บทนำ จอมมารต้องการชายา 2

กระบี่ไม้ในมือร่วงหล่นลงบนพื้น เรือนกายเย็นเฉียบราวกับไร้ซึ่งเลือดไหลเวียน จ้าวชงเหยาหยัดกายยืนแทบไม่ไหวจึงถอยร่นจนล้มลงไปกองกับพื้น

ท่านพ่อจะส่งข้าไปเป็นชายาของมารสวรรค์!

ดวงตากลมโตคลอไปด้วยหยาดน้ำใส รูปร่างบอบบางสูงโปร่งแต่งกายด้วยเสื้อผ้าทะมัดทะแมงราวกับชาย ผมดำสนิทมัดรวบอย่างไม่ยี่หระ ใบหน้ามอมแมมเปรอะเปื้อนเพราะชอบคลุกตัวอยู่ที่ลานซ้อมกับเหล่าทหารกล้า

“คุณหนูเป็นอย่างไรบ้างขอรับ”

ทหารคู่ซ้อมปราดเข้าไปหมายจะประคองบุตรของเจ้านาย ทว่าอีกฝ่ายกลับโบกมือปฏิเสธแล้วหยัดกายลุกขึ้นยืนด้วยตนเอง

“วันนี้พอแค่นี้”

นางบอกเพียงเท่านั้นก่อนจะก้าวยาวๆ กลับเข้าไปในจวน หมายจะไปคุยเรื่องนี้กับมารดาและน้องสาว ป่านนี้ทั้งสองคงร้อนใจกับการตัดสินใจของบิดาไม่ต่างกัน เพราะการส่งนางไปเป็นชายาของจอมมารสวรรค์ก็เท่ากับส่งนางไปลงนรกทั้งเป็น ซึ่งท้ายที่สุดสิ่งที่นางจะได้รับก็คือ ‘ความตาย’ เฉกเช่นชายาทั้งเก้าของเขา

ทว่า...

หยาดน้ำตาหยดแล้วหยดเล่าไหลรินออกจากดวงตาคู่สวย อาบไล้ไปตามใบหน้ามอมแมมยิ่งทำให้ไม่น่าดู ชงเหยาหยุดยืนอยู่ด้านหลังบานประตู มองมารดาและน้องสาวนั่งคุยหัวเราะต่อกระซิก เลือกเสื้อผ้าแพรพรรณสำหรับงานเลี้ยงน้ำชาที่จะมีขึ้นอาทิตย์หน้า

ไม่มีใครสนใจไยดีกับความเป็นความตายของนาง ทุกคนสนใจแต่เรื่องของตัวเอง นี่นางยังเป็นคนในครอบครัวอยู่หรือไม่ ‘ส่วนเกิน’ คำคำนี้วิ่งวุ่นอยู่ในหัวสมองจนหนักอึ้ง

ส่วนเกินอย่างนางสมควรแล้วสินะที่จะถูกส่งไปตายอย่างโหดเหี้ยมด้วยน้ำมือของชายที่ขึ้นชื่อว่าเลวทรามที่สุด

“โชคดีเหลือเกินที่ท่านพ่อไม่ได้เลือกเจ้า ไม่เช่นนั้นแม่คงขาดใจตายเป็นแน่”

“ท่านพ่อรักข้าดั่งดวงใจ ย่อมไม่ส่งข้าให้จอมมารสวรรค์ผู้นั้น ขอท่านแม่อย่าได้กังวลใจ อย่างไรเสียข้าก็ต้องได้แต่งงานเป็นฮูหยินของท่านแม่ทัพ มีชีวิตที่ดีราวกับโรยด้วยกลีบเหมยฮวา เกื้อกูลตระกูลของเราให้มั่นคงสืบไป

“จิ้งเอ๋อร์คนดีของแม่ ช่างเป็นเด็กที่รู้คุณจริงๆ ต่อจากนี้ตระกูลจ้าวของเราคงยิ่งมั่งคั่ง แต่จะว่าไปก็สงสารชงเอ๋อร์เหมือนกันนะ”

“อย่าไปสงสารท่านพี่เลยเจ้าค่ะท่านแม่ ข้าว่าเป็นเช่นนี้เหมาะสมแล้ว เพราะท่านพี่ไม่ใช่หญิงงาม สูงเก้งก้าง หน้าตามอมแมม ไม่รู้จักแต่งเนื้อแต่งตัว ยังไงก็คงไม่มีตระกูลใดมาสู่ขอไปเป็นภรรยา คงกลายเป็นหญิงแก่เรื้อคาจวนไม่มีใครเอา ดังนั้นส่งให้ไปเป็นชายาของจอมมารสวรรค์อาจเป็นเรื่องดีก็เป็นได้”

“นั่นสินะ”

มารดาคิดตามพลางพยักหน้าอย่างเห็นด้วย ก่อนที่สองแม่ลูกจะกอดกันแนบแน่นด้วยความรัก อ้อมกอดที่ไม่เคยเผื่อแผ่มายังบุตรสาวคนโต มันผิดผลาดที่ตรงไหนกันนะ เหตุใดอ้อมกอดนั้น ความรักนั้นจึงไม่เคยส่งมายังนาง ทั้งที่นางก็เป็นลูกคนหนึ่งเช่นกัน

นางถูกกีดกันราวกับเป็นคนนอกเสมอ เวลานางขอให้มารดากอด ก็จะได้รับการกอดแบบส่งๆ แบบขอไปที ในขณะที่มารดาทั้งกอดทั้งหอมน้องสาวมาโดยตลอด

ชงเหยายกหลังมือขึ้นปาดน้ำตาพลางสะอึกสะอื้นฮัก ความน้อยเนื้อต่ำใจแล่นปราดจนเจ็บจุกไปทั้งอก

แม้นางจะไม่พูด...

แม้นางจะไม่แสดงความรู้สึก...

แต่ก็ใช่ว่านางจะไม่เสียใจ...

ที่นี่ไม่มีใครรักข้า แล้วที่ไหนเล่าจะมีใครสักคนที่รักข้าอย่างจริงใจ...