พรานรักล่าเสน่หา

เวลา 8.30 น. บนถนนมอเตอร์เวย์ รถญี่ปุ่นค่อนข้างใหม่สีดำ เครื่องยนต์ 1,598 cc. วิ่งด้วยความเร็วระดับ 120 กิโลเมตรต่อชั่วโมง โดยไม่แตะเบรก มุ่งหน้าสู่พัทยาด้วยความเร็วตามอารมณ์ของผู้ขับ ซึ่งเป็นหญิงสาวหน้าตาสวย ผิวขาว ผมยาวสลวยสีดำขลับ รูปร่างบอบบางได้สัดส่วน สวมเสื้อเชิ้ตสีขาวกับกางเกงยีนขาสั้นสีซีด

อรนลินนักเขียนนิยายวัย 24 ปี เป็นผู้ควบคุมพวงมาลัยรถคันดังกล่าว บัดนี้สภาพจิตใจอยู่ในสภาวะบอบช้ำจนไม่อาจทนอยู่ในกรุงเทพฯได้

ดวงตาคู่สวยที่ประดับด้วยขนตายาว งอนตามธรรมชาติเต็มไปด้วยหยาดน้ำใสๆ ที่เอ่อออกมาจนเต็ม แล้วร่วงไหลรินลงมาอาบแก้มทั้งสองข้าง

ภาพที่เห็นเมื่อตอนสี่ทุ่มกว่าๆ ของเมื่อคืนที่ผ่านมา กัดกินหัวใจเธอให้แหว่งวิ่น กลายเป็นความเจ็บปวดสุดจะทนรับไหว

เธอรู้ดีว่าวันนั้นเป็นวันครบรอบวันเกิด 27 ปี ของภูดิส คนรักมาดแบดบอย ที่เธอทุ่มเทหัวใจให้เต็มที่ ทั้งเขาและเธอวางแผนที่จะแต่งงานกันในเร็วๆ นี้

“ภูคะ ลินคงไปร่วมงานวันเกิดภูไม่ได้หรอกค่ะ”

หญิงสาวทำเสียงสั่นเครือในขณะโทรศัพท์ ให้คนรักรู้ว่ามีเหตุสุดวิสัยที่เธอจะไปร่วมงานฉลองวันเกิดของเขาไม่ได้ ซึ่งก็ทำให้เขาถึงกับอึ้งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะถามออกมาเบาๆ

“ทำไมล่ะลิน ผมอยากให้คุณมานะ คุณเป็นคนสำคัญมาก”

“ขอโทษจริงๆ ค่ะภู ลินก็ไม่อยากให้มีเหตุการณ์อย่างนี้เกิดขึ้น แต่ว่าลินจะต้องปิดต้นฉบับนิยายให้จบคืนนี้ให้ได้ค่ะ บก.เร่งมา จะรีบออก บ.ก.บอกว่าเป็นนิยายชุดด้วย เอาไว้เราฉลองย้อนหลังดีกว่านะคะ”

“ในเมื่อลินมีความจำเป็นอย่างนั้น เอางานไว้ก่อนเถอะครับ คืนนี้ผมก็คงไม่จัดงาน นอนอยู่ที่ห้องอย่างเดียว”

ท้ายเสียงของภูดิสสุดแสนเศร้า หญิงสาวได้ยินแล้วอดที่จะสะเทือนใจไม่ได้ รู้ว่าเขาเสียใจที่เธอไม่อาจไปร่วมฉลองวันสำคัญในค่ำคืนนี้ แต่การปฏิเสธของเธอนั้นมีแผนซ้อนเอาไว้ต้องการทำเซอร์ไพรส์ให้เขาตื่นเต้นเพราะเธอเตรียมวางแผนล่วงหน้าเอาไว้แล้ว

ต้นฉบับนิยาย ไม่ได้เร่งขนาดนั้น อรนลินแค่ยกขึ้นมาเป็นข้ออ้างเท่านั้นเอง เธอมองเค้กผลไม้จากร้านดังโดยมีชื่อของภูดิสพร้อมกับคำอวยพรวันเกิดปรากฏเด่นชัดอยู่ด้านบน

เทียนเล่มเล็กๆ กับไฟแชกจัดเตรียมเอาไว้เรียบร้อย พร้อมสำหรับจุดให้แสงสว่าง หญิงสาวถือกล่องเค้กไปวางไว้ที่เบาะหลังรถอย่างทะนุถนอม แล้วขับรถออกจากคอนโดมิเนียมแล้วมุ่งหน้าไปสู่คอนโดมิเนียมของภูดิสซึ่งห่างออกไปประมาณห้ากิโลเมตร

‘ภูจะต้องแปลกใจที่เห็นเราหอบเค้กไปเซอร์ไพรส์ถึงหน้าประตู แล้วเราก็จะฉลองด้วยกันซึ่งจะเป็นคืนวันที่แสนหวานสำหรับเราสองคน’

หญิงสาวนึกถึงใบหน้าภูดิส คงจะอึ้งไปชั่วขณะเมื่อเห็นเธอ เพื่อความมั่นใจว่าเขายังคงอยู่ที่ห้อง เธอได้โทรศัพท์ไปสอบถามอีกครั้ง

“ภูคะ คุณอยู่ไหน”

“ผมก็อยู่ที่ห้องนี่แหละ กำลังนอนคิดถึงลิน รูปร่างสวยๆ ผิวเนียนขาว ริมฝีปากอิ่มยั่วยวนชวนจูบ ถ้าผมเอามือล้วงเข้าไปใต้เสื้อ เจอกับหน้าท้องแบนราบ เลื่อนขึ้นไปอีกสักนิดนึง คือหน้าอกนุ่มๆ...”

“บ้า คิดอะไรอย่างนั้น หยุดมโนได้แล้ว”

หญิงสาวดุด้วยความอาย เมื่อรับรู้ถึงความรู้สึกนึกคิดของคนรัก ว่ากำลังโลมไล้เธอด้วยจินตนาการ เพื่อไปสู่ความสุข ตามประสาผู้ชายที่มีความต้องการที่จะเสพสุขกับเรือนร่างของเธอ ซึ่งก็ทำได้แค่เพียงคิดเท่านั้นเพราะความเป็นจริงเธอกับเขาสัมผัสกันได้แค่เพียงกอด หอมแก้ม และจับมือเท่านั้น

“ผมรักคุณนี่ ในเมื่อในความเป็นจริงยังไม่ได้แอ้ม ขอได้ในมโนภาพก็แล้วกัน ถามจริงๆ เถอะ เมื่อไหร่คุณจะยอมเป็นของผมเสียที”

“แต่งงานก่อนสิคะ แค่ไม่กี่เดือนเอง”

“อีกตั้งหลายวัน และหลายชั่วโมง โอนานไปผมคงขาดใจตายพอดี”

“ภูขา คุณต้องอดทนบ้างสิคะ นอนเถอะ ลินง่วงแล้ว ขอให้มีความสุขในวันคล้ายวันเกิดนะคะ ที่รัก”

ครั้งแรกจริงๆ ที่อรนลินกล้าใช้คำพูดหวานๆ กับเขา แม้ว่าเป็นนักเขียน คุ้นเคยต่อการใช้สำนวนแสนหวานระหว่างพระเอกกับนางเอก แต่ก็เป็นแค่เพียงตัวอักษรเท่านั้น ชีวิตจริงแล้ว เธอไม่เคยที่จะพูดกับภูดิสเลย มีแต่เขาเพียงคนเดียวที่มักใช้คำแสนหวานที่ได้ฟังแล้วมีความสุขอย่างที่สุด