[ตอนที่ 2 ขอโทษที่ทำให้เธอลำบาก]

ดีที่ผู้ชายคนนี้แค่โดนกระสุนเฉี่ยวแผลเลยไม่ลึกมาก แต่เพราะเลือดออกเยอะเกินไปเลยทำให้หมดสติ คงต้องให้เขานอนพักที่นี่ไปก่อน เพราะเธอเองก็ไม่มีเบอร์ติดต่อใครให้มารับเขากลับไปได้ในตอนนี้

ส่วนวันนี้เธอคงต้องขาดเรียนสักวันแล้ว…

เวลาผ่านไปหลายชั่วโมงในที่สุดวายุก็ค่อยๆ รู้สึกตัว ก่อนจะลืมตาขึ้นช้าๆ ก็พบว่าตัวเองนอนอยู่ในที่แปลกตา เขารีบลุกขึ้นนั่งแล้วมองไปยังรอบๆ ห้องที่ค่อนข้างเก่าและทรุดโทรม แถมยังเล็กและมืดมาก มีเพียงแสงไฟสลัวๆ จากตะเกียงเทียนที่ทำให้เห็นว่าภายในห้องมีแค่เตียงเก่าๆ ที่เขานอนอยู่ แล้วก็โต๊ะกับเก้าอี้อย่างละหนึ่งตัวที่ตอนนี้มีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งกำลังนั่งกอดอกสัปหงกอยู่ข้างเตียง จากนั้นเขาก็เหมือนจะนึกขึ้นได้ว่าก่อนหน้านี้เกิดเรื่องอะไรขึ้น

เขาโดนคนไล่ยิง จากนั้นก็มีผู้หญิงคนหนึ่งมาช่วยเขาไว้…

แปลว่าผู้หญิงคนนี้เป็นคนช่วยเขาไว้สินะ ตอนนั้นเขากำลังคิดอะไรอยู่ทำไมถึงยอมให้เด็กมัธยมต้นคนนี้ช่วยเหลือได้ ถ้าใครรู้ว่านักธุรกิจพันล้านอย่างเขา ถูกเด็กผู้หญิงใส่ชุดนักเรียนมัธยมต้นตัวเล็กๆ ช่วยเหลือจากการถูกไล่ยิงคงได้อับอายไปถึงชาติหน้าแน่

ถึงแม้ว่าผู้หญิงคนนี้จะเป็นแค่เด็กมัธยม แต่การทำแผลของเธอกลับละเอียดดูเรียบร้อยมากเลย ทั้งๆ ที่ก่อนหน้านี้เขาวิ่งหนีจนเหงื่อชุ่มไปทั้งตัว แต่ตอนนี้กลับไม่รู้สึกเหนียวตัว แสดงว่าผู้หญิงคนนี้คงจะเช็ดตัวให้เขาด้วยสินะ

ในขณะเดียวกันนั้นยี่หวาก็สะดุ้งตื่นด้วยความตกใจ ไม่คิดว่านั่งอยู่ดีๆ จะเผลอหลับไปซะได้ แต่ก็ต้องตกใจกว่าเดิมเมื่อลืมตาขึ้นมาแล้วเห็นว่าชายหนุ่มกำลังจ้องเขม็งมาทางเธออยู่

พอเธอได้สติกลับมาก็รีบเอ่ยขึ้นช้าๆ ว่า “พี่ตื่นแล้วเหรอคะ ตอนนี้รู้สึกยังไงบ้าง เจ็บแผลอยู่ไหม”

“ไม่แล้ว เธอทำแผลดีมาก” วายุพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน เพราะไม่อยากทำให้หญิงสาวตรงหน้าเขากลัว

พอยี่หวาได้ยินเช่นนั้นก็ยิ้มออกมาจนตาหยี เพราะตั้งแต่เกิดมานอกจากแม่นมแล้วเธอยังไม่เคยถูกใครชมมาก่อน จึงรีบตอบกลับชายหนุ่มตรงหน้าด้วยเสียงอ่อนหวานและแฝงไปด้วยความดีใจ “หนูทำแผลให้ตัวเองบ่อยๆ ก็เลยชินแล้วค่ะ”

“เธอเป็นแผลบ่อยเหรอ”

ยี่หวานิ่งไปสักพัก ก่อนจะตอบออกมาด้วยสีหน้ายิ้มแย้มแต่น้ำเสียงสั่นเครือว่า “หนูเป็นคนซุ่มซ่ามค่ะ”

เธอจะบอกอีกฝ่ายได้ยังไง ว่าเธอมักจะโดนคนที่บ้านตบตีอยู่บ่อยๆ ก็เลยได้แผลมาเป็นประจำ ความเลวร้ายของคนในบ้านให้เธอรู้แค่คนเดียวก็พอแล้ว เพราะขนาดคนในบ้านนั้นเวลาที่ไม่ได้อยู่กับเธอสองคน ต่างก็แสดงละครแสร้งทำตัวเป็นคนดีตลอด

วายุดูออกว่าหญิงสาวตรงหน้าโกหก แต่เขาก็ไม่อยากจะทำให้อีกฝ่ายต้องกดดัน เลยทำได้เพียงแค่ปล่อยผ่านไปไม่ถามอะไรต่อ ได้แต่เปลี่ยนเรื่องแทน

“เธอพักที่นี่เหรอ”

“บางทีก็พักที่นี่ค่ะ”

“บางที?” วายุทวนคำพูดของหญิงสาว เพราะไม่ค่อยเข้าใจความหมายที่เธอพูดเท่าไหร่

“ใช่ค่ะ ถึงแม้ว่าที่นี่จะดูเก่าและโทรมมาก แถมยังไม่มีอะไรเลยแม้แต่ไฟฟ้า แต่มันก็เป็นที่ที่หนูอยู่แล้วรู้สึกปลอดภัยสุดๆ เปรียบเสมือนฐานลับของหนูเลยค่ะ”

“แล้วปกติเธออยู่ที่ไหน”

ไม่รู้ว่าทำเขาถึงได้สนใจเรื่องของเธอ เด็กผู้หญิงคนนี้ถึงแม้ว่าลักษณะท่าทางจะดูเป็นหญิงสาวที่มีความสดใสร่าเริงสมวัย แต่ในสายตาของเธอเขากลับเห็นว่ามันแฝงไปด้วยความโศกเศร้า เจ็บปวด และทรมาน

ทำไมเขาถึงได้เห็นเป็นแบบนั้น…

“หนูอยู่บ้านที่ห่างจากที่นี่ไม่กี่กิโลค่ะ จะว่าไปพี่ใส่เสื้อก่อนไหม พอดีว่าเสื้อของพี่มันขาดหนูก็เลยไปซื้อเสื้อยืดสีขาวให้ พี่ใส่ได้ไหม”

“ได้ ขอบคุณ”

“ไม่เป็นไรค่ะ เรื่องแค่นี้เอง” ยี่หวาว่าจบก็หันไปเทข้าวต้มบนโต๊ะออกจากถุงใส่ลงในถ้วยพลาสติกก่อนจะยื่นให้ชายหนุ่ม “แล้วนี่ก็ข้าวต้มถึงมันจะเย็นไปหน่อยเพราะหนูซื้อไว้ตั้งนานแล้ว แต่พี่ก็กินรองท้องสักหน่อยนะ คำสองคำก็ยังดีค่ะจะได้กินยา ส่วนโทรศัพท์ของหนูอยู่ตรงข้างหมอน เผื่อพี่ต้องการใช้”

“แสดงว่าวันนี้เธอไม่ได้ไปเรียนใช่ไหม” วายุพูดออกมาด้วยน้ำเสียงรู้สึกผิด

แต่ยี่หวาก็ตอบกลับมาด้วยเสียงผ่อนคลายพร้อมกับส่งยิ้มให้เขา “ไม่เป็นไรค่ะ หนูเพิ่งขาดเรียนครั้งแรก ไม่ต้องใส่ใจค่ะ”

“ขอโทษที่ทำให้เธอลำบาก” ถึงยังไงวายุก็รู้สึกผิดอยู่ดี

“ไม่ลำบากเลยค่ะ อีกอย่างชีวิตคนสำคัญกว่า ถ้าจะให้หนูไปเรียนโดยทิ้งพี่ไว้ตรงนั้น หนูทำไม่ได้หรอกค่ะ”

“ว่าแต่เธอไม่กลัวเหรอ ทั้งที่รู้ว่าฉันกำลังถูกคนตามฆ่าอยู่”

ถึงแม้ว่าตัวเธอเองจะเป็นแค่เด็กมัธยมต้น แต่กลับมีความกล้าหาญมาก เพราะตามปกติคนเราถ้าเจอคนที่กำลังถูกตามฆ่า แถมยังไม่ใช่คนรู้จัก ต่างก็ต้องหนีเอาตัวรอดก่อนทั้งนั้น แต่ผู้หญิงคนนี้กลับเลือกที่จะช่วยเขา ยอมเสี่ยงอันตรายเป็นเพื่อนเขา

“ก็กลัวค่ะ แต่หนูก็ไม่สามารถทิ้งพี่ที่มีเลือดเต็มตัวขนาดนั้นได้อยู่ดี”

เมื่อเห็นแววตาของหญิงสาวตรงหน้าที่แสดงออกถึงความจริงใจ วายุก็รู้ได้ทันทีว่าผู้หญิงคนนี้ตั้งใจที่จะช่วยเขาจริงๆ ในใจของเขาก็รู้สึกสั่นไหวขึ้นมาทันที…