บทที่9 ผิดพลาด

การพูดคุยเฮฮาระหว่างเพื่อนยังคงดังเป็นระยะทว่าอริสาไม่ได้สนใจจะเฮฮากับเพื่อน หญิงสาวเอาแต่ซัดเครื่องดื่มลงคอ เธอเปลี่ยนจากน้ำสีหวานมาเป็นน้ำสีอำพัน ความจริงแล้วเธอค่อนข้างจะคออ่อน และดื่มไม่ค่อยเก่งแต่เพราะมีคู่อริเป็นคอทองแดงเธอจึงคออ่อนไม่ได้

เสียชีพไม่ยอมเสียฟอร์ม และแพ้ไม่เป็นนี่คือเธอล่ะ...

ยิ่งดื่มมากก็ยิ่งเมา คนเมาแล้วถ้าไม่เงียบไปเลยก็พูดมากพล่ามไปเรื่อย อริสาเป็นอย่างหลังในบรรดาเพื่อนฝูงรู้กัน คนเมาสุดเริ่มจะระบายออกมาเสียอ้อแอ้จนเพื่อน ๆ ต้องเงียบฟัง

“ยัยเด็กผีนั้นตอนแรก ๆ ก็เข้ามาออเซาะ ออดอ้อน ทำตัวน่ารักจนฉันหลงไว้ใจคิดว่าใสซื่อ แต่สุดท้ายมันซื่อยังไงของมันถึงได้ไปท้องป่องกับแฟนฉันได้ ฮึก พวกแกคิดดูคนที่พวกแกบอกว่าฉลาดรอบรู้อย่างฉันเจ็บแค่ไหนตอนรู้ว่าตัวเองเป็นยัยโง่ที่ถูกสวมเขา ฮึก ผู้ชายมันเชื่อไม่ได้ ผู้หญิงใสซื่อไม่มีจริง ฮึก”

“นี่ พอได้แล้ว ดื่มเยอะไปแล้วนะแก” ปริมาร้องห้ามเช่นเดียวกับเพื่อน ๆ คนอื่น ๆ ที่พากันห้ามแต่อริสาหาได้ฟังไม่ หญิงสาวยังคงดื่มเข้าไปอีกถึงสองแก้ว

“ฉานผิดตรงหนาย ทามมายทามกาบฉานแบบเน้”

“ไม่เอาแล้วอลิน แกเมาแล้วนะ” แพนธีราปราบพร้อมกับพยายามแย่งแก้วของตนเมา

“ม่ายมาว ยางม่ายมาว พวกแกง่วงลาเซ่ถึงด้ายมาบอกห้ายฉานพอน่ะ ง่วงก็ปายนอน ฉานจาดื่มต่อ ม่ายมาวม่ายเลิก” อริสาเอ่ยก่อนจะทำไม้ทำมือไล่เพื่อน ๆ ให้ไปนอน

“ท่าทางมันไม่ยอมเลิกง่าย ๆ แน่ อึก โอ๊ยไม่ไหวว่ะ อยากอ้วก พวกแกดูอลินไปนะฉันไปนอนล่ะ” เจตรินที่เมาจนอยากจะอ้วกเอ่ยก่อนจะเดินโซเซกลับเข้าบ้านไป ก็ห่วงเพื่อนอยู่หรอกนะแต่ตัวเขาก็ไม่ไหวแล้ว อริสายังมีเพื่อนอีกหลายคนเขาขอไปก่อนคงไม่เป็นไรหรอก

“ท่าทางอลินจะไม่หยุดง่ายจริง ๆ อะ พรุ่งนี้ต้องกลับกันแต่เช้าพวกแกไปนอนเถอะเดี๋ยวฉันดูเอง” นลินญาเสนอทางออก ยังไงเสียเธอก็เป็นคนเดียวที่ไม่มีแอลกอฮอร์ในกระแสเลือดจะเฝ้าอริสาจนเช้าก็ยังไหว ดังนั้นแล้วให้เพื่อนคนอื่นที่เมา ๆ กันอยู่ไปนอนน่าจะดีกว่า

“เฮ้อ ก็คงงั้นล่ะบอสยัยอลินโทรจิกฉันแล้วเนี่ย คงต้องไปนอนแล้วล่ะ” แพนธีราเอ่ยพร้อมกับโชว์มือถือที่คุณสามีโทรเข้ามาให้เพื่อนดูเป็นการยืนยันว่ามีคนมาคุมเข้มให้เธอนอนแล้ว

“ฉันมีผ่าตัดบ่ายพรุ่งนี้เหมือนกัน” ปริมาส่งเสียงขึ้นด้วยสีหน้าเหนื่อยล้า มาพักผ่อนสองอาทิตย์กลับไปเช้าพรุ่งนี้ช่วงบ่ายก็มีผ่าตัดเรียกว่างานเข้าตั้งแต่กลับไปเลยล่ะ เป็นสัตวแพทย์ใครว่าสบาย เผลอ ๆ หนักกว่าหมอคนอีก

“งั้นใครไหวไปต่อเลย แอ้มม่ายหวายแล้ว” อาริตาเอ่ยก่อนจะลุกออกไปพร้อมกับแพนธีราและปริมา อารตีตามคู่แฝดไปอีกคน ทุกคนเป็นห่วงอริสาแต่ก็เชื่อว่านลินญาเอาอยู่ เพราะนลินญามักเป็นตัวเก็บศพคนเมา เฮ้ย เก็บอริสาเวลาเมาเสมอนั่นล่ะ

ไหนจะเพื่อนสนิทอันดับสามรองจากนลินญาและแพนธีราอย่างสีหราชอีก นายคนนี้นอกจากเป็นเพื่อนแล้วครอบครัวยังเกี่ยวดองกันอีกคงไม่ปล่อยให้อริสานอนกองกับพื้นทรายอยู่บนหาดหรอก

“พี่เสือคร๊าบ ให้การ์ดพาโผมปายส่งห้องหน่อย” เตชินทร์สะกิดศารทูลที่ยังคงไม่ได้ลุกไปไหนก่อนที่หนุ่มเจ้าของบ้านจะเรียกการ์ดมาให้ตามคำขอของเพื่อนหนุ่ม ซ้ำยังใจดีเรียกมาให้ปุริมปรัชญ์และบรมรัตน์ด้วย

บริเวรชายหาดที่เป็นสถานที่ล้อมวงสังสรรค์กันเหลือแค่4คนที่ยังคงนั่งอยู่ ศารทูลเห็นว่าเขาเองก็ควรไปนอนได้แล้วจึงลุกขึ้น ทว่ากลับถูกรั้งให้นั่งลงด้วยฝีมือคนเมา

“ห้ามลุกนะ ถ้าลุกไปอีกคนแม่ตบคว่ำ”

“เมาแล้วนักเลงจังเธอเนี่ย” ศารทูลว่าให้ “ปล่อยเว้ย”

“ม่าย ในฐานะคู่อริฉานต้องการห้ายนายนั่งอยู่นี่และฟางฉาน”

“บ้ารึไงฮะ ใครเขาระบายให้ศัตรูตัวเองฟัง” ศารทูลแย้ง ยัยคนนี้เมาแล้วแปลก ๆ มาแต่ไหนแต่ไรแล้ว เคยมีครั้งนึงเมาแล้วกอดคอเขาไว้กับพื้นแล้วร้องเพลงคีย์เพี้ยนให้เขาฟัง เขาไม่อยากโดนแบบนั้นอีกหรอกนะ

“ใครว่าจะระบาย ฉายจาร้องเพลงห้ายฟางต่างหาก” คนเมาบอกก่อนจะเริ่มร้องเพลง คีย์เพี้ยนอย่าบอกใครเชียวล่ะ นลินญาและสีหราชถึงกับต้องปิดหู

ตอนดี ๆ อริสาร้องเพลงเพราะหรอกนะแต่พอเมาล่ะเพี้ยนจนไม่อยากฟัง

“โอ๊ย สงสารหูตัวเองชะมัด ฟรานเชสเอาน้ำอุ่นมาสามแก้วสิ” ศารทูลร้องบอกการ์ดหนุ่มหน้ามนก่อนจะหันมาที่นลินญาและสีหราช “ไปเอายานอนหลับให้หน่อย”

“เอ่อฉันไปเอาเอง ถ้าให้หมอไปคงช้า ที่ห้องฉันมี” นลินญาบอกก่อนจะลุกออกไปโดยไม่รู้เลยว่าช่วงเวลาที่เธอไปเอายานอนหลับนั้นศารทูลได้หยิบชาที่เธอบรรยายสรรพคุณว่าทำให้สร่างเมาออกมาจากกระเป๋าเสื้อและใส่ลงไปในน้ำอุ่นทั้ง3แก้ว

สามแก้วนี้คือของเขาเอง ของสีหราช และของคนเมาสุด “ลองมั้ยไอ้สิงห์”

“สักหน่อยก็ไม่เสียหายนี่หว่า” แฝดผู้น้องตอบรับก่อนจะหยิบแก้วขึ้นมาจิบ เพราะยังไม่เชื่อมั่นเท่าไหร่ว่าชาจะช่วยได้จึงจิบเพียงนิดเท่านั้น ศารทูลเองก็ไม่ต่างกัน เขาจิบไปเพียงอึกเดียวเท่านั้นทว่ากลับจับกลอกปากยัยคนแหกปากร้องเพลงเสียงจนหมดแก้ว

“เฮ้ย อย่า” จังหวะที่ชายหนุ่มจับชากลอกปากอริสาเป็นจังหวะเดียวกับที่นลินญากลับมาพอดีหญิงสาวจึงได้แต่ร้องห้ามออกมาแต่ก็ไม่ทันเสียแล้ว ‘ซวยแล้วไอ้คะนิ้ง’

“ทำไมให้อลินดื่มทีเดียวหมดแบบนั้นเล่า” นลินญาร้องถามเสียงหลงมองแก้วในมือเพื่อนหนุ่มแล้วกลืนน้ำลายเอือก ตายล่ะ เธอโดนเล่นงานแน่

“ก็น้ำมันอุ่น ๆ นี่หว่าไม่ได้ร้อน แล้วก็ขี้เกียจฟังเสียงหอนของยัยนี้เลยจับกลอกเสียเลย” ศารทูลตอบ “ว่าแต่แกจะห้ามทำไม?”

“คือ คือ...คือฉันผสมยาถ่ายในชาอ่ะ” นลินญาสารภาพออกมาในที่สุด คำพูดของสาวแว่นทำเอาสีหราชที่กำลังจิบอีกครั้งถึงกับสำลักก่อนจะมองหน้าคนก่อเรื่องอย่างตกตะลึง

“ยัยผีเข้าผีออกเอ้ย” ศารทูลตวาดเสียงดัง นลินญาเป็นเพื่อนที่จะแสบซนเหมือนเพื่อนก็จริงแต่ก็มีจังหวะผีเข้าผีออก อยู่ ๆ อยากแกล้งก็แกล้ง บทจะอยากอยู่เฉย ๆ ไม่เอาคืนไม่แกล้งอะไรก็อยู่เฉย ๆ เป็นคนที่คาดเดาได้ยากว่าตอนไหนจะเป็นตัวแสบ

“ขอโทษ” สาวแว่นยกมือไหว้หลับตาปี๋

“คนผิดมันแกต่างหากเล่าเสือ แกเป็นคนจับกรอกปากยัยอลิน แกน่ะรับผิดชอบดูแลอลินไปเลย ส่วนยัยนี่เดี๋ยวฉันจัดการเอง” สีหราชเอ่ยกก่อนจะดึงแขนคนก่อเรื่องออกจากตรงนั้นทันที เรื่องอะไรเขาจะปล่อยยัยแว่นไว้ให้ไอ้พี่ชายฝาแฝดมันดุเอาล่ะ แค่ตวาดคำเดียวยัยแว่นก็จะร้องไห้แล้ว

ศารทูลหัวฟัดหัวเหวี่ยงอยู่ครู่ใหญ่สุดท้ายจึงได้แต่ทอดถอนใจและเก็บยัยขี้เมาไปส่งที่ห้อง ให้ตายเถอะตอนยัยนลินญาบอกว่ามียาถ่ายเขานี่ใจหายวูบ ถ้ายาถ่ายคืออาวุธ นลินญาก็เป็นคนยื่นอาวุธให้ และเขานี่แหละฆาตกร

ทำไมไม่บอกให้เร็วกว่านี้เล่ายัยบ้านั่น โดนยาถ่ายทั้งที่เมาอย่างนี้ไม่สาหัสพอดีรึไงยัยนี่น่ะ

“เดินดี ๆ สิยัยขี้เมา”

“อย่ามาออกคามส่างนะ” คนเมาที่ก็ไม่ได้เมาจนหลับไปร้องท้วงขึ้น “ทามมายโลกมานหมูน ๆ ล่ะ”

“ก็เธอเมาไงเล่ายัยขี้เมาเอ้ย”

“ม่ายมาวล้าวแล้วราวยางมาวราก ฮึก สูดจาหักห้ามจีตคีดฉาหน่าย ถึงมาวล้าวช้าวสายก้อหายปาย แตะมาวจายนี้ปาจำทูกค้ามคืน หึ คิก คิก” อยู่ ๆ คนเมาก็หัวเราะเอิกอ้าก หลังจากท่องบทหนึ่งของนิราศภูเขาทองของสุนทรภู่จบลง อาจจะเพราะเธอกำลังตกอย่ในอาการนี้ถึงได้นึกถึงบทกลอนนี้ขึ้นมา ศารทูลได้แต่ส่ายหน้า รู้สึกสุดจะพูด

“รักแล้วเจ็บแล้วไปรักเขาทำไมเล่ายัยบ้าเอ้ย” เขาไม่เข้าใจหรอกนะว่าอริสาเจ็บปวดขนาดไหนยังไงเพราะเขาไม่เคยถูกนอกใจ ถูกหักหลังจากคนรัก และไม่เคยมีคนรักและไม่คิดจะมี

สำหรับเขาความรักของชายหญิงมันเป็นเรื่องไร้สาระ เขาไม่สนใจมันสักนิดวัน ๆ เขาสนใจแค่งาน สนใจแค่กวาดล้างยานรกออกไปจากผืนแผ่นดินนี้เท่านั้น

ไอ้ความรักชายหญิงที่รักไปแล้วสุขแค่ประเดี๋ยวประด๋าวแต่ทุกข์แทบจะทุกเวลานั้นเขาไม่เคยคิดจะมีสักครั้ง ใครค้นพบรักแท้จริง ๆ ก็ดีใจด้วย แต่ใครอกหักอย่างเช่นยัยคนนี้หรือนลินญาน่ะเขาไม่เข้าใจสักนิดว่าจะเวิ่นเว้อทำไมนักหนา รักแล้วเจ็บทำไมไม่ทำใจและเลิกรักไปเสียเล่า ขัดใจจริง ๆ