บทที่ 11

ก๊อกๆ ก๊อกๆๆ มือหนึ่งโอบอุ้มลูกพาดบ่าไว้ อีกมือพยายามเคาะห้องเรียกคนที่อยู่ด้านใน

"มีใครอยู่ไหมคะ คุณไชยา คุณไชยาอยู่ไหม" คนแรกที่เธอคิดถึงไม่ใช่เขาหรอกแต่เป็นไชยา เพราะผู้ชายคนนี้ถึงแม้เธอจะไม่ค่อยพูดด้วย แต่ก็ยังพยายามจะพูดกับเธอ

ก๊อก ก๊อก หญิงสาวเคาะอีกครั้งแบบเกรงใจ เธอไม่ค่อยมั่นใจว่าพวกเขาจะอยู่ห้องไหมเพราะตอนกลางวันได้ยินชวนกันออกไปดื่ม

คนที่นอนหลับอยู่สะดุ้งตื่นมาตั้งแต่เสียงเคาะครั้งแรกแล้ว และเขารีบเดินมาที่ประตูตอนได้ยินเสียงพูด แต่ก็มีจังหวะหนึ่งที่หยุด และแอบโมโหเมื่อได้ยินคนหน้าประตูเรียกอีกชื่อที่ไม่ใช่ชื่อของเขา

แกร๊ก...

"คุณไชยาคะ ฉันขอรบกวนอะไรหน่อยได้ไหม" ประตูเปิดออกเธอยังไม่ได้มองเลยด้วยซ้ำว่าเป็นใครก็รีบพูดออกไปก่อน

"ไชยาไม่อยู่" เสียงเย็นชาเอยพูดออกมาแบบไม่สบอารมณ์

"คุณ?.. แล้วคุณไชยาไปไหน" สายตาเธอมองส่องเข้าไปในห้องกลัวว่าเขาจะโกหก

"มีอะไร" ทีแรกก็นึกโกรธที่เธอเอาแต่เรียกชื่อไชยา แถมยังมองหาอีกด้วย แต่พอเห็นว่าเด็กฟุบอยู่กับไหล่ของแม่..ความเป็นห่วงก็ได้เข้ามาแทนที่

"ลูกฉันไม่สบาย รถก็ไม่อยู่ ฉันจะรบกวนให้คุณไชยาพาไปโรงพยาบาล"

"เป็นคนอื่นไม่ได้หรือไง" ว่าแล้วนอร์เวย์ก็รีบกลับเข้าไปเอากุญแจรถ และของที่จำเป็น "เอาเด็กมาเดี๋ยวผมอุ้มเอง" พอปิดประตูห้องชายหนุ่มก็ยื่นมือไปขออุ้มเด็ก

"ฉันอุ้มเองได้" หญิงสาวกอดลูกไว้แน่นไม่ยอมปล่อยลูกให้เขา

"ถ้างั้นก็ตามมา" คนตัวโตรีบก้าวเดินไปที่รถ

พอไปถึงเขาก็เปิดประตูฝั่งข้างคนขับให้เธอ แต่หญิงสาวไม่ยอมขึ้น มือเรียวเอื้อมไปเปิดด้านหลังแล้วพาลูกเข้าไปนั่ง

นอร์เวย์ก็เลยวิ่งอ้อมไปฝั่งคนขับ แล้วก็พาขับรถออกมาจากรีสอร์ท

[โรงพยาบาลเอกชน]

โรงพยาบาลนี้อยู่ใกล้ที่สุดแล้ว และเป็นโรงพยาบาลที่พิภพและเหมือนฝันมาใช้บริการ

"เด็กเป็นอะไรมาคะ" พยาบาลรีบเอารถเข็นมาเพื่อให้คนที่อุ้มคนป่วยได้วาง

"ลูกฉันไข้ขึ้นค่ะ มีไอและอาเจียนด้วย"

"ญาติรออยู่ข้างนอกก่อนนะคะ" พยาบาลรีบนำตัวเด็กเข้าห้องตรวจ

ปิ่นมุกเดินวนไปมาแถวหน้าห้องไม่ยอมห่างไปไหน ลูกเธอเคยไข้ขึ้นจนช็อกมาแล้วครั้งหนึ่ง ตอนนั้นเกือบไม่ได้เขาคืนมาด้วยซ้ำ หญิงสาวก็เลยตกใจมาก และตำหนิตัวเองน่าจะพาเขามาให้ไวกว่านี้

"เด็กแค่เป็นไข้ ไม่เป็นอะไรมากหรอก" นอร์เวย์เห็นว่าเธอนั่งไม่ติดที่ก็เลยพูดให้กำลังใจ

"คุณจะไปรู้อะไร!" หญิงสาวมองขวางไปที่เขาแล้วก็ใช้น้ำเสียงที่ไม่อ่อนโยนเลย

"ถ้าอยากให้ผมรู้คุณก็พูดมาสิ มีอะไรบ้างที่ผมยังไม่รู้"

จากที่กำลังจะต่อว่าเขามากกว่านี้ปิ่นมุกก็ได้หยุดคำพูดตัวเองแล้วหันหน้าหนี เพราะกลัวว่าจะเผลอพูดอะไรออกไป

"มันมีอะไรใช่ไหม หันกลับมามองผมสิ"

"คุณหมายความว่ายังไง" หญิงสาวกรอกสายตามองกลับไปด้านหลังอีกครั้ง เธอพยายามกลบเกลื่อนแววตาไม่ให้เขาอ่านมันออก

"เด็กคนนั้นเป็นลูกของ..?" ยังไม่ทันที่จะพูดอะไรมากไปกว่านั้นห้องตรวจก็ถูกเปิดออก

"เชิญญาติคนไข้เข้ามาด้วยค่ะ"

"ฉันเป็นแม่เขาค่ะ" หญิงสาวรีบเดินเข้าไปในนั้น

นอร์เวย์ก็ไม่ยอมอยู่นิ่งรีบเดินตามเข้าไปเช่นกัน

"ทีหลังอย่าปล่อยให้เด็กไข้ขึ้นสูงขนาดนี้นะคะ เราคงต้องให้น้ำเกลือและให้เด็กนอนดูอาการไปก่อน"

"ลูกแม่.." เห็นสภาพของลูกนอนให้น้ำเกลืออยู่ หัวใจแม่แทบแตกสลาย เขาเคยดื้อเคยซนเคยเรียกแม่ ตอนนี้ทำได้แค่นอนมองตาแป๋ว

"แกคงครั่นเนื้อครั่นตัวค่ะ ได้น้ำเกลือและได้ยาเข้าไปคงจะดีขึ้น เดี๋ยวทางเราจะให้เด็กไปนอนดูอาการในห้องรวมนะคะ"

"ไม่ต้องครับ จัดห้องพิเศษให้ด้วย" นอร์เวย์เห็นว่าถ้าได้พักอยู่ห้องพิเศษคงจะได้พักผ่อนเต็มที่

คุณหมอก็เลยสั่งให้พยาบาลไปเปิดห้องพิเศษ

"คุณกลับไปเถอะค่ะ" พอย้ายลูกชายเข้ามาในห้อง และตอนนี้เขาก็หลับไปแล้ว ปิ่นมุกก็เลยให้คนที่มาส่งกลับไป

"หมดประโยชน์ก็ไล่เลยเหรอ"

"แล้วคุณจะอยู่ต่อทำไม เดี๋ยวพ่อของเด็กคงมา" ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่ แต่พอเผลอปากพูดออกไปแล้วก็รู้สึกโล่งใจ

"ถ้างั้นก็รอให้พ่อเด็กมาก่อนแล้วกันผมถึงจะกลับ" ว่าแล้วนอร์เวย์ก็เดินไปทิ้งตัวนอนลงที่โซฟา เพราะตอนนี้ก็ดึกมากแล้ว

"?.. นี่คุณ ถ้าสามีฉันมาเห็นว่าคุณอยู่ในห้องนี้ เขาก็เข้าใจผิดน่ะสิ"

"เหรอ.. ถ้าเรื่องแค่นี้ทำให้เข้าใจผิด ก็เลิกไปซะ"

"คนบ้าอะไร" ปิ่นมุกชักจะโมโหพูดยังไงก็ไม่ยอมกลับ

หญิงสาวนั่งเก้าอี้ที่อยู่ข้างเตียงของลูก แล้วนอนหนุนแขนตัวเอง..อีกข้างกุมมือลูกชายไว้แน่น

นอร์เวย์ลืมตาขึ้นแล้วค่อยๆ ลุก เมื่อคิดว่าเธอคงจะหลับไปแล้ว ชายหนุ่มถอดเสื้อคลุมที่ใส่ก่อนออกจากห้อง แล้วคลุมให้กับเธอที่นอนอยู่ข้างเตียง

สายตาคมมองเด็กที่นอนอยู่บนเตียงให้ชัด และหวนคิดถึงคำพูดของไชยาในวันนั้น 'ไปแอบไข่ที่ไหนไว้หรือเปล่าหน้าเหมือนกันเชียว' ที่จริงเขาคิดว่าจะถามไชยาอีกครั้ง ว่าเด็กคนนี้หน้าเหมือนเขาจริงเหรอ แต่คนแบบไชยาพูดจริงจังด้วยไม่ได้หรอกเพราะทำเป็นเล่นไปซะทุกเรื่อง เขาก็เลยไม่ได้ถาม

ขณะที่นอร์เวย์กำลังใช้ความคิดอยู่ ปิ่นมุกก็ขยับกายเล็กน้อยเพราะเธอรู้สึกชามือข้างที่นอนทับ ชายหนุ่มรีบเดินกลับไปที่โซฟาแล้วก็เอนกายลงนอนเหมือนเดิมให้ปกติที่สุด

หญิงสาวผงกศีรษะขึ้นมาเล็กน้อย เพราะสังเกตว่าตอนนี้มีเสื้อคลุมร่างของเธออยู่

"??" เธอจำได้แม่นว่ามันเป็นเสื้อของเขาที่ใส่ออกมาด้วย ปิ่นมุกหันกลับไปมองด้านหลังก็เห็นว่าเจ้าของเสื้อนอนหลับอยู่

หญิงสาวจับเสื้อตัวนั้นออกจากตัว แล้วห่มมันให้กับลูกชายที่นอนป่วยอยู่ ถึงแม้เขาจะมีผ้าห่มอยู่แล้ว แต่เธออยากจะให้ลูกได้รับความอบอุ่นจากคนสำคัญสำหรับเขาอีกคนหนึ่ง เผื่อว่าลูกจะสัมผัสได้ เขาจะได้หายป่วยไวๆ

และสิ่งที่ปิ่นมุกทำก็อยู่ในสายตาของนอร์เวย์ตลอด เพราะเขาแค่แกล้งหลับตา..แต่ก็ยังคงหรี่ตามองเล็กน้อย