ตอนที่ 10 โชคดี

ลิตา part

ฉันนั่งรถมากับนายชานนท์ (ที่ตอนนี้ออกคำสั่งให้ฉันเรียกพี่) แค่ 2 คนโดยไม่มีลูกน้องติดตาม เขาเป็นคนขับรถเอง ฉันได้แต่ลอบมองเขาอยู่เป็นระยะ ๆ แค่คืนเดียวกลับมีเรื่องมากมายเกิดขึ้นระหว่างฉันและเขา

ตอนนี้เขาใส่ชุดสูทสีดำ ที่เพิ่งกลับมาจากทำงาน เชิ้ตสีขาวตัวด้านในปลดกระดุมลงมาจนถึงกลางหน้าอก เผยให้เห็นแผ่นอกกว้างกำยำด้านใน เขาตัวสูงมาก ใบหน้าได้รูป ตาเฉี่ยว ๆ หน่อย จมูกโด่งเป็นสัน ปากได้รูป โดยรวมแล้วคือหล่อมาก ๆ เลยล่ะ

จู่ ๆ ก็บอกว่าจะพาออกมาซื้อของ เหมือนเป็นคนละคนกับเมื่อเช้าเลย เมื่อเช้ายังจะฆ่าฉันอยู่แท้ ๆ แต่คิดไปคิดว่าก็ถือว่าโชคดีที่เป็นพี่ชานนท์ เพราะถ้าเป็นผู้ชายเกือบ 10 คน แบบที่เขาว่า ตอนนี้ไม่รู้สภาพของฉันจะเป็นยังไง

“มองอะไร”

เสียงทุ้มราบเรียบเอ่ยถามฉัน ทำให้ฉันตื่นจากภวังค์

“มองไปงั้นแหละ ไม่คิดว่าคนแบบนี้จะเป็นหมอได้”

ฉันตอบกลับไป

“คนแบบฉัน มันแบบไหนเหรอถึงจะเป็นหมอไม่ได้”

เขามองมาที่ฉันและถามคำถามเพิ่ม

“ก็คนที่เอะอะจะฆ่าจะแกงคนอื่นแบบนี้ ไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นหมอช่วยชีวิตคน”

ฉันตอบไป หึ ฉันไม่กลัวหรอกนะ (ไม่กลัวเพราะรู้แล้วว่าตานี่จะไม่ฆ่าฉัน)

ไร้เสียงตอบกลับจากคนข้าง ๆ แต่เงยหน้าอีกทีก็ถึงห้างใหญ่ชื่อดังแล้ว

“อยากได้อะไร ซื้อได้เลยนะ ฉันจ่ายเอง”

เขาบอกฉันระหว่างที่เรา 2 คนกำลังเดินอยู่ในห้างสรรพสินค้าขนาดใหญ่

“อะไรก็ได้ใช่มั้ย พูดแล้วห้ามคืนคำนะ”

ฉันบอกคนตัวสูงที่เดินอยู่ข้าง ๆ เขาน่าจะสูงกว่าฉันเกือบ 1 ฟุตได้มั้ง

“อืม อะไรก็ได้ ซื้อเลย”

อนุญาตแล้ว รออะไรล่ะ ลิตา ลุย!!

///////////////

ชานนท์ part

ตั้งแต่นั่งรถมาด้วยกันเธอก็เอาแต่มองผมอยู่เรื่อย ไม่รู้ว่าเธอคิดยังไงกันแน่ตอนนี้ ถึงแม้คำตอบของเธอจะกวนอยู่บ้างก็เถอะ ก็แน่ล่ะ..แค่คืนเดียวชีวิตของเธอเปลี่ยนไปตาลปัตร จากผู้หญิงธรรมดาคนนึงกลับต้องมามีสัมพันธ์กับมาเฟียแบบผม ถึงผมจะคิดว่าโชคดีที่เมื่อคืนเป็นผม ไม่ใช่ไอ้พวกนั้น แต่วันเกิดครบ 20 ปีของเธอก็ไม่ควรต้องมาเจออะไรแบบนี้

พอถึงห้างสรรพสินค้า เธอก็เดินเข้าร้านนี้ ออกร้านนั้น ดูนู่นนี่ ซื้อของกระจุกกระจิกเต็มไปหมด แต่จะบ่นก็ไม่ได้เพราะผมเป็นคนอนุญาตเอง เฮ้อ..แต่ไม่น่าพลั้งปากเลย จริง ๆ ไม่ใช่เสียดายเงินหรอกนะ แต่มันหนัก ก็เธอเล่นซื้อทุกร้านที่เดินเข้า ลูกน้องก็ไม่ได้มาด้วยก็ต้องเป็นผมไงล่ะที่ช่วยเธอถือของ แต่เห็นเธอร่าเริงแบบนี้ค่อยสบายใจหน่อย อย่างน้อย ๆ เธอก็ไม่ร้องไห้คร่ำครวญเหมือนเมื่อเช้า

“อืม..ถ้าเธอใส่ก็คงจะดี เหมาะกับรูปร่างเธอทีเดียว”

ผมเดินมาหยุดอยู่ร้านนึง เป็นร้านชุดนอนผู้หญิงแบบวาบหวิว แล้วก็พึมพำกับตัวเอง

ผมเป็นอะไรเนี่ย สลัดภาพของเธอเมื่อคืนออกจากหัวไม่ได้เลย ระหว่างที่คิดอยู่นั้นมือของผมก็จ่ายเงินซื้อชุดนอนนั่นมา 1 ชุด เป็นสีชมพูอ่อนผ้าซาติน มีชายระบายลูกไม้สีขาว ชุดนอนอะไรก็ไม่รู้ตัวเล็กนิดเดียว ปิดไม่มิดเลยมั้งเนี่ย ว่าแต่..ผมจะซื้อมาทำไมละเนี่ย เฮ้ออ

หลังจากซื้อของเสร็จ ซึ่งใช้เวลาไปเกือบ 3 ชั่วโมง ยัยนี่เดินมาราธอนมาก เรา 2 คนก็ขึ้นมาบนรถ

“อะ ให้”

ผมยื่นถุงกระดาษที่ใส่ชุดนอนนั้นให้เธอ

เธอเปิดถุงดูแล้วทำตาโตจนจะทะลุออกมาอยู่แล้ว

“นี่อะไรอะ อย่าบอกนะว่าพี่ชานนท์จะให้ลิตาใส่ พี่คิดลามกกับลิตาเหรอ”

เธอถามมา แล้วผมจะตอบยังไงดีล่ะ ก็ผมดันทะลึ่งคิดแบบนั้นจริง ๆ ตอนที่ซื้อ

“แล้วคิดได้มั้ยล่ะ”

ผมตอบพลางยักคิ้วใส่ แต่พอหันไปดูคนตัวเล็กก็หน้าแดงยังกะมะเขือเทศไปแล้ว

“แวะไปคุยงานกับไอ้เดวิด กับไอ้เจฟ ที่ร้านก่อนนะ แล้วค่อยกลับบ้าน”

ผมบอกเธอก่อนที่จะพาเธอขับรถออกไป