ตอนที่ 3 สมปรารถนา NC+

สมปรารถนา

เช้าวันใหม่ แสงแดดอ่อน ๆ สาดส่องเข้ามาตามร่องหน้าต่าง เสียงไก่ขันดังแข่งสลับกับเสียงนกร้อง เพิ่มสะดุ้งสุดตัวตื่นลืมตาโพลง มองตรงขึ้นไปยังเพดานเรือน ช่วงวินาทีหนึ่งเขาใจหายวาบที่ตนเองเผลอหลับไป แต่ก็ต้องประหลาดใจอีกครั้ง เมื่อสัมผัสได้ถึงร่างเล็กนุ่มนิ่มข้าง ๆ กาย

ยังอยู่ ข้าไม่ได้ฝันไปใช่ไหม  เขารีบตะแคงข้าง เข้าหาคนตัวเล็ก มองนางอย่างเพ่งพินิจ แล้วหยิกเข้าที่แขนตัวเอง

“โอ๊ย.. ไม่ได้ฝัน” ชายหนุ่มรู้สึกดีใจและประหลาดใจในเวลาเดียวกันเ  ขาค่อย ๆ จับตัวพริ้มพราวที่นอนคดตัว ใต้ผ้าห่มผืนบางให้หันกลับมา

“ใบหน้านี้ เป็นนางที่ข้าฝันถึงอยู่ทุกค่ำคืน แต่ตัวนางร้อนยิ่งนัก” ชายหนุ่มใช้ฝ่ามืออังไปที่คอ และหน้าผากนาง

“หรือจะเป็นไข้” คิดได้ดังนั้น เพิ่มจึงรีบลุกขึ้นออกจากห้อง จัดแจงติดไฟต้มน้ำต้มยาให้หญิงสาว ไม่นานเขาก็กลับเข้ามาในห้องอีกครั้ง ใช้ผ้าชุบน้ำเช็ดตัวเพื่อลดไข้ให้ และใส่เสื้อผ้าของเขาให้นางก่อน

เมื่อเสร็จเรียบร้อยชายหนุ่มจึงได้สังเกตเห็นหีบเล็กใบนั้นที่เขาเก็บกลับมา เมื่อหลายวันก่อนและยังเปิดไม่ออก มันหล่นอยู่แถมยังมีเครื่องประดับอัญมณีมากมายหล่นอยู่ข้าง ๆ หีบด้วย  ชายหนุ่มจึงก้มลงเก็บข้าวของใส่หีบและนำกลับไปวางไว้เหมือนเดิม

“หรือนางจะออกมาจากหีบใบนี้กันนะ” ชายหนุ่มครุ่นคิดพึมพำออกมาเบา ๆ สลับกลับไปมองใบหน้าสาวที่หลับตาพริ้มด้วยพิษไข้ แล้วมองไปยังเศษเสื้อผ้าที่กองอยู่กับพื้น นึกไปถึงเหตุการณ์เมื่อคืน

“ข้าไม่ได้ฝันไปสินะ ศาลเพียงตาแห่งนั้นท่านช่วยให้ข้าสมปรารถนาแล้ว” ชายหนุ่มกล่าวอย่างดีใจ

เวลาผ่านไปหลายชั่วโมง เพิ่มนั่งเฝ้ารอหญิงสาวฟื้นจากไข้ แต่นางก็ยังคงหลับอยู่ ยาที่ต้มเตรียมไว้ให้ก็จะเย็นหมดแล้ว

เมื่อเห็นว่าคงต้องรออีกนาน นางก็คงไม่ได้กินยาเสียที ชายหนุ่มจึงตัดสินใจ ยกยาขึ้นดื่มเอง และจับไปที่ใบหน้าหญิงสาวก่อนจะก้มลงไปประทับริมฝีปากนาง

ค่อย ๆ บีบสองแก้มเนียนนั่นให้ปากอ้าออก แล้วปล่อยยาเข้าไป ในปาหญิงสาวจนหมด แล้วกลับขึ้นมายกถ้วยยาใส่ปากตนเองอีกครั้ง ครั้งนี้หมดถ้วยแล้วก้มลงทำแบบเมื่อครู่นี้ใหม่ แต่คราวนี้เพิ่มสอดลิ้นเข้าไปในโพรงปากเล็ก เรียวลิ้นไล่กวาดต้อนชอนไช้ไปทั่วโพรงปาก

“อืม…” เขาครางอยู่ในลำคออย่างพอใจ ก่อนจะถอนจูบขึ้นมามองใบหน้าสวย แล้วพยายามหักห้ามใจ กำชับผ้าห่มมาห่มให้แล้วปล่อยให้หญิงสาวได้นอนพักผ่อนต่อ รอเวลาอีกสักสามชั่วโมงค่อยมาป้อนยาให้นางต่อ

จวนจะครบสามชั่วโมงเพิ่มเตรียมยาเข้ามาไว้ในห้อง เขาเป่ารอจนยาอุ่นได้ทีแล้ว เตรียมจะป้อนยาให้เหมือนเมื่อครั้งแรก

“แค๊ก ๆ” จู่ ๆ พริ้มพราวก็ตื่นขึ้นมา เธอรู้สึกสมองเบลอ ๆ และปวดเมื่อยไปทั้งตัวโดยเฉพาะช่วงล่างที่ยังรู้สึกเจ็บอยู่ หญิงสาวกะพริบตาอย่างอ่อนล้า มองไปรอบ ๆ สถานที่ที่ไม่คุ้นเคย ก็สะดุดตาเข้ากับใบหน้าหล่อคมคายของผู้ชาย คนที่มีความสัมพันธ์สวาทกันเมื่อคืนนี้

“คุณ…คุณจะทำอะไรฉันอีก” พริ้มพราวพยายามลุกขึ้นขยับตัวหนี แต่เพราะยังอ่อนแรงอยู่ทำให้หญิงสาวหน้ามืด เพิ่มจึงรีบประคองไว้

“ปล่อยฉันนะ คุณเป็นใคร และที่นี่ที่ไหนกัน เมื่อคืนฉันยังอยู่ที่คอนโด…” พริ้มพราวกล่าวอย่างตื่นตระหนก พยายามออกจากอ้อมกอดเขา

“ที่นี่เรือนพี่เอง แล้วพี่ก็เป็นผัวเอ็งไง เมื่อคืนเราได้กันแล้ว” เพิ่มกล่าวอย่างซื่อ ๆ

“อะไรนะผัว…”

ทำไมพูดมาได้ไม่อายปาก เป็นผัวฉันงั้นเหรอ จริงด้วยเมื่อคืนฉันมีอะไรกับเขา แต่ฉันไม่รู้จักเขาด้วยซ้ำทำยังไงดี ฮือ ๆ พริ้มพราวได้แต่คิดในใจ

“ปล่อยฉันไปเถอะนะ ฉันอยากกลับบ้าน” หญิงสาวอ้อนวอนขอร้องเขา

“บ้านรึ เอ็งออกมาจากหีบนี้ไม่ใช่หรือ” เพิ่มชี้ไปที่หีบกล่องนั้น พริ้มพราวก็มองตาม

“นั้นหีบใบนั้นของฉัน” เมื่อคืนฉันเปิดมันออกมาดูรูปพ่อกับแม่ แล้วก็มีแสงสว่างจ้าออกมาจากนั้น…..”

“คุณว่าฉันออกมาจากหีบ”

“ใช่”

“ฉัน…ฉันเป็นเมียคุณ”

“ใช่ เอ็งเป็นเมียพี่” เพิ่มตอบอย่างเต็มปากเต็มคำ

“ไม่…ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ” พริ้มพราวใช้แรงทั้งหมดดันอกชายหนุ่ม หนี้ออกจากห้อง เธอวิ่งออกมายังนอกเรือนก็ต้องตกใจเป็นอย่างมาก

“ที่นี่ที่ไหนกันแน่ ทำไม…ทำไมถึง”

เธอมองออกไปนอกเรือนที่ด้านหน้าเป็นลานกว้าง ๆ ถัดไปก็เป็นต้นไม้ต้นใหญ่มากมาย บรรยากาศเหมือนอยู่ต่างจังหวัดแบบสมัยก่อนเลย เพิ่มเดินตามพริ้มพราวออกมานอกชานเรือน หญิงสาวได้ยินเสียงฝีเท้าจากด้านหลัง จึงได้รีบก้าวเท้าเดินลงบันไดอย่างโซซัดโซเซลงมา

“เดี๋ยวก่อน เอ็งจะหนีพี่ไปไหน” เพิ่มตะโกนเรียกตามหลัง แต่หญิงสาวไม่ฟังจึงหาทางที่จะหนีต่อ เธอเดินตรงไปด้วยท่าทีที่อ่อนแรง แต่จู่ ๆ ควายตัวอ้วนสีดำเงา ก็เดินออกมาจากข้างทาง ดักหน้าพริ้มพราวไว้

“กรี๊ด!!” เธอตกใจมาก จึงได้เตรียมตัวจะหนีไปอีกทาง

ตุ๊บ!!!

พริ้มพราวชนเข้ากับมิ่งที่กำลังเดินตามควายผ่านมาจนล้มลง

“โอ๊ย!” พริ้มพราวล้มลงก้นจ้ำเบ้า มิ่งจึงได้รีบไปประคองไว้

“เป็นกระไรไหม” เมื่อเห็นใบหน้างามของพริ้มพราว มิ่งเหมือนตกอยู่ในภวังค์ จนเพิ่มวิ่งตามมาถึงก็รีบมาประคองพริ้มพราวขึ้นมาแล้วกอดไว้แนบอก

“พวกคุณ ….พวกคุณเป็นใครกันแน่ ทำ…ทำไมแต่งตัวแบบนี้” พริ้มพราวทั้งกลัวและตกใจ เห็นสถานที่ที่ไม่คุ้นตาแถมยังเจอชายทั้งสองคนที่แต่งตัวแปลก ๆ เหมือนผู้คนสมัยก่อน เธอมองทั้งสองคนสลับไปมา และจึงหมดสติไป

“หญิงบ้านใดกันรึไอ้เพิ่ม วิ่งมาจากทางเรือนมึงแล้วมาชนกูจนล้ม แต่ว่าหน้าตางามไม่น้อยเลยว่ะ ดูสิเป็นลมล้มพับไปแล้ว” มิ่งเอ่ยพูดแล้วทำท่า ชะโงกมองหน้าของหญิงสาว

“เมียกู” เพิ่มบอกเสียงเรียบแล้วอุ้มร่างเล็กขึ้นมา

“เมียมึง ตั้งแต่เมื่อไรกันว่ะ กูไม่เห็นรู้” มิ่งทำน้ำเสียงประหลาดใจ

“เออ มึงไม่ต้องรู้ดอก รู้แค่ว่าเป็นเมียกูก็พอ” เพิ่มเตรียมจะเดินกลับเรือน แต่มิ่งพยายามจะรั้งไว้

“เมียกูเป็นไข้อยู่ ไว้ค่อยคุย” ชายหนุ่มเอ่ยบอกเพื่อนแล้วเร่งกับเรือนทันที

เพิ่มวางพริ้มพราวลงบนที่เตียงนอน สำรวจดูว่าไข้ยังขึ้นอยู่หรือไม่

“ตัวยังรุ่ม ๆ อยู่” ว่าแล้วชายหนุ่มก็เช็ดเนื้อเช็ดตัวให้เธออีกครั้ง แล้วจึงนำยาต้มมาป้อนเธอด้วยวิธีการแบบเดิม จนเขาเองก็เผลอไผล จูบปากเล็กของเธออย่างดูดดื่ม

ชายหนุ่มรู้สึกหวิว ๆ เมื่อเรียวลิ้นของเขาและเธอเกี่ยวพันกัน แต่ก็พยายามหักห้ามใจเอาไว้ได้ เพราะเธอเป็นไข้อยู่ ซึ่งอาจจะเป็นเพราะตัวเขาเองด้วยที่รุกล้ำกระทำรุนแรงกับร่างบอกบางเมื่อคืนนี้ และยังเป็นครั้งแรกของเธออีกด้วย

เพิ่มถอยตัวออกมานั่งมองร่างเล็กข้าง ๆ สังเกตลมหายใจที่เข้าออกสม่ำเสมอ ก็รู้สึกเบาใจ

“นอนพักสักหน่อยคงดีขึ้น”

เวลาผ่านไปจนมืดค่ำ เพิ่มจัดการงานต่าง ๆ ในเรือนเสร็จเรียบร้อยแล้ว กลับเข้ามาในห้อง เห็นว่าหญิงสาวยังหลับอยู่ เขาจับไปตามเนื้อตัวเห็นว่าไข้ลดลงแล้ว จึงได้ล้มตัวนอนข้าง ๆ หญิงสาว แล้วโอบกอดร่างบางไว้เหมือนกลัวว่าเธอจะหนีหายไป

ราว ๆ กลางดึกพริ้มพราวตื่นขึ้นมา เธอรู้สึกดีขึ้นกว่าเมื่อช่วงกลางวัน แต่ทว่ากลับรู้สึกเสียววูบวาบที่อกทั้งสองข้าง จึงยกหัวขึ้นดู

“ทะ…ทำอะไร” เธอมองไปที่ชายหนุ่มที่กำลังโลมเลียอยู่ที่อก และเม็ดบัวของเธอ พริ้มพราวเริ่มจะหายใจแรง

“เป็นอย่างไงบ้าง” เพิ่มหยุดปากชั่วครู่ ขึ้นมาถามแล้วก้มลงขบเม้นที่สองเต้านั้นต่อ

“หยุด..หยุดทำนะพริ้มเสียว อ๊ะ…”

หญิงขยับตัวจะดิ้นหนี

“ชื่อพริ้มหรอกหรือ แต่พี่ถามว่าเป็นอย่างไรบ้าง หมายถึงไข้นะ ตอนนี้รู้สึกอย่างไรบ้าง”

พริ้มพราวรู้สึกขายหน้าที่คิดว่าเขาถามถึงอย่างว่า

“ดีขึ้นแล้ว ปล่อยก่อนได้ไหม” เธอพยายามดันตัวเขาออก

“ทำไมรึ เมื่อครู่เอ็งยังบอกว่าเสียว” เพิ่มตีหน้ามึนก้มลงดูดเม็ดบัวอย่างสนุกปาก

“อ๊ะ… ดีขึ้นแล้วหยุดนะ” หญิงสาวตอบเสียงกระเส่า ดูยอดอกที่ผลุบเข้าออกที่โพรงปากชายหนุ่ม แล้วมันรู้สึกรัญจวนยิ่งนัก

สมองสั่งให้หยุดให้ห้ามเขา แต่ร่างกายและปากกับพูดไม่ออก หรือเธอจะติดใจในรสสวาทที่ชายคนนี้มอบให้กันนะ

ริมฝีปากชายหนุ่มก็เลือนขึ้นมาบดขยี้ จูบเธออย่างเร่าร้อน ส่งลิ้นอุ่นมาชอนไช้จนทั่วโพรงปากเธอ

“ฮือ…อือ…” หญิงสาวครางออกมาอย่างลืมตัว มือเล็กลูบไล้ไปตามแผ่นหลังเขาอย่างหลงใหล เธอเงยหน้าขึ้นซี๊ดปากระบายความเสียวซ่าน

เพิ่มเลือนมือต่ำลงไป ส่งนิ้วใหญ่รูดไปตามร่องกลีบกุหลาบที่ชุ่มฉ่ำ ก่อนจะสอดนิ้วเข้าไปในช่องรักคับแน่นของเธอ ปากก็ยังคงดูดชิมยอดอกของเธออย่างมัวเมา นิ้วมือส่งเข้าออกอย่างเป็นจังหวะ จนพริ้มพราวถึงกับสั่นสะท้าน

เขาละใบหน้าจากอกสวย มองใบหน้างามที่แดงก่ำ แล้วหยุดนิ้วมือที่ขยับเข้าออก ก่อนจะก้มหน้าต่ำก้มไป ที่กลางลำตัวบริเวณกลีบกุหลาบ ส่งลิ้นอุ่นนิ่มไปที่ปลายเกสร

“อ่า…อ๊ะ….อ๊ะ…” สะโพกสวยเริ่มแอ่นลอย พริ้มพราวได้รับความเสียวซ่านแบบไม่เคยพบพานมาก่อน

ไม่นานร่างเล็กก็กระตุก มือจิกกำผ้าบนที่นอนแน่น ร้องครางไม่เป็นภาษา ปล่อยน้ำหวานออกมา ชายหนุ่มก็ดูดกลืนเข้าไปจนหมด

เขากัดกรามจนแน่น มองร่างเล็กที่หายใจหอบ สายตาหยาดเยิ้ม ช่างดูมีเสน่ห์แล้วเย้ายวนใจ แต่เขาต้องสกัดกั้นอารมณ์ความต้องการ ในตัวหญิงสาวเอาไว้ เพราะกลัวว่าไข้จะกลับ

ในที่สุดเขาก็ตัดใจดึงผ้าห่ม มาห่มให้หญิงสาวก่อนจะล้มตัวนอนข้าง ๆ แต่หญิงสาวพยายามขอขยับตัวหนี

“ชูว…ไม่ต้องกลัวพี่หรอกหนา นอนพักเถิด” ชายหนุ่มเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงที่รอบอุ่น มันทำให้พริ้มพราวรู้สึกอุ่นใจแปลก ๆ เมื่ออยู่ใกล้เขา ด้วยความเพลียเธอจึงยอม ให้ชายหนุ่มกอดเธอได้แล้วหลับไปพร้อมกัน….