บทที่ 8

ตอนที่รถมอเตอร์สีดำเทาจอดหน้าบ้าน..ชายหนุ่มรีบถอดหมวกกันน็อคแล้วเดินจ้ำอ้าวเข้าร้านทันที..ข้างหลังมีหญิงสาวในเสื้อยืดสแกนลาย 'คนหลงผัว' ตัวใหญ่ กางเกงยีนสีซีดขาสั้น..เดินยิ้มกริ่มอารมณ์ดีตามมา..ผมสีน้ำตาลธรรมชาติที่ถูกถักเปียยุ่งเล็กน้อย

พอเปิดประตูเข้ามา คนป่วยถึงกับชะงัก..เพราะในร้านแน่นขนัด..เต็มไปด้วยผู้คนในหมู่บ้าน ซึ่งส่วนใหญ่จะเป็นผู้สูงอายุ หรือไม่ก็เด็กเล็กไปเลย..ใบหน้าหล่อเหลายุ่งขึ้นทันที..ดวงตาคมคู่สวยหันไปขอความช่วยเหลือจากยัยตัวแสบข้างๆ

เธอหันมายิ้มเป็นกำลังใจให้..มือเล็กจับกุมมือใหญ่เพื่อสร้างความมั่นใจ

"คนในหมู่บ้านคงได้ข่าวแหละพี่..ก็เลยมาเยี่ยมกัน"เสียงหวานกระซิบแผ่วเบา..ก่อนจะส่งยิ้มหวานไปให้ลุงๆป้าๆ

"เห้ย..ใช่เจ้ามิลจริงๆด้วย"เสียงคุณลุงชัยคนหาปลาทักพร้อมกับเข้ามาจับเนื้อจับตัว..ตามมาด้วยผู้เฒ่าผู้แก่หลายคน..เขาสะบัดตัวออก..เปลี่ยนมาหลบหลังหญิสาวทันที

เสียงคุยเซ็งแซ่ดังอื้ออึงในร้านเล็กๆแห่งนี้

"คืองี้ค่ะ...พี่มิลกำลังป่วย..เป็นโรคสูญเสียความจำ..ตอนนี้จำอะไรไม่ได้เลยค่ะ"เสียงหวานใสพยายามอธิบาย..ได้รับความเห็นใจจากคนรอบข้างทันที

"เมื่อกี้ยัยนกก็บอกป้าแล้วเหมือนกัน..หายเร็วๆนะพ่อมิล..เนี่ยป้าเอามะม่วงจากสวนมาฝากด้วย..อย่าลืมกินละ"น้ำเสียงป้าหลง เพื่อนแม่เธอเต็มไปด้วยความสงสาร

กว่าที่ทุกคนจะแยกย้ายกันไป ก็เกือบพักใหญ่ๆ..รามิลทำได้เพียงแต่เดินไปทรุดตัวนั่งใกล้ๆลูกสาว..ใบหน้าหล่อเหลาซีดเผือด..เด็กหญิงปรายตามอง..ไม่ทักถามหันกลับไปสนใจหนังสือในมือต่อ

"ปวดหัวอีกแล้วเหรอพี่..เอายามั้ย"

"อื่ม"เขาตอบ

อันธิยาเปิดตู้ยาอันน้อยที่แขวงไว้ตรงผนังบ้านใกล้ห้องครัว..ก่อนจะหาถุงยาของสามี จัดแจงส่งน้ำส่งยาให้ชายหนุ่มเรียบร้อย

"เดี๋ยวพี่นั่งพักกับยัยหนูไปก่อนนะ..อัญไปเปิดรับออร์เดอร์รอบบ่ายก่อน"

"อื่ม"

ร่างบอบบางเปิดappในมือถือ และแจ้งข่าวในไลน์หมู่บ้าน..พอออร์เดอร์มาก็จัดแจงตามเมนูอาหารตามสั่งที่ได้รับทันที..เด็กหญิงมองคนเป็นแม่ด้วยความเห็นใจ..ร่างเล็กของคนเป็นลูกเดินกะเผลก เข้าไปเป็นลูกมือ..ช่วยตัดข้าวสวยใส่กล่อง

อันธิยานิ่วหน้าเล็กน้อย

"วันนี้น้องอายไม่ต้องช่วยแม่ก็ได้นะลูก..แล้วยังเจ็บขาอยู่มั้ย"น้ำเสียงใสรีบห้าม ใบหน้าสวยหวานของคนเป็นลูกส่ายหน้าเล็กน้อย

"เจ็บนิดหน่อยค่ะ..แต่อายช่วยได้นะ..แค่ตัดข้าวใส่กล่องเอง ช่วยกันจะได้เสร็จเร็วๆไงค่ะ"น้ำเสียงหวานกระตือรือร้น..หญิงสาวยิ้มให้ลูกด้วยความเอ็นดู..วันหยุดทีไรลูกสาวมักจะเข้ามาช่วยงานในครัวโดยที่เธอแทบไม่เคยร้องขอ

ไลน์แมนสองสามคนทยอยมารับของที่หน้าร้าน..ส่วนออร์เดอร์ที่เสร็จเรียบร้อยยังคงวางอยู่ในครัว

เด็กหญิงดารินหันไปมองคนเป็นพ่อ..ที่ยังนั่งหน้ามึนอยู่บนโต๊ะ..เธอหันไปดุด้วยความไม่พอใจทันที

"นี้คุณนะ..ถ้าว่างก็มาช่วยกันทำงานซิ"

"..."

ดวงตาคู่สวยของคนเป็นพ่อที่ส่งมาเต็มไปด้วยความว่างเปล่า..ราวกับจะถามว่าคุณที่ว่าหมายถึงใคร

"ฉันเรียกคุณไง..ที่นี้อยู่ด้วยกันก็ต้องช่วยกันทำงานนะ"เสียงเริ่มแว๊ด รามิลถอนหายใจเซ็งๆ แต่ก็ยังยอมลุกจากที่นั่ง เดินเข้ามาหาสองสาวที่อยู่ในครัว..เด็กหญิงชี้นิ้วสั่งทันที

"ออร์เดอร์ที่เสร็จแล้วอยู่ตรงนี้ หนูเขียนหมายเลขกำกับแล้ว..คุณแค่เอาไปส่งพี่ไลน์แมนข้างหน้าทำได้มั้ย"น้ำเสียงคนพูดเน้นย้ำ..ถ้าผิดไปตอนมาแก้ก็ยุ่งยาก สงสารคนมารับมาส่งของด้วย

ชายหนุ่มยังคงพยักหน้ารับแบบเซ็งๆ ช่วงบ่ายของวันก็ผ่านไปเฉกเช่นนี้

ตกเย็นคนเป็นแม่ก็เตรียมไปส่งผ้าดังเช่นทุกวัน..แต่ครั้งนี้เจ้าหญิงของบ้านลากคนตัวโตออกจากบ้านมาด้วย

"คุณต้องไป!"เสียงหวานเฮ้วทันที..คนเป็นพ่อหน้ายุ่ง

"ไม่เข้าใจไง..ว่าฉันไม่อยากออกจากบ้าน"

"แต่คุณเป็นผู้ชายนะ..คุณไปช่วยม๊ะม๊ายกตะกร้าก็ยังดี"

"แล้วทำไมทุกทียังไปคนเดียวได้ละ"คิ้วเข้มขมวดยุ่ง

วันนี้เขาไม่พร้อมจะออกไปไหนทั้งนั้น..ที่สำคัญเขายังไม่อยากเจอผู้คน..มันทำให้รู้สึกอึดอัด..ความรู้สึกแย่ๆที่ตีตื้นขึ้นมา..มันคือความ 'กลัว'

มันเหมือนเราเดินทางตามเส้นตรงอยู่ดีๆ แต่..อยู่..อยู่..ก็ลืม..จุดหมายปลายทางที่จะไป..ลืมจุดเริ่มต้นที่จากมา..ลืมว่าตัวตน..ตัวเองเป็นใคร? ..เขากลัว..กลัวว่าจะจำทุกอย่างไม่ได้..และสุดท้ายตัวเขาเองจะหายไป

อดีตที่คนตัวเล็กเล่า..มันดูเหมือนไม่ใช่เขาเลย..ผู้ชายที่ดูโง่..เหลาะแหละ..พึ่งพิงไม่ได้..คนนั้นใช่เขาจริงๆใช่มั้ย?

แต่..ตั้งแต่ลืมตาตื่นขึ้นจากอุบัติเหตุ..เธอเป็นคนเดียวที่อยู่ด้วยทำให้รู้สึก 'ปลอดภัย'

อาจเพราะดวงตากลมโตที่ฉายอารมณ์ทุกอย่างชัดเจน โดยไม่ต้องตีความให้มากมาย..มันชวนให้รู้สึกสบายใจ

ยิ่งกับเด็กน้อยดารินด้วยแล้ว..เขารู้..มันมีสายสัมพันธ์บางอย่างที่เชื่อมระหว่างเราอยู่

"ทุกทีคุณอยู่มั้ยละ? ทำไม..ตัวโตขนาดนี้ยังถามคำถามโง่ๆอีก"ยัยลูกสาวตัวแสบยังคงด่า..เขาสะอึก..คนเป็นแม่ขมวดคิ้วยุ่งก่อนจะหันไปปราม

"น้องอายคะ ขอโทษป๊ะป๋าก่อนเลยค่ะ..ทำไมหนูพูดจากับผู้ใหญ่แบบนี้คะ..ม๊ะม๊าว่าม๊ะม๊าไม่เคยสอนนะ"

เด็กหญิงหน้าเจื่อนทันทีเมื่อเห็นสีหน้าดุๆของคนเป็นแม่ ที่ตั้งแต่เธอเกิด แม่แทบไม่เคยโกรธเธอเลย..ดวงตาคู่สวยคลอไปด้วยน้ำตา..ชวนให้คนใจอ่อนยวบ แต่เด็กดีของม๊ะม๊าก็ยังเป็นเด็กดีวันยังค่ำ เธอหันไปไหว้ขอโทษคนเป็นพ่อ..ก่อนจะหันหลังเดินกะเผลกเข้าบ้าน

อันธิยาถอนหายใจกลุ้มๆ ชายหนุ่มเริ่มอึดอัด..เขาเป็นสาเหตุให้แม่ลูกทะเลาะกัน..หญิงสาวไม่พูดอะไรเดินนำขึ้นฝั่งคนขับ ในรถเก๋งขนาดเล็ก..ก่อนเสียงใสจะส่งตามมา

"พี่อยากไปก็ขึ้นรถมา แต่ไม่อยากไปฉันก็ไม่ว่า"ดวงตากลมโตยังคงใสกระจ่าง

"แล้ว.."เขาชี้ไปทางคนในบ้านที่น่าจะยังคงงอนอยู่.. คนตัวเล็กเพียงส่งรอยยิ้มบางๆมาให้..รามิลเลยตัดสินใจเปิดประตูรถข้างคนขับ..ถ้าให้เลือก..ระหว่างอยู่กับเมียจอมหื่น..กับลูกสาวเจ้าระเบียบเขาเลือกคนแรกดีกว่า

หญิงสาวทยอยจอดรถตามบ้านที่สั่งซักรีด ขนตะกร้าผ้า กับเสื้อที่รีดเรียบร้อยแล้วไว้ในบ้าน..รอยยิ้มเป็นมิตรบวกกับใบหน้าจิ้มลิ้มชวนให้เอ็นดู..เธอเป็นคนแปลก..อันธิยาไม่ร้องขอให้เขาช่วย..เธอยังขนทุกอย่างตามหน้าที่แบบที่เคยเป็นมา

จวบจนถึงบ้านหลังที่สาม..รามิลอดลงไปแย่งตะกร้าจากมือน้อยๆนั้นไม่ได้ ดวงตาที่ส่งมามีความประหลาดใจ..เธอส่งรอยยิ้มกว้างราวแสงตะวันมาให้

'พี่ชายข้างบ้านที่แสนใจดี..ก็ยังคงใจดีไม่เปลี่ยนแปลง'

"พี่มิลเอาไว้ตรงม้าหินอ่อนตรงนั้นเลยจ๊ะ"

"อื้อ"

ร่างสูงใหญ่ในเสื้อยืดตัวใหญ่ขนตะกร้าตามคำสั่ง..กว่าจะเสร็จงานก็กินเวลาเกือบชั่วโมง..ตอนนั่งรถกลับบ้าน..เธอถามเขา

"เย็นนี้พี่อยากกินอะไรเป็นพิเศษมั้ย"

"..."

"พี่มิล"เสียงหวานถามแผ่วเบา

แต่ชายหนุ่มเผลอหลับไปแล้ว..เธอรู้เมื่อคืนเขานอนไม่หลับ..เฉกเช่นเดียวกับเธอ..ใบหน้าด้านข้างของพี่ข้างบ้านยังคงหล่อเหลาคมคายไม่ต่างจากวันวาน ถ้าจะมีเปลี่ยน..ก็คงมีเพียงความรู้สึกที่เปลี่ยนแปลงไป

ความรู้สึกที่เหมือนคนแปลกหน้า ขณะเดียวกันความรู้สึกคุ้นเคยก็เข้มข้น..เหมือนอยู่ใกล้..แต่ก็เหมือนอยู่ไกล..แต่ที่เธอรู้..เธอยังคง 'รัก' เขาอยู่..ถ้าเขา 'จำ'ได้แล้วกลับมารักเธอเหมือนเดิมก็คงดี