคยซื้อเคยจับแต่เธอก็มองออกว่ามันเป็นของแบรนด์แพงๆทั้งนั้นเพราะเธอเคยเห็นทั้งผักหวานและอัญญาเพื่อนเธอใช้เป็นประจำ

“อ้าวอิงไม่เจอกันนานโตขึ้นเยอะเลยนะเรา”

“จ่ะพี่มะลิ..”

น้ำอิงกำลังจะเปิดประตูบ้านแต่ก็ต้องชะงักเพราะได้ยินเสียงใครบางคนข้างบ้านเรียกเธอเอาไว้ซะก่อน

“ว้าย..เรียกพี่แจสมินสิจ้ะพี่มีชื่อใหม่แล้วนะ”

มะลิเดินมาหาน้ำอิงพร้อมบอกให้หญิงสาวเรียกชื่อของเธอใหม่เพราะเธอไม่ได้ใช้ชื่อนี้มานานหลายปีมากแล้ว

“จ่ะพี่แจสมิน”

“เอาผลไม้ไปกิน”

มะลิยื่นถุงผลไม่ให้น้ำอิงแบ่งปันของเล็กๆน้อยๆให้คนอื่นอย่างที่เธอชอบทำเป็นประจำตั้งแต่เด็กๆ

“เอ่อ..ขอบคุณจ่ะพี่”

น้ำอิงรีบยกมือไหว้มะลิและรับถุงผลไม้ของหญิงสาวมาถือไว้ในมือ

“ตอนที่น้าสอางค์เสียพี่ไม่รู้เลยเสียใจด้วยนะ”

มะลิเองก็พึ่งจะรู้ข่าวว่าแม่ของน้ำอิงนั้นเสียไปแล้วสอางค์ก็เปรียบเหมือนญาติผู้ใหญ่ของเธอคนนึงเมื่อเด็กๆมีอะไรก็มาให้เธอกินตลอดเพราะเธออยู่ข้างๆบ้าน

“จ่ะ..พี่แจสมินไม่ได้อยู่ที่นี่หลายปีกลับมาก็ดูอู้ฟู่ได้งานทำดีมากเลยใช่มั้ยจ้ะ”

น้ำอิงตัดสินใจถามมะลิว่าเธอนั้นไปทำงานอะไรถึงได้มีเงินเยอะขนาดซื้อของฟุ่มเฟือยพวกนี้ได้ขนาดนี้

“เอ่อ..พี่จะตอบยังไงดีล่ะ..เงินน่ะมันดีแต่งานที่พี่ทำมันไม่ใช่งานประจำเราก็ต้องขยันรับงานน่ะ”

มะลิสีหน้าเปลี่ยนเล็กน้อยเมื่อโดนถามเรื่องงานแต่เธอก็ไม่ปฏิเสธที่จะบอก

“ฟรีแลนซ์หรองานอะไรคะอิงอยากทำบ้างตอนนี้อิงต้องหาเงินค่ารักษาน้องชายอิงเป็นแสนเลยพี่แจสมินช่วยหางานให้อิงหน่อยนะจ้ะ”

น้ำอิงเห็นว่ามันไม่ใช่งานประจำแต่ได้เงินดีตอนนี้เธอก็เรียนจบแล้วอยากจะทำบ้างจึงขอร้องให้มะลิช่วยทั้งที่เธอก็ไม่รู้ว่ามันคืองานอะไร

“อิงแน่ใจนะว่าอิงจะทำ”

“ค่ะ”

“งานที่พี่ทำก็คือ..บราๆๆๆ...อิงทำได้ใช่มั้ย”

มะลิเห็นแววตาที่แน่วแน่ของน้ำอิงเธอจึงกระซิบบอกว่างานที่เธอทำมันคืออะไรทำเอาน้ำอิงยืนอ้าปากค้างกลืนน้ำลายไม่ลงคอเลยทีเดียว

“..ค่ะ..อิงทำได้ค่ะ”

น้ำอิงถอนหายใจเฮือกใหญ่จนตัดสินใจในเวลาไม่กี่นาทีต่อมาว่าเธอตกลงจะทำขอแค่ได้เงินเร็วๆด้วยตัวเองให้เธอเหนื่อยแค่ไหนหรือจะต้องอายแค่ไหนเธอก็ยอมขอแค่รักษาชีวิตของน้องเธอเอาไว้ได้

“งั้นเย็นนี้พี่จะพาไปฝากงานให้...พร้อมนะ”