บทที่ 10

เช้าวันนี้..เป็นเช้าวันอาทิตย์สุดท้ายของเดือน

"ตื่นๆ"เด็กหญิงดารินใช้หมอนเขี่ยๆ คนตัวโตที่ยังนอนคุดคู้ไม่ต่างจากเด็กน้อย..แต่ผู้ชายที่เธอรับรู้ว่าเป็นพ่อก็ยังไม่ตื่น..คิ้วได้รูปสวยขมวดยุ่ง..ริมฝีปากรูปกระจับเหมือนคนเป็นแม่เม้มแน่น

ดวงตาดำขลับกลอกกลิ้งคิดหาวิธี 'แกล้ง'..ปลุกดีๆ ไม่ตื่น..งั้นลองวิธีนี้ละกัน..ร่างเล็กกระโดดลงจากเตียง..ก่อนเดินบนปลายเท้าไม่ให้เกิดเสียงลงไปเอา'บางอย่าง'ที่ชั้นล่าง

พอถึงห้องนอน..เด็กน้อยกลับมานั่งข้างฟูก..คนเป็นพ่อก็ยังไม่ตื่น..ใบหน้าสวยหวานยังคงอมยิ้มเจ้าเล่ห์

มือเรียวเล็กจัดการฉีดฟ็อกกี้ใส่น้ำเย็น..ใส่ใบหน้าหล่อเหลาของคนเป็นพ่อ..ฉีดครั้งแรก..ผู้ชายตัวโตก็ยังไม่ตื่น..ฉีดครั้งที่สอง..ขนตาหนาเริ่มกะพริบ..จนฉีดครั้งที่สามคนเป็นพ่อจึงกระเด้งตัวตื่น

พอเห็นว่าใครเป็นคนทำก็ถึงกับสบถ..รามิลลูบหน้าที่เต็มไปด้วยละอองน้ำ ซึ่งตอนนี้ชุ่มฉ่ำไปทั่วหน้า..เขาอยากจะร้องไห้

'บ้านหลังนี้มันอะไรวะเนี่ย..เมียก็ปลุกแบบหื่นๆ ส่วนลูกสาวก็ปลุกแบบรุนแรง'

"เธอกำลังทำอะไร!!"

"ปลุกคุณไง"

"แล้วทำไมไม่ปลุกดีๆ"

"ฉันเรียกคุณหลายรอบแล้ว..คุณไม่ยอมตื่นเอง"เสียงหวานพูดพร้อมพยายามดึงแขนเขาขึ้น..ไอ้ต้าวตัวโตได้แต่ลุกอย่างจำใจ..ดวงตาคมหันไปมองนาฬิกาข้างฝา..มันบอกเวลาตี5!!! และในห้องเหลือแค่เขากับลูกสาว

"ฟ้ายังไม่สว่างเลยจะรีบตื่นไปไหน"

"คิดจะอยู่บ้านนี้คุณก็ต้องทำตามกฎบ้านนี้..เพราะฉะนั้นตอนนี้คุณต้องตื่นละตามหนูมา"เสียงหวานเด็ดขาด

"..."

'เขาสามารถไปร้องเรียนที่ไหนได้บ้าง..ที่โดนรังแกทั้งร่างกายและจิตใจขนาดนี้'

ส่วนลูกสาวจอมเคร่งครัดกับชีวิต..เปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นเสื้อยืด..กางเกงขาสั้นเรียบร้อยนานแล้ว

เป้าหมายของเธอนั้นง่ายมาก..ในเมื่อเปลี่ยนพ่อแท้ๆไม่ได้..ก็ต้องเปลี่ยนผู้ชายคนนึงให้เลิกเหยาะแหยะให้ได้..เพื่อแม่ของเธอจะได้ไม่ต้องลำบากในอนาคต!

เด็กหญิงวัยประถมปลายเดินกะเผลกๆลงบันได..ดวงตาคู่สวยแอบเหล่มองเขาเป็นระยะ..เหมือนที่คนเป็นลูกพูด..คนในบ้านตื่นกันหมดแล้ว..รามิลถามยัยตัวเล็กตรงหน้าด้วยความเซ็ง

"เธอจะพาฉันไปไหน"

"อื่อ..ตามมาเดี๋ยวรู้เอง"

ไม่พูดเปล่าเธอโยนรองเท้าผ้าใบคู่เก่าที่อุตส่าห์รื้อมาจากห้องเก็บของที่คงเก็บไว้หลายปีมาให้

"มันเป็นของขวัญวันปีใหม่นะ..คุณลองใส่ซิใส่ได้มั้ย"เสียงหวานถาม เขาถอนหายใจอีกรอบอย่างอดไม่ได้..รองเท้าผ้าใบเก่าๆ สภาพยังพอดูดีอยู่..และเขาใส่มันได้..สร้างความประหลาดใจกับคนตัวโตเป็นอย่างมาก

"ปะ"เสียงคนเป็นลูกเรียก..ทั้งยังลากผู้ชายตัวโตออกจากบ้าน

"ไปไหนกันจ๊ะ คุณพ่อคุณลูก"

"หนูจะพาเขาไปออกกำลังกายค่ะ"เสียงหวานของคนเป็นลูกพูดพร้อม..โบกไม้โบกมือให้คนเป็นแม่..อันธิยาส่งยิ้มสดใสมาให้ ทั้งยังตะโกนอย่างยินดี

"อย่าให้ป๊ะป๋าหักโหมมากไปนะลูก..ป๊ะป๋ายังไม่หายป่วยน้า"

คนเป็นแม่ได้เพียงแต่การพยักหน้าเป็นการตอบรับ..ทั้งสองตัดสินใจโดยไม่ปรึกษาเขาเลย!!!

เดินได้ไม่ถึง5นาที ร่างบอบบางกับคนเป็นพ่อก็มาถึงชายหาดที่เวลานี่ยังร้างผู้คน..มีเพียงฟ้ามัวๆที่เริ่มเห็นแสง..เด็กน้อยทรุดลงที่พื้นทราย..พร้อมตั้งนาฬิกาจับเวลา..เสียงหวานเย็นชาส่งมาจากคนเป็นลูก

"ที่บ้านเราปกติ..หนูกับม๊ะม๊าจะมาวิ่งกัน..ไม่เช้าก็เย็น..ม๊ะม๊าสอนหนูตั้งแต่เด็ก..สุขภาพที่แข็งแรงเป็นรากฐานที่สำคัญของการใช้ชีวิต"

"..."

"เพราะฉะนั้น..วันนี้คุณต้องวิ่งต่ำๆ 30นาที และต้องวิ่งทุกวัน"

"แล้วถ้าฉันไม่ทำ"น้ำเสียงคนพูดหงุดหงิด..ทำไมเขาต้องมาเชื่อฟังยัยเด็กที่อายุยังไม่ถึง15ปีด้วยละ..เด็กหญิงดารินยังคงตีหน้าตาย..ราวกับไม่ใช่เด็กวัยประถม

"อื่อ..คุณไม่ทำก็ได้..แต่ถ้าคุณไม่เชื่อฟังกฎบ้าน คุณไม่ช่วยทำงาน..คุณก็จะไม่ได้กินข้าว..ง่ายๆ และหนูหวังว่าคุณจะเข้าใจ?"

"..."

"อ้อ..หนูลืมบอกไป..บ้านนี้หนูใหญ่สุด..โอเคนะคะ"

"..."

สุดท้ายร่างสูงใหญ่ได้แต่จำใจวิ่งตามคำสั่งยัยตัวแสบหมายเลข2..แรกๆคนป่วยมีเหนื่อยหอบบ้าง

แต่พอพ้น15นาที..มา30นาที..ความรู้สึกบางอย่างที่คุ้นเคยก็โผล่เข้ามา..มันทำให้เขารู้สึกดีมาก..ที่แน่ๆ ร่างกายมันบอกว่าเขาเป็นคนที่ 'เคย' ออกกำลังกายเป็นประจำ..ช่างต่างจากที่คนเป็นเมียเคยเล่าว่าอดีตเขาไม่เก่งกีฬา

10ปีที่เขาห่างครอบครัว..เกิดอะไรขึ้น?

ตอนที่ชายหนุ่มกลับถึงบ้าน..ใบหน้าหล่อเหลาซับสีแดงระเรื่อจากการออกกำลังกาย..อารมณ์คนป่วยเริ่มกลับมาดี..เขาเดินนำลูกสาวเข้าบ้าน

เด็กหญิงดารินมองร่างสูงใหญ่ตรงหน้าอย่างแปลกใจ..จากความตั้งใจที่จะบังคับให้เขาวิ่งออกกำลังกายวันแรกครึ่งชั่วโมง..แต่ป๊ะป๋าที่เธอคิดว่า 'ไม่ได้เรื่อง' คนนี้กลับออกกำลังกายได้เกือบชั่วโมง..จนเธอขอร้องให้หยุด..เพราะกลัวว่าอาการป่วยของคนเป็นพ่อจะทรุด

อาหารเช้าวันนั้นเป็นโจ๊กง่ายๆเหมือนเช่นทุกวัน..พอได้ออกกำลังกายเรียกเหงื่อ..ความเจริญอาหารก็เข้ามาครอบงำ..คนตัวโตเบิ้ลไปสองชาม..ทำคนเป็นเมียยิ้มแก้มแทบแตก ในขณะที่ลูกสาวตัวน้อยเบ้ปากบ่นงุบงิบว่า 'เปลือง'

ดวงตากลมโตสีน้ำตาลมองมาที่คนตัวโตด้วยความเห็นใจ

พี่มิลของเธอตอนออกจากโรงพยาบาลแก้มซูบลงไปเยอะ..ผิวเริ่มคล้ำลงจากปกติ..ไม่รู้ว่าเวลาสิบปีเขาต้องระเหเร่ร่อนไปใช้ชีวิตลำบากขนาดไหน..เขาผู้ไม่สู้งาน..ทำงานอะไรก็ไม่ทน..จะได้กินข้าวครบทุกมื้อมั้ยนะ?

ยิ่งคิดยิ่งสะเทือนใจ..บ้านเขาและเธอ..อาจจะไม่ได้ร่ำรวยเงินทอง..แต่ที่มีแน่ๆ..ผู้ชายของเธอไม่เคยอด! สมัยเด็กถ้ายายหม่อนไม่มีเงิน..บ้านเธอก็มักแบ่งปันกับข้าวอาหารให้กันเสมอ

ภารกิจแรกที่เธอจะทำคือต้องขุนเขาให้อ้วนขึ้น..สุขภาพต้องกลับมาแข็งแรง..และผิวต้องกับมาขาวอมชมพูเหมือนเดิม!!!

ไอ้ต้าวตัวใหญ่ผู้ชายคนเดียวของบ้าน..เริ่มรู้สึกขนลุกซู่อย่างไม่รู้สาเหตุ..สังหรณ์ใจตงิดๆ ว่าชีวิตเขาคงจะไม่เหมือนเดิม

"ม๊ะม๊าคะ..วันนี้เราต้องทำ big cleaning day นะคะ"

"จ้าลูก"คนเป็นแม่ตอบรับ..ก่อนจะอธิบายให้รามิลที่หายไปหลายปีฟัง

"คืองี้คะ ทุกวันอาทิตย์ของเดือน..บ้านเราจะงดรับงาน..จะเป็นวันทำความสะอาดใหญ่ของบ้านคะ..แต่ถ้าอาทิตย์ติดวันหยุดยาวเราจะเปลี่ยนเป็นอาทิตย์อื่นแทน..แล้วก็อาทิตย์ที่สองของเดือนวันเสาร์อาทิตย์จะเป็นหยุดของครอบครัว..อาจไปเที่ยวต่างจังหวัด หรือพากันไปตั้งแคมป์ค่ะ"

"เพราะฉะนั้น..วันนี้คุณต้องช่วยพวกเราทำงานบ้านเข้าใจมั้ย!"เสียงหวานแกมดุ..เขารับคำอย่างจำยอม

"อย่างแรกสุด คุณกินคุณต้องเก็บจะมาใช้ม๊ะม๊ากับยายยายให้เก็บแทนไม่ได้!"คนเป็นแม่ได้ฟัง..รีบช่วยปฏิเสธทันที..อาการหลงผัวกำเริบอีกรอบ

"ไม่เป็นไรแค่นี้เอง..ม๊ะม๊าทำได้"

"ม๊ะม๊ารู้ตัวมั้ยคะ..ม๊ะม๊าสปอยเขาเกินไป..เคยคิดถึงเวลาที่ไม่มีเราอยู่มั้ย..เขาจะอยู่ยังไง"ยัยลูกสาวตัวเล็กยังอธิบายคนเป็นแม่อย่างใจเย็น

รามิลได้แต่กลืนน้ำลายดังเฮือก..ที่เด็กน้อยบอกว่าบ้านนี้เธอใหญ่สุดคงเป็นความจริง

แต่หน้าที่บทบาทมันสลับกันมั้ยนะ?

เมื่อเห็นม๊ะม๊าสุดที่รักทำหน้าหงอย..เด็กน้อยก็ไม่พูดอะไรเพิ่ม เพียงแต่เดินกะเผลก..ถือชามข้าวของตัวเองเข้าครัว

คนเป็นแม่หันมากระซิบเสียงแผ่วเบากับเขา

"รองเท้าผ้าใบใส่ได้มั้ยพี่"

"อื่อ..พอดีเท้าเลย"

"อัญมีความลับจะบอก..ตอนที่ยัยหนูเก็บเงินก้อนแรกได้..ลูกซื้อของของขวัญเป็นรองเท้าผ้าใบให้คนในครอบครัว..อัญ..ยายยาย..ตัวเอง..และให้พี่มิล..น้องอายบอกว่า"

"..."

"มันเป็นเงินก้อนแรกที่หนูเก็บได้..หนูอยากซื้อของให้คนในครอบครัว"คนเป็นแม่ทวนคำพูดของเด็กน้อย

"..."

"อัญดีใจนะที่พี่กลับมา..ลูกเองก็คงดีใจไม่แพ้กัน"น้ำเสียงใส พร้อมรอยยิ้มละไม

ในอกเขาอุ่นวาบ..ทำไมเขาจะไม่รู้บ้านนี้ฐานะไม่ได้ร่ำรวยอะไร..เด็กประถมจะต้องเก็บเงินนานแค่ไหนกว่าจะซื้อของขวัญให้ครอบครัว..รามิลไม่รู้ตัวเลย..เขากำลังอมยิ้มดีใจ..กับของขวัญที่ได้รับจาก 'ลูกสาว'