บทที่05 nc18+

บทที่05

@ภูมิ

ผมภูมิอายุ34ปีรูปร่างหน้าตาดีเหมือนนิสัย

แน่นอนงานที่ผมทำไม่ธรรมดางานเสี่ยงตายได้เงินดีงานถนัดผมเลย ผมอยู่ในฐานะลูกน้องคนสนิทคุณแม็กซ์ถึงคุณแม็กซ์ไม่ได้เป็นมาเฟียระดับบิ๊กแต่เป็นผู้เจาะหาข้อมูลลับขององค์กรให้คนอื่นจะพูดง่ายๆก็คือเสือก ก่อนผมจะมาเป็นลูกน้องคนสนิทคุณแม็กซ์ผมเคยเป็นรองหัวหน้าองค์กรเอสแบ็คมาก่อนมันเป็นองค์กรลับที่ตั้งขึ้นมาเพื่อสร้างโคลนนิ่งเพราะกลายพันธุ์มนุษย์ให้กับชาวต่างชาติหรือจะเรียกอีกแบบก็คือองค์กรค้ามนุษย์ข้ามชาติแล้วแน่นอนว่าต้องผิดกฎหมายอยู่แล้วถึงได้เรียกว่าองค์กรลับที่ไม่มีใครสามารถเจาะข้อมูลขององค์กรนี้ได้เลยแม้แต่ตำรวจชั้นสูงยังต้องยอมถอยเพราะไม่สามารถเข้าถึง

มันมีตัวระดับบิ๊กคอยหนุนหลังให้อยู่ประวัติสมาชิกทุกคนที่แท้จริงจะถูกลบออกหมดแล้วสร้างประวัติใหม่ขึ้นมาแทนรวมถึงผมด้วยเอาล่ะผมจะไม่บรรยายอะไรมากจะดีหรือชั่วเดี๋ยวได้รู้

"อ่าวไอ้ภูมิ มึงหายไปไหนมาวะกูตามหามึงซะทั่ว"มันก็น่าเบื่อบางครั้งเวลาหายไปแล้วมีคนชอบถามอย่างเช่นไอ้ก้องค่อยเสือกตลอด

“ไปทำธุระมา มึงมีไร"

"นายให้ไปดูงานที่ญี่ปุ่นคืนนี้"

"ไปกี่วัน"

"อาทิตย์หนึ่ง"

"งานอะไรวะไปนานจัด!“ปกติไปแค่วันสองวัน ทำไมคราวนี้ถึงไปนานเป็นอาทิตย์

"ก็มีงานเดียวป่ะวะ!มึงก็ถามแปลกพอดีงานมันมีปัญหานายเลยให้มึงอยู่ดูแลที่นั่นสักอาทิตย์"

"เออ"

"ไอ้ภูมิกูถามมึงอะไรหน่อย"

“ถามอะไร"ผมหันไปถามมันพร้อมยกแก้วน้ำขึ้นดื่ม

"มึงเป็นเกย์ใช่ไหม"

พรวด!!! น้ำพุ่งใส่หน้าไอ้ก้อง

"หื้มม ไอ้เหี้ยภูมิเต็มหน้ากูเลยไอ้ห่ามึง"มันรีบเอาผ้าเช็ดหน้าที่อยู่ในกระเป๋าเสื้อของมันมาเช็ด

"มึงจะบ้าหรือไง คิดได้ไงว่ากูเป็นเกย์

"เอ้า! ก็กูเห็นน้องจูนตามตื๊อมึงตลอดกูไม่เห็นว่ามึงจะสนใจน้องเขาเลยกูสงสัยกูเลยถาม"

“กูชายทั้งแท่ง"

"อ๋อ!เหรอ!!งั้นทำไมมึงไม่สนใจน้องจูนน้องเขาออกจะน่ารักถ้าเป็นกูป่านนี้คงมีลูกเป็นโหลแล้วมั้ง"

“มันแรดไปก็ไม่ชอบ"

"มึงไม่ชอบงั้นกูเอา"

"____"

"งั้นกูขอเบอร์น้องเขาหน่อย“มันยื่นโทรศัพท์มาให้ผมผมมองหน้ามันนิ่งๆก่อนรับโทรศัพท์มันมากดเบอร์ให้มัน

"ขอบใจเว้ย งั้นกูไปดูงานที่โกดังก่อน"

"อืม"แล้วมันก็เดินออกจากครัวพร้อมผิวปากอย่างอารมณ์ดี ส่วนผมก็เดินกลับมาที่ห้องเพื่อจัดเสื้อผ้าใส่กระเป๋าเตรียมบินไปญี่ปุ่นคืนนี้

#ตัดมาช่วงเย็น

@จูน

"น้องจูนอยากบ้าน อยากกลับบ้าน!! อยากกลับบ้าน!!! ได้ยินไหม!!ว่าอยากกลับบ้าน“ฉันร้องตะโกนอยู่คนเดียวในห้องทั้งที่รู้ว่าไม่มีใครอยู่ที่นี่นอกจากฉัน ฉันโดนพี่ภูมิจับขังไว้ในห้องที่บ้านไม้โดนขังไม่พอแถมยังเอาโซ่มาล่ามใส่กุญแจที่ขาฉันอีก

โครก~เสียงท้องร้อง

"‘หิวข้าวจัง“ฉันนั่งลูบท้องตัวเองอยู่ปลายเตียงพลางมองแสงสว่างผ่านหน้าต่างที่เริ่มน้อยลงแสดงว่าตอนนี้เป็นเวลาหกโมงเย็นแล้วสิน่ะ ตั้งแต่เช้าฉันยังไม่ได้กินข้าวเลย โครกก~~ ร้องหนักกว่าเดิม

"เฮ้อ!! เมื่อไหร่พี่ภูมิจะมา น้องจูนอยากกลับบ้านน้องจูนหิวข้าว".....โครกกก~“พอพูดว่าหิวข้าวท้องมันก็ร้องไม่หยุด

แกร๊ก!!

เสียงประตูถูกเปิดพร้อมร่างสูงใหญ่เดินเข้ามา

พอฉันเห็นคนที่เปิดประตูเดินเข้ามาฉันถึงกับยิ้มดีใจขึ้นมาทันทีเพราะคนที่เปิดคงไม่ใช่ใครนอกเจ้าของบ้าน

"พี่ภูมิ!"พี่ภูมิยืนกอดอกมองฉันตรงประตูสักพักก่อนเดินเข้ามาหาฉันที่เตียงพร้อมถุงข้าวกล่องและถุงอะไรไม่รู้2-3ถุงวางลงโต๊ะข้างๆ

"พี่ภูมิไปไหนมารู้ไหมว่าจูน....โครกกก~~ "เสียงท้องร้องอย่างดังจนคนตรงหน้าเลิกคิ้วขึ้นมองหน้าฉัน

“หิวก็กินเเล้วก็กินเงียบๆห้ามพูดห้ามถามห้ามส่งเสียงดังกูจะนอน“พูดจบเขาก็เดินไปนอนที่โซฟาอันเล็กที่อยู่ตรงมุมหน้าต่างดูเหมือนเขาจะเหนื่อยๆฉันเลยเป็นเด็กดีไม่ส่งเสียงดังตามที่เขาบอก

ฉันหยิบกล่องข้าวออกมาจากถุงแล้วเปิดกินอย่างเงียบๆ

"ทำไมพี่ไม่นอนที่เตียง"

"เสือก!! แดกเงียบเงียบอย่าถาม"

ก็ถามเฉยๆทำเป็นฮาร์ดคอไปได้“ฉันพูดเบาๆพร้อมตักข้าวเข้าปากฉันหยิบถุงขาวๆที่วางอยู่มาดูเป็นพวกเสื้อผ้าประมาณสี่ห้าตัวพร้อมชุดชั้นในครบชุด

ฉันเงยหน้ากำลังจะอ้าปากถามเขาแต่ต้องหยุดชะงักเมื่อนึกขึ้นได้ว่าเขาสั่งไม่ให้ฉันพูดหรือถามเขานี่น่า

แล้วดูเหมือนว่าคนนอนอยู่บนโซฟาจะหลับไปแล้วด้วย

ฉันหันกลับมากินข้าวต่ออย่างเงียบๆพอกินเสร็จฉันก็ลุกออกจากเตียงแล้วไปอาบน้ำทั้งที่มีโซ่ล่ามขาฉันอยู่

ห้องน้ำ

ซ่า~~

"สบู่ยี่ห้ออะไรนะทำไมหอมจัง"มันหอมเหมือนกลิ่นผลไม้อะไรสักอย่างฉันก็จำไม่ได้ แต่มันหอมสดชื่นมาก ฉันถูฟองสบู่ลงบนร่างกายทุกซอกทุกมุม แต่พอฉันถูตรงร่องฉันก็รู้สึกแสบเล็กน้อย

"พี่ภูมินะพี่ภูมิ เอาปืนแหย่เข้ามาได้ถ้าเกิดมาลั่นใส่จิมิน้องจูนรูโบ๋ขึ้นมาจะทำไง!"

"คิดถึงไอ้ปืนผัวมึงเหรออีมึน"

ขวับ!!ฉันรีบหันกลับไปมองที่ด้านหลังเห็นพี่ภูมิยืนกอดอกอยู่ตรงประตูห้องน้ำ

"พี่ภูมิ"ไม่ต้องแปลกใจนะคะว่าทำไมฉันถึงไม่ล็อกประตูเพราะมันติดโซ่ที่ล่ามฉันอยู่ไงมันเลยปิดไม่ได้พี่ภูมิเดินเข้ามาในห้องน้ำทั้งๆที่ตอนนี้ฉันกำลังเปลือยเปล่าอยู่ถึงฉันจะแรดแต่ก็มีความอายอยู่บ้าง

"__"พี่ภูมิดันตัวฉันชิดติดกับกำแพงห้องน้ำพร้อมแววตาคมมองดูเรือนร่างของฉันเเล้วกระตุกยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์

“ไง กูถามเมื่อกี้ว่าคิดถึงไอ้ปืนผัวมึงเหรอ“ยื่นหน้ามาใกล้

"‘จะบ้าเหรอใครจะ“ฉันหยุดชะงักอ้าปากค้างเมื่อรู้สึกเหมือนมีของแข็งๆลูบที่ร่อง ฉันเหล่ตาก้มลงมองที่หว่างขาตัวเองเห็นพี่ภูมิเอาปืนมาลูบที่เนินสามเหลี่ยม

“ยกขาขึ้น"

"ไม่เอา เดี๋ยวพี่เอาปืนแหย่ของจูนอีก“ฉันพูดพร้อมดันมือพี่ภูมิที่ถือปืนอยู่ออกจากตรงนั้น

หมับ! พี่ภูมิรวบมือฉันขึ้นทั้งสองข้างขึ้นเหนือหัวพร้อมเอาหัวเข่าดันขาฉันออกจากกันก่อนเอาปลายกระบอกปืนลูบลงที่ร่องอีกครั้ง

"อื้อม~พี่ภูมิ เปลี่ยนจากปืนเป็นท่อนใหญ่ๆในกางเกงพี่ไม่ได้หย๋อ“ฉันหน้าอ้อนพี่ภูมิ

“งั้นเอาท่อนปืนของมึงไปก่อนแล้วกัน"

"อ๊ะ~เจ็บนะ”ฉันไม่เข้าใจทำไมต้องดันมันเข้ามาแรงทุกครั้งรู้ว่ายังเจ็บเขาก็ยังทำ

"__"จากนั้นพี่ภูมิก็เริ่มขยับปืนเข้าออกช้าๆสลับเร็ว

"พะ..พี่ภูมิ จูนเจ็บ"พี่ภูมิเลื่อนมือเอานิ้วเขี่ยที่ยอดอวบบนอกพร้อมบีบขยี้มันซ้ำๆ

"อื้อออ~“ฉันยืนขาสั่นพร้อมบิดเอวตัวเองไปมาน้ำฟักก็ไหลกระทบร่างกายทั้งคู่อยู่ตลอด

"พอก่อนจูนแสบหมดแล้ว“พี่ภูมิชักปืนเข้าออกอย่างรัวซ้ำๆก่อนดึงปืนออกจากร่องแล้วใช้นิ้วของเขามา

สอดเข้ามาแทน

"พะ..อ๊ะ.พี่ภูมิ อื้ออ~ จูน"ฉันอ้าแขนโอบกอดคอเขาไว้แน่น พลางใช้เล็บจิกที่ไหล่เขาไปด้วยเพราะมันเสียวจนขาฉันเริ่มอ่อนแรงเขาเร่งจังหวะตวัดนิ้วอยู่ข้างในเร็วขึ้นจนกระทั้งร่องล่างเกร็งกระตุกหลายครั้ง

"__"พี่ภูมิค่อยๆชักนิ้วของออกจากร่องสวาทพร้อมน้ำขาวขุ่นเต็มฝ่ามือของเขา

พึ่บ!!

ฉันทรุดลงกับพื้นทันทีมันอ่อนปวกเปียกไปหมด..พี่ภูมิเดินไปล้างมือที่อ่างล้างหน้าก่อนจะเดินออกไปจากห้องน้ำ

"เฮ้อ เมื่อไหร่จะได้โดนของจริงเสียบสักที"