บทที่ 12

ตกบ่ายอันธิยาจัดแจงยัดคุณสามีขึ้นรถ..เพื่อเตรียมไปช็อปปิ้งที่ห้าง..เดิมรามิลเองก็คร้านจะไปไหน..เขายังไม่อยากไปเจอผู้คน..แต่คนตัวเล็กแต่แรงเยอะขู่ว่า

'ถ้าพี่มิลไม่ไป..อัญเลือกเสื้อกับกางเกงมาไม่ถูกใจ..จะมาบ่นกันไม่ได้นะ'

นั่นแหละคือเหตุผลที่คนตัวโตยอมขึ้นรถมากับยัยกระเปี๊ยก..ส่วนลูกสาวคนสวยกลับส่งสายตาเห็นใจมาให้..ทำให้เริ่มตะหงิดใจว่า...ที่ตามมาด้วยนะ..คิดถูกใช่มั้ย

ห้างสรรพสินค้าชื่อดังประจำจังหวัด..ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่..ถูกจูงโดยหญิงสาวตัวเล็กที่พลังงานไม่เล็กตาม..รามิลเริ่มเข้าใจแล้วทำไมลูกสาวคนสวยถึงส่งสายตาเห็นใจมาให้

เพราะแม่คุณเล่นลากเขาเข้าทุกร้านขายเสื้อผ้าผู้ชายที่เจอ

"ตัวนี้ก็สวยนะ..พี่ชอบมั้ย?"

เสื้อที่เธอยื่นมาให้เป็นเสื้อกล้ามลายม้าลายสุดเฉียบ..ที่ทำเอาเขาพูดไม่ออก..ไอ้แสบโยนใส่ตะกร้าโดยไม่รอคำตอบ..ทั้งยังไปคว้าเสื้อยืดสีเขียวสะท้อนแสง..แล้วก็โยนลงตะกร้าไปอีกตัว ตามด้วยเสื้อแขนยาวสีเขียวหม่น..กางเกงขาเดฟ

"..."

'ดูๆไปสไตล์มันชักยังไงไม่รู้'

"พี่ช่วยถือตะกร้านะ"น้ำเสียงคนพูดประจบ..พร้อมรอยยิ้มหล่อเหลา..ทำคนเป็นเมียใจละลาย พอแม่คุณแม่ทูนหัวเผลอ..เขาจัดแจงนำเสื้อผ้าในตะกร้ากลับคืนที่เดิม

อันธิยาเตรียมจะยัดเสื้อสีชมพูเรืองแสงลงตะกร้าอีกตัว..ก่อนที่จะพบว่าของในนั้นว่างเปล่า

"อ้าว..เสื้อผ้าหายไปไหนหมดแล้วอะ"น้ำเสียงคนพูดงงงวย ก่อนที่เขาจะดึงเสื้อในมือเธอไปไว้ที่ราวเดิม..แล้วลากยัยตัวเล็กออกจากร้าน

"ไปร้านอื่นกันเถอะแบน..เดี๋ยวพี่เลือกเอง"น้ำเสียงเข้มแหบพร่า..น้องสาวข้างบ้านมุ่ยหน้าทันที..เธออุตส่าห์เลือกตั้งนาน

"โหยย..มีแต่ตัวสวยทั้งนั้นเลยเสียดาย"แต่ไอ้ต้าวตัวเล็กก็ยังยอมตามใจ..ดวงตาคมมีความลังเล..แท้จริงแล้วการที่ต้องมาใช้เงินผู้หญิงมันให้ความรู้สึก..เสียศักดิ์ศรีชะมัด

"หนูมีงบให้พี่เท่าไร"

"สำหรับลูกกับผัวได้หมดจ๊ะพี่"น้ำเสียงคนพูดสบายๆ ทั้งส่งยิ้มสดใสมาให้ รามิลได้แต่มองสำรวจไอ้ตัวแสบตั้งแต่หัวจรดเท้า

ใบหน้าจิ้มลิ้มไร้เครื่องสำอางใดๆ มากสุดคงครีมบำรุงเล็กน้อย และครีมกันแดด..เสื้อยืดตัวโคร่งใหญ่กับกางเกงขาสั้น ดูยังไงก็ใช้มาหลายปี..ทั้งเนื้อทั้งตัวของหญิงสาวไม่มีของมี 'ราคา' สักชิ้น

ดวงตาคมหลุบลง..เขารู้ทันใด..สำหรับตัวเธอ..เธอประหยัดทุกทาง..แต่กับครอบครัวเธอยอม 'จ่าย' เต็มที่..และ 'เขา' คงถูกนับเป็นคนในครอบครัวไปแล้ว..ความอบอุ่นวาบขึ้นในใจ..การที่โดนโอบกอดด้วยความรัก..มันดีแบบนี้นี่เอง

แต่..คนตัวโตยังคงอดถอนหายใจไม่ได้

"พี่ไม่ต้องซีเรียสนะ อยากได้อะไรก็บอก..บ้านเราจริงๆพอมีเงิน..พี่ชอบตัวไหนซื้อเลย"น้ำเสียงคนพูดกระตือรือร้น มันถูกส่งมาพร้อมกับรอยยิ้มกว้าง..ดวงตากลมโตสีน้ำตาลกระจ่างใส..เขาลูบหัวคนตัวเล็กข้างหน้า..ยัยตัวแสบสูงแค่อกเขาเอง

"ถือว่าพี่ยืมเงินเราแล้วกันละนะ..ไว้วันนึงพี่จะคืนให้ และจะเป็นคนพาเธอมาเดินช็อปแทน..พี่สัญญา"น้ำเสียงคนพูดหนักแน่นกว่าทุกครั้งที่เธอเคยฟังมา

อันธิยาได้แต่ก้มหน้าเขินๆ คุณสามี..เวอร์ชันที่เติบโตมากขึ้น..ทำไมมันน่ารักแบบนี้นะ

แม้คนตัวเล็กจะไม่คาดหวังสัญญาครั้งนี้เลยก็ตาม

รามิลเปลี่ยนมากุมมือหญิงสาวแทน..ก่อนจะลากเข้าร้านเสื้อผ้าแบรนด์กลางๆ ที่ราคาหลักร้อย..เขาเลือกเสื้อยืดใส่สบายโทนสีเป็นกลาง เช่นสีเทา..สีดำ..สีขาว

"มีแต่สีเข้มๆทั้งนั้นเลยอะพี่"ยัยตัวแสบเริ่มบ่น..คนตัวโตเลยหยิบเสื้อสีม่วงอ่อน..กับสีฟ้าใส่ลงตะกร้าเพิ่ม

"เสื้อผ้าไม่ต้องซื้อเยอะหรอก..เพียงแต่เพิ่มเงินอีกนิดก็ได้ตัวที่พอใส่ได้..ใช้ทนแล้ว"เสียงเข้มอธิบาย..คนหลงผัวได้แต่พยักหงึกงักเป็นเชิงว่าตามใจ..สามีว่าอะไรเธอเชื่อหมด

แล้วเขาก็หยิบกางเกงยีนขายาวพอดีตัวสองตัว กับกางเกงสามส่วนเพิ่มอีกสองตัว..ลงตะกร้า..ก่อนจะยื่นให้คนตัวเล็กไปจ่ายเงินให้

"เห้ย ไอ้มิลจริงๆด้วย!!!"เสียตกใจปนดีใจมาจากผู้ชายร่างท้วม ใบหน้าหล่อเหลามองกลับไปอย่างว่างเปล่า..ยัยตัวเล็กข้างๆโบกมือหย็อยๆ

"อ้าว..พี่วินมาได้ยังไง"

"พาเมียกับลูกมาเที่ยวนะ"น้ำเสียงคนพูดตื่นเต้น..ดวงตาสองชั้นหลบในเต็มไปด้วยความดีใจ

"กูตาฝาดป่ะเนี่ย..มะ..มึง..รอดมาได้ไงวะ!!"

"..."

"คืองี้พี่มิล..พี่วินเป็นแก๊งหนุ่มหล่อประจำคณะเกษตร..ระหว่างที่พี่ไม่อยู่พี่วินคอยมาช่วยที่บ้านตลอดเลยค่ะ"

คำอธิบายของยัยตัวเล็กแทบไม่เข้าหัวเขา..ดวงตาคมคู่สวยยังคงว่างเปล่า..วิญญูเองก็ไม่ทันสังเกต..เขาเพียงแต่เข้ามาตบบ่า..เพื่อนที่คิดว่าตายไปสิบปีกลับมาแล้ว

"กูไง..วิญญูผู้หล่อเหลา..ถึงแม้ตอนนี้กูจะอ้วนไปหน่อยก็เถอะ"ชายร่างอวบยิ้มตาหยี

รามิลขยับตัวห่างเล็กน้อยอย่างถือตัว..ใบหน้ายังคงเย็นชา ทำคนเป็นเพื่อนชะงัก..เมียเพื่อนเลยหันมาอธิบาย

"พี่วินคะ..พี่มิลป่วยอยู่ค่ะ..เอ่อ..จะว่ายังไงดี..ความทรงจำพี่เขาหายไป..พี่มิลจำอะไรไม่ได้เลยค่ะ"น้ำเสียงคนพูดแผ่วเบา..ดวงตากลมโตที่ปกติมีประกายหมองลงเล็กน้อย..เพื่อนสามีได้แต่ส่งสายตาแปลกใจปนเห็นใจมาให้

"พี่เข้าใจละ..ถึงว่าทำไมไอ้มิลทำหน้าบอกบุญไม่รับ..มึงไม่ต้องคิดมากนะ..อยู่ๆไปเดี๋ยวก็จำได้เอง..สมัยก่อนมึงกับเมียรักกันจะตาย"คำท้าย..วิญญูหันมาปลอบคนเป็นเพื่อน ก่อนที่เสียงโทรศัพท์ของคนเป็นเมียจะโทรตามให้ไปหา..อดีตเพื่อนรักสามีรับคำ..ทั้งยังหันมาลาคนทั้งคู่

"พี่ไปก่อนนะอัญ..พอดีต้องไปรับแก้วกับน้องขวัญที่บ้านบอลก่อน"

"จ้าพี่"

"ส่วนมึงไอ้มิล..ไว้กูว่างจะไปหาที่บ้าน..เดี๋ยวพาไปกินเหล้ารื้อฟื้นความหลังกัน"

ไม่ทันที่ไอ้ต้าวพี่ข้างบ้านจะทันตอบอะไร ชายร่างอวบก็เดินจ้ำอ้าวไปหาลูกหาเมียแล้ว

"นั่นเพื่อนพี่เหรอ"น้ำเสียงคนพูดติดระอา ยัยตัวเล็กพยักหน้าเป็นเชิงว่าใช่ เขาถอนหายใจหนึ่งที

"มีอะไรหรือเปล่าพี่"

"อื่อ..ช่างมันเหอะ"

รามิลยังคงถอนหายใจซ้ำ..ตัวเขาในอดีตดูจะคบแต่เพื่อนกินเหล้าเมายาโดยแท้..ดูจากผิวพรรณอวบอ้วนหน้าบวมก็รู้..ไอ้วินของเพื่อนคงตั้งวงดื่มทุกวัน

"แบน?"

"หืม..เมื่อไรพี่จะเลิกเรียกหนูว่าแบนซะที"ยัยตัวกระเปี๊ยกบ่นอุบ ผมเปียสองข้างสีน้ำตาลกวัดแกว่งไปมา

"แบนก็น่ารักดีออก"ไอ้ต้าวพี่ชายข้างบ้านยังคงตีหน้าตาย..ดวงตาคมคู่สวยแฝงแววลังเล..ก่อนจะกลั้นใจถามคำถามบางอย่างออกไป

"สมัยก่อนพี่ดื่มเหล้าบ่อยมั้ย"

"อื่อ..ก็ทุกเย็นอะ..ถามทำไมเหรอ"

"ทุกเย็น?"ใบหน้าหล่อเหลาซีดลงเล็กน้อย

"แล้ว..เมามีอาละวาดทุบตีหนูกับลูกมั้ย"คนตัวโตกลืนน้ำลายดังเฮือกโดยไม่รู้ตัว..ถ้าทำเขาก็ใกล้เคียงหน้าตัวเมียเต็มทนละ

เข้าสโลแกน..จน..เครียด..กินเหล้า..เพิ่มเติมคือ..ซ้อมเมีย

อันธิยาเงียบไป รามิลเต็มไปด้วยความเครียด.. ดวงตาสีน้ำตาลคู่โตของคนเป็นเมียครุ่นคิด..ทั้งยังคงพยายามเรียบเรียงคำพูด

"สมัยเรียน พี่มิลได้เป็นเดือนคณะ คบกลุ่มแก๊งพี่วิน..แล้วตั้งวงกินเหล้าทุกวัน..ตอนนั้นอัญเรียนมัธยม..เมื่อไรเลิกเรียนพิเศษก็มาตามพี่กลับบ้าน..ดีอย่างตอนนั้น..พี่มิลไม่ค่อยดื้อ..อัญหมายถึง..ถ้าอัญมาตาม..พี่ก็ตามกลับบ้านทุกรอบจ๊ะ"

"..."

"ส่วนเรื่องทุบตีไม่มีจ๊ะ..พี่คออ่อน กินไม่กี่แก้วก็หลับละ"

"เห้อ แล้วไป"คนตัวโตถอนหายใจ..เหมือนยกภูเขาออกจากอก

"ตอนหลัง..พอมีน้องอาย..พี่ก็แทบไม่ไปดื่มกับเพื่อนแล้วจ๊ะ"คนตัวเล็กส่งรอยยิ้มรอยกับตะวันมาให้..พร้อมแกว่งมือใหญ่ไปมา..ดวงตาคมยังมีความลังเล..ก่อนจะส่งคำถามที่ค้างคาใจออกไป..ใบหูแดงเล็กน้อย

"แล้ว..สมัยก่อนพี่มีข้อดีอะไรบ้างละ..เธอถึงตามจีบพี่"

"ข้อดีเหรอ?.. แทบไม่มีเลยพี่"

"...."

"แต่มีข้อสำคัญสุดคือ..พี่มิลหล่อที่สุดในโลกเลย"คำตอบที่เต็มไปด้วยความจริงใจ..ทำให้ต้าวตัวโตปล่อยมือ แล้วเดินหนีทันที..ไม่พ้น..ตามมาด้วยเสียงเถียงกันดังลั่น

"ยัยแบนเอ้ยย..เธอไม่รู้จักเลือกผู้ชายหรือไง"

"อ้าว..หนูชอบผู้ชายหล่อมันผิดตรงไหนอะ"ยัยตัวเล็กยังยืนกรานเถียงหน้าตาย..ผู้ชายหล่อสำหรับเธอคือ the best

"ตั้งวงกินเหล้า..งานการไม่รู้จักทำ..ก็ไม่ควรเลือกแล้วมะ..เทสเธอมันผิดปกติละ"

"แล้วพี่มิลจะว่าตัวเองทำไมอะ"

"..."

"อ้าว..นั้นจะเดินหนีหนูไปไหนนนน..รอก๊อนนน"