ตอนที่ 1 ท่านประธานกับเลขา 2

“เรียบร้อยดีมากครับ” เขาวางเอกสารไว้ด้านข้าง

“กาแฟมั้ยคะ” เธอถามเหมือนเช่นทุกเช้า

“ดีครับ” เขาเงยหน้ามองเลขาฯ สาว เธอยิ้มรับก่อนจะเดินออกไปด้านนอกเพื่อนำกาแฟถ้วยโปรดมาเสิร์ฟให้เขา

ไม่นานนักอารียาพร้อมกับถาดกาแฟก็เดินเข้ามาในห้องเงียบ ๆ กลิ่นหอมเข้มของกาแฟสดจากเครื่องชงกาแฟรุ่นใหม่ล่าสุดหอมฟุ้งจนห้องนี้อบอวลไปด้วยกลิ่นของมัน

“นี่ค่ะ” อารียายื่นแก้วกาแฟให้กับบริณัยที่ตอนนี้กำลังอ่านเอกสารอยู่

“ขอบคุณมาก”

เขาเงยหน้าขึ้นมาแต่กลับไม่ทันระวัง มือเลยปัดไปโดนถ้วยกาแฟที่เลขาฯ สาวยื่นเข้ามาพอดี ทำให้กาแฟหกลงบนโต๊ะ และมีบางส่วนที่กระฉอกเปื้อนบนเสื้อสีขาวของอารียาในบางตำแหน่งอย่างพอดิบพอดี

“ขอโทษครับ” เขารีบปรี่มาดูเธอทันทีด้วยความเป็นห่วง สายตาของชายหนุ่มตอนนี้กำลังจ้องรอยคราบสีน้ำตาลเป็นดวงใหญ่บนหน้าอกนูนของเลขาฯ สาวโดยไม่ได้สังเกตถึงความผิดปกติที่กำลังเกิดขึ้น

“ไม่เป็นไรค่ะ” ขณะที่ตอบใบหน้าของอารียานั้นแดงก่ำจากสายตาของชายหนุ่มที่จับจ้องอยู่ เธอจึงยกมือขึ้นปิดบังหน้าอกหน้าใจด้วยความขัดเขินพร้อมกับก้มหน้าลงไม่กล้าสบตา

ความเงียบก่อเกิดชั่วขณะก่อนที่บริณัยจะหาเสียงตัวเองเจอ

“เอ่อ...ผมแค่ห่วงว่ากาแฟจะลวกผิวของคุณรึเปล่า” เอ่ยจบจึงรีบหันไปทางอื่นเพราะความเก้อกระดากเช่นกัน

“ไม่ค่ะคุณบลู กาแฟไม่ร้อนมาก ไม่ต้องห่วงนะคะ” เธอพยายามหาผ้ามาเช็ด แต่ชายหนุ่มยื่นผ้าเช็ดหน้าที่เขาพกติดตัวตลอดให้เธอเสียก่อน

“อะ...เอ่อ” เธออึกอักลังเลเล็กน้อย

“ไม่งั้นผมจะไปช่วยเช็ดนะ” บริณัยแสร้งทำหน้าดุ แต่เพราะคำพูดของเขาทำให้อารียารับผ้าเช็ดหน้ามาจากมือเขาอย่างเสียมิได้โดยไม่กล้ามองหน้าเขาแม้แต่น้อย

“ขอบคุณค่ะ” หญิงสาวค่อย ๆ เอาผ้าซับที่หน้าอกของเธอ ทุกครั้งที่แรงกดของมือเธอกดลงไปที่เนินเนื้อบริเวณนั้นมันก็อวบอิ่มขึ้นมาจนบริณัยอดจินตนาการไปไหนต่อไหนไม่ได้

“เดี๋ยวฉันเช็ดโต๊ะให้นะคะ”

อารียาที่ซับรอยเปื้อนบนเสื้อจนหมาดพอแล้ว รีบไปหาผ้ามาเช็ดโต๊ะอย่างคล่องแคล่ว

“ไม่เป็นไรหรอก แค่นี้เอง” บริณัยเกรงใจที่อีกฝ่ายต้องมาค่อยทำงานจุกจิกให้ ทั้งที่เป็นความผิดของเขาเอง

“ไม่เป็นไรค่ะ เป็นหน้าที่ของฉันอยู่แล้ว” อารียาบอก แล้วก้มหน้าก้มตาเช็ดคราบกาแฟบางส่วนที่กระเซ็นลงบนโต๊ะจนสะอาดเอี่ยม ใครจะรู้ว่าเธอใช้ความพยายามมากแค่ไหนในการทำตัวให้เป็นปกติเช่นนี้ได้ สายตาของเขาที่มองเธอเมื่อสักครู่ทำให้ใจเธอสั่นไปหมด

“เดี๋ยวฉันมานะคะคุณบลู” เมื่อทำความสะอาดโต๊ะเสร็จเรียบร้อยแล้วเธอก็หยิบถาดใส่กาแฟขึ้น พร้อมค้อมหัวให้เขาเล็กน้อย

บริณัยนั่งหน้าเคร่งขรึมอยู่บนเก้าอี้ทำงาน เขามองเลขาฯ เดินออกไปจนพ้นสายตา ความดำมืดในจิตใจกำลังร่ำร้องอยากให้เขาจับเธอมาทำความสะอาดให้หมดจด แต่ศีลธรรมที่ค้ำคอเอาไว้ทำให้เขาต้องเก็บซ่อนความปรารถนาที่แสนเร่าร้อนเอาไว้ภายใน ไม่ให้มันปรากฏตัวออกมาให้ใครเห็น