บทนำ2

บทนำ

“วิญญาณดวงนี้มาได้อย่างไร”

“นั่นสิ ไม่มีชื่อฉันสักหน่อย ต้องมีอะไรผิดพลาดแน่ รีบส่งฉันกลับไปเดี๋ยวนี้นะ” เจนนี่ถือโอกาสยื่นหน้าเข้าไปดูบันทึกรายชื่อยาวเหยียดในมือของชายชุดดำอย่างไม่เกรงกลัว

ยมทูตหนุ่มทำหน้าดุทั้งเดินหนีอย่างไม่พูดไม่จาเพราะต้องรีบติดต่อกับเบื้องบนเพื่อหาทางแก้ไข

เมื่อเจนจิรามาเซ้าซี้อีกครั้งคำตอบที่ได้จึงกลายเป็นคำต่อว่า

“เจ้ารนหาที่เอง จู่ๆก็ขึ้นเครื่องบินมากะทันหัน จะให้รอดชีวิตอยู่คนเดียวได้อย่างไร”

“อ้าว...ก็ฉันยังไม่ถึงที่ตาย ก็แค่ส่งฉันกลับไป ทำไมจะไม่ได้” คราวนี้วิญญาณสาววีนแตกอย่างโมโห

จะทำอย่างนั้นได้อย่างไรในเมื่อเกิดความผิดพลาดไปแล้วทั้งร่างของหญิงสาวก็มอดไหม้สลายหายรวมอยู่กับเศษซากของเครื่องบิน

ยมทูตเฮยหลิงคิดขณะโคลงหัวส่ายไปมาแล้วเร่งเดินหนีเพื่อจัดการกับวิญญาณทั้งหลายซึ่งลอยเคว้งคว้างอย่างงุนงง

นับจากนั้นวิญญาณสาวเจนจิราซึ่งเหลืออยู่เพียงดวงเดียวจึงเกาะติดชายชุดดำดั่งเป็นเงาตามตัวด้วยไม่มีที่ไป

วิญญาณน้อยเอาแต่เรียกร้องขอความยุติธรรมทั้งโอดครวญทั้งเหวี่ยงวีนจนยมทูตหนุ่มปวดกบาล

“วิญญาณสาวเจนจิรา เจ้าเอาแต่ตามงอแงใส่ข้า ไม่คิดจะทำสิ่งใดให้เป็นประโยชน์บ้างหรือ”

“บ้าหรือเปล่า อยู่ที่นี่จะให้ฉันทำอะไรได้ ดูสิ ร่างก็ไม่มีต้องทำตัวโปร่งแสงไปวันวัน”

“เฮ้อ!...เท่าที่ดูยามเป็นมนุษย์ เจ้าก็เอาแต่เที่ยวเตร่ ซื้อของ ใช้เงิน กินแล้วก็นอน ทำตัวไร้สาระสุขสำราญไปวันวัน ข้าคงคาดหวังอะไรไม่ได้”

เจนจิราได้ยินคำกล่าวหาจึงโต้เถียงคอเป็นเอ็น

“ใช่ที่ไหน ฉันออกจะฉลาดเรียนอะไรก็จบเร็วและได้คะแนนยอดเยี่ยม หยิบจับธุรกิจไหนก็แสดงความเก่งกาจเป็นนักธุรกิจสาวที่ประสบความสำเร็จตั้งแต่อายุยังน้อย ฉันได้รับรางวัลมานับไม่ถ้วนแล้วนะ เชอะ”

“นั่นก็เพราะการสนับสนุนและพื้นฐานจากครอบครัว ลำพังตัวเจ้าเองหรือจะมีวันนั้น”

“ไม่จริง ฉันเก่งด้วยตัวเอง แค่ใช้เงินกับเส้นสายจากครอบครัวเป็นต้นทุนในครั้งแรกเท่านั้น” เจนนี่สะบัดเสียงใส่ยมทูตที่จ้องแต่ดูหมิ่นความสามารถ