6 รุนแรง NC+++

"อึก..ฉะ..ฉันไม่ไหวแล้ว..ฮือออ" ร่างกายของเธอมันอ่อนแอเกินกว่าที่จะแบกรับความรุนแรงจากพวกเขาทั้งสองคน แต่เหมือนว่าคำวิงวอนของเธอจะไร้ซึ่งความหมายสำหรับอัคคี เพราะทันทีที่วายุตวัดขาก้าวลงจากเตียง อัคคีก็พาตัวเองขึ้นมานั่งตรงกลางหว่างขา

"อึก..ขะ..ขอร้องล่ะ..อึก..ฉันไม่ไหวแล้วจริงๆ..ฮือออ" เธอยอมทิ้งศักดิ์ศรีเพื่อประนมมือไหว้ร้องขอความเห็นใจจากเขา ยิ่งได้เห็นความใหญ่โตเกินมาตรฐานของอัคคี หัวใจมันก็พานจะหยุดเต้นกะทันหัน วิสกี้พยายามตะเกียกตะกายลุกขึ้นเพื่อหนีความป่าเถื่อนของผู้ชายที่อยู่ตรงหน้า แต่อัคคีกลับกระชากขาเธอลงมา พร้อมกับชักรูดแก่นกายใหญ่ที่แข็งชัน

"ลองเรียกฉันว่าพี่อัคคีดูสิ เผื่อฉันจะใจอ่อนแล้วไม่ทำอะไรเธอ" สัจจะของเขาเชื่อถือได้มากน้อยแค่ไหน? วิสกี้เม้มริมฝีปากเข้าหากันแน่น ร่างกายสั่นเทิ้มอย่างหนักเมื่ออัคคีดันส่วนหัวของความใหญ่โตเข้ามา เขาเลิกคิ้วขึ้นสูง เป็นการกดดันให้เธอทำตามคำสั่ง

"อึก..จะ..เจ็บ..ฮืออออ~"

"ไม่เรียก แสดงว่าอยากโดนกระแทกสินะ" อัคคียกยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์ แล้วค้ำยันสองแขนกับเตียงข้างลำตัวของคนใต้ร่าง

ปึก!!

"กรี๊ดดดดดดดดดดดด!!!" ความเจ็บปวดตรงเข้าเล่นงานใจกลางความเป็นสาวอีกครั้ง เมื่ออัคคีจงใจกระแทกกระทั้นแก่นกายใหญ่เข้ามาอย่างไร้ความปรานี ความทรมานที่ได้รับ กระตุ้นเรี่ยวแรงที่หดหายไปให้กลับมาอีกครั้ง วิสกี้ดีดดิ้นพล่านเพื่อให้หลุดพ้นจากพันธนาการ แต่เหมือนว่ายิ่งทำแบบนั้น ก็ยิ่งปลุกเร้าอารมณ์ของคนข้างบน

"อ๊า~" ผู้หญิงคนนี้มีดีกว่าที่คิดไว้ในตอนแรก วิสกี้สามารถปลุกความกระหายในกายของเขาได้ อัคคีเผยอปากเปล่งเสียงครางอย่างสุดจะกลั้น ก่อนจะเริ่มสร้างความสุขให้ตัวเองด้วยการกระแทกกระทั้นอย่างหนักหน่วง

ปึก!! ปึก!! ปึก!! ปึก!!

"โอ๊ย!!..ฮืออออ~" ไร้ซึ่งความเสียวซ่านที่ควรจะได้รับ สิ่งที่ถาโถมเข้ามาอย่างต่อเนื่องคือความทรมานอย่างแสนสาหัส วิสกี้สะอื้นไห้จนตัวโยน แต่ใช่ว่าอัคคีจะเห็นอกเห็นใจ

"อ๊า~ ซี้ดดด~" สองมือหนาเลื่อนขึ้นมาบีบเคล้นหน้าอกใหญ่ที่กำลังกระเพื่อมขึ้นลงอย่างหนักหน่วง โดยไม่สนใจว่าวิสกี้จะเจ็บปวดแค่ไหนกับความรุนแรงที่เขามอบให้

วายุยกยิ้มมุมปากให้กับภาพที่เห็น ก่อนจะตัดสินใจเดินกลับมาหาสองหนุ่มสาวอีกครั้ง

"อึก..ยะ..อย่า..ฮืออออ" วิสกี้ห้ามปรามด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ เมื่อวายุพาตัวเองขึ้นมานอนข้างๆ แล้วซุกใบหน้าเข้าหาซอกคอข้างหนึ่ง พร้อมทั้งขบเม้มมันด้วยความรุนแรง

ช่องทางรักที่ถูกทารุณอย่างหนักในตอนนี้บวมช้ำและเปรอะเปื้อนไปด้วยหยาดเลือดที่ไหลออกมาอย่างต่อเนื่อง

"อ๊า~ ชอบแบบนี้ใช่ไหม" อัคคีโน้มตัวลงต่ำ แล้วซบหน้าลงตรงซอกคออีกข้างหนึ่ง กระซิบเสียงแหบพร่าประชิดกกหู

"อึก..พะ..พวกแกมันน่ารังเกียจ!" การกระทำของพวกเขาไม่ต่างจากเดรัจฉาน น่ารังเกียจและน่าขยะแขยง!

ปึก!! ปึก!! ปึก!! ปึก!!

"อึก!..ฮือออ~" อัคคีสั่งสอนผู้หญิงปากดีด้วยการดึงแก่นกายออกจนสุดปลาย แล้วกระแทกเข้ามาจนสุดโคนครั้งแล้วครั้งเล่า

"พะ..พอแล้ว..อึก" ในขณะที่พวกเขากำลังมีความสุขกับการทารุณร่างกายของเธอ เธอกลับต้องกัดฟันข่มความเจ็บปวดที่พวกเขายัดเยียดให้

"ปากดีแบบนี้ พรุ่งนี้คงต้องคลานลงจากเตียง" เป็นวายุที่พูดขึ้นหลังจากผละใบหน้าออกจากซอกคอ ก่อนที่เขาจะล้มตัวนอนลงข้างๆ ทำราวกับว่าไม่มีความรู้สึกใดๆกับภาพที่เห็น

"อ๊า~ เสียวฉิบ"

"อึก..ขะ..ขอร้องล่ะ..ฉะ..ฉันไม่ไหวแล้วจริงๆ..ฮือออ" เรียวขาสวยทั้งสองข้างยกขึ้นมาหนีบลำตัวของอัคคีแน่น ขณะที่อัคคีผ่อนแรงลงแล้วเลื่อนฝ่ามือทั้งสองข้างขึ้นมาประสานกับมือของเธอ พร้อมกับตรึงไว้เหนือศีรษะ

"ลองเรียกฉันว่าพี่อัคคีดูสิ เผื่อฉันจะใจอ่อน" ใบหน้าคมคายผละออกจากซอกคอ อัคคีสบสายตากับเธออย่างจริงจัง ไม่ใช่กดดันให้เธอทำตามคำสั่ง แต่เป็นการเสนอข้อแลกเปลี่ยนที่เห็นแก่ตัว

"อึก..พะ..พี่อัคคี" ความเจ็บปวดกดดันให้เธอยอมทำตามคำสั่งของเขาทุกอย่าง สิ่งเดียวที่เธอต้องการในตอนนี้คือให้เขาหยุดการกระทำ

อัคคีแทบจะหยุดชะงักการกระทำ เพราะไม่คิดว่าผู้หญิงอย่างวิสกี้จะยอมศิโรราบง่ายๆ วายุที่นอนอยู่ข้างๆตวัดสายตามองเธออย่างดุดัน รู้สึกไม่พอใจที่เธอยอมเรียกอัคคีว่าพี่ แต่กลับมองเขาด้วยสายตาเกลียดชัง

ปึก!! ปึก!! ปึก!! ปึก!!

อัคคีเร่งจังหวะการกระแทกกระทั้นให้รัวเร็วขึ้นเมื่อตัวเขาเองใกล้จะถึงฝั่งฝันเต็มที ความเสียวซ่านที่ได้รับจากเธอมันทำให้น้ำเชื้อเริ่มปริ่มออกมา

"อ๊า~" ชายหนุ่มปลดปล่อยเสียงครางกระเส่า พร้อมกับหยัดกายลุกขึ้น แล้วปล่อยสองแขนของวิสกี้ให้เป็นอิสระ ร่างกายของเขากระตุกเกร็งถี่ๆ ก่อนที่สายธารน้ำเชื้อจะถูกปลดปล่อยเข้าไปในกายเธอทุกหยาดหยด

"อ๊าสสสสสสสส!" อัคคีอัดกระแทกกระทั้นอีกสองสามครั้ง เพื่อรีดน้ำเชื้อที่ยังคงคั่งค้างออกให้หมด

วิสกี้หอบหายใจถี่ๆราวกับคนเป็นโรคหอบหืด หัวใจยังคงเต้นแรงอย่างบ้าคลั่งจนกลัวว่ามันจะหลุดออกมานอกเบ้า เธอพยายามใช้มือผลักตัวอัคคีออก เพื่อให้เขายอมถอดแก่นกาย แต่อัคคีกลับโน้มตัวลงมาอีกครั้ง

ไม่รู้ว่าผีห่าซาตานตนไหนมันดลใจให้เขาจูบลงตรงขมับบางหนักๆ คล้ายเป็นการปลอบประโลม แต่เปล่าเลย ความจริงแล้วเขาแค่สนองความต้องการในส่วนลึกของตัวเอง

พลั่ก!

"อะไรวะ!" เพราะโดนผลักอย่างแรงอัคคีจึงตวัดสายตามองแฝดที่นอนอยู่ข้างๆอย่างไม่สบอารมณ์นัก แต่เหมือนว่าวายุจะเดือดดาลยิ่งกว่าที่เห็นเขาทำแบบนั้นกับเธอ

"ลุกออกไป" วายุออกคำสั่ง

"มึงจะทำอะไร"

"ทำอะไรก็เรื่องของกู ออกไป!" บ้าเอ้ย! ทำไมเขาถึงหัวร้อนขนาดนี้นะ ไม่ชอบ! ไม่ชอบใจที่วิสกี้ยอมเรียกอัคคีว่าพี่ และยิ่งไม่พอใจเมื่ออัคคีแสดงความอ่อนโยนกับเธอ ทั้งที่มันไม่เคยอ่อนโยนกับใครเลยแม้แต่เขาที่เป็นฝาแฝด

"อึก..." วิสกี้สะอื้นไห้จนตัวโยน ท่อนแขนเรียวเล็กสั่นเทิ้มตวัดขึ้นมากอดรัดลำคอของอัคคีไว้แน่น อย่างน้อยอัคคีก็ยังมีความอ่อนโยนอยู่บ้าง ถึงมันจะน้อยนิดก็เถอะ