ตอนที่ 1

ซานย่าเป็นเมืองทางตอนใต้ของแคว้นต้าฮวางอยู่ติดกับเมืองหานของแคว้นเฉิงตู รอบเขตเชื่อมต่อนั้นเป็นป่าเขา แคว้นต้าฮวางกับแคว้นเฉิงตูภายนอกดูเหมือนเป็นพันธมิตรที่ดีต่อกันแต่ลึก ๆ แล้วเฉิงตูมักทำสงครามเงียบ ลักลอบส่งคนเข้ามาสร้างความปั่นป่วนให้กับหมู่บ้านตามเขตชายแดนอยู่เนือง ๆ ด้วยเพราะเมืองนี้มีบ่อเกลือจึงเป็นที่หมายปองของแคว้นต่าง ๆ จำเป็นที่แม่ทัพใหญ่ผู้เก่งกาจอย่างชินอ๋องหยวนจางหมิงต้องลงมาปราบความวุ่นวายนี้ด้วยตนเอง

ค่ำคืนนี้แสงจันทร์นวลผ่องส่องสว่างเรืองรองไปทั่วท้องท้องนภาประหนึ่งว่ามิใช่ยามราตรี บุรุษรูปร่างกำยำสูงใหญ่ใบหน้าหล่อเหลาราวกับเทพบุตรแดนสวรรค์กำลังยืนมองพระจันทร์ดวงโตด้วยความรู้สึกโหยหาอาลัยอาวรณ์ บางคราก็รู้สึกว่าจิตใจกำลังเรียกหาอะไรบางอย่าง ไม่อาจเข้าใจได้ว่ามันคือสิ่งใด และไม่เข้าใจว่าทำไมจึงได้รู้สึกแบบนี้ทุกครั้งที่พระจันทร์เต็มดวง

“ท่านอ๋องทุกอย่างพร้อมแล้วพ่ะย่ะค่ะ” เขาสลัดความ รู้สึกที่เกิดขึ้นยามแหงนหน้ามองจันทร์ทิ้ง เมื่อได้ยิน หรงเฉิน หนึ่งในองครักษ์ข้างกายกล่าวรายงาน

“อืม” ใบหน้าคมสันนั้นนิ่งเฉยไม่แสดงซึ่งอารมณ์ใด ๆ ขานรับสั้น ๆ ในลำคอเป็นเชิงรับรู้

“ไปได้” เขาดึงผ้าสีดำขึ้นปิดหน้าก่อนจะกระโดดขึ้นหลังม้า นำกองกำลังกลุ่มหนึ่งวิ่งออกจากค่ายทหาร ไปดักรอกลุ่มกบฏที่สายรายงานว่าพวกมันกำลังเคลื่อนไหวเข้ามาสร้างสถานการณ์ในหมู่บ้านที่อยู่ติดชายแดน

.....

กรุงเทพมหานคร

“เหมยลี่...เหมยลี่ที่รัก กลับมาหาข้า”

เสียงนุ่มทุ้มเรียกอยู่ข้างหู เธอค่อย ๆ ลืมตาขึ้น เงาราง ๆ ที่คุ้นเคยตรงหน้าทำให้เธอยิ้มกว้างด้วยความดีใจ

“คุณมาแล้วหรือคะ ฉันคิดถึงคุณจัง” เธอเดินเข้าไปหาเงานั้น แต่พอจะยื่นมือไปสัมผัส เงาตรงหน้ากลับค่อย ๆ ลอยห่างออกไป

“ข้ารอเจ้าอยู่กลับมาหาข้า ได้โปรด กลับมาหาข้า”

“เดี๋ยวอย่าเพิ่งไป อยู่คุยกับฉันก่อน อย่าเพิ่งไป”

“เฮือก!” พรชิตาสะดุ้งตื่น มือที่ไขว่คว้าหาชายในฝัน ยังคงยกค้างอยู่กลางอากาศอยู่แบบนั้น ดวงตาสีน้ำเงินรื้นไปด้วยน้ำตา ใจที่เบาหวิวของเธอเต็มไปด้วยห่วงหาอาลัยอาวรณ์ เรียกหาแต่ชายผู้นั้น

ตั้งแต่เล็กจนโต เธอจะฝันเห็นเขาทุกคืนเดือนเพ็ญ เขาจะมายืนเรียกเธออยู่แบบนี้เป็นประจำ และทุกครั้งเมื่อยื่นมือออกไป เขาก็จะหายวับไป กับตา วันนี้ก็เช่นเดียวกัน

“ทำไมคุณทำแบบนี้กับฉัน ทำไมคุณต้องทำให้ฉันคิดถึงแล้วจากไปทุกที คุณเป็นใคร...คุณเป็นใคร”

เธอยกมือขึ้นกุมหน้าอกตัวเองไว้แน่น มองออกไปนอกหน้าต่าง พระจันทร์ดวงโตส่องแสงอยู่บนท้องฟ้าอันมืดมิด เห็นแล้วยิ่งรู้สึกเจ็บหนักที่ใจ แสงจันทร์กระจ่างสว่างไสว แต่ใจเธอกลับมืดมน

“คุณกำลังมองจันทร์ดวงนี้เหมือนฉันไหม แสงดาวกำลังหยอกเล่นกับแสงจันทร์ ช่างเป็นคืนที่สวยงามเหลือเกิน”

ไม่ว่าเขาจะเป็นใคร อยู่ที่ไหน เธอก็อยากพบ เพราะเขาเป็นคนเดียวที่อยู่เคียงข้างเธอมาตลอด แม้จะได้พบเจอเพียงแค่เงาในความฝัน