บทที่11 เกาะล้าน2

"มึงไม่บอกกูแต่แรกว่าพี่มีนจะมา กูเลยจองบ้านที่มีห้องน้อยแค่เนี้ย"

วินพาเดินมาหยุดข้างในบ้าน เท่าที่ฉันลองใช้สายตานับพลาง ๆ เพื่อนวินที่มาวันนี้ราว ๆ10คนรวมฉันกับวินก็12คน ก่อนจะพาฉันเดินขึ้นไปชั้นสอง

"เออไม่เป็นไร พี่กูกินง่ายนอนง่ายมึงก็รู้"

เลย์ตอบเพื่อนปัด ๆ ไป แต่มันไม่ได้มั้ยยังไงฉันก็เป็นผู้หญิงมั้ยล่ะ แถมพวกนายก็ไม่ใช่เด็ก ๆ เหมือนเมื่อก่อนแล้วนะ เดี๋ยวป้าจะอดใจไม่ไหวเอาจะยุ่ง เอ้ยมันต้องไม่ใช่แบบนี้สิ...

"รู้...เออใช่กูจำได้ เมาเละมากฮ่าๆๆ"

วินพ่นขำออกมาเหมือนเพิ่งนึกได้ แต่ฉันนี่สิแทบอยากจะแทรกหน้าหนีดำดินไปเสียตอนนี้เลย

"งั้นพี่ขอห้องนึงนะ ที่เหลือน้องๆ ก็ไปนอนกันเองแล้วกัน"

ฉันจัดแจงส่ง ๆโดยไม่ฟังความเห็นเพราะเพลียอยากนอนเต็มทีก่อนะเปิดประตูเข้าห้องใดห้องหนึ่งไปในทันที

"เฮ้ยพี่มีนเดี๋ยว!!!"

วินรีบกระชากแขนฉันออกแต่มันไม่ทันแล้วเพราะฉันได้เห็นภาพในห้องนั่นเต็มสองลูกตาไปแล้ว

"ว้ายยย!!!"

สาวที่กำลังโดนขย่มร้องว้ายออกมาเสียงดัง จนฉันเองก็ตกใจ ก็แหมไม่ล็อคประตูล่ะคะคุณน้อง

"โทษทีไอ้แซม ต่อเลยๆ"

วินรีบขอโทษขอโพยเพื่อนแทนฉัน และสุดท้ายร่างฉันก็โดนกระชากออกมาจากห้องโดยแรงดึงของวิน

"พี่นี่น้า ไม่ถามก่อนเลย"

วินถอนหายใจพึมพำออกมา เลย์ที่เห็นเหตุการณ์ก็ได้แต่ยืนขำอยู่ในลำคอ ใช่จ้าฉันมันป้ำ ๆเป๋อ ๆ แบบนี้เป็นปกติ

"เอ่อแล้วยังเหลือห้องไหนให้พี่นอนได้บ้าง"

ตอนนี้ฉันเริ่มรู้สึกอุ่นใจขึ้นมาที่ยังพอมีผู้หญิงอยู่ในบ้านนี้อีกคน เลย์คว้าข้อมือฉันแล้วเดินพามาอีกห้องที่อยู่ติดกัน

"กูขอห้องนี้แล้วกัน"

"ได้อยู่แล้วไอ้เพื่อนรัก....ก็มึงออกตังคนเดียวร่วมหมื่นฮ่าๆ เชิญๆ ครับพี่มีน"

วินวิ่งเข้ามาหอบกระเป๋าเพื่อนออกจากห้องไป

ฉันไม่แปลกใจสักนิดที่เลย์จะเป็นคนออกเงินคนเดียวร่วมหมื่น ต่อให้เขาเป็นคนออกเงินทั้งหมดในทริปนี้ขนหน้าแข้งเขาก็ไม่มีทางร่วงหรอกเพราะแม่แท้ ๆ ของเขาได้สามีฝรั่งเป็นนักธุรกิจอยู่ต่างประเทศและส่งเงินให้เขาทุกเดือน บางเดือนโอนให้เขาเป็นล้าน ๆ เรียกได้ว่าแม้ไม่ทำงานเขาก็สุขสบายไปทั้งชาติ

"รีบลงมานะเว้ย กูมีเรื่องจะคุยด้วย"

วินพูดทิ้งท้ายก่อนประตูจะปิดลง เลย์วางกระเป๋าของเขากับฉันลงคู่กันแล้วทิ้งตัวลงบนที่นอน

"ไปนอนกับเพื่อนนายเลย"

ฉันรีบคว้าแขนให้เขาลุกขึ้นอย่าได้ทำมาตีเนียนจะมานอนเตียงเดียวกันเด็ดขาด

"ไม่อ่ะมันเบียด"

"งั้นพี่จะไปจองห้องใหม่"

“เพื่อ??....ก็ไหนว่าอยากมีลูกไง”

“ไอ้เด็กบ้านี่”

ฉันเอามืออีกข้างคว้าหมอนข้างแล้วตีกระหน่ำไปที่หน้าของเลย์จนเขาต้องเอามือมากุมปิดแล้วขำระรัว เมื่อก่อนฉันกับเลย์จะเล่นฟาดหมอนข้างกันเป็นประจำตามประสาพี่น้อง

“นายเป็นน้องพี่นะ”

ฉันพูดเตือนสติเลย์ให้เขาได้คิดบ้างก่อนที่จะพูดอะไรแบบนี้ออกมา ถ้าแค่ฉันได้ยินคนเดียวมันคงไม่มีปัญหาสักเท่าไร แต่ถ้าแม่และลุงพลได้ยินเข้าพวกเขาจะคิดกันยังไงล่ะ

“คำก็น้องสองคำก็น้อง เบื่อจะฟัง”

เขาพูดจบก็ลุกขึ้นหน้าบึ้งแล้วเดินออกจากห้องไปโดยไม่หยิบกระเป๋าออกไปเหมือนเป็นการยืนยันว่ายังไงก็จะนอนห้องนี้ งั้นคืนนี้ฉันคงต้องเตรียมตัวตั้งรับมือเขาไว้ให้ดีซะแล้ว