ผม-เขา และเราทั้ง 4

ผมชื่อ ‘วิน’ ครับ ผมเป็นนักศึกษาปี 2 ของมหาวิทยาลัยชื่อดัง คณะที่ผมเรียนอยู่น่ะหรือครับ ต้องเก่งเทพๆ เท่านั้นถึงจะเข้าเรียนได้ ถามว่าผมชอบมั้ย... ไม่เลยครับ ไม่เคยคิดอยากเข้าคณะนี้เลย เพราะอะไรน่ะหรือครับ เพราะสายอาชีพของคณะนี้เมื่อจบไป จะกลายเป็นอาชีพที่ไม่มีเวลาให้กับครอบครัวน่ะสิ อย่างพ่อผมไงครับ

ผมยอมรับว่าอาชีพนี้ทำให้พ่อผม ‘รวย’ มาก ไหนจะงานประจำ ไหนจะคลินิกนอกเวลาที่พ่อผมอุตส่าห์เจียดเวลาจากงานประจำไปทำอีกล่ะ เงินทั้งนั้นล่ะครับ คือสิ่งที่ปรารถนา ส่วนแม่ผม จากแต่ก่อนที่มีเวลาดูแลผมอย่างเต็มที่ พอพ่อเปิดคลินิกนอกเวลา แม่จึงผันตัวเองไปเป็นเจ้าหน้าที่ธุรการเต็มตัว เรื่องเงินๆ อีกนั่นแหละครับ ที่แม่ผมพลาดไม่ได้ ส่วนผมล่ะหรือครับ ผมก็อยู่กับพี่เลี้ยงไง

ตั้งแต่ผมเริ่มขึ้น ม.ต้น ผมเห็นหน้าพี่เลี้ยงบ่อยเสียกว่าหน้าพ่อแม่อีก แต่นั่นแหละครับ แม้พ่อแม่จะไม่ค่อยมีเวลาให้ผมเท่าไร แต่สิ่งอำนวยความสะดวก รวมทั้งสิ่งต่างๆ ที่ผมอยากได้ ท่านทั้งสองก็จัดหาให้ผมไม่ได้ขาด แค่เอ่ยปาก เงินก็ถูกโอนเข้าบัญชีให้ผมไปจัดการทันที แต่มีสิ่งเดียวที่พ่อแม่ขอจากผม นั่นคือ ผมต้องสอบเข้าเรียนในคณะที่พ่อต้องการให้ได้ และแน่นอนว่าพ่อเชื่อว่าผมทำได้ เหมือนที่ผมก็คิดว่ามันได้แน่นอนอยู่แล้วล่ะ

แน่นอนครับ ผลที่ออกมาคือผมได้เรียนต่อในคณะและมหาวิทยาลัยที่พ่อต้องการ นั่นคือเท่ากับว่าผมกลายเป็นรุ่นน้องของพ่อนั่นเอง อาจารย์ที่สอนผมหลายท่านก็เป็นเพื่อนๆ กับพ่อ ผมจึงได้รับความชื่นชมจากท่านเหล่านั้นไม่ขาด เป็นอย่างนี้ผมก็ยิ่งต้องตั้งใจเรียนน่ะสิครับ แต่...

แต่พ่อกับแม่ไม่รู้หรอกครับ ว่าผมไม่อยากทำงานในสายอาชีพที่ท่านเลือกให้เลย ถึงผมจะเรียนเก่งจนสามารถสอบเข้าในคณะที่ท่านปรารถนาได้ แต่ผมก็เชื่อว่าความเรียนเก่งของผมก็จะทำให้ผมเรียนในสายอาชีพที่ตัวเองต้องการได้เช่นกัน และผมจะทำได้ดีกว่าเป็นในอาชีพที่ท่านคาดหวังในตัวผมเสียอีก

ผมไม่อยากเป็น ‘หมอ’ ครับ แต่ผมอยากเป็น ‘นักร้อง’

อ่านไม่ผิดหรอกครับ ผมอยากเป็นนักร้องจริงๆ อย่าสงสัยนะครับว่านักร้องกับการเรียนเก่งมันจะไปกันได้ยังไง ไปกันได้สิครับ เมื่อผมเรียนเก่ง ผมก็เชื่อว่าผมจะเรียนรู้ทุกอย่างได้เร็ว ผมสามารถเป็นศิลปินที่ต่อยอดไปสร้างชื่อเสียงให้กับประเทศได้แน่ เพราะผมสามารถพูดได้หลายภาษา ผมเรียนรู้วัฒนธรรมของชาติอื่นๆ ได้เร็ว และผมก็มีความคิดสร้างสรรค์ มีไอเดียต่อยอดได้

แล้วทำไมไม่ไปสมัครเดอะวอยซ์ล่ะ... ผมทำแบบนั้นไม่ได้หรอกครับ ถ้าผมทำแบบนั้น พ่อแม่คงจะไม่เห็นด้วย อาชีพเต้นกินรำกินแบบนั้น พ่อผมเกลียดนักเชียว

เมื่อผมสมัครร้องเพลงไม่ได้ ผมก็ต้องหาเส้นทางใหม่เพื่อเดินไปให้ถึงฝั่งฝันครับ และอาชีพที่จะไต่เต้าไปสู่นักร้องก็คือ อาชีพนักแสดงหรือไม่ก็นายแบบนั่นแหละครับ ผมถึงได้มาที่นี่ทุกวันหยุด

ผมมองผู้คนมากมายที่ต่างมารวมตัวกัน ณ ศูนย์การค้าแห่งใหญ่ ที่นี่เป็นแหล่งพบปะของวัยรุ่นครับ เพราะนอกจากจะมีสินค้ามากมายจำหน่าย ที่นี่ยังมีโรงเรียนกวดวิชา โรงเรียนศิลปะ โรงเรียนดนตรี โรงเรียนสอนเต้น หรือแม้แต่สปอร์ตคลับ แต่ที่ดึงดูดให้ผมมาก็คือ ที่นี่มี... แมวมอง

ใช่ครับ ‘แมวมอง’ ที่หมายความถึง โมเดลลิ่ง

ใครๆ ก็รู้ครับว่าแมวมองทั้งหลายนั้นจะมาหาวัยรุ่นหนุ่มสาวหน้าตาดีจากที่นี่ สายตาแหลมคมของแมวเหล่านั้นจะมองหาสินค้าเบ้าหน้าดี แต่งหน้าขึ้น เข้าไฟผ่อง เพื่อนำเสนอให้กับค่ายต่างๆ เรียกใช้ ผมเองก็หวังว่าจะมีโอกาสนั้นในสักวันครับ เพราะแม้ผมจะไม่หล่อเข้ม แต่ผมก็หล่อใสไม่แพ้บอยแบรนด์เกาหลีนะครับ ยิ่งสวมแว่นสายตา กับความสูง 180 เซนติเมตร ผมก็จัดว่าหล่อจนสาวกรี๊ดได้ แต่นี่ก็ 2 ปีแล้วนะครับ ที่ผมมาเยือนที่นี่ทุกครั้งที่มีโอกาส