Hinovel
App Store
Google Play
คลังหนังสือ
บท
ตั้งค่า
9. ลูกจ้างคนใหม่【2】
“เหมือนผมแก่แล้วเลยครับ”
“ขอโทษนะคะ ฉันไม่ได้ตั้งใจจะว่าคุณแบบนั้น” นารารีบโบกมือปฏิเสธเพราะกลัวว่าอีริคจะไม่พอใจ แต่เขากลับยิ้มกว้างกว่าเดิมเหมือนกับชอบใจมากกว่าด้วยซ้ำที่แกล้งแหย่เธอได้
ร่างเล็กรีบเบือนหน้าหนีไปทางอื่นเพราะไม่กล้าสบตาเขานานมากเกินไป
หัวใจเต้นแรงเกินไปแล้ว เธอคิดในใจ
“ผมล้อเล่นนะครับ”
“ฉันกังวลแทบแย่แน่ะ” นาราหัวเราะ เธอโล่งอกขึ้นมาทันที
“กลัวว่าคุณจะไม่พอใจ”
“งั้น...ให้ผมพักอยู่ที่นี่สักพักนะครับ” อีริคใช้จังหวะนั้นเอ่ยปากขอนาราอีกครั้ง
หญิงสาวใช้เวลาคิดอีกพักใหญ่ ๆ จนกระทั่งนภาตัดสินใจเดินเข้ามาแทรกบทสนทนาของทั้งคู่ ท่าทางของเธอดูเหมือนกับอารมณ์ไม่ดีอยู่ตลอดเวลา
“ฉันให้พ่อหนุ่มอยู่ก็ได้”
“แม่” นารารีบยกมือขึ้นมาปรามแม่ไว้ก่อน แต่ดูเหมือนจะช้าไปเสียแล้ว
“จริงเหรอครับ”
“จริงสิ ฉันกับลูกก็ไม่ใช่คนใจจืดใจดำขนาดนั้นหรอก แต่มันต้องมีข้อแลกเปลี่ยนกันหน่อย”
“คิดเงินเท่าไหร่ บอกผมได้เลยครับ”
“ถึงเราจะไม่ร่ำรวยเหมือนกับพ่อหนุ่ม แต่เรื่องเงินไม่ได้สำคัญขนาดนั้นหรอกนะ” นภาตอบอีริคด้วยเสียงแข็งที่แฝงไปด้วยความใจดี แต่ก็ทำเอาอีริคถึงกับนั่งตัวเกร็งเลยทีเดียว
“ถ้างั้น...”
“ช่วยเราสองคนแม่ลูกทำงานที่ร้าน”
“แม่ พูดอะไรน่ะ”
“ทำได้ไหม พ่อหนุ่ม” นภาไม่ฟังคำปรามของลูกสาว เธอจ้องหน้าอีริคเขม็ง ส่งผลให้อีกฝ่ายรู้สึกกลัวเกรงเธอไม่น้อย เขากลืนน้ำลายอึกใหญ่และพยายามยิ้มสู้
“ได้ครับ” อีริคพยักหน้า
“คุณอีริค!”
“ผมจะช่วยทำงานที่ร้านเป็นการตอบแทนครับ”
“ไม่จำเป็นต้องทำแบบนั้นก็ได้ค่ะ” นารารีบแทรกขึ้นมา
“อย่าปฏิเสธการตอบแทนของผมเลยนะครับ”
“แต่ว่า...”
“เอาน่า นารา งานที่ร้านก็ใช่ว่าจะยากเย็นซะที่ไหน ตัวใหญ่ ๆ แบบนี้คงทำงานได้ไม่มีปัญหาหรอก จริงไหม” นภารีบพูดขัดขึ้นมาก่อนเพราะรู้จักนิสัยขี้เกรงใจของลูกสาวเป็นอย่างดี ขณะที่นาราได้แต่ยืนเงียบและถอนหายใจออกมา พร้อมกับมองหน้าอีริคเหมือนกับพยายามบอกว่านี่ไม่ใช่เรื่องง่ายอย่างที่เขาคิดแน่ ๆ
“ครับ” อีริคพยักหน้าแล้วยิ้ม
“ดีมาก” นภายิ้มกว้างพอ ๆ กับอีริค
“งั้นมาเริ่มงานกันเลย พ่อหนุ่ม”
“ตอนนี้เลยเหรอครับ”
“ไม่ใช่ตอนนี้แล้วจะตอนไหนล่ะ”
“ผมต้องไปแจ้งความเรื่องเมื่อคืนก่อนน่ะครับ” อีริคยิ้มแห้ง
นภาชะงักเล็กน้อยก่อนหันไปมองนาราอย่างต้องการคำตอบ เธอพยักหน้าอย่างเห็นด้วยกับที่อีริคพูดเมื่อสักครู่นี้
“ก็ได้ แต่ไม่ใช่ว่าไปแจ้งความแล้วหายลับไปเลยนะ” นภาว่า “ไม่ใช่ว่ากลัวจนไม่กล้ากลับมาล่ะ”
“กลับมาแน่นอนครับ”
“นารา หมูกับกุ้งหมดแล้ว เดี๋ยวไม่มีขายตอนเย็น ลูกแวะไปซื้อที่ตลาดหน่อย ก่อนไปตลาดแวะพาพ่อฝรั่งไปส่งที่สถานีตำรวจด้วยนะ พ่อหนุ่มกลับมาที่ร้านถูกไหม นาราน่าจะไปนาน” นภาบอกลูกสาว แล้วเลยหันหน้าไปถามชายหนุ่ม
“กลับมาถูกครับ ที่นี่หาง่าย” อีริคบอก
“แม่ เดี๋ยวฉันไปส่งคุณอีริคไปแจ้งความก่อนแล้วค่อยไปตลาดก็ได้” นาราเอ่ยแย้งแม่ของตนเอง
“ได้ไง เดี๋ยวร้านเปิดแล้วคนเข้าเยอะ สถานีตำรวจกับที่นี่ก็ไม่ไกลกันมาก โตจนหมาเลียตูดไม่ถึงแล้วคงทำเองได้มั้ง ใช่ไหมพ่อหนุ่ม” นภายังถือความคิดตนเป็นใหญ่
“ใช่ครับ นาราคุณไปซื้อของเถอะ ผมไปเองได้”
“เห็นไหม ไปเถอะ เดี๋ยวแม่ดูร้านกับกล้าหาญให้เอง รีบไปรีบกลับละ” นภาหันไปบอกนารา เธออ้ำอึ้งเล็กน้อยก่อนจะพยักหน้ารับโดยไม่พูดอะไรออกมา จากนั้นร่างเล็กก็ถอดผ้ากันเปื้อนออกและเดินขึ้นไปชั้นบนที่เป็นห้องพักของเธอเพื่อเปลี่ยนชุดสำหรับออกไปข้างนอก
อีริครอเธอไม่นานนัก หญิงสาวจึงเดินลงมาพร้อมกับชุดที่เปลี่ยนใหม่ ผมยังคงมัดเป็นดังโงะเหมือนเดิม แต่ในสายตาอีริคแล้ว เธอดูมีเสน่ห์ ไม่เหมือนกับผู้หญิงที่เขาเคยเจอที่ไหนมาก่อน
แม้แต่เซลีนก็ตาม
“คุณอีริคคะ” เสียงของนาราเรียกให้เขาตื่นจากภวังค์
“ค...ครับ”
“เป็นอะไรหรือเปล่าคะ”
“ม...ไม่เป็นไรครับ”
“ไปกันเถอะค่ะ เดี๋ยวจะเย็นซะก่อน”
“ครับ”
อีริคพยักหน้า จากนั้นนาราจึงเดินนำหน้าออกจากร้านเพื่อไปโบกแท็กซี่ก่อนที่ร่างสูงจะเดินตามไป ไม่นานนัก รถแท็กซี่ที่ทั้งสองคนนั่งโดยสารไปก็แล่นออกจากบริเวณร้าน
นภามองตามรถคันนั้นไปพร้อมกับถอนหายใจออกมาด้วยความกังวล
“คุณยายครับ แม่ไปไหนเหรอครับ” กล้าหาญเอ่ยถามขึ้นมา
“ไปทำธุระจ้ะ”
“กับคุณลุงคนนั้นเหรอครับ”
“ใช่จ้ะ”
นภาตอบก่อนจะเดินไปนั่งกับหลานชายตัวแสบ ทั้งสองระบายสีด้วยกันอย่างมีความสุข แต่ในใจของหญิงวัยกลางคนยังคงอัดแน่นไปด้วยความกังวลบางอย่างที่เธอไม่อยากให้มันเกิดขึ้นอีกเป็นครั้งที่สอง
ตกดึก
นารากำลังนั่งคิดบัญชีรายรับรายจ่ายของวันนี้อยู่ที่โต๊ะตัวประจำ รอบกายของเธอเต็มไปด้วยความว่างเปล่าเพราะหน้าร้านปิดไปได้สักพักใหญ่ ๆ ก่อนที่นภาจะเดินมาหาพร้อมกับลากเก้าอี้ไปนั่งข้าง ๆ ลูกสาว
“พ่อหนุ่มล่ะ” เธอเอ่ยถาม
“ขึ้นไปอาบน้ำแล้วจ้ะ”
“ทำงานเก่งใช้ได้เลยนะ เห็นเนื้อตัวสะอาดสะอ้าน แม่ก็นึกว่าเป็นพวกผู้ดีที่ทำอะไรไม่เป็น” นภาพูดถึงอีริคด้วยคำชื่นชม นาราที่กำลังง่วนกับเครื่องคิดเลขเผลอยิ้มออกมา
“แม่อย่าใช้งานเขาหนักนักสิ หนูเห็นนะว่าแม่ใช้งานเขาไม่พักเลย”
“มาอยู่บ้านเราทั้งที ต้องใช้งานให้มันคุ้ม ๆ หน่อยสิ”
“เดี๋ยวเขาจะว่าเราใช้แรงงานเขาหนักเกินไปได้นะ ถ้าเขาไปฟ้องกรมแรงงานขึ้นมา มีหวังร้านเราโดนปิดแน่”
นาราพูดติดตลก แต่นภากลับไม่หัวเราะตาม เธอลอบมองหน้าลูกสาว แววตาที่เต็มไปด้วยความกังวลใจปรากฎขึ้นมาอีกครั้ง บทสนทนาระหว่างสองแม่ลูกเงียบลงไปสักพัก
“แล้วนาราล่ะ”
“ฉันทำไมเหรอจ๊ะ”
“คิดยังไงกับพ่อหนุ่ม”
“...”
นาราชะงักไป นิ้วที่กำลังจะกดปุ่มบนเครื่องคิดเลขค้างอยู่บนอากาศนานหลายวินาที เธอเงยหน้าขึ้นมาสบตากับผู้เป็นแม่ รอยยิ้มบนใบหน้าหายไปแล้ว
“ลูกชอบพ่อหนุ่มเค้าหรือเปล่า”
“ทำไมจู่ ๆ แม่ถึงถามแบบนั้นออกมาล่ะจ๊ะ”
นาราแสร้งหัวเราะและก้มหน้าหลบตานภา เธอไม่อยากจะโกหกมารดาและไม่อยากจะโกหกใจตัวเองเหมือนกัน ครั้นจะบอกว่าไม่ชอบเลยก็คงไม่ใช่ แต่ชอบไหมเธอก็ไม่รู้ใจตัวเอง
“แม่แค่ถามเผื่อไว้น่ะ”
“...”
“เพราะแม่ไม่อยากลูกของแม่ต้องเจ็บปวดอีก”
“...” นารานิ่งเงียบไป
เธอไม่มีกะจิตกะใจจะคิดเลขแล้ว เธอเงยหน้าขึ้นมามองนภาอีกครั้ง คราวนี้แววตาของเธอมีความรู้สึกที่อธิบายออกมาเป็นคำพูดไม่ได้แฝงอยู่ในนั้น
ดาวน์โหลดแอปทันทีเพื่อรับรางวัล
