ตอนที่6 มันคือเรื่องจริง

“ก็หมายความว่าต่อไปเจ้าจะไม่รู้สึกรักผู้ชายคนนั้นอีกต่อไป เจ้าจะว่าอย่างไรจะยอมแลกความผอมความสวยกับสิ่งนี้หรือไม่?” หญิงคนนั้นถามย้ำเธออีกครั้งซึ่งคำถามนี้ทำเธอขนลุกชัน ใจหายอยู่ไม่น้อยที่ต้องคิดว่าต่อไปเธอจะไม่มีความรู้สึกรักชอบกับพี่ชายคนที่เธอเคยแอบชอบเขาอีกต่อไป

พาฝันชั่งใจอยู่เพียงครู่แล้วจึงตอบกลับไปว่า

“ฝันเองก็ไม่ต้องการที่จะชอบคนอย่างพี่นายน์อีกต่อไปแล้วค่ะ ถ้าทำให้ฝันผอมและสวยได้ ฝันยินดีแลก แต่ทุกคนจะยังจำฝันได้อยู่มั้ยคะ?” ร่างอวบเม้มปากแน่นแล้วถามกลับด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ถามในสิ่งที่เธอยังคงสงสัย สิ่งที่เธอกังวลมากที่สุดก็คือพ่อกับแม่และเพื่อนๆที่โรงเรียนจะยังจำเธอได้หรือไม่เท่านั้นเอง

“ครอบครัวและเพื่อนของเจ้าจะยังจำเจ้าได้อย่างแน่นอน จะจำได้ว่าเจ้ารูปร่างผอมแบบนี้มาตั้งแต่จำความได้แล้ว”

“ฝันตกลงค่ะ” เธอพยักหน้าตอบตกลงในที่สุดและในชั่วพริบตาเดียว พาฝันจากเดิมที่มีรูปร่างอ้วนก็ได้เปลี่ยนไปราวกับว่าเป็นคนละคน

“ลองส่องกระจกดู” เขายื่นกระจกที่อยู่ในมือของตนเองไปให้พาฝัน

เธอหยิบกระจกนำขึ้นมาส่องดูตัวเอง มองเข้าไปในกระจกปรากฏว่าเป็นรูปของหญิงสาวรูปร่างผอมบอบบางแต่ใบหน้าเธอช่างละม้ายคล้ายคลึงกับตัวเธอเองเหลือเกิน อย่าบอกนะว่านี่ก็คือเธอ

“นะ..นี่ฝันหรือคะ สวยจังผอมด้วย” มือเรียวจับไปตามใบหน้ารูปไข่ของตัวเองอย่างไม่อยากเชื่อกับเรื่องราวที่เกิดขึ้น ในตอนนี้เธอนั้นผอมและสวยเป็นอย่างมาก สวยจนเธอยังรับตัวเองไม่ได้เลยด้วยซ้ำ

“ข้าจะขอแลกกับความรู้สึกของเจ้า เจ้ายินยอมใช่หรือไม่?” เธอยิ้มอย่างพึงพอใจออกมาเมื่อได้เห็นเด็กสาวพอใจไปกับรูปร่างหน้าตาของตัวเองที่เขาเป็นผู้เสกสรรให้พรแด่เธอ

“ค่ะ ฝันยินดี” เด็กสาวพยักหน้ายอมรับข้อตกลงนี้ ในตอนนี้เธอพอใจกับสิ่งที่ได้แล้วและไม่สนอีกต่อไปว่าเธอจะรู้สึกยังไงกับผู้ชายคนนั้น

“เรียบร้อย เจ้ากลับไปได้แล้ว สิ่งที่เจ้าต้องการจะอยู่กับเจ้าตลอดไป” หญิงคนนั้นยกยิ้มมุมปากพร้อมทั้งเอ่ยปากให้เธอกลับไปได้แล้ว คำขอพรของเธอสำเร็จเป็นที่เรียบร้อย

“ฝันจะผอมแบบนี้ตลอดไปเลยเหรอคะ” พาฝันก้มมองรูปร่างตัวเองก่อนที่ถามหญิงคนนั้นออกไป

“ได้ตราบนานเท่านานที่เจ้าจะร้องขอ เราขอตัวก่อน พวกเราจะได้พบกันอีกครั้ง”

“แล้วคุณชื่ออะไรเหรอคะ? ฝันขอบคุณคุณมากเลยนะคะ”

“เจ้าไม่จำเป็นต้องรู้ชื่อของเราหรอกแค่เจ้ารู้สึกดีกับสิ่งที่เจ้าได้รับไปเราก็รู้สึกยินดีและดีใจไปกับเจ้าด้วยแล้วทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นคือสิ่งที่เจ้าเลือก..จำไว้”

-เช้าตรู่วันต่อมา-

“อื้อ~ เช้านี้อากาศดีจัง” พาฝันตื่นขึ้นในเช้าวันต่อมา เธอยังคงนอนคิดไปถึงฝันที่เกิดขึ้นเมื่อคืนและเธอยังคงจดจำเรื่องราวในความฝันได้เป็นอย่างดี แต่เธอคิดว่ามันคงเป็นเพียงแค่ความฝันเท่านั้นมันไม่สามารถเป็นความจริงไปได้อย่างแน่นอน

เธอค่อยๆหยัดกายลุกขึ้นนั่งบิดกายไปมาให้หายจากความขี้เกียจที่มีแล้วจึงค่อยๆลุกขึ้นแล้วเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวผืนโปรดสีม่วงนำขึ้นมาพาดไว้บนบ่าแล้วเดินเข้าไปในห้องน้ำและพอเธอเดินผ่านกระจกก็ต้องตกตะลึงไปกับภาพตรงหน้า

“เฮ้ย นี่มัน..” ร่างบางชี้มือเข้าไปในกระจกพร้อมกับเบิกตากว้างอย่างไม่อยากจะเชื่อ ใบหน้ารูปไข่ปากสวยได้รูป จมูกโด่ง ผิวขาวกระจ่างใสอมชมพู หน้าท้องแบบราบ แขนขารวมไปถึงรอบตัวเธอเล็กลงอย่างเหลือเชื่อนี่มันคือเรื่องจริงใช่มั้ยเนี่ยหรือว่าเธอยังคงหลับอยู่ให้ห้วงแห่งความฝัน

“มันคือเรื่องจริงเหรอเนี่ย ดะ ดะ เดี๋ยวนะ! เป็นไปได้ไงอะ เหลือเชื่อ!” พาฝันยังคงบ่นพึมพำออกมาอย่างต่อเนื่องจะให้เชื่อได้อย่างไรกันว่ามันคือเรื่องจริงที่หลับๆอยู่แล้วไปเจอผู้หญิงที่ไหนก็ไม่รู้ให้พรให้เธอผอมและพอเช้ามามันกลับกลายเป็นเรื่องจริง

พาฝันได้แต่ตกตะลึงอยู่ตรงกระจกภายในห้องน้ำ เธอตบหน้าตัวเองเบาๆเพื่อเป็นการยืนยันว่าตัวเธอเองนั้นไม่ได้ฝันไปและเธอก็พบว่ามันเจ็บ นี่คือเรื่องจริงที่เธอมีรูปร่างผอมและสวย มันเกิดอะไรขึ้นกับเธอกันแน่และผู้หญิงคนนั้นเธอเป็นใครกัน เป็นผี เป็นเทพเป็นผู้วิเศษหรือเป็นอะไรกันแน่

“มันเรื่องจริงใช่มั้ยเนี่ย พาฝันนี่เธอผอมแล้วจริงๆนะเหรอ ผอมแล้วยังสวยอีก” เด็กสาวมัธยมปลายแทบจะร้องไห้ออกมาด้วยความดีใจที่เรื่องราวที่เธอฝันเมื่อคืนมันคือเรื่องจริงและไม่ว่าเธอคนนั้นจะเป็นใครก็ตามก็ต้องขอขอบคุณเขาเป็นอย่างมาก

-โรงเรียน AB-

“ฝัน~ ทำไมวันนี้มาสายจัง ตื่นสายเหรอ” พลอยที่เห็นว่าพาฝันได้เดินเข้ามาต่อเข้าที่ท้ายแถวก็รีบเดินไปหาเพื่อนสนิทโดยเร็วพร้อมทั้งเอ่ยถามด้วยความสงสัยเพราะปกติแล้วเพื่อนของเธอมาไว้เสมอแต่วันนี้กลับมาสาย มาถึงก็เข้าแถวเสร็จแล้วพอดี

“ใช่ๆ เราตื่นสายน่ะ ว่าแต่พลอย เราถามอะไรหน่อยได้มั้ย” พาฝันพยักหน้ารับและมองไปยังพลอยเพื่อนสนิทของตัวเองเอ่ยถามอย่างกล้าๆกลัวๆ

“อืมจะถามอะไรก็ถามมาได้เลย”

“วันนี้เราดูเป็นอย่างไรบ้าง เราผอมหรือว่าอ้วน พลอยช่วยตอบเราตามความจริงได้มั้ย” เธอถามความเห็นจากเพื่อนว่าเพื่อนมองเห็นเธอเป็นแบบไหน แบบที่ผอมแล้วหรือยังคงเห็นแบบที่อ้วนเหมือนเดิม

“วันไหนแกก็ผอมจะเอาอะไรมาอ้วน ถามอะไรเนี่ยแปลกๆนะ” พลอยหรี่ตามองพาฝันอย่างนึกสงสัยไปกับคำถามของเพื่อนสนิท ถามอะไรแปลกๆก็ในเมื่อทุกวันเพื่อนเธอก็สวยผอมหุ่นดีแบบนี้อยู่แล้ว

“แกมองเห็นเราเป็นแบบนั้นแล้วจริงๆเหรอ” เธอถามย้ำให้แน่ใจอีกครั้ง

“ก็ใช่สิ ถามอะไรของแก ไปเข้าเรียนกันได้แล้ว” พลอยพยักหน้ารัวๆเดินเข้าไปกอดคอพาฝันแล้วพากันเดินถึงไปยังห้องเรียน