บทที่ 4 เพียงพบสบตา...

อเล็กซานเดอร์ลงจากรถไฟฟ้าของเมืองเข้าไปตัวสนามบินเพื่อรอลูกค้าที่นัดเอาไว้ ด้านหลังของเขาก็สะพายกระเป๋าเป้ขนาดใหญ่ สวมเสื้อเชิ้ตสีขาวสูทสีน้ำตาลเช่นเดียวกับกางเกง สวมถุงเท้าสีดำ และรองเท้าผ้าใบ อเล็กซ์วิ่งออกจากสถานีรถไฟฟ้ามองดูนาฬิกาที่ข้อมือไปด้วย

“อีกครึ่งชั่วโมงคุณแอนน์กับคุณคมสันจะมาถึงแล้ว” อเล็กซ์พึมพำไปด้วยวิ่งไปด้วยความเร็ว เพราะจากสถานีไปยังผู้โดยสารขาเข้าไกลพอสมควร ต้องเดินไปประมาณหลายสิบเมตรเลยทีเดียว ยังมีกระเป๋าที่หนักอีก ส่วนรถรอรับคุณทั้งสองจอดรออยู่แล้ว เพื่อพาคู่รักชาวไทยไปยังโรงแรมที่พัก แล้วค่อยพาไปท่องเที่ยวในวันพรุ่งนี้

ภาวนาขอให้พรุ่งนี้อากาศปลอดโปร่งเช่นวันนี้ สาธุ...

ปัก...

“โอ๊ย...จมูกของฉัน” อเล็กซ์ร้องด้วยความเจ็บเมื่อชนกับของแข็งที่อยู่ตรงหน้าเข้าอย่างจัง ด้วยความเจ็บจึงร้องออกมา

ดั้งจะหักไหมเนี่ย!

“คุณครับ คุณเป็นอะไรหรือเปล่า” เสียงทุ้มนุ่มลึกไถ่ถามอเล็กซ์ อเล็กซ์มองร่างสูงใหญ่ และสง่างามรูปหน้าเหมือนกับราวกับเทพบุตร แต่ให้ความรู้สึกอีกอย่างหนึ่งก็คือ เขาน่าเกรงขามเหมือนกับมาเฟียรัสเซียอย่างบอกไม่ถูก ยังมีความรู้สึกอีกอย่างหนึ่งที่แวบเข้ามาในหัว คือความรู้สึกค่อยสบอารมณ์เลย ทั้งที่ฉันเป็นคนชนเขาแท้ๆ มันน่าอึดอัดเสียจริงๆ

“ผมไม่เป็นอะไร ผมสบายมาก” อเล็กซ์บอกด้วยรอยยิ้มอย่างสุภาพ แล้วถอยห่างจากเขาสองก้าว ซาชาใช้มือล้วงเข้าไปในเสื้อสูททักซิโด้พร้อมกับผ้าเช็ดหน้าสีดำส่งให้อเล็กซ์ อเล็กซ์มองด้วยความสงสัย แต่ก็รับผ้าเช็ดหน้ามา

“คุณกำลังเลือดกำเดาไหล” ซาชาเอ่ยบอก อเล็กซ์รู้สึกได้กลิ่นคาวเลือดอยู่นะ แต่ไม่คิดว่าเป็นเลือดของตัวเอง อเล็กซ์นำผ้าเช็ดจมูกตัวเองเบาๆ มีเลือดอยู่บนผ้าจริงๆ สงสัยจะชนเขาแรงไปแน่ๆ

“ในอากาศแบบนี้ คุณควรจะใส่ชุดให้หนากว่านี้นะ ชุดของคุณบางเกินไปใส่แค่สามชั้นเอง เดี๋ยวจะเป็นหวัดเอาได้ ผมพอจะรู้ร้านเสื้อโค้ตที่ใส่และอบอุ่นอยู่นะ” ซาชาเอ่ยบอกอเล็กซ์ด้วยรอยยิ้ม อเล็กซ์ไม่ได้สนใจคำพูดของซาชาแต่อย่างใด หันไปมองนาฬิกาที่ร้านขายนาฬิกาจะเก้าโมงครึ่งแล้ว

“ผมรีบต้องรีบไป ขอตัวก่อนนะครับ” อเล็กซ์เอ่ยจบ เขาจึงใส่ตีนหมาวิ่งไปจากตรงนี้โดยทันที ไม่รอให้ซาชาเอ่ยสิ่งใดออกมา ซาชามองอเล็กซ์ที่วิ่งไปด้วยความรีบร้อนทำให้เขาเผยรอยยิ้มอย่างไม่รู้ตัว

ไม่รู้ว่าครั้งสุดท้ายที่ยิ้มออกมาสดใสแบบนี้ ทำไมรู้สึกว่ารอบกายถึงอบอุ่นสดใสราวกับได้รับไออุ่นจากดวงอาทิตย์ที่ส่องสว่างในหัวใจ ความรู้สึกนี้ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนเลยนะ

“ซาชา เป็นอะไรหรือเปล่าครับ” บอดี้การ์ดของเขาเอ่ยถามซาชา ขณะที่วิ่งมาหาเขาด้วยท่าทีรีบร้อนกับบอดี้การ์ดหกคน พวกเขามีสีหน้าเป็นกังวลกลัวว่าซาชาจะมีอันตราย เพราะซาชาไม่ให้พวกเขาตามกระชั้นชิดมาก แต่กระนั้นพวกเขาเห็นอเล็กซ์ในระยะสายตา แต่ซาชาไม่ร้องเรียกขอความช่วยเหลือแต่อย่างใด แต่ตรงเสื้อหนังสัตว์ชั้นนอกมีรอยเลือดอยู่ทำให้พวกเขาเป็นกังวล

“การิล เราไปกันเถอะ” ซาชาเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบ

“ครับ” การิลหัวหน้าบอดี้การ์ดของซาชา เขาได้เอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงเข้มแข็ง ส่วนซาชานั้นเดินไปที่รถลีมูซีนคลาสสิกคันสีดำภายในดูหรูหรา บอดี้การ์ดที่อยู่ใกล้รถก้มโค้งให้ซาชา และเปิดประตูรถให้ซาชาขึ้นไปนั่ง เมื่อซาชานั่งเรียบร้อยแล้ว บอดี้การ์ดคนเดิมปิดประตูลงทันที

ซาชาทอดสายตามองสองข้างทางที่ขาวโพลนไปด้วยหิมะที่ตกลงมาอย่างหนักตลอดค่ำคืน มาหยุดตกในช่วงเช้าของวันนี้ แต่อากาศยังคงมืดครึ้มด้วยเป็นซีคโลกเหนือสภาพอากาศจึงแปรปวนบ่อยครั้ง แต่เมื่อเจอชายคนนั้นที่เขาเข้ามาชนมันกลับทำให้โลกทั้งใบรู้สึกสดสว่างแจ่มใสในหัวใจของเขา อย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

ทำไมฉันถึงหยุดคิดถึงใบหน้าอ่อนหวาน และดวงตากลมโตคู่นั้นของเขาไม่ได้เลยนะ

..............................

ว้าย! ซาชารู้สึกชอบน้องแล้วเหรอ เจอหน้ากันเพียงครั้งเดียวเอง

ซาชาจะได้เจออเล็กซ์อีกตอนไหนอีก มารอลุ้นและติดตามกันน๊า

ขอย้ำอีกทีนิยายเรื่องนี้เป็นนิยายวายเด้อ

ขอปรับเนื้อเรื่องให้สมูทก่อน เมื่อ NC มาเมื่อไหร่รับประกันความแซ่บถึงใจได้เลย

ไปตามอ่าน 2P และ 3P ของเราได้ อยู่ในนามปากกา MOON NIGHT