พัง 5

เรานั่งกินข้าวกัน ไม่พูดอะไรสักคำ...

บรรยากาศเริ่มเงียบขึ้นมาอีกแล้ว...

พี่ทีกินข้าวเสร็จลุกขึ้นไปหยิบยา และน้ำเทเตรียมไว้ให้ฉัน

"กินยาด้วยนะเมย์..." ร่างสูงเดินไปนอนเล่นมือถือดูทีวีที่เตียง

"พี่ที... ไหนพี่บอกว่าเลิกกับทุกคนแล้วไงคะ..." เขาจ้องมือถือไม่มองฉัน และเหมือนไม่ฟังที่ฉันถามด้วย

"..."

"พี่ทีคะ" เขาถอนหายใจเฮือกใหญ่

"เมย์ เราอยู่กันดี ๆ ไม่ได้ใช่ไหม ทำไมต้องเอาเรื่องปวดหัวมาให้พี่" ฉันวางช้อนกระแทกจาน

"พี่กลัวแต่ตัวเองจะปวดหัว จะเครียด ทำไมไม่คิดว่าคนอื่นจะเครียด จะปวดหัวเพราะพี่บ้าง" สายตาคมหันมาจ้องฉัน ก่อนจะดันตัวลุกจากเตียง เดินไปหยิบกุญแจรถ

"วันนี้พี่กลับไปนอนบ้าน" ฉันไม่ตอบ ไม่สิ ฉันตอบไม่ทัน เขาเดินตรงดิ่งออกจากห้องไปแล้ว

เห้อ...

ทดอีก 1 สะสมไว้

ฉันเก็บจานไปล้าง ทำความสะอาดห้อง ซักผ้า ตากผ้า รีดผ้าของเขา ชุดสูท เตรียมไว้ให้ทุกอย่าง...

"อ้วก…" อยู่ ๆ ฉันก็พะอืดพะอมวิ่งไปอ้วกอีกแล้ว เห้อ… ข้าวฉัน ไปหมดแล้ว

ฉันเดินไปที่ระเบียง พยายามสอดส่องลงไปข้างล่าง มองหาร้านอาหารใกล้ ๆ ว่ามีร้านไหนเปิดอยู่บ้าง ฉันหิวอีกแล้ว...

อยู่ ๆ ก็มีเสียงกีตาร์ดังขึ้น...

ถึงคราวถึงเวลาที่ต้องตัดสินใจ

จบปัญหาที่ซ้ำซ้ำ

ปวดใจมาซ้ำซ้ำจนรับไม่ไหว

ที่ฉันทุ่มเทและรักเธอไป

กลับได้คืนมาแค่เศษใจ

กับรักที่ช้ำช้ำที่หลอกลวง

ให้ฉันต้องเสียใจ

ไม่เคยมีไออุ่น

เวลาอยู่ใกล้ใกล้กัน

และไม่เคยมีเวลา

ไม่คุยไม่มองตาจนน่าใจหาย

เพิ่งรู้เวลาหมดรักกันไป

ช่างทรมานแทบขาดใจ

ไม่รักกันอย่างนี้

จะยื้อจะทนอยู่ไปทำไม~

อยู่ก็เจ็บสุดท้ายก็จาก... นิวจิ๋ว

ฉันยืนนิ่งฟังเสียงห้องข้าง ๆ ร้องเพลงสักพัก อยู่ ๆ น้ำตาก็ไหลออกมา... จริง จะยื้อ จะทน อยู่ไปทำไม

"ฮือ ๆ ฮือ ๆ เออ จะทนทำไม ยื้อทำไม…" ฉันนึกทบทวนเรื่องราวต่าง ๆ ก็เผลอร้องไห้โฮออกมา... ชีวิตมันซวย ซวยเจอคนไม่ดี แถมซวยท้องอีก!

"เธอ! ฉันบอกว่าอย่าฆ่าตัวตายไง โทรแจ้งตำรวจนะเว้ย! ไปฆ่าตัวตายที่อื่น ห้องนี้ฉันเพิ่งซื้อ สงสารคนเป็นหนี้บ้างสิ!"

โอ้ย... ฉันเกลียดผู้ชายคนนี้ชะมัด ผู้ชายข้างห้องอีกแล้ว สงสัยคนร้องเพลงเมื่อกี้ก็คงเป็นเขา

"ไม่ได้ฆ่าตัวตาย เลิกคิดบ้า ๆ สักที" ฉันตะโกนกลับไป

"เธอนั่นล่ะบ้า ร้องไห้ฟูมฟาย อย่างกับคนบ้า!" เหอะ ฉันหมดอารมณ์ดราม่า แต่กลับมีอารมณ์โมโหขึ้นมาแทน

"อย่ามายุ่ง!"

"เตือนแล้วนะ อย่าฆ่าตัวตาย ถ้าฆ่าตัวตายขอให้วิญญาณเธอไม่ได้ผุดไม่ได้เกิด!" เหอะ บ้าชะมัด

ฉันไม่ตอบ รีบเดินเข้าห้องปิดประตูกระจกล็อกหนาแน่น

คืนนี้พี่ทีไม่กลับมานอนคอนโด... ปล่อยเขาไป เมียเขาเยอะ

ฉันตื่นมารอโทรศัพท์มือถือแต่เช้า ร้านกาแฟที่ฉันสมัครงาน เขาบอกว่าจะติดต่อมาวันนี้... รอ รอ รอ

‘ติ้ง~’ ข้อความ

30,000 เข้าบัญชี 836-3938xxx

พี่ทีโอนเงินมาให้ฉัน... ฉันไม่ถาม ไม่ปฏิเสธ เพราะฉันต้องการเงินเยอะ ๆ ไว้ใช้จ่ายในอนาคต ดีเหมือนกัน

ไม่นานร้านกาแฟที่ฉันสมัครงานไว้ ก็โทรมา...

เขารับฉันเข้าทำงานพาสไทม์ที่นั่น พรุ่งนี้เริ่มงานได้... เย้ ๆ ฉันจะเก็บเงินเยอะ ๆ ไว้ไปอยู่กับแม่สองคนนะลูก... แม่จะเลี้ยงหนูเอง อาจจะไม่ได้มีมากมายเหมือนใคร... แต่แม่จะเลี้ยงหนูให้ดี

ฉันเก็บผ้าที่ตากไว้เมื่อวานมารีด และคิดว่าจะอ่านโปรเจ็คเตรียมพรีเซ้นท์ตอนบ่ายนี้… ถ้าเรียนจบก็หมดค่าใช้จ่ายเรื่องค่าเทอม... หมดภาระไป

ในขณะที่ฉันกำลังรีดผ้าให้พี่ทีอยู่ เขาก็เปิดประตูเข้ามา

"เมย์… ทำอะไร?" เขามองฉันแปลก ๆ

"รีดผ้า ทำไมคะ"

"ทำไมต้องทำ…" เขาขมวดคิ้ว สงสัย ฉันรีดผ้าทำไมต้องสงสัยขนาดนั้น

"ก็ทำไงคะ เรื่องปกติ" พี่ทีมองฉันแปลก ๆ อีก ก่อนจะเดินมาใกล้ ๆ

"แม่บ้านพี่มาทำให้ทุก ๆ สามวัน เมย์ไม่ต้องทำหรอก" เขาจับมือฉันที่จับเตารีดอยู่... ฉันติดนิสัยทำงานบ้านไปแล้ว เห็นอะไรไม่เข้าตา ฉันหงุดหงิดทำเองตลอด อาจเป็นเพราะฉันอยู่กับยายตั้งแต่เด็ก ไม่มีพ่อแม่ ไม่มีคนใช้ทำให้... ฉันต้องดูแลตัวเอง และดูแลยาย มันเลยชิน

"ปกตินิคะ ใครเขาก็ทำให้... แฟน เอ่อ… หรือคนที่ตัวเองรักทั้งนั้น" พี่ทีขมวดคิ้วสงสัย

"ไม่เคยมีใครทำให้พี่.. .หวานยังไม่เคยทำ" ฉันจับมือเขาออก

"ลืมไปค่ะ… เมย์ไม่ใช่แฟนพี่ เป็นแค่คู่นอน" ฉันยกเสื้อเชิ้ตเขาขึ้นมาแขวน ก่อนจะเอากางเกงสแล็กมารีดต่อ

"เมย์เป็นมากกว่าคู่นอน... และตอนนี้เมย์เป็นแม่ของลูกพี่" ฉันยิ้มเบา ๆ แต่ไม่รู้สึกอะไร

"ค่ะ เมย์อุ้มท้องลูกพี่ทีอยู่" ฉันไม่สนใจเขา เขายืนดู หรือทำอะไรก็ช่าง ฉันทำงานบ้านต่อ... ฉันเบื่อ ได้ไปลงแรงกับงานบ้าน มันสบายใจดี

เขานั่งลงดูทีวี สายตาคม ๆ แอบมองฉันเป็นระยะ

ฉันรีดผ้าเสร็จ จับถุงเท้าเข้าคู่ใส่ในลิ้นชัก… ดูเวลาก็เกือบเที่ยงแล้ว... เลยรีบอาบน้ำใส่ชุดนักษา เตรียมเอกสารออกจากห้อง...

"เมย์ไปไหน" พี่ทีถามตามหลังมา

"ไปมหาลัยค่ะ" ฉันตอบโดยไม่ได้หันมองเขา... แต่ได้ยินเสียงเขาเดินตามหลัง และหยิบกุญแจรถ

"พี่ไปส่ง…" เขาแย่งเอกสารฉันไปถือ ก่อนจะจับมือฉันเดินไปที่ลิฟต์...