EP2

ทันทีที่มือของผกาสัมผัสกับกลีบร่องดอกไม้ของตัวเอง ความเปียกชื้นของน้ำรักก็กระทบเข้าสู่ปลายนิ้วทันที หญิงสาวสะดุ้งในใจเล็กๆ ก่อนจะสอดนิ้วเข้าหาร่องรักของตนเองพร้อมกับมองภาพตรงหน้าด้วยสายตาไม่กระพริบ

"อือ ... อา...."

ผกาครางครวญเบาๆ ก่อนที่ลมหายใจจะหอบถี่ไปด้วยแรงปรารถนา ขาทั้งสองสั่นระริก นัยน์ตาหรี่ปรือและจับจ้องภาพตรงหน้าจนอยากจะกระโจนไปร่วมวงด้วย

"โอยยย คุณธามขา ก้อย...ก้อยไม่ไหวแล้ว โอววว ซี๊ดดสสสส"

เสียงครางลั่นๆ ของหญิงสาวคนนั้นดังลั่นห้อง เธอหลับตาพริ้ม ร่างกายกระตุกส่ายไหวไป ก่อนที่จะระทวยลงกับเตียงนอนอย่างหมดแรง

"โอ๊ว มันสุดยอดเหลือเกิน คุณก้อย"

อาเขยของผกาพึมพำอยู่กับหญิงสาว ก่อนจะหันมองไปที่ประตูเหมือนรู้ตัว ผกาสะดุ้งเฮือกรีบหลบทันที

******

หลายวันต่อมา

ธามนั่งเช็ดเลนส์กล้องอยู่ในห้องนั่งเล่นเพียงลำพัง สายตาจับจ้องมองที่ประตูบ้านอยู่เป็นระยะๆ ชายหนุ่มรู้ตัวว่าตนเองไม่ใช่หนุ่มโสด ทว่า..อาชีพของเขามันดึงดูดให้หญิงสาวหลายคนผ่านเข้ามาในชีวิต ซึ่งเขาก็พยายามที่จะเลี่ยงแล้ว แต่บางที มันก็เหมือนน้ำมันกับไฟ เวลามันเจอกันก็ติดพรึ่บพรั่บขึ้นมาเกินกว่าจะห้ามได้

วันนั้น นางแบบสาวของเขาแวะมาหาที่นี่ เพื่อเช็คเทป แล้วมันก็เลยเถิดกันไปบนเตียงนอน ซึ่งมันไม่ได้เกิดขึ้นบ่อยนัก แต่โชคร้ายที่หลานสาวของภรรยาเขามาเห็นเข้าพอดี เขาพยายามจะอธิบายให้เธอเข้าใจ แต่เธอกลับหลบหน้าหลบตาเขาจนทุกอย่างดูเหมือนมันจะแย่ลง

ตื๊ดด....

เสียงสั่นของโทรศัพท์ดังขึ้น เขามองหน้าจอเห็นว่าเป็นเครือวัลย์ ภรรยาโทร.เข้ามาก็ชะงัก เธอเป็นอาจารย์สอนในมหาวิทยาลัยที่ทำงานวิจัยจนแทบไม่มีเวลาให้เขา เดือนๆ หนึ่งเกือบจะไม่ได้กลับบ้านด้วยซ้ำ เพราะเครือวัลย์รับงานวิจัยต่างประเทศบ้าง ต่างจังหวัดบ้าง และอาจจะเป็นเหตุผลนี้ที่ทำให้เขาเผลอตัวเผลอใจอยู่บ่อยๆ เขานิ่งมองโทรศัพท์ เกรงว่าที่เครือวัลย์โทร.มาจะเป็นเรื่องที่หลานสาวฟ้อง!

เสียงโทรศัพท์เงียบไป....แล้วก็ดังขึ้นใหม่

“ฮัลโหล...ที่รัก”

“งานยุ่งอยู่หรือคะ?”

“เปล่าครับ เอ่อ..ผมเข้าห้องน้ำ เครือมีอะไรหรือครับ”

“แหม...น้ำเสียงเหมือนน้อยใจเครือเลยนะคะ”

“โธ่..ที่รัก ไม่มีอะไรหรอก ผมคิดถึงคุณนะ”

“ฉันก็คิดถึงคุณค่ะ”

“แล้ววันนี้กลับบ้านหรือเปล่า”

“จะโทร.มาบอกว่า...ตอนนี้อยู่หน้าบ้านแล้วค่ะ”

ธามชะงักกึก...เขาวางโทรศัพท์รีบออกไปหน้าบ้านทันที และเห็นว่ารถของเครือวัลย์จอดอยู่หน้าบ้านนั่นเอง

ชายหนุ่มใจหายวูบ....ปกติเครือวัลย์จะบอกล่วงหน้าทุกครั้งก่อนจะกลับบ้าน ครั้งนี้เธอมาแบบเซอร์ไพร์สมาก ถ้าหากว่าเป็นวันนั้น....เขากับเธอคงบ้านแตกแน่! หรือว่าที่เธอทำแบบนี้ เพราะผกา ไปบอกอะไรกับเธอจริงๆ

“คิดถึงจังเลยค่ะที่รัก”

เครือวัลย์มาถึงก็โผเข้าหาธามทันที ชายหนุ่มรวบร่างบอบบางของภรรยาไว้ด้วยความรู้สึกผิด

“คุณกลับมาแบบนี้ ไม่กลัวผมเซอร์ไพร์สกลับหรือครับ”

“กลัวทำไมกันคะ ถ้าคุณไม่อยู่บ้าน เครือก็รอจนกว่าคุณจะกลับ..ก็เท่านั้นเอง”

เครือวัลย์กล่าวเสียงใส ก่อนจะชะงักแล้วทำหน้าดุใส่สามี

“หรือว่าคุณ...แอบมีใครหรือคะ คุณกลัวว่าถ้าเครือกลับมาจะเห็นคุณอยู่กับผู้หญิงคนอื่นงั้นหรือคะ”

สายตาราวแม่เสือมุ่งตรงเข้าใส่ธาม ที่ยืนนิ่งเงียบราวกับสยบความเคลื่อนไหวของแม่เสือสาว

“แล้วถ้าอยู่จริงคุณจะทำยังไง”

เขาตอบเสียงเรียบ ทำเอาเครือวัลย์หน้าเสีย

“ผมล้อเล่นน่า”

ธามรีบเข้าไปประจบทันที เขาจูบที่แก้มภรรยาแรงๆ ฟอดใหญ่ ก่อนดึงร่างบอบบางเข้าไปกอดอีกครั้ง

“ผมกลัวว่าผมจะไปต่างจังหวัด คุณกลับมาไม่เจอผมไงครับ คิดมากไปได้”

เขารีบอธิบายก่อนที่ความลับที่มีจะรั่วไหล ทันใดนั้นสายตาก็หันไปเห็นผกาหลานสาวของเครือวัลย์เปิดประตูย่องเข้ามา เขาทำเป็นไม่ใส่ใจเธอ แต่กลับทำในสิ่งที่เด็กสาวคิดไม่ถึง

ชายหนุ่มก้มลงจูบกับริมฝีปากบางของเครือวัลย์แล้วบดขยี้อย่างเร่าร้อน ฝ่ามือชอนไชไปทั่วร่างของเธอแล้วบีบที่สะโพกกลงกลึงก่อนจะล้วงมือเข้าไปด้านหน้า เครือวัลย์สะดุ้งเฮือก ทำท่าจะดิ้นรน แต่มืออีกข้างของธามก็ตะปบลงที่เนินเนื้ออวบ

หยุ่น ทำให้หญิงสาวสะท้านเข้าไปอีก

“คุณอา....ประเจ้อประเจ้ออีกแล้ว”

ผกามองภาพตรงหน้าชะงักกึก เธอยืนนิ่งมองบทรักของคนทั้งอยู่เหมือนไม่อาจละสายตา กระทั่งเธอสบตาชายหนุ่มใบหน้าสวยแดงซ่านขึ้นมาทันที ก่อนจะรีบหลบหายเข้าไปในห้องพักส่วนตัวอย่างร้อนรน ปล่อยให้อาเขยมองตามด้วยรอยยิ้มนิดๆ