บทที่ 1 วิลเลี่ยม โรซาริโอ

ประเทศอังกฤษ

บนคอนโดหรูสงครามพิศวาสบนเตียงระหว่างหญิงสาวนางแบบชื่อดังที่พึ่งผ่านเวทีประกวดมานั้น กำลังนอนบิดส่ายตัวด้วยความสยิวอยู่ใต้ร่างของวิลเลี่ยม โรซาริโอ ชายหนุ่มนักธุรกิจเจ้าของบริษัทธุรกิจจิวเวลรี่ที่มีสาขานับพันทั่วโลก รวมถึงธุรกิจเหมืองเพชรพลอยนับสิบแห่ง

วิลเลียม โรซาริโอ สูงหนึ่งร้อยแปดสิบเก้าเซนติเมตรอายุสามสิบห้าปีรูปร่างหล่อคมเข้มดวงตาสีเขียวมรกต เส้นผมหยักศกเล็กน้อยสีน้ำตาลประกายดำผิวสีแทนจากการอาบแดด กิจกรรมเข้าจังหวะของทั้งสองคนนั้นส่งเสียงของความรัญจวนดังก้องภายในห้อง แม้บอดี้การ์ดที่อยู่หน้าห้องก็ยังได้ยินเสียงของพวกเขาเหล่านั้นจนชินกับกิจกรรมประจำของเจ้านายตนเองเสียแล้ว เกือบเที่่่่่่ยงคืนเสียงถึงได้เงียบหายไปพร้อมกับร่างของนางแบบสาวที่แต่งตัวไม่ค่อยเรียบร้อยเท่าไหร่นักเดินอย่างอ่อนแรงออกมาจากห้องของวิลเลี่ยมตรงไปเข้าลิฟท์ด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความสุข ที่มือของเธอกำเช็คกระดาษใบหนึ่งพร้อมกระเป๋าใบเล็กของเธอ วิลเลียมที่เดินออกมาจากภายในห้องที่พึ่งจบเกมพิศสวาทกับนางแบบสาวเป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วนั้นเขาจำไม่ได้ และไม่คิดที่จะจำแม้แต่ชื่อของนางแบบสาวเมื่อผ่านกิจกรรมนี้ไปแล้ว ชื่อของเธอก็จะถูกลบออกไปจากสมองของเขา ลำตัวของวิลเลี่ยมมีเพียงแค่ผ้าขนหนูผืนใหญ่พันไว้

“สเวน…ไอ้สเวน”

“ครับเจ้านายเจ้านายเรียกผมเหรอครับ”

“ก็ใช่น่ะสิฉันเรียกแก พรุ่งนี้ให้แม่บ้านมาทำความสะอาดภายในห้องให้เรียบร้อยด้วยนะ”

“ได้ครับเจ้านายเดี๋ยวพรุ่งนี้เช้าผมจะรีบตามแม่บ้านให้มาทำความสะอาดแต่เช้าเลยครับ รับรองได้สะอาดทันใช้งานพรุ่งนี้เย็นแน่นอนครับ”

“นายไปนอนได้แล้วฉันก็จะนอนเหมือนกัน”

“ครับเจ้านาย”

วิลเลี่ยมเมื่อกล่าวสั่งงานผู้ช่วยและบอดี้การ์ดของเขาเรียบร้อยแล้ว ก็เดินตรงไปที่ห้องส่วนตัวของเขาเพื่อพักผ่อนเพราะห้องเมื่อกี้นั้นเป็นเพียงแค่ห้องสนามรบกับสาว ๆ ที่จะมารองรับการปลดปล่อยของเขาเท่านั้น วิลเลี่ยมไม่ชอบใช้บริการหญิงสาวซ้ำหน้าดังนั้นในทุกค่ำคืนหรือทุกครั้งที่วิลเลียมต้องการจะต้องเปลี่ยนหญิงสาวที่จะต้องมาให้บริการกับเขาอยู่เรื่อยไป เพราะความเบื่อง่ายของวิลเลี่ยมถึงแม้สาว ๆ ที่เคยหลับนอนจะติดใจและเรียกร้องอยากกลับมาอีกแต่ก็ต้องผิดหวัง

เมื่อวิลเลี่ยมเข้ามาในห้องแล้วอาบน้ำเช็ดตัวสวมกางเกงตัวเดียวก่อนที่เค้าจะขึ้นไปนอนด้วยความผ่อนคลาย พร้อมร่างที่เปลือยอกท่อนบนใต้ผ้าห่มเพราะวิลเลี่ยมไม่ชอบสวมเสื้อเวลานอนเท่าไรนัก ดวงตาที่ยังไม่หลับเพราะคิดถึงบทสนทนาระหว่างตนเองกับคุณย่าชาร์ลอต ที่โทรข้ามประเทศมาหาเค้าเมื่อหลายวันก่อน

“ปีนี้หลานอายุสามสิบห้าแล้วนะยังไม่มีแฟนเป็นตัวเป็นตน แล้วแบบนี้หลานจะรอให้ย่าไปพบกับพ่อแม่ของหลานในปรโลกก่อนเหรอไง หลานถึงจะยอมมีแฟนแต่งงานมีครอบครัวสักที พวกผู้หญิงหิวเงินที่ยอมมาหลับนอนกับหลานไม่รู้จะมีโรคร้ายอะไรหรือเปล่า”

“โธ่... คุณย่าครับใจเย็น ๆ ก่อนก็ได้”

“ย่าเย็นไม่ไหวแล้ว หากขืนรอต่อไปย่าต้องตายก่อนเห็นแกมีครอบครัวแน่นอน พ่อแม่แกก็จากไปแล้ว ต่อไปแกจะอยู่คนเดียวหรือไงกัน”

คำพูดแสนงอนของคุณย่าทำให้วิลเลี่ยมต้องคิดหนัก เพราะทั้งชีวิตของเค้าเหลือคุณย่าเพียงคนเดียว พ่อแม่จากไปเพราะอุบัติเหตุถนนลื่นรถตกเขาเสียชีวิตทั้งคู่ตอนที่เขามีอายุเพียงสิบสามปี นับจากวันนั้นงานที่บริษัทและตัวของวิลเลี่ยมคุณย่าก็รับผิดชอบทั้งหมดสมกับที่เคยเป็นอดีตลูกสาวมาเฟียใหญ่ในอิตาลี ก่อนที่จะมาแต่งงานกับคุณปู่และย้ายมาอยู่ที่อังกฤษ

“แล้วคุณย่าจะให้ผมทำยังไงล่ะครับ คุณย่าถึงจะพอใจในเมื่อตอนนี้ผมยังไม่เจอใครที่อยากใช้ชีวิตด้วยเลย”

“ย่ามีคนที่จะให้แกจีบแล้ว คนนี้สวยหวานน่ารักเป็นลูกสาวนักธุรกิจ ย่าเห็นครั้งแรกคิดว่าถ้าหลานได้เจอกับเธอหลานต้องชอบเธอมากแน่ ๆ ย่าส่งรูปถ่ายและเบอร์โทรของน้องเข้าไปในมือถือของหลานแล้ว เปิดดูซะสิ”

“ครับคุณย่าเดี๋ยวผมจะเปิดดู”

“ไม่ใช่เปิดดูอย่างเดียวนะ แต่หลานต้องจีบเธอให้ยอมมาเป็นหลานสะใภ้ของย่าให้ได้ เข้าใจมั้ยวิลเลียม”

“เข้าใจแล้วครับคุณย่า แค่นี้ใช่มั้ยครับเพราะผมต้องเข้าประชุมเซ็นต์สัญญากับลูกค้าอีก”