บทที่.5 สัญญานเตือน [จูบ]

พราว พิมาไล สาวสวยที่มีใบหน้าเดียวกันกับพริ้ม

แน่นอนว่าเธอเป็นฝาแฝดผู้น้อง

ชีวิตทั้งคู่เหมือนบทละคร พ่อแม่ประสบอุบัติเหตุตายพร้อมกัน ในตอนนั้นไม่มีใครสามารถรับเลี้ยงดูได้จึงถูกส่งเข้าสถานสงเคราะห์

พริ้ม ได้ทรงศักดิ์รับเลี้ยงซึ่งเขาเป็นพี่ชายเจ้าของสถานสงเคราะห์ ส่วน พราว มีต่างชาติคู่รักที่สนใจจึงทำเรื่องขอย้ายทุกอย่างไปต่างแดน

แม้จะแยกจากกันแต่ทุกปีทรงศักดิ์มักจะพาพริ้มเดินทางไกลไปยังต่างประเทศเพื่อพบแฝดน้อง

แต่เรื่องนี้น้อยคนนักที่จะทราบ

#ย้อนกลับไป

หลังจากรถพุ่งข้ามเลนในยามวิกาล

พริ้มเสียชีวิตทันที ร่างของเธอถูกส่งมายังโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุดซึ่งก็คือโรงพยาบาลของทรงศักดิ์

เมื่อรับรู้เช่นนั้นเขาจึงสั่งให้คนปิดข่าว และ ไม่ยอมให้ใครเข้าพบแม้แต่สามี เนื่องจากก่อนหน้านี้พริ้มปรึกษาถึงร่างกายเธอที่ไม่ปกติอีกทั้งจดหมายข่มขู่เอาชีวิต

ทรงศักดิ์ที่รักพริ้มเหมือนลูกสาวแทบจะขาดใจ

เขาติดต่อบอกข่าวร้ายกับฝาแฝดน้องของเธอทันที

ไม่กี่วันก็เดินทางมาถึงประเทศไทย และ เข้ามายังห้องเย็นดับจิต

"อาไม่เชื่อว่าครั้งนี้จะเป็นอุบัติเหตุ" ทรงศักดิ์พูดทั้งน้ำตา

พราวมองร่างพี่สาวซีดเผือด แม้จะแข็งแกร่งแค่ไหนแต่การสูญเสียทำให้เธอร้องไห้

"หนูจะเป็นคนสืบเรื่องนี้ให้เอง" พราวรับปากทันที "แต่เราต้องใช้เวลาสักหน่อยข้อมูลทุกอย่างของพี่พริ้มพราวต้องทราบเกือบทั้งหมด"

"อาจะจัดการให้"

"ถ้าสมมุติว่าไม่ใช่อุบัติเหตุ..แปลว่ามีคนจงใจอยากให้พี่พริ้มตาย"

"อืมมม ตั้งแต่มีเรื่องนั้น...พริ้มก็บอกว่าสามีเปลี่ยนไปจนจับได้ว่าซ่อนผู้หญิงไว้อีกคน"

ศพที่ไม่สามารถระบุคนรับ และ คนที่เซ็นใบรับรองได้จะถูกห่อเก็บพร้อมติดป้าย #ศพไร้ญาติ

ก่อนจะลำเลียงไปเผายังวัดตามกฎหมายระบุ

พริ้ม พิมาลา ชื่อของเธอไม่มีอีกต่อไป

ต้อง 'แต่งงาน' ด้วยหน้าที่ แต่สุดท้ายกลับต้อง 'ตาย' กลายเป็นศพไร้ญาติ

น้ำตาแห่งความเวทนาไหลนองเต็มสองแก้มขาวนวลของ พราว พิมาไล ความรักจากสายเลือดเกี้ยวเกี่ยวทุกความรู้สึกเอาไว้

ภายในใจเต็มไปด้วยคำถาม และ ความขุ่นเคือง

ตอนนี้เธอหวังแค่เพียง ทวงความยุติธรรม ให้กับพี่สาวฝาแฝดที่จากไป

#กลับมาปัจจุบัน

หลังจากได้รับความห่วงใยจากแจ็ค พริ้ม หรือ พราว น้องสาวที่สวมรอยเดินกลับเข้ามาในงาน

เธอกวาดสายตามองหาหมอลีโอแต่ไม่พบ

ซึ่งแน่นอนว่าเธอจำตำแหน่งที่จอดรถได้จึงรีบเดินลงไปหาคิดว่าเขาน่าจะรออยู่ที่นั่น

แต่ไม่คิดว่าจะเห็นภาพบางอย่าง

ชายหนุ่มรูปงามใส่สูทกำลังกอดจูบลูบคลำกับสาวสวยผู้ซึ่งใส่เดรสสีน้ำเงิน

หมอลีโอกับมีอา ทั้งคู่เคยเป็นแฟนเก่าที่รักกันมาก

แต่เนื่องจากการงานอาชีพทำให้ต้องห่างไกลจนสุดท้ายก็เลิกกัน

กระทั่งลีโอถูกจับให้แต่งงานกับพริ้มเพื่อชดใช้หนี้สินทางครอบครัวของเขาที่ติดทรงศักดิ์เอาไว้

ไม่ว่าเขาจะเต็มใจหรือไม่ แต่มันเป็นหน้าที่ ที่ต้องชดใช้ให้บุพการี

เวลาผ่านไปไม่กี่ปีพ่อแม่ของเขาก็ตายด้วยโรคมะเร็งสมองทั้งคู่

วิ๊ว วิ๊วๆๆ

เสียงสัญญานเตือนภัยรถยนต์ดังสนั่นลั่น

หมอลีโอจำได้ว่าคือรถของเขา

ชายหนุ่มตรงดิ่งมายังที่หมาย มองเห็นภรรยาตัวเองถือไม้ยืนด้านข้าง

"เธอทำบ้าอะไรเนี่ย?!" เสียงแข็งตวาดใส่ "เอาไม้มาทุบรถของฉันทำไม"

"เกรงว่าคุณหมอจะลืมตัวจนทำอะไรที่เกินงาม จะเดินเข้าไปตะโกนใส่หน้าก็กลัวจะดูไม่มีมารยาท"

"แต่เธอก็ไม่มีสิทธิ์ทำลายข้าวของของฉัน!!"

"แล้วไงคะ? หรือจะรอจนกว่าคุณหมอเริงสวาทกับแฟนเก่าจนหนำใจเสร็จก่อน"

คิ้วหนาผูกปมตรงดิ่งมาใกล้

อักกก!

มือของเขาคว้าเอวบางกระชากใส่เต็มแรง

ร่างเล็กเจ็บพยายามดีดดิ้นให้พ้นอ้อมกอด

"หึงเหรอ?" คำถามจากลีโอทำให้อีกฝ่ายชะงัก ดวงตากลมโตเปรยมองจ้องกลับก่อนจะพูดเสียงย้ำ "ผู้ชายอย่างคุณถึงจะแถมข้าวสารฟรีให้สักสิบกระสอบยังโกรธเลย"

"พริ้ม!!"

"อ๊ะ~ปล่อยนะ"

ตัวเล็กขัดขืนครั้งนี้เขาใช้สองมือรัดฟัดเหวี่ยงร่างบางเอาไว้ แผ่นหลังที่โชว์เนื้อโดนสัมผัสทำให้เธอไม่ชอบใจ

คุณหมอลีโลสุดทนตะคอกใส่ "หยุดเอานมเต้าน้อยๆ มาเสียดสีฉันเดี๋ยวนี้!!"

"ฮะ? น..นมเต้าน้อยๆ"

ภายในใจของพราวตอนนี้ยิ่งโกรธหนัก

เสียงที่ตะโกนก้องอยู่ภายในใจเต็มไปด้วยคำหยาบคาย 'นมน้อยแล้วมันทำไม! ไอ้หมอบ้ากาม'

_____________________________