บทที่ 2

บทที่ 2 การกลับมา…ที่ไม่มีใครรู้

เสียงประกาศบนเครื่องบินดังขึ้น กริชชัย สูดลมหายใจลึกเมื่อได้ยินว่า “อีกไม่ถึงหนึ่งชั่วโมง เครื่องจะลงจอดที่สนามบินสุวรรณภูมิ”

“กลับมาแล้วสินะ… เมืองไทย”เขาพึมพำกับตัวเองเบา ๆ ขณะเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ ดวงตาหลุบต่ำ เงาสะท้อนในหน้าต่างสะท้อนความเหนื่อยล้า

13 ปี นานพอจะลืมอะไรบางอย่าง แต่ไม่ลืมทุกอย่างหลังจบปริญญาโทจากสแตนฟอร์ด กริชชัยยังบินต่อไปเรียนอีกที่เคมบริดจ์ แต่ไม่มีครั้งไหนเลยที่เขากลับมาเมืองไทยตลอดช่วงเวลาเหล่านั้น แม้ครอบครัวจะเดินทางไปหาเขาแทบทุกปี

กริชชัยเพิ่งกลับจากบราซิล เพื่อเยี่ยมสถานเลี้ยงเด็กด้อยโอกาสที่รัฐกูรีตีบา ก่อนจะบินต่อผ่านอังกฤษแล้วมุ่งหน้าสู่กรุงเทพฯ ใช่ 30 ชั่วโมงแห่งความทรมาน เขาเรียกมันแบบนั้นเพื่อคลายอารมณ์หม่น

กริชชัยกระดกวิสกี้อีกหนึ่งแก้ว ก่อนหลับตาลงอีกครั้ง… แต่ภาพในอดีตกลับผุดขึ้นอย่างห้ามไม่ได้

[สนามบินสุวรรณภูมิ – ประเทศไทย]

เขายืนนิ่งอยู่ท่ามกลางผู้คนที่เดินผ่านไปมาในโถงผู้โดยสารขาเข้า ความรู้สึกที่ทั้งคุ้นเคยและแปลกหน้าไหลบ่าพร้อมกัน

ชายหนุ่มหยิบโทรศัพท์ขึ้น เปิดเครื่อง กดรายชื่อที่จำได้แม่นยำ

On Call Room

กริ๊ง…กริ๊ง…

“ฮัลโหล…” เสียงงัวเงียของหญิงสาวปลายสายดังขึ้น

“ยัยน้ำ นี่ฉันเอง กริช”

“ห้ะ… พี่กริช? นี่มันกี่โมงแล้วเนี่ย?”

“ตีห้า หกโมงแล้ว”

“โทรมาทำไมแต่เช้าเนี่ย?”

“คอนโดฯ พ่อที่ริมน้ำ ยังอยู่ไหม?”

“…อยู่ค่ะ”

“คีย์การ์ดยังซ่อนไว้ที่เดิมใช่ไหม”

“พี่จะถามทำไมเนี่ย?”

“เพราะตอนนี้ฉันอยู่เมืองไทยแล้ว”

“จริงเหรอ!? แล้ว… จะกลับบ้านเลยไหม?”

“ยัง ขอเวลาสามวัน อย่าพึ่งบอกใครเลยนะ คุณพ่อ คุณแม่ คุณย่าด้วย”

“โอเคค่ะ… นอนก่อนนะ เดี๋ยวเผื่อมีคนไข้ฉุกเฉิน”

“แล้วเจอกัน ยัยน้องรัก”

น้ำวางสายไปอย่างง่วงๆ โดยไม่ฉุกคิดอะไรมาก

[คอนโดฯ ริมน้ำ – ห้องชุดตระกูลพิพัฒนพงค์]

กริชชัยสะบัดศีรษะไปมา เมื่อลิฟท์กดมาถึงชั้นสูงสุดของคอนโดมีเนียมหรูริมแม่น้ำ ที่บิดาและมารดาซื้อไว้ ในกรณีที่อยากพักในเมืองไม่ต้องฝ่ารถติดออกไปนอกเมือง ซึ่งโครงการนี้เกิดจากการร่วมมือระหว่างตระกูล พิพัฒนพงค์และกรณ์วิภาค เป็นคอนโดมีเนียมหรูริมแม่น้ำเจ้าพระยา ชั้นบนสุดแบ่งเป็นสองโซนเท่านั้น สำหรับธมกานต์และตรีรินทร์หนึ่งชุดืและสำหรับ อลงกรณ์และอาร์มอีกหนึ่งชุด

จากรุ่นพ่อแม่สู่รุ่นลูกๆ โดยส่วนใหญ่เด็กๆ จะใช้เป็นที่พักเวลาต้องทำงานในเมือง

กริชชัยเคยมาคอนโดฯแห่งนี้แค่หนสองหน ด้วยเหตุผลที่ถูกสั่งห้ามกลับบ้านจนกว่าจะจบปริญญาโท

ดังนั้นเมื่อต้องมาทำงานในแถบเอเชีย กริชชัยจะใช้คอนโดฯ แห่งนี้เป็นที่พักชั่วคราว แต่ห้าปีให้หลังชายหนุ่มไม่ได้กลับเมืองไทยเลย

จนกระทั่งเดี๋ยวนี้ ชายหนุ่มเกิดอาการเจ็ตเลต จนต้องพิงศีรษะกับผนังลิฟท์ เกิดอาการผะอึดผะอม กริชชัยเดินทางสามสิบช.ม เป็นการเดินทางที่ยาวนาน

เพราะชายหนุ่มเดินทางจากการไปเยี่ยมชมสถานเลี้ยงเด็กที่ด้อยโอกาส ในรัฐกูรีตีบา รัฐทางใต้ของประเทศบราซิลชายหนุ่มนั่งเครื่องจาก กูรีตีบา มาที่เซาท์เปาลู และจากเซาท์เปาลูมาที่ประเทศอังกฤษ และจากประเทศอังกฤษมาไทย รวมเวลาสามสิบชั่วโมง

ปกติกริชชัยจะแบ่งการเดินทางเป็นสามช่วง ช่วงแรกอยู่ในความตื่นเต้นที่จะได้เดินทางไปนั่นนี่

ช่วงที่สองความตื่นเต้น ลดเป็นศูนย์ ช่วงที่สามความเบื่อหน่ายมาเยือน

“ ถึงซักที “ กริชชัยสอดคีย์การ์ด ก่อนจะโยนกระเป๋าเดินทางใบเล็กพร้อมเสื้อคลุมไว้ที่โซฟา โดยไม่ได้สังเกตุว่ามีรองเท้าผู้หญิง ถอดเรียงไว้อย่างเป็นระเบียบ

ชายหนุ่มเดินตรงไปที่ห้องนอนใหญ่ ก่อนจะล้มตัวลงนอน แต่ต้องชะงักเมื่อเห็นเหมือนมีร่างใครบางคนนอนอยู่บนเตียง ชายหนุ่มขมวดคิ้ว ก่อนจะมองสำรวจตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า

ภาพหญิงสาวผมยาวสลวย นอนคว่ำหน้าบนที่นอน ในคอนโดของตนทำให้กริชชัยตาพล่า ด้วยอารมณ์ที่คุกรุ่น

หลังจากสอบปริญญาเอกเสร็จ ชายหนุ่มก็ตระเวณเที่ยวทั่วยุโรป ก่อนที่จะกลับมารับงานสานต่อธุรกิจครอบครัวอย่างเต็มตัว

" นี่คุณ มาทำอะไรที่ห้องผมเนี่ย เอ หรือยัยตาล ส่งสาวมาให้ แหมแบบนี้ต้องให้รางวัล กำลังอดอยาก" กริชชัย ลูบไล้ไปทั่วไหล่เปลือยอย่างหลงใหล

" สวยซะด้วย " กริชชัย เปิดไฟหัวเตียง ทำให้มองเห็นใบหน้าหญิงสาวถนัดใบหน้ารูปไข่ ผมยาวสีดำ เหยียดตรง ริมฝีปากเป็นสีชมพู จมูกโด่งเชิดเล็กน้อยมีลักยิ้มนิดๆที่ มุมแก้ม

ชุดนอนที่แทบจะไม่ปกปิดอะไรเลย ทำให้กริชชัยลอบกลืนน้ำลาย

" โนบรา เสียด้วย แล้วนี่แม่เจ้าพระคุณดืื่มด้วยหรือนี่ กลิ่นเหล้าตลบ"กริชชัย รู้สึกง่วงเพราะนั่งเครื่องบินมาสามสิบชั่วโมง ชายหนุ่มล้มตัวลงนอน

ชายหนุ่มถอดเสื้อผ้าจนเปลือยเปล่า กริชชัยเป็นคนชอบนอนหลับโดยไม่ใส่เสื้อผ้าเป็นแบบนี้ตั้งแต่เด็กจนกระทั่งโตเป็นหนุ่ม ชายหนุ่มรู้สึกมึนหัวจากอาการเจ็ตเลทจนรู้สึก

ผะอึดผะอมจนต้องรีบหลับตา นอนสักพักคงจะดีขึ้น ชายหนุ่มคิดในใจ กริชชัยขยับเข้าไปใกล้ๆ หญิงสาวปริศนาก่อนจะโอบกอดร่างบาง มาไว้แนบอก กอหญ้าขยับเข้าไปหาความอบอุ่น อย่างไม่รู้สติ ละเมอนึกว่าเป็นพยาบาลสาว

“หอมจัง สาวน้อยขอผมนอนพักเอาแรงนิดหนึ่ง” กริชชัยพึมพำก่อนจูบเบาๆที่หน้าผากนูนสวย

“ยัยน้องนี่รู้ใจเป็นบ้า ไม่ได้ทานของหวานมาร่วมเดือน เดี๋ยวคงต้องจัดหนัก” เสียงกริชชัยละเมอจนหลับไปในที่สุด...