บทที่7

มนธิราเอียงมองเสียงกระซิบกระซาบระหว่างธาริณีกับเพื่อนอีกคนอย่างแปลกใจ "ใครจะกินอะไรจัดไปเลย งานนี้พี่ชายณีเลี้ยงเอง" หลังจากเสียงแหลมเล็กเงียบลง ก็มีเสียงเฮฮาตบมืออย่างพอใจของเพื่อนๆ ในกลุ่ม แล้วการสั่งเมนูก็เริ่มขึ้น

คนที่โดนกล่าวถึงฉีกยิ้มออกไป เป็นไงเป็นกัน คิดเสียว่าเป็นรางวัลเลี้ยงส่งน้องตัวเองที่เรียนจบก็แล้วกัน...

ชายหนุ่มคิดให้กำลังใจตัวเอง ไม่ใช่ว่าไม่มีเงิน แต่เงินสดที่ติดกระเป๋ามาน่ะมันมีไม่กี่พัน ก็น้องดันไม่บอกว่างานนี้มีเพื่อนหนาแน่นนี้น่า

เฮ้อ...งานนี้คนหล่อเหงื่อตก

“ไม่เอาหรือบี” ธาริณียื่นแก้วค็อกเทลสีฟ้าใสให้เพื่อนรัก แต่ก็โดนปฏิเสธอย่างนิ่มนวล

“ไม่ดีกว่า ขอน้ำส้มก็พอ” ร่างบางเอ่ยพร้อมเอียงหลบ เมื่อคนที่เอ่ยชวนยื่นแก้วแตะริมฝีปากเธอไปแล้ว

“ก็ได้ ไม่เห็นจะง้อเลย” ดึงแก้วกลับ เอ่ยน้ำเสียงงอนๆ หันไปยังอีกคน และไม่ต้องสงสัยงานนี้ต้องมีคนเมาเป็นแน่ เพราะสภาพที่เห็นทุกคนรินน้ำอัมพันดื่มกินเหมือนน้ำเปล่ากระนั้น

อนาธิปที่นั่งอยู่ใกล้ๆ เหลือบมองและแอบยิ้มอยู่ในใจ เมื่อเห็นว่าสาวสวยทุกนางและเพื่อนผู้ชายไม่กี่คนในกลุ่ม ไม่เว้นแต่น้องสาวของเขาเอง ก็กินของที่มีแอลกอฮอล์ผสมอยู่ทุกคน แต่คนเดียวที่ไม่แตะต้องเลย ก็คือมนธิรา

ทำไมรู้สึกพอใจมนธิรานักนะ...หล่อนไม่เหมือนกับน้องสาวเขาสักนิด ไม่ว่าจะเป็นท่าทางห้าวๆ การแต่งตัว ต่างกันลิบลับ รสนิยมก็ต่างกันราวฟ้ากับดิน อีกคนหวานหยดแต่อีกคนเปรี้ยวจนเข็ดฟัน แต่ก็เป็นเพื่อนรักกัน

การหยอกเย้าที่แหย่กันไปมาในเรื่องอดีต ยกมาเป็นเสียงหัวเราะไม่ขาดสาย และหลายชั่วโมงผ่านไป ตอนนี้รู้สึกว่าบางคนเริ่มออกอาการเมาเล็กๆ เมื่อรับแอลกอฮอล์เข้าไปเต็มที่

มนธิราเริ่มนั่งไม่ติด เมื่อเข็มนาฬิกาบนข้อมือมันบ่งบอกว่าได้เวลากลับบ้านแล้วละ แต่คนที่พามาไม่มีท่าทีอยากกลับเหมือนหล่อนเลย อันที่จริงงานนี้หล่อนบอกปฏิเสธเพื่อนไปแล้วว่าไม่อยากมา แต่ก็ต้องเปลี่ยนใจเมื่อมีบางอย่างทำให้หล่อนตัดสินใจใหม่อีกครั้ง

สถานที่แบบนี้มันไม่เหมาะกับผู้หญิงอย่างหล่อนเลย ถึงจะไม่ได้ทำอะไรเสียหายตรงไหนก็ตาม แต่คนอย่างหล่อน มันไม่มีโอกาสเหมือนคนอื่นๆ หรอก เพื่อนทุกคนล้วนแต่เป็นลูกคนรวย มีอิสระ แต่ทุกคนไม่เคยรังเกียจหล่อนกลับรักและคบเธอเหมือนเพื่อนคนอื่นๆ หากตอนนี้หล่อนยังอยู่กับพ่อ หล่อนจะมีโอกาสพบเพื่อนแบบนี้ไหม...

แต่ยังไงซะ คนที่ให้โอกาสนี้แก่หล่อน ก็คือเขาอีกนั้นแหละผู้ชายที่มองดูเย็นชาต่อหน้าหล่อน แล้วต่อหน้าคนอื่นล่ะ...เมื่อคิดอย่างนั้นหล่อนรีบสลัดความคิดนั้นทิ้ง ตอนนี้รีบสลัดความไม่สบายใจทิ้งไป ตอนนี้และเวลานี้เพื่อนเท่านั้นที่จะทำให้หล่อนลืมเรื่องบางเรื่องลงได้

เสียงหัวเราะเฮฮาเรียกสายตาของคนรอบข้างได้ดี ยิ่งได้อาการเมานิดๆ ของพวกชายหนุ่มทำให้โต๊ะเรียกสายตาคนรอบข้างได้ดีทีเดียว

“โต๊ะตรงข้ามไม่มีมารยาทเอาเสียเลย" เมรีที่นั่งลงได้ไม่นาน เสียงหัวเราะจากโต๊ะใหญ่ถัดออกไป มันดังเข้าหูเมรี จนหล่อนอดค่อนขอดให้ชายหนุ่มที่นั่งใกล้ๆ ฟังไม่ได้

ชายหนุ่มเห็นด้วย หันมองไปยังคนกลุ่มใหญ่นั้น แต่ในที่แบบนี้ใครเข้ามาก็ต้องทำใจไว้ หากมัวคิดเล็กคิดน้อยอาจเกิดเรื่องขึ้นได้ ชายหนุ่มคิดได้แบบนั้นก็ไม่สนใจเสียงหัวเราะที่ดังขึ้นนานๆ สักครั้ง

ธาริณีที่รู้สึกกำลังหลุดโลกเมื่อเห็นเพื่อนๆ โยกย้ายส่ายสะโพกตามเสียงเพลงที่ดังขึ้นเรื่อยๆ อย่างเร้าใจ เวลาล่วงเลยไปเสียงเพลงและจังหวะโดนๆ ถูกถ่ายทอดออกมาเพื่อให้นักเที่ยวยามราตรีได้หาความสำราญกันอย่างสุดเหวี่ยง

“บีลุกขึ้น!"

"ไม่เอาณีฉัน...ฉันไม่กล้า" ร่างบางแข็งขืนเมื่อเพื่อนรักดึงให้ลุกขึ้นจากที่นั่ง แล้วส่งสายตาอ้อนวอน ที่บ่งบอกว่า หล่อนน่ะไม่กล้าเสี่ยงเต้นแร้งเต้นกาได้หรอก และที่แน่ๆ หล่อนเต้นไม่เป็น...

“อะไรของแกวะ แค่นี้ก็ไม่กล้า" เพื่อนรักบอกน้ำเสียงหงุดหงิด โดยมือเรียวยังเกาะมือเพื่อนรักอย่างเหนียวแน่นเป็นตังเม

"แต่ยังไงซะ! ฉันก็ไม่ยอม" ว่าแล้วหล่อนก็ดึงเพื่อนรักที่ทำสีหน้าไม่ถูก อยากร้องไห้ก็ไม่ปาน ออกไปจนได้ โดยมีสายตาของผู้เป็นพี่ชายมองตามอย่างเหนื่อยใจ กับท่าทีน้องสาวของตัวเอง

นี่แหละหนานิสัยของยายณี... คิดพลางก็ส่ายหน้า นึกสงสารคนที่ถูกน้องสาวฉุดกระชากออกไปอย่างเอ็นดูระคนเห็นใจ

เมื่อคนที่โดนบังคับ (จิตใจ) ออกมายืนรวมกลุ่มกับเพื่อนๆ ที่วาดลวดลายการเต้นอยู่ เห็นว่าณีเอาตัวบีออกมาได้ ก็โห่ร้องอย่างถูกใจ เรียกสายตาของผู้คนรอบข้างได้ดี

ไม่เว้นแต่ธาดาและเมรีที่นั่งจิบไวน์ต้องหันไปดู "ไม่มีมารยาท!" เมรีเหยียดปากอย่างดูถูกเต็มที่

แต่อีกคนกลับนั่งเงียบ มองภาพกลุ่มที่ส่งเสียงเฮฮานิ่ง แต่เมื่อมองชัดอย่างตั้งใจในแสงไฟสลัว พลันสายตาสะดุดกับหญิงสาวร่างบางสมส่วน ที่ดูจะผิดแปลกไปจากสาวๆ ในกลุ่มเดียวกัน ไม่ว่าจะเป็นท่าทางที่ดูขัดเขินไม่ยอมโยกย้ายส่ายสะโพกเหมือนคนอื่นๆ และดูเหมือนว่าหญิงสาวและผู้ชายหลายคนดูจะสนใจเธอคนนั้นเป็นพิเศษ การแต่งตัวที่ธรรมดา อย่างกางเกงยีนส์เสือยืดแต่มันก็ทำให้เขาสะดุดตา มันแปลกดีนะ พวกสาวๆ ที่ใส่สายเดียวเกาะอกเขาไม่ยักจะติดใจจะเพ่งมองด้วยซ้ำ ...แต่กลับไปสนใจกับท่าทีเงอะงะนั้น

...ชายหนุ่มนึกถึงใบหน้าของใครบางคนขึ้นมาทันที...หน้าคล้ายกันมาก

“มีอะไรหรือเปล่าคะ?” เสียงหวานกระซิบถาม และมองตามสายตานั้นเช่นกัน เมื่อเห็นว่าชายหนุ่มดูจะมองและสนใจคนกลุ่มใหญ่นั้นนานเกินไปแล้ว

"เปล่า..." ชายหนุ่มละสายตาแล้วกลับมาคว้าแก้วไวน์ยกดื่มพรวดเดียวหมดแก้วกลบเกลื่อนอะไรบางอย่าง

“สนใจใครในกลุ่มนั้นหรือเปล่า?” เสียงหวานยังเอ่ยต่อ ทำให้คนถูกถามถึงกับสะดุ้งน้อยๆ

โชคดีที่คนพูดอย่างทีเล่นทีจริงไม่ได้หันมาสนใจคู่สนทนา หากสายตายังจับจ้องหนุ่มสาวกลุ่มนั้นไม่วางตา แต่แล้วสายตาของหล่อนเหมือนจะสะดุดกับสาวร่างบาง แม้จะไม่ค่อยถูกชะตากับสาวใช้ที่พบเมื่อตอนเช้า แต่รูปร่างหน้าตาหล่อนจำได้ติดตา

นั่นมันแม่คนใช้บ้านคุณใหญ่นิ แล้วคุณใหญ่ไม่เห็นหรือไง ว่าคนใช้ในบ้านออกมาหาความสำราญในที่แบบนี้ มันไม่สมควร...