ผัวชาวดง

‘ใครกันมาจุดตะเกียงในกระท่อมน้อยของเขา!’

ดวงตาคมดุจดวงตาของพญาเหยี่ยว จ้องมองไปทางกระท่อมน้อยที่รายล้อมไปด้วยพืชผักสวนครัวและดอกไม้ป่าหลายพันธุ์ของเขาอย่างไม่กะพริบตา

กระท่อมหลังนี้ไม่เคยมีใครย่างกรายเข้าไปอาศัยอยู่ข้างในมาก่อน นอกจากเขา เพราะที่ผ่านมา ก่อนจะออกไปหาของป่า เขาจะปิดประตูไว้อย่างแน่นหนา แต่วันนี้ไม่รู้เป็นอะไรเขาถึงได้ชล่าใจ ผูกเชือกมัดไว้แค่ให้ประตูมันปิดสนิทเท่านั้น

แต่ชายหนุ่มก็ไม่คิดเลยว่า แค่เพียงวันเดียวที่เขาไม่ระวัง จะมีใครกล้ามายึดกระท่อมแสนรักของเขาเป็นที่พักพิง แล้วสิ่งมีชีวิตที่อยู่ภายในจะนอนในนั้นคืนนี้ด้วยหรือเปล่า

เจ้าของร่างสูง ที่มีความสูงราวๆความสูงของบานประตูบ้าน ในชุดกางเกงหม้อฮ่อมสีหม่นผูกปมคาดเอว เปลือยกายท่อนบนและคาดหน้าผากด้วยผ้าขาวม้าสีแดงเลือดนกเก่าๆ แอบซุ่มดูสิ่งที่เคลื่อนไหวภายในกระท่อมของเขาอย่างใจเย็น

แม้ว่าภายในใจกำลังร้อนรนอยากจะรู้คำตอบ แต่ภายนอกกลับนิ่งสงบเงียบเชียบไม่ได้ยินแม้กระทั่ง เสียงหายใจ

เพราะเขาคือพรานป่าผู้ได้รับฉายาว่า ‘อินทรีย์ดำ’ ที่ล่าเหยื่อได้อย่างเยือกเย็นที่สุด

และคืนนี้เขาจะรอดูจนกว่าจะแน่ใจว่าเหยื่อของเขาหลับแล้ว เขาจึงจะเข้าไปจัดการแบบไม่ให้มันรู้ตัว

เงาวูบวาบที่เคลื่อนไปมาใต้เงามืด ทำให้อินทรีย์ดำรู้ว่า เหยื่อในกระท่อมน้อยนั้นยังไม่หลับ และมันเองก็คงจะระแวงเช่นกันว่าเจ้าของกระท่อมอาจจะกลับมาเมื่อไหร่ก็ได้

แน่นอนว่าเขาต้องกลับมาที่กระท่อมแสนรักของเขาทุกวัน เขาผูกพันกับบ้านหลังเล็กๆนี้มาตั้งแต่เขาเริ่มจำความได้ จำได้อย่างไม่มีวันลืม

และเขาไม่มีวันให้บ้านน้อยหลังนี้ถูกใครหน้าไหนมายืดครองได้เด็ดขาด เพราะมันคือบ้านของพ่อกับแม่คนที่สองเขา ที่เขารักไม่น้อยไปกว่าพ่อแม้ที่แท้จริงของเขาเลย

แล้วยังมีสหายรักของเขาอีกสองตัวของเขาอาศัยอยู่ด้วย

เขาไม่เข้าใจว่าสหายรักทั้งสองที่หวงบ้านหลังนี้ไม่น้อยไปกว่าเขา ยอมให้ผู้ที่จุดตะเกียงคนใหม่ที่ไม่ใช่เขา เข้ามาอาศัยอยู่ได้อย่างไร โดยที่ไม่คิดทำอันตรายมัน เหมือนอย่างเหยื่อผู้เคราะห์ร้ายคนอื่นๆหรือตัวอื่นๆที่ผ่านมา

‘มันน่าแปลกจริงๆ’

ชายหนุ่มผู้ไม่เคยปล่อยเหยื่อที่เขามาดหมายให้หลุดลอยไปแม้แต่รายเดียว จ้องมองเงาดำที่เคลื่อนไหวตรงหน้าด้วยท่าทีที่เยือกเย็น

เขาเตรียมเล็งธนูไปยังเป้าหมายนานแล้ว คิดว่าถ้ารู้แน่ชัดว่าพวกมันมาร้าย คงได้ตายคาลูกดอกอาบยาพิษของเขาแน่

แต่รอแล้วรอเล่า สิ่งมีชีวิตที่เคลื่อนไหววูบวาบไปมาในกระท่อมน้อย ก็ไม่เปิดประตูออกมาเสียที

จนกระทั่งดวงเดือนเคลื่อนสูง ดวงดาวจรัสแสงเต็มท้องฟ้า ทุกสิ่งที่อยู่รอบตัวถูกความมืดเข้ามาปกคลุม เสียงหรีดหริ่งเรไรก็ดังก้องไปทั่วท้องพนา

ถึงเวลาที่เขาจะเดินเข้าไปดูกับตาตนเองเสียที ว่าสิ่งที่กล้าบังอาจมาเดินเหยียบย่ำซ้ำรอยเท้าของเขาเข้าไปภายในสถานที่หลับนอนแสนหวง มันคือใครหรือสิ่งใด

แน่นอนว่าเขาไม่หวาดหวั่น และไม่เกรงกลัวแม้แต่น้อย ทว่าการซุ่มดูเหยื่อก็คือความบันเทิงของเขาอย่างหนึ่ง

สิ่งหนึ่งที่กำลังรู้สึกในตอนนี้ มีเพียงความตื่นเต้นเล็กน้อยด้วยความอยากรู้เท่านั้น ว่าสิ่งมีชีวิตที่อยู่ในห้องเล็กๆนั่นมันคืออะไร จะใช่มนุษย์ธรรมดาที่หลงป่าเข้ามาหรือเปล่า

หากเป็นเช่นนั้น มันคงเป็นเรื่องน่าอัศจรรย์ใจมาก เพราะสหายรักทั้งสองของเขา ไม่ชอบกลิ่นของมนุษย์คนไหนนอกจากกลิ่นของเขาและกลิ่นของคนในครอบครัวของเขาเท่านั้น

สวบๆ...

สองเท้าบนรองเท้าหนังสัตว์เก่าๆ ค่อยๆก้าวเท้าตรงไปยังบานประตูอย่างมั่นคง เมื่อเดินไปถึงหน้าประตู ดวงตาคมกล้าก็เห็นว่าประตูคงล็อกจากทางด้านในแล้ว

ไม่เป็นไร เขาเข้าทางประตูใต้ดินก็ได้

เพราะที่นี่คือหลุมหลบภัยที่ปลอดภัยจากสัตว์ร้ายทั้งปวง และเพราะที่นี่ไม่ใช่แค่กระท่อมน้อยธรรมดา มันมีกลไกหลายอย่างที่อินทรีย์ดำเป็นผู้สร้างสรรค์มันขึ้นมา และเขาก็มีความภูมิใจกับมัน

ชายหนุ่มมาปรากฏกายตรงกลางห้องนอน ยืนสง่าท่ามกลางเสียงไฟสีนวลที่กำลังส่องสว่างไปทั่วห้อง ทำให้มองเห็นสิ่งมีชีวิตที่น่าอัศจรรย์ใจนั้นเต็มสองตา

“ผู้หญิง!”