EP. 7 : ถ้านายปกติไม่มาเจอกับฉันหรอกเว้ย

12.35 นาที

Rrrrr

ผมที่กำลังหลับสนิทพอได้ยินเสียงโทรศัพท์ก็ใช้มือควานหา พอเจอแล้วผมก็ปรือตามองแต่ภาพมันก็ได้ชัดหรอก ไม่รู้ว่าใครโทรมา เพราะตอนนี้ในห้องของผมมันก็มืดมาก ไม่มีช่องให้แสงผ่านเข้ามา แต่คงจะเป็นเพื่อนผมกับครอบครัวนั่นแหละ เพราะถ้าคนอื่นที่ไม่ได้สนิทผมก็ไม่ได้ให้เบอร์

“อืม ฮัลโหล”

{เอ่อ ใช่โทรศัพท์ปุ้มไหมคะ}

ผมขมวดคิ้วก่อนจะใช้มือขยี้ตาจากนั้นก็ดูเบอร์ที่โทรเข้ามาทางไลน์ แล้วพอยุบหน้าต่างก็เห็นรูปพักหน้าจอเป็นรูปของยัยตัวแสบผมเลยหันไปปลุกคนที่นอนหลับสนิทและคว่ำหน้าอยู่ข้างๆ

“ปุ้ม ปุ้ม!”

“หื้อ”

“มีคนโทรมา”

ฉันสะดุ้งตื่นขึ้นมาหลังได้ยินเสียงคนเรียกแล้วพอเงยหน้าขึ้นมาก็พยายามลืมตาแล้วทำสมาธิอยู่แป๊บหนึ่ง ซึ่งไอ้บ้านั่นเอาโทรศัพท์แนบหูฉันแล้วเขาก็หันกลับไปนอนต่อ ฉันเลยถือโทรศัพท์แล้วก็คว่ำหน้าลงที่เดิม อ่อ แล้วไม่มีการนอนตื่นมาแล้วเจอกันในอ้อมกอดค่ะ นอนใครนอนมัน ดีแค่ไหนแล้วไม่ถีบกันตกเตียง

“ฮัลโหลค่ะ”

{อิปุ้ม มึงอยู่ไหน}

{เออ แล้วใครรับโทรศัพท์มึง มึงรีบพูด}

{แฟนมึงเหรอ แล้วมึงมีแฟนตอนไหนวะ}

“สาว พวกมึงมีช่องตรงไหนให้กูตอบวะ คนที่รับโทรศัพท์คือนายหน้านิ่ง คู่กรณีกูนั่นแหละ พวกมึงโอนเงินที่พนันคืนกูมาด้วยค่ะ”

ผมที่กำลังหลับตาพอได้ยินยัยนี่คุยโทรศัพท์กับเพื่อนผมเลยใช้มือกดเปิดโคมไฟหัวเตียงแล้วก็พลิกตัวกลับมานอนมองยัยนี่นิ่งๆ เงียบๆ เพราะผมก็คิดว่า ผมควรได้คำอธิบายในเรื่องนี้นะ

{ห๊ะ!! มึง มึงกับเขา}

“อือ ใช่”

{แม่เจ้า}

{ไอ้ปุ้ม มึงนี่นะ}

“อือๆ เดี๋ยวเจอกันวันจันทร์นะมึง หยุดนี้กูจัดระเบียบชีวิตแป๊บหนึ่ง”

{เออๆ เดี๋ยวเจอกัน มีอะไรมึงก็โทรมา}

“เคๆ เจอกันมึง”

ฉันพูดกับเพื่อนจบก็กดวางสาย แล้วยังไงก็ต้องเล่าให้พวกมันฟังอยู่แล้ว แต่ประเด็นคือฉันไม่อยากพูดผ่านโทรศัพท์ เพราะเดี๋ยวยังไงก็เจอกัน พอวางสายเสร็จร้อยฉันก็พลิกตัวจะหันกลับมาแล้วก็ตกใจหลังจากเห็นนายนี่นอนมองฉันนิ่งๆ ไอ้มองไม่เท่าไหร่ สายตาจะจับฉันไปฆ่าอีกแล้วมั้ง

“เชี้ย ตกใจ นายจะมองฉันนิ่งๆ ทำไม”

“เธอพนันเรื่องอะไรกับเพื่อนเธอ”

ผมถามยัยนี่กลับไปอย่างรวดเร็ว เพราะผมก็ไม่ค่อยชอบรออะไรนานๆ แล้วถามก็เพราะอยากจะได้คำตอบ

“ก็เมื่อวานพวกฉันเล่นเกมหมุนขวดกัน ขวดตกที่ใครก็ทำตามคำสั่ง ทำได้ก็เอาเงินไป ทำไม่ได้ก็เสียเงิน แล้วเมื่อวานเพื่อนฉันมันก็บอกให้ฉันชวนนายเดินออกจากผับมาให้ได้ ตอนแรกฉันก็โอนเงินไปแล้ว เพราะฉันไม่คิดว่าจะชวนนายมาได้ แต่พอชวนนายได้ฉันก็เลยบอกให้เพื่อนโอนเงินคืนกลับมา บางคนมันก็อยากจะหยุมหัวฉันแล้วแหละ มันแค่ให้ชวนนายออกมาแต่ฉันมานอนกับนาย แล้วไม่ต้องมองเหมือนจะฆ่าฉันเลย ไม่ได้พนันให้นายมารักเหมือนในละครแบบนั้นค่ะ นี่ ว่าแต่นายมีลูกน้องไหม”

ฉันตอบเขากลับไปตามความเป็นจริง เพราะมันก็เป็นแบบนั้นจริงๆ ไม่มีอะไรที่จะต้องโกหก เพราะฉันเองก็ไม่ชอบการโกหก แต่ตอนนี้ฉันเริ่มหิวละ อยากจะอาบน้ำด้วย

“ทำไม”

“นายบอกให้ลูกน้องนายซื้อเสื้อผ้ามาให้ฉันหน่อยสิ ฉันอยากอาบน้ำ ชุดชั้นในด้วย”

“เธอคิดว่าเธออยู่ในละครเหรอ”

ผมถามยัยนี่กลับไป ลูกน้องมี แต่ผมจ้างลูกน้องมาทำงานเวลาตัดต่อหลังจากสตรีมเกม แล้วมันไม่ได้เหมือนในละครที่โทรสั่งแล้วได้เลย อีกอย่างมันก็เป็นของใช้ส่วนตัว จะใช้ใครไปซื้อให้มันก็ไม่สมควร

“แล้วฉันจะใส่เสื้อผ้าไหนล่ะ นายจะให้ฉันใช้ใบไม้ปิดเหรอ นายก็ให้เงินเขาเพิ่มสิ แล้วบอกให้เขาซื้อมาให้หน่อย แล้วชุดชั้นในมันก็ต้องใช้ ต้องใส่ นายจะให้ฉันกลับด้านใส่หรือไงล่ะ”

ฉันลุกขึ้นกอดอกโดยที่ใช้ผ้านวมคลุมตัวเอาไว้ แล้วเสื้อผ้าที่มันใส่ไปแล้วมันใส่ซ้ำไม่ได้หรอก ยิ่งชุดชั้นในยิ่งไม่ได้ มันทำใจลำบาก ความรู้สึกของฉันเองก็ต่อต้านสิ่งนี้อย่างรุนแรง

“หึหึ เออ เธอก็ใช้วิธีนั้นสิ”

ผมหัวเราะออกมาพร้อมกับตอบยัยนี่กลับไป แล้วดูแต่ละคำพูดที่ยัยนี่พูดออกมา ผมก็เคยมีแฟนนะ ไม่เคยเห็นใครเป็นแบบยัยนี่สักคน

“โอ๊ะ ตายละ ไม่เอาหรอก นายให้เขาซื้อมาให้หน่อย ฉันจะอาบน้ำไปกินข้าว ฉันหิว แล้วฉันจะไปเก็บของ เพราะดูแล้วนายก็คงไม่ไปอยู่บ้านฉันหรอก”

“เธอใส่เสื้อฉันไปก่อน กางเกงขาสั้นก็มี เสื้อยืดก็มี ชุดชั้นในเธอก็เอาไปอบสิ เครื่องซักผ้าก็มี ไม่กี่นาทีก็แห้งละ มันของส่วนตัวจะใช้คนอื่นมาซื้อให้ได้ไง”

ฉันกำลังกดเข้าแอปพลิเคชันสำหรับสั่งสินค้าออนไลน์ที่ร้านสะดวกซื้อ พอได้ยินนายนี่พูดขึ้นมาฉันเลยละสายตาจากหน้าจอมือถือไปมองเขา เพราะคำพูดนี่คือคนหัวค่อนข้างจะโบราณอยู่นะ ฉันเลยพยักหน้าแล้วก็บอกคนตัวสูงจากนั้นก็มากดสั่งซื้อของต่อ

“อือ นายไปอาบน้ำสิ”

“เธอก็ไปอาบก่อนสิ”

“นายนั่นแหละ ฉันต้องสั่งอุปกรณ์อาบน้ำก่อน นายอาบน้ำเสร็จของก็คงมาพอดี”

ผมขมวดคิ้วมองยัยตัวแสบที่นั่งกดโทรศัพท์ก่อนจะถามยัยนี่ออกไปแบบงงๆ

“แล้วเกี่ยวอะไรกับฉัน”

“เอ้า นายอาบน้ำแต่งตัวแล้วก็ไปรับของให้ฉันไง นายจะให้ฉันลงไปสภาพนี้เหรอ ลุกดิ แล้วเครื่องซักผ้านายอยู่ไหน”

“โคตรจะเรื่องเยอะ เครื่องซักผ้าอยู่ข้างล่าง จะใช้ก็เดินลงไป ผ้าขนหนูอยู่ให้ห้องน้ำ ฉันไม่ทำให้เธอ เธอไปจัดการเรื่องนี้เอง”

ฉันมองไอ้บ้านี่ที่ตอนแรกก็จะบอกให้เขาทำให้นั่นแหละ แต่ถูกดักทางเอาไว้ก่อน ฉันเลยเบะปากใส่เขาแล้วก็หันมาก้มหน้าจะสั่งของต่อ แต่ว่า

“งื้ออ วี มันเจ็บ ทำไมนายชอบบีบแก้มฉันห๊ะ”

“หมั่นไส้ อยู่ๆ แม่งก็มีเมีย”

“เหมือนฉันนั่นแหละ อยู่ๆ ก็มีผัว นายก็เตรียมทำใจเอาไว้บ้างนะ เพราะอาจจะเป็นแบบนี้ไปตลอดชีวิต คิกๆ”

ผมมองยัยตัวแสบที่นั่งหัวเราะแบบมีความสุข ผมเลยลุกขึ้นแล้วก็เดินมาอาบน้ำสระผม เดี๋ยวอยู่ตรงนั้นจะฆ่ากันตายไปซะก่อน ผมอาบน้ำอยู่สักพักก็เดินเข้ามาเช็ดผม เช็ดตัว แล้วก็แต่งตัว ใส่เสื้อยืดสีขาวกับกางเกงขาสั้นสีดำแล้วกัน พอแต่งตัวเสร็จผมก็หยิบน้ำหอมขึ้นมาฉีด ใช้ไดร์เป่าผมของตัวเองจนแห้งสนิท พอเสร็จผมก็เดินออกมาแล้วก็ได้ยินยัยตัวแสบพูดขึ้นมาพอดี

“นายมาพอดีเลย บอกเส้นทางกับเขาหน่อย”

ฉันกำลังเดินไปเรียกคนตัวสูงแต่เขาออกมาพอดี แล้วคือฉันเป็นคนงงเส้นทางอะ ถ้าไม่ใช่บ้านตัวเองก็บอกไม่ถูก เขาโทรมาสองรอบแล้วแหละ ฉันเลยส่งโทรศัพท์ให้คนตัวสูงเพราะก็เกรงใจพนักงานเขาเหมือนกัน

“ครับ ใช่ครับ ขับตรงมาเลยครับ ตรงมาเรื่อยๆ ก็จะเห็นรั้วบ้านสีขาวประตูดำอะครับ หลังแรกเลยครับ”

{ครับ รอสักครู่นะครับ}

ผมรับสายแล้วก็บอกเส้นทางกับพนักงานส่งของ เพราะผมเองก็ไม่ค่อย ปกติเลิกเรียนกินข้าวกับเพื่อนแล้วก็แวะซื้อเข้ามา น้อยครั้งที่จะสั่ง แล้วถ้าเขาเข้าซอยมามันไม่งงหรอก เพราะทั้งสองฝั่งเป็นที่ดินของผมหมด แล้วก็ไกลเหมือนกันที่จะเจอบ้านอีกหลัง เพราะมันที่ดินใครที่ดินมัน ซึ่งผมชอบแบบนี้ มีพื้นที่ส่วนตัว ไม่ชอบอะไรที่มันวุ่นวาย พอคุยเสร็จผมก็กดวางสายแล้วก็เดินลงไปข้างล่าง

“แล้วนายจะไปไหนอะ”

ฉันรับโทรศัพท์แล้วก็รีบถามคนตัวสูงออกไป เพราะไม่ใช่เขาจะออกไปหาเพื่อนนะ ฉันอยากทำธุระให้เสร็จก่อน

“ก็ลงไปเอาของมาถวายเธอน่ะสิ”

“อ่อ งั้นข้าก็ขอบใจในน้ำใจของเจ้ามาก”

ผมหันมามองยัยตัวแสบแล้วพอยัยตัวแสบตอบกลับมาผมเลยหัวเราะออกมาในลำคอแล้วก็ตอบยัยนี่กลับไป

“เธอไปตรวจเถอะ”

“ตรวจอะไร ฉันปกติ”

“จะมีคนบ้าที่ไหนบอกว่าตัวเองบ้า”

ฉันมองคนตัวสูงที่พูดจบแล้วนางก็เดินออกไป แต่ฉันหมั่นไส้มากนะ ฉันเลยเท้าเอวก่อนจะพึมพำออกมา

“กูขายสวยปะ เหมือนตัวเองปกติมากมั้ง ถ้านายปกติไม่มาเจอกับฉันหรอกเว้ย”

{ของที่สั่งได้แล้วครับ}

ผมเปิดประตูแล้วก็รับของจากพนักงานที่เขาส่งถุงของมาให้ แล้วมันไม่ใช่ถุงใหญ่แค่ถุงเดียวนะ 4-5 ถุง ผมเลยบ่นพึมพำออกมา

“เยอะขนาดนี้ ซื้อมาถมบ่อปลาหลังบ้านกูมั้ง จ่ายเงินหรือยังครับ”

“เรียบร้อยแล้วครับ ขอบคุณนะครับ”

“ครับ”

ฉันนั่งเล่นอยู่บนเตียงแล้วก็มองไปรอบๆ ห้องนอนของคนตัวสูง ซึ่งมันเป็นส่วนมากเป็นสีดำ สีขาว สีเทา ดำยันพื้นอะ พื้นห้องเขาก็เป็นสีเทาลายคล้ายๆ หินอ่อน แล้วพื้นที่ห้องกว้างมาก มีมุมดูทีวี แล้วกูมีโต๊ะคอมฯ ซึ่งหน้าจอคอมใหญ่พอสมควร แล้วก็มีสิบกว่าจอ เหมือนพวกสตรีมเกมหรือไม่ก็พวกเทรนหุ้นอะไรแบบนั้น มีไมค์ มีลำโพงและอุปกรณ์คือพร้อมสุด แล้วห้องก็สะอาดมาก ของวางเป็นที่ แต่ดูจากลักษณะของนายนั่นก็ไม่แปลกหรอก ฉันนั่งมองไปรอบๆ ห้อง ก่อนจะได้ยินเสียงของนายนั่นดังขึ้นมา

“เอานี่ ของเธอ”

“ขอบใจ ฉันซื้อขนมกับของเวฟมาเผื่อนายด้วยนะ นายกินเลย ฉันไปอาบน้ำก่อน”

“อืม”

ผมพยักหน้าแล้วก็เดินมาที่โต๊ะคอมฯ เพราะกว่ายัยนั่นจะอาบเสร็จผมก็เล่นเกมกับเพื่อนน่าจะได้หลายรอบอยู่นะ พอผมกดเข้าเกมแล้วก็เข้าระบบ พอกดเข้ามากลุ่มเพื่อนผมมันก็ออนไลน์กันอยู่

{ไอ้วีออนแล้วเว้ย}

{เฮ้ย ไอ้วี รถที่มึงบอกว่าฝากจอดไว้ที่ผับกูรถใครวะ}

{เออ แล้วแน่นอนว่าไม่ใช่ของมึง}

“ของเมียกู”

ผมตอบไอ้พวกนี้กลับไปด้วยน้ำเสียงปกติ เพราะตอนนี้ก็ไม่รู้ว่ายัยนั่นจะท้องไม่ท้อง ถ้าท้องผมก็ต้องรับผิดชอบแล้วก็เป็นผัวเมียกัน แต่ถ้าไม่ท้องแล้วไม่ไปต่อก็แค่บอกว่าเลิกกันแค่นั้น แล้วผมก็คงไม่เล่าความเป็นไปเป็นมาให้พวกมันฟังกันหรอก สนิทกันก็จริงแต่ถ้าพูดยัยตัวแสบก็เสียหายเยอะกว่าผม แล้วเรื่องบนเตียงสนิทกันแค่ไหนมันก็ยังเป็นเรื่องส่วนตัวอยู่ดี

{ห๊ะ!! มึง มึงมีเมีย}

{ใครวะ}

{เออ นั่นดิ กูไม่เห็นมึงจะคุยกับใครเลยนะ}

“คนที่ขับรถโดนรถกูนั่นแหละ ที่เจอกันเมื่อวาน”

{เชรดดด กูบอกแล้วว่าของไอ้วีแน่ๆ }

{มึงคุยกันเมื่อวานเหรอวะ}

“อืม พวกมึงเล่นกันไหม เดี๋ยวกูจะพาเมียกูไปเก็บเสื้อผ้ามาบ้าน เดี๋ยวจะกลับมาเล่นใหม่”

{ห๊ะ! อยู่บ้าน เขาได้ไปอยู่บ้านมึง}

{หึหึ เขาไม่ธรรมดาแน่ๆ ถึงขั้นว่าไอ้วีเพื่อนกูให้เขาเข้ามาอยู่ในบ้านได้}

{ก็คนนี้เมียมันปะ มันก็ยังบอกอยู่ว่าไม่ใช่เมียมันไม่พาเข้าบ้าน}

{ง้วววว}

“สรุปพวกมึงจะเล่นกันไหม”

{เล่นดิครับ ว่าแต่ มึงจะสตรีมไหม}

“ตอนนี้ยัง สตรีมเวลาเดิม”

{เคๆ มาๆ }

ฉันล้างเครื่องสำอางเสร็จก็ล้างหน้า อาบน้ำ แล้วก็สระผม พอได้กลิ่นครีมอาบน้ำ กลิ่นของน้ำยาสระผมนี่สดชื่นจังเลย ฉันอาบน้ำอยู่สักพักใหญ่ๆ ก็เช็ดตัว เป่าผม แล้วก็ใส่เสื้อผ้า แต่เดี๋ยวนะ พอมองตัวเองในกระจกคือรอยสีแดงๆ ที่นายนั่นทำเต็มไปหมดเลยอะ ตั้งแต่ลำคอจนลงมาถึงหน้าท้อง

“แล้วเมื่อไหร่มันจะหายวะ ชีวิต ดีนะที่โลกนี้ยังมีคอนซีลเลอร์”

ฉันพึมพำออกมาแล้วก็เริ่มแต่งหน้า ส่วนชุดก็ใส่ชุดเมื่อวานจ่ะ ซักอบพร้อมชุดชั้นในเรียบร้อยแล้ว พอแต่งตัวเสร็จฉันก็เดินออกมาที่ห้องนอน และตอนนี้ห้องนอนของนายนี่เต็มไปด้วยสัตว์เลื้อยคลานเรียบร้อยละ

“สัสเอ๊ย มึงจัดการข้างหลังดิ๊”

{เหี้ยเอ๊ย มันมาตอนไหนวะ เจอกู}

“เดี๋ยวข้างหน้ากูจัดเอง”

ผมมองเกมในจอคอมพิวเตอร์ที่ตอนนี้ตัวละครกำลังต่อสู้กับบอท ผทเลยกดคีย์บอร์ดแบบรัวๆ ก่อนจะได้ยินเสียงของยัยตัวแสบดังขึ้นมา

“วี ไปยัง”

ฉันเท้าเอวมองคนตัวสูงก่อนจะตัดสินใจเดินไปหาเขา เพราะถ้าไม่ถามก็คงจะทั้งวัน ไอ้หิวไม่หิวหรอก เพราะฉันซื้อของกินมา แต่จะไปเก็บของเดี๋ยวมันจะช้า

“อืม รอก่อน จบรอบนี้ก่อน”

ผมตอบยัยตัวแสบกลับไป เพราะมันไม่ได้นานอะไร พอพูดจบผมก็หันมาสนใจเกมต่อ มาสะดุ้งอีกทีคือยัยนี่เอาอะไรมาโดนปากผมก็ไม่รู้

“กิน”

ฉันกอดอกมองเขาอยู่แป๊บหนึ่งก่อนจะเดินไปเอาถุงของกินที่ซื้อมาแล้วหยิบถุงฟุตลองขึ้นมาใช้ไม้จิ้มแล้วก็ป้อนนายนี่ ว่าละทำไมนายนี่ไม่อ้วนแล้วก็สูงอย่างเดียว อาการนี้เล่นเกมทั้งคืนก็คงไม่หิวข้าวอะ เหมือนพี่ชายฉันเลย ชวนไปไหนก็ต้องได้ยินประโยคที่ว่า แป๊บหนึ่ง เดี๋ยวก็จบเกมแล้ว ตอนนี้ฉันเลยทำหน้าที่ป้อนของกินให้นายนี่โดยสลับกับกินเองไปด้วย เพราะตื่นลืมตาขึ้นมากระเพาะของฉันก็เริ่มทำงานละ

{ไอ้วี พวกกูเสียงดังได้ใช่ไหม}

ผมกินฟุตลองที่ยัยนี่ป้อนแล้วก็ขมวดคิ้วหลังได้ยินเสียงของเพื่อนผมถามขึ้นมา ผมเลยถามมันกลับไปแบบงงๆ

“ทำไม”

{เมียมึงจะว่าไหม มึงใส่หูฟังยัง}

{เออ มึงระวังตัวนะเว้ย}

“อะไรของพวกมึง มา รีบจบ กูจะไปละ”

{เออๆ }

ฉันมองคนตัวสูงกับจอคอมฯ แบบงงๆ ถ้าได้ยินไม่ผิดเพื่อนเขาบอกว่าฉันเป็นเมียนายนี่ แสดงว่านายนี่ก็บอกเพื่อนเขาไปแล้ว ที่สำคัญนายนี่ก็ยังนิสัยน่ารักอยู่นะ เพราะเขาก็ยังบอกว่าฉันเป็นเมีย ฉันป้อนฟุตลองคนตัวสูงอยู่สักพักจนเริ่มเมื่อยฉันเลยนั่งบนที่พักแขน เพราะเก้าอี้ของนายนี่ดูแล้วก็มั่นคงแล้วราคาก็คงพอได้เหมือนกัน ก่อนจะได้ยินเสียงโทรศัพท์ของตัวเองดังขึ้นมา ฉันเลยกดรับสายหลังเห็นว่าคนที่โทรมาเป็นทีมงานของฉันเอง

{น้องปุ้ม น้องปุ้มไลฟ์วันนี้ไหมคะ}

“อืม วันนี้ยังไม่ไลฟ์ค่ะ ไลฟ์อีกทีน่าจะวันศุกร์หน้า ให้แอดมินแจ้งทางเพจด้วยนะคะ แล้วก็เตรียมของไว้ให้พร้อม ติดต่อเจ้าของสวนทุเรียนด้วยนะคะ เอาเกรดดีที่สุด เม็ดเล็กเนื้อเยอะ บอกเขาว่าอย่ายัดมาเด็ดขาด ไม่งั้นปุ้มจะเรียกค่าเสียหาย”

{ได้ค่ะน้องปุ้ม เดี๋ยวพี่จัดการให้ค่ะ}

“ขอบคุณนะคะ ถ้ามีอะไรเปลี่ยนแปลงเดี๋ยวปุ้มโทรบอกอีกทีนะคะ”

{ค่ะ ได้ค่ะ สวัสดีค่ะ}

ผมปรายตามองยัยตัวแสบที่นั่งอยู่บนที่พักแขน พอรู้ว่ายัยนี่คุยเรื่องงานเลยหันมาสนใจเกมตรงหน้าต่อ พอเล่นเกมจบผมก็เลยพายัยนี่มาเก็บของ เพราะเสร็จแล้วผมจะได้กลับไปเล่นเกมต่อ