ตอนที่ 16 ปั่นหัว

EP 16

โกดัง 4XD..

ไฟนอลเดินมุ้งหน้ามายังชั้นใต้ดินของโกดัง ที่ถูกแยกเป็นสามห้องด้วยกัน ห้องแรกคือห้องสำหรับคุยงานโดยเฉพาะมีอุปกรณ์คบคันทุกอย่าง ห้องถัดมาคือห้องเก็บตัวหุ่นยนต์ที่พร้อมออกส่งสินค้า ส่วนห้องสุดท้ายคือห้องทดลองงานก่อนส่งออกเพื่อเช็คคุณภาพของสินค้า ซึ้งแต่ละคนแบ่งหน้าที่กันอย่างชัดเจน

ไฟนอลวิศวะคอมพิวเตอร์ ทำหน้าที่วางโปรแกรมต่างๆ

ทิศเหนือวิศวะโยธา ทำหน้าที่ออกแบบตัวลักษณะจุดเด่นของหุ่นยนต์

ดีไวน์ วิศวะเครื่องกล ทำเกี่ยวกับระบบทำงานกลไกลต่างๆ

เพิร์ธวิศวะไฟฟ้า ทำเกี่ยวกับระบบแบตเตอร์รี่

"เมื่อคืนไอ้เหนือบอกว่ามึงเมา ออกมาดูอีกทีก็หายหัวออกจากห้องมันไป มึงไปโผล่ที่ไหนว่ะ?" เพิร์ธถามเพื่อนชายที่เดินเข้ามาในห้องสนุ๊กแล้วกอดอกยืนนิ่งด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ ปากคาบมวลบุหรี่เอาไว้ตั้งแต่เข้ามาถึง..

"เรื่องนั้นไม่สำคัญหรอก เข้าเรื่องงานเลยดีกว่า วันนี้กูรีบ" ไฟนอลพูดตัดบท

"รีบไปหาสาวอะเด้.."

และนี้ก็เป็นเสียงของคุณเตอร์ หุ่นยนต์ที่ทำงานเหมือนคนจริง เลขาของสี่หนุ่มที่คอยทำความสะอาดและดูแลที่นี้เป็นอย่างดี ทุกๆการประชุมหรือคุยงานต่างๆคุณเตอร์ก็จะร่วมด้วย เพื่อเก็บข้อมูลในขณะที่สี่หนุ่มประชุมกัน เป็นเลขาที่ทำทุกอย่าง แม้กระทั่งจัดตารางงานส่งออกสินค้า...

"ได้ยินข่าวว่ามึงป่วย?" ไฟนอลเลิกคิ้วถามพร้อมกับปรายตามองคุณเตอร์ที่เดินตามดีไวน์ออกมาจากนอกระเบียง ในตอนที่ดีไวน์พูดโทรศัพท์เสร็จ

"หายแล้ว พร้อมทำงาน ครับ!" ไฟนอลส่ายหัวให้กับหุ่นยนต์ที่มีนามว่าคุณเตอร์ แล้วพ้นควันบุหรี่ใส่หน้าไปทีหนึ่ง แล้วคุณเตอร์ก็เคลื่อนตัวถอยห่างเหมือนไม่ปลื้มกลิ่นบุหรี่

"ถ้ากูไม่ช่วยมึงไว้ มึงตายห่าไปนานแล้ว"

"ระบบโปรมแกรมที่มึงวางไว้ ผิดพลาดนิดหน่อย มึงควรไปเช็คดูหน่อยนะ"

ทิศเหนือที่ในมือถือแฟ้มเอกสารอยู่พูดแทรกขึ้นมาก่อนที่ชายหนุ่นจะยืนเถียงกับหุ่นยนต์นานกว่านี้ ไฟนอลเลิกคิ้วสงสัยนิดหน่อย ก่อนที่สายตาไร้ความรู้สึกของดินจะปรายตามองชายหนุ่มเล็กน้อยแล้วเดินออกมาจากห้องสนุ๊ก..

"พึ่งรู้ว่ามนุษย์สื่อสารกันด้วยสายตาแทนคำพูดได้ด้วย.."

"มึงบอกรีบไม่ใช่รึไง ตามมันไปได้แล้ว" เพิร์ธพูดขึ้น ไฟนอลจึงเดินล้วงถุงกางเกงออกมา ลงไปที่ชั้นใต้ดินแทน แล้วเดินเช็คสภาพหุ่นยนต์ก่อนจะส่งออก

"ตัวไหนที่ระบบผิดพลาด..?"

"Dragon king" ได้ยินคำตอบจากดิน ร่างหนาก็เดินเข้าไปเช็คระบบการทำงาน แล้วแก้ไขโปรแกรมไหม่

ผ่านไปไม่กี่นาทีก็เสร็จเรียบร้อย..

"ระบบแค่โดนไวรัสแดก กูล้างเครื่องไหม่แล้วป้อนข้อมูลการทำงานแบบเดิม พร้อมระบบป้องกันไว้หลายชั้น ลองเปิดใช้งานดู.."

"...." ดีไวนฺ์ไม่ปริปากตอบอะไร ร่างหนาเดินไปเปิดระบบ ก่อนที่หุ่นยนต์จะเริ่มเคลื่อนที่ทำงานได้อย่างต้องการ..."สมกับราคา.."

"ยี่สิบล้าน ก็สูบสมองกูไปไม่น้อยเหมือนกัน" ชายหนุ่มพูดออกมาแล้วเอนตัวพิงกับผนักเก้าอี้ ก่อนที่สองหนุ่มที่เหลือจะเดินเข้ามารวมตัวกันพร้อมกับเลขาอย่างคุณเตอร์ที่เดินรั้งท้ายเข้ามาด้วย..

"เสร็จแล้วหรอว่ะ?" ทิศเหนือเอ่ยถาม สายตาจ้องมองหุ่นยนต์ผ่านตู้กระจกใส..

"เออ...เหลือแค่เรื่องส่งออก" ไฟนอลตอบ

"ในที่สุดก็เสร็จ สินค้าแต่ละล็อตแม่งไม่ง่ายเลยสัส"

.

.

.

[ ลูกพีช ]

ผ่านไปหลายชั่วโมงก็ไม่มีวี่แววว่าพี่ไฟนอลจะกลับห้องมาซักที โดนล็อคกุญแจมืออยู่ท่าเดิมแบบนี้ร่างกายมันก็เริ่มเมื่อยขึ้นมา แถมแขนยังเป็นเหน็บชาอีก และโทรศัพท์ของฉันมันยังแผดร้องปรากฏรายชื่อของพี่แทนมาหลายสายแล้วด้วย

แกร๊ก..!

ในขณะที่ฉันนั้งหน้าบูดบึ้งเพียงลำพัง ประตูห้องก็ถูกเปิดออกไม่ใช่พี่ไฟนอล แต่มันกลับเป็นเพื่อนของพี่เขา พี่เพิร์ธ? พี่แกเหลือบมองฉันเพียงเล็กน้อยแล้วเดินยิ้มกรุ่มกริ่มมาก่อนจะเดินไปวางถุงยางอนามัยหลายถุงไว้บนโต๊ะ...อย่างไร้ยางอาย

"อ่า...ไม่คิดว่าจะมีคนอยู่ในห้องนี้ด้วย"

"หนูไม่ได้เต็มใจมา โดนเพื่อนพี่บังคับมาต่างหาก"

ใบหน้าขี้เล่นพยักหน้าเข้าใจแล้วกระตุกยิ้มมุมปากเหมือนนึกอะไรสนุกๆออก ก่อนจะเดินมาหย่อนตัวนั้งลงปลายเตียงแล้วคํ้าคางจ้องหน้าฉัน "อยากให้ฉันช่วยมั้ย?"

"ค่ะ..." ฉันพยักหน้าตอบ ก่อนที่ร่างหนาจะโดนมาโอบไหล่และยกมือถือมาถ่ายรูปคู่กับฉัน..

"ที่ฉันช่วยไม่ได้สงสารเธอหรอกนะ แต่จำเป็นต้องใช้ห้องมัน..." พูดจบ พี่เพิร์ธก็ปลดกุญแจมือให้ แล้วโยนมันทิ้ง มือหนาเสยผมขึ้นลวกๆ ซึ้งมันก็ดูดีและมีเสน่ห์เอาซะมากๆเหมือนพระเจ้าสรรค์สร้างคำว่าเพอร์เฟคไว้ในตัวพี่เขา อีกทั้งใบหน้าที่สวยไร้ที่ติยิ่งกว่าผู้หญิง "ยืนมองหาหอกอะไรครับ ช่วยแล้วก็ออกไปดิ หรืออยากร่วมด้วย?"

"หนูแค่สงสัยทำไมพี่ต้องถ่ายรูปหนูด้วย"

"ไม่ต้องรู้หรอก รีบออกไป อยากให้มันมาเจอเธอก่อนรึไง"

"ค่ะ"

ฉันรีบขานรับ และรนรานเดินไปหยิบมือถือและกระเป๋าสะพายมาค้องบ่า ก่อนจะออกจากห้องก็เหลือบมองพี่เพิร์ธที่กำลังหยิบบุหรี่ขึ้นมาสูบ และสายตาก็ไปหยุดที่กองถุงยางอนามัยที่มันไม่น่าจะมีขายในไทยเพราะตัวเลขหน้าซองมันเกินมาตรฐานของผู้ชายไทยส่วนมาก..

อ่า...นี้พี่เขาจะพาผู้หญิงมาเชือดในห้องของพี่ไฟนอลหรอเนี้ย...

"ข้องอะไร?"

"ปะ...เปล่าค่ะ...ไปเดี๋ยวนี้แหละ"

ปั้ง ! ประตูปิดลงก็รีบสาวเท้ามุ้งหน้ามายังหน้าลิฟต์ทันที ฉันหยุดยืนรอลิฟต์เปิดออกไม่นานก็มีคนมาหยุดบนชั้นนี้ก่อนที่ประตูจะค่อยๆเคลื่อนเปิดออก พร้อมกับปรากฏผู้หญิงรูปร่างดีบนส้นสูงแหลมปี๊ดเดินออกมาจากด้านไหน เธอมองหน้าฉันด้วยสายตาจิกๆแล้วเดินชนไหล่ไปหนึ่งที แต่ทำไมหน้าพี่คนนี้มันคุ้นๆ เหมือนเพื่อนแก๊งเดียวกันกับพี่ดิสนี่ย์...

ติ้ง ! ฉันสะบัดหัวไล่ความคิดแล้วก้าวเท้าเข้าไป ยื่นนิ้วไปกดยังเลขหนึ่ง แล้วลิฟต์ก็เคลื่อนตัวลง แต่ทำไมเพื่อนพี่ดิสนี่ย์มาโผล่ที่นี้ได้นะ หรือว่าเป็นผู้หญิงที่เพิร์ธนัดไปเชือด แล้วทำไมต้องเล่นผู้หญิงกลุ่มเดียวกันด้วย? เลวกันทั้งกลุ่มจริงๆ...

หอพัก...Quick

"แกหายหัวไปไหนมาทั้งวันห้ะ?" มาถึงห้องไม่ทันไรนีโม่ก็ยิงคำถามใส่หน้าฉันจนแทบตั้งหลักไม่ทัน

"ขอนอนพักก่อนนะ เดี๋ยวค่อยตอบ" เอาจริงๆตั้งแต่เมื่อคืนลากยาวมาทั้งวันฉันยังไม่ได้กินอะไรเลย แต่ดีที่เมื่อกี้ไม่ลืมแวะกินข้าวมันไก่ร้านป้าลีข้างหอก่อนจะขึ้นห้องมา ตอนนี้แค่ต้องการนอนพักเอาแรงก็แค่นั้น

"ไม่ได้นะลูกพีช...ตอบมาก่อน หรือว่าไปเที่ยวกับพี่แทนมา?"

"อื้อ.." ฉันตอบปัดๆแล้วล้มตัวซบหมอนใบโต แต่ว่าพูดถึงพี่แทน ฉันลืมโทรกลับไปเลย นึกได้แบบนั้นก็ต้องกระเด้งตัวลุกขึ้นมาไหม่แล้วคว้าหามือถือในกระเป๋ามาต่อสายหาพี่แทน "ขอคุยโทรศัพท์แปปนะ" บอกนีโม่เสร็จฉันก็เดินเลี่ยงมาที่ระเบียงห้องทันที

ครืดดดดด...

"พี่แทนโทรหาลูกพีชมีอะไรรึป้าวคะ"

( พี่แค่อยากชวนลูกพีชมาดูพี่เล่นดนตรีวันนี้เอง คืนนี้ว่างมั้ยครับ พี่อยากให้ลูกพีชมาดูที่ทำงานไหม่ของพี่ )

"ที่ไหนหรอคะ"

( มาดูเองดีกว่า แล้วทำไมลูกพีชพึ่งโทรกลับ ไม่ว่างหรอ หรือทำงานส่งอาจารย์อยู่ )

คำถามของพี่แทนทำเอาฉันเจ็บแปลบที่อกข้างซ้าย มันรู้สึกผิดนะที่ต้องโกหก แต่ฉันไม่อยากเลิกกับพี่แทนตอนนี้ แต่จะทำยังไงได้ยิ่งฉันพยายามหนีพี่ไฟนอลเท่าไหร่เขาก็ตามรังควานฉันไม่เลิก ทุกอย่างที่แสดงออกมาฉันเชื่อว่าเพราะต้องการเอาชนะพี่แทนก็เท่านั้นแหละ คนแบบนั้นจะรักใครเป็นดีแต่หาเรื่องคนอื่นไปทั่ว

( ว่าไง )

"ค่ะ ลูกพีชปิดเสียงโทรศัพท์ไว้ แล้วทำรายงานอยู่"

( ครับ ตกลงคืนนี้มานะ เดี๋ยวพี่ไปรับ )

"หนูชวนนีโม่ไปอยู่เป็นเพื่อนได้ด้วยไหมคะ"

( ได้สิ ไว้เจอกันนะ )

"โอเคค่ะ บาย"

ตี้ด !

"แหนะ...พี่งจะแยกกันไม่นานชวนกันไปไหนอีกแล้วเนี่ย ดูเหมือนว่าจะมีชื่อฉันในบทสนทนาด้วยนะ" กดตัดสายได้ไม่นาน นีโม่ก็มาโผล่อยู่ไกล้ๆพร้อมกับกอดอกมองยิ้มกรุ่มกริ่ม ก่อนที่สายตานางจะหยุดที่ปลายเท้าฉัน "นั้นมันคราบอะไรอ่ะลูกพีช บนเตียงนอนฉันก็เจอนะ แต่ดีที่เรียกแม่บ้านมาเปลี่ยนแล้ว ไม่คิดว่าตรงนอกระเบียงจะมีอีก"

"เอ่อ...ฉันทำนมค้นหกหน่ะ พอดีเมื่อคืนกินขนมปังบนเตียงแล้วเผลอราดหกใส่ที่นอน ตรงระเบียงก็เหมือนกัน ฉันซุ่มซ่ามเองแหละขอโทษนะ"

"อ่อ...เดี๋ยวฉันไปเอาไม้ถูมาทำความสะอาดดีกว่า"

"มะ...ไม่ต้องหรอก ฉันเป็นคนทำหก เดี๋ยวรับผิดชอบเอง แกไปทำอะไรก็ทำเถอะ"

"ร้อนรนแปลกๆ ก็ได้ งั้นฉันไปงีบดีกว่า"

นีโม่เดินหายเข้าไปในห้องทำให้ฉันถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก สายตาเหลือบมองคราบนมข้นจำลองนั้นแล้วจู่ๆภาพเหตุการณ์ในหัวเมื่อคืนมันก็แทรกเข้ามา เล่นเอาใบหน้ามันเห่อร้อนขึ้นมาแปลกๆ...

"ไม่สิ อย่าไปคิดมันผ่านมาแล้ว" ฉันสะบัดหัวเรียกสติพร้อมกับยกมือขึ้นตบแก้มตัวเองเบาๆ ก่อนจะเดินมาหยิบไม้ถูพื้นทำความสะอาดล้างหลักฐาน

[ AND.. ]

.

.

.

อิพี่เพิร์ธกำลังหาเรื่องให้น้องรับกรรมอีกแล้ว555555555555555555555555

Next...

"แต่คนนี้ไม่เหมือนไงไอ้เหี้ย"