บทที่ 12 พวกคุณเป็นคนต้องการเอง

คำพูดของหลิ่วซินเหมยปลุกคนที่ตกอยู่ในภวังค์

“ตระกูลจางของฉันก็เพิ่มหนึ่งร้อยล้านด้วย!”

“ตระกูลหวังของฉันเพิ่มหนึ่งร้อยล้าน!”

“ครอบครัวฟางของฉัน...”

หลายๆ คนเพิ่มการเดิมพัน เรื่องเงินไม่ใช่สิ่งสำคัญ แต่ทำให้ฉินเสวี่ยเหยาเป็นหนี้ที่ไม่มีวันคืนหมดต่างหาก ที่เป็นเป้าหมายที่แท้จริงของพวกเขา

พอถึงเวลา พวกเขาก็จะสามารถทำทุกอย่างที่พวกเขาต้องการกับฉินเสวี่ยเหยา!

“ได้ๆๆ ฉันจะรับไว้หมด มา เอาปากกากับกระดาษมา พวกคุณท่านทั้งหลาย ช่วยเขียนลงบนกระดาษไว้เป็นหลักฐานด้วย!”

หลินไป๋ในตอนนี้รู้สึกตื่นเต้นมากยิ่งขึ้น

เงินทั้งนั้น จำนวนไม่น้อยเลยนะ!

เพียงไม่นาน ทุกคนก็ได้เขียนตัวเลขจำนวนเงินที่จะเดิมพันเสร็จเรียบร้อย แน่นอนว่า รวมถึงลายเซ็นของพวกเขาด้วย

"เก้าพันเจ็ด เก้าพันแปด... ฮ่าๆๆ หมื่นล้าน หมื่นล้านถ้วน!"

หลินไป๋เพิ่งจะคำนวณเสร็จ หันกลับมาและกอดฉินเสวี่ยเหยา "ที่รัก คุณเป็นสาวมหาสมบัติของผมจริงๆ รวยแล้ว คราวนี้พวกเรารวยแล้ว!"

ตั้งแต่เกิดมา นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตที่หลินไป๋รู้สึกว่าเงินหาได้ง่ายมาก

ร่างกายของฉินเสวี่ยเหยารู้สึกชา มีรายชื่อจำนวนหนึ่งปรากฏขึ้นในหัวของเธอ ซึ่งเป็นจุดหมายปลายทางสำหรับการหลบหนีของเธอ

สำหรับคนอื่นๆ ที่เหลืออยู่ พวกเขามีเพียงความคิดเดียว นั่นคือหลินไป๋ต้องบ้าไปแล้ว

“รวยงั้นเหรอ? ฮ่าๆๆ...”

เฉียวซานซีหัวเราะแล้วพูดว่า "ไอ้บ้านนอก แกเพ้อฝันอะไรอยู่มิทราบ? "

“ฉันขอประกาศตอนนี้เลยว่า แกแพ้แล้ว!”

“คุณชายเฉียว ยังไม่ถึงเวลาที่คุณจะประกาศผลหรือเปล่า?”

ฉินเสวี่ยเหยาทนไม่ไหวอีกต่อไป ถึงแม้เธอจะรู้สึกว่าอกาสที่เธอจะแพ้มีมากกว่า แต่อย่างน้อยเธอก็ควรรอจนกว่าเฉียวเฟยเยณจะปรากฏตัวค่อยว่ากัน

“ฉินเสวี่ยเหยา เธอไม่พอใจเหรอ?”

เฉียวซานซีเยาะเย้ย "งั้นฉันจะบอกอะไรให้นะ ว่าทำไมเธอถึงแพ้แล้ว!"

“ใช่ หุ้นส่วนที่ถูกเลือกของธันเดอร์ กรุ๊ป น้องสาวอัจฉริยะของฉันจะเลือกเอง แต่ว่า เธอจะเลือกจากรายชื่อที่ฉันให้เธอเท่านั้น!”

“ส่วนพวกเธอสองคน ถูกฉันตัดสิทธิ์นั้นไปแล้ว!”

“ถึงแม้ว่าพวกเธอจะไม่มีโอกาสกันตั้งแต่แรก แต่ตอนนี้ ฉันจะตัดสิทธ์โอกาสอันเล็กน้อยของพวกเธอทิ้ง!”

สถานการณ์ตกอยู่ในความเงียบ ราวกับคาดไม่ถึงว่า การเดิมพันจะจบลงเร็วขนาดนี้

“เฉียวซานซี แกเป็นทั้งผู้ลงเล่นและผู้ตัดสิน ช่วยมีความละอายใจบ้างหน่อยได้ไหม?”

หลินไป๋ขมวดคิ้ว เขาไม่คิดว่าเฉียวซานซีจะเล่นสกปรกแบบนี้

ถ้าไม่ได้เจอแม้แต่หน้าของฉัยวเฟยเยณ ถ้าอย่างนั้นที่มาวันนี้ก็ไม่มีความหมายไม่ใช่หรือ?

"ที่นี่คือถิ่นตระกูลเฉียว ฉันเป็นคนตัดสินเอง!"

เฉียวซานซีตะคอกทันที "แกเป็นแค่สวะชั้นต่ำ กล้าดียังไงถึงมายั่วยุสังคมชนชั้นสูงทั้งหมดในเมืองเจียงของเรา!"

“ฉันบอกว่าแกแพ้ แกก็ต้องแพ้!”

“ทุกท่าน การตัดสินของผม ใครเห็นด้วย ใครไม่เห็นด้วยบ้าง?”

เฉียวซานซีเหลือบมองผู้คนรอบตัวเขา และทุกคนก็มีปฏิกิริยาและตอบสนองทันที

“ฉันซ่งอวี้เจียวเห็นด้วย!”

“ฉันหลิ่วซินเหมยเห็นด้วย!”

“ฉันฉินฉางเฟิงเห็นด้วย!”

“ฉันฉาวจูนเห็นด้วย!”

“ฉัน ฉินเจิ้นเจียง เห็นด้วย!”

"เห็นด้วย!"

"เห็นด้วย!"

……

ผลลัพธ์ไม่เป็นที่น่าแปลกใจ เกือบจะทุกคนที่เห็นด้วย ยกเว้นฉินเสวี่ยเหยา

“ฉันไม่เห็นด้วย!”

ฉินเสวี่ยเหยาโกรธมาก "พวกเธอมันไร้ยางอายที่สุด!"

“เธอไม่เห็นด้วยงั้นเหรอ?”

เฉียวซานซีทำหน้าประชด "ฉินเสวี่ยเหยา เธอไม่เห็นด้วยแล้วยังไง? "

“หลายปีมานี้ที่เธอประสบความสำเร็จมาได้ ก็เพราะว่ามีฉันคอยสนับสนุน!”

“มีฉันสนับสนุน เธอก็คือคุณหนูฉินผู้สูงศักดิ์ ถ้าฉันเหยียบเธอ เธอก็เป็นได้แค่สาวสวยฉินเสวี่ยเหยาที่ไร้ค่าในเมืองเจียง!”

“ในเมื่อเธอต้องการเลือกไอ้สวะชั้นต่ำอย่างหลินไป๋ งั้นฉันจะปล่อยให้เธอกลายเป็นผู้หญิงใจง่ายที่สกปรกที่สุดในเมืองเจียง!”

“ทั้งหมดนี้ เธอเป็นคนเลือกเอง!”

ใบหน้าของฉินเสวี่ยเหยาซีด และเธอรู้สึกได้ว่า ผู้ชายจำนวนนับไม่ถ้วนที่อยู่ตรงนี้ มองเธอด้วยสายตาที่น่ากลัวผิดปกติ ราวกับว่าเธอได้เป็นของเล่นของพวกเขาแล้ว!

เธอจับแขนของหลินไป๋ไว้แน่น โดยไม่ได้ตั้งใจ ร่างกายของเธอก็เริ่มสั่นเล็กน้อย

เธอเริ่มกลัวขึ้นมาจริงๆ

เธอรู้สึกเสียใจเล้กน้อย เธอไม่ควรมา

"ไม่ต้องกลัว"

หลินไป๋ตบฉินเสวี่ยเหยาเบาๆ เพื่อให้เธอสบายใจ

จากนั้น สายตาของเขาก็ค่อยๆ กวาดไปทั่วฝูงชน

“ผมขอถามแค่ครั้งเดียว”

น้ำเสียงไม่แยแสของหลินไป๋ดังขึ้น "พวกคุณทุกคน ใช้วิธีที่น่ารังเกียจต่ำทรามแบบนี้ มาเดิมพันว่าผมต้องแพ้อย่างแน่นอน ใช่ไหม? "

“ไร้สาระ แกแพ้ตั้งแต่แรกแล้ว!”

“หลินไป๋ แกหยุดพยายามดิ้นรนได้แล้ว!”

"ตัวแทนของตระกูลร้อยอันดับแรกในเมืองเจียงอยู่ที่นี่ทั้งหมด ถ้าพวกเราบอกว่าแกแพ้ ก็คือแกแพ้แล้ว!"

“แกมันก็แค่ไอ้บ้านนอก ไม่สมควรมายืนอยู่ที่นี่ตั้งแต่แรกแล้ว!”

คำพูดข่มเหงจากทั่วสารทิศ แต่คำดูถูกเหยียดหยามมรเยอะมากกว่า!

ที่นี่คือถิ่นตระกูลเฉียว!

หากเฉียวซานซีอยากจะฆ่าหลินไป๋ หลินไป๋ยังมีโอกาสพลิกวิกฤตอีกเหรอ?

ช่างคิดได้ไกลจริงๆ!

“ดีมาก หวังว่าพอถึงเวลาที่ต้องมาขอร้องผม พวกคุณจะยังคงกร่างแบบนี้!”

เสียงของหลินไป๋เยือกเย็น "จำไว้ว่า ทั้งหมดนี้ พวกคุณเป็นคนต้องการเอง!"

“ใกล้จะตายแล้ว แกยังพูดอะไรไม่อายปากอีก!”

เฉียวซานซีเยาะเย้ย "หลินไป๋ ต่อหน้าฉัน แกมันก็แค่มด!"

“เป็นแค่มด กล้าที่จะเขย่าช้าง?เอาล่ะ ฉันจะทำให้แกรู้ว่า อะไรที่เรียกว่าห้ามดูถูกคุณชายเฉียว!”

เขาโบกมือทันที: "เริ่ม หักแขนขาของมันก่อน แล้วฉันจะตัดน้องชายมันเอง!"

“ครับ คุณชาย!”

บอดี้การ์ดของตระกูลเฉียวรับคำสั่ง และรีบพุ่งตัวไปหาหลินไป๋พร้อมกัน

"หยุดเดี๋ยวนี้!"

เสียงดังมาจากทางประตู

คนกลุ่มหนึ่งเดินเข้ามาอย่างช้าๆ

“คุณหนูเฉียวเฟยเยณ ของธันเดอร์ กรุ๊ปมาถึงแล้ว!”