Ep.2

แม่บ้านวัยห้าต้นๆ เดินออกมารับเจ้านายหนุ่มด้วยสีหน้าประหลาดใจระคนสงสัย ว่าเอริคอุ้มใครออกมาจากรถยนต์ของเขา ท่าทางจะเป็นผู้หญิงเสียด้วยสิ

“คุณเอริคคะ ใครเหรอคะนั่น” แม่บ้านสูงวัยถามเสียงเรียบ ขณะที่เพ่งพิศใบหน้าของสาวน้อยไปพลาง

ร่างสูงใหญ่ที่กำลังอุ้มร่างไร้สติอยู่ในวงแขนยังไม่ตอบอะไร เพราะเขากำลังรีบอุ้มร่างสกปรกมอมแมมเดินเข้าไปในบ้าน และเขาก็กำลังรู้สึกอยากจะอาบน้ำพักผ่อนสักที ตอนนี้ชายหนุ่มรู้สึกเหนื่อยมาก จนอยากจะนอนหลับพักผ่อนสักงีบ เพราะพรุ่งนี้ยังมีงานยุ่งๆ ที่บริษัทอีกตั้งมากตั้งมายที่ต้องไปจัดการ

พออุ้มร่างนางแมวขี้เหร่วางลงบนที่นอนในห้องนอนเล็ก ใบหน้าคมสันก็หันมาสั่งแม่บ้านที่เดินตามเข้ามาทันที

“ลัวโซ ช่วยจัดการเช็ดหน้าเช็ดตา เปลี่ยนเสื้อผ้าให้เธอทีนะ นี่ชุดของเธอ หวังว่าคงจะใส่ได้ ผมขอตัวไปพักผ่อนสักหน่อย ถ้ามีปัญหาอะไรก็ค่อยมาเรียกแล้วกัน”

ระหว่างทางเอริคได้แวะซื้อเสื้อผ้าที่ร้านขายเสื้อผ้าสตรีด้วยความรีบเร่ง ไม่ได้เลือกมากมาย ก็กะเอาว่าผู้หญิงตัวผอมบางอย่างยัยแมวขี้เหร่คนนี้ คงพอจะสวมใส่เสื้อผ้าที่เขาซื้อให้ได้ เพราะเขาคงไม่อยากจะเห็นหล่อนอยู่ในสภาพมอมแมมเหมือนแมวคลุกฝุ่นอย่างที่เห็นนี่หรอก

“ได้ค่ะ” แม่บ้านชราไม่คิดที่จะถามเซ้าซี้ชายหนุ่มอีก เพราะหน้าที่ของเธอคือทำตามคำสั่งของเจ้านายเท่านั้น

พอร่างสูงเดินออกไปจากห้อง ร่างสูงอวบก็รีบเดินเข้ามาจัดการกับผู้หญิงแปลกหน้าที่นอนสลบอยู่บนเตียงอย่างเร่งด่วน และทันทีที่ถอดถุงเท้าถุงมือของร่างมอมแมมออกมา แม่บ้านลัวโซก็ต้องอุทานออกมาด้วยความแปลกใจ ว่าทำไมผิวบนเท้าและมือของสาวน้อยคนนี้ถึงได้ขาวเนียนราวกับผิวพรรณของลูกผู้ดีมีตระกูล ซึ่งมันต่างกับผิวบนใบหน้าที่ยังคงสวมทับด้วยแว่นตาอันใหญ่นั้นนัก

และแม่บ้านชราก็ไม่ปล่อยให้ความสงสัยมาทำให้นางรำคาญใจได้ มืออวบอิ่มที่เริ่มมีริ้วรอยเหี่ยวย่นตามวัย ก็ยื่นไปแตะที่ผิวหน้าของคนที่กำลังหลับตาพริ้มเบาๆ อยากจะรู้ว่าทำไมผู้หญิงคนนี้ถึงได้มีใบหน้าที่อัปลักษณ์นัก แต่พอเอื้อมมือไปแตะนิดเดียวเท่านั้น จึงได้รู้ว่า สีคล้ำๆ ที่เห็นอยู่บนแก้มนวลนั้น เป็นเพียงสีของเครื่องสำอางที่สาวน้อยคนนี้จงใจปกปิดเพื่ออำพรางใบหน้าของตนเองเอาไว้เท่านั้นเอง

ต่อมาหญิงชราก็ค้นพบว่า เส้นผมหยิกหยอยสกปรกที่นางเห็นก็เป็นเพียงวิกผมนี่เอง ไม่รู้ว่าผู้หญิงคนนี้แต่งตัวปกปิดโฉมหน้าที่สวยสดงดงามของตนเองเอาไว้ทำไม แต่อีกเดี๋ยวนางก็คงจะได้คำตอบ นิ้วอวบจึงถอดแว่นตาล้าสมัยของหญิงสาวออก จากนั้นก็จัดการเอาผ้าขนหนูผืนเล็กจุ่มน้ำเช็ดเนื้อเช็ดตัวตามร่างที่งดงามผุดผ่องนี้ไปเรื่อยๆ ด้วยน้ำยาสมุนไพรที่ช่วยผ่อนคลายและให้กลิ่นหอมของดอกไม้นานาพรรณ

‘คุณผู้ชายรู้หรือยังนะ ว่าเธอน่ะ ขาวสวยน่ารักมากขนาดนี้’ แม่บ้านสูงวัยพึมพำในใจ สายตาจดจ้องอยู่บนใบหน้าเรียวสวย ที่มีจมูกโด่งรั้น และริมฝีปากจิ้มลิ้มรับกันอย่างเหมาะเจาะนั่นอย่างชื่นชม

พอเช็ดตัวเสร็จ นางก็จัดการใส่เสื้อผ้าที่เอริคเตรียมไว้ให้ เป็นผ้าลูกไม้สีขาวตรงแขนมีระบายเล็กๆ น่ารักๆ เข้าชุดกับกระโปรงทรงย้วยผ้าไหมชีฟองสีเดียวกันกับเสื้อแขนสั้น พอดูตอนนี้แล้ว ลูกแมวขี้เหร่เมื่อครู่นี้ ก็กลายมาเป็นตุ๊กตานางฟ้าน่ารักน่ามองยิ่งนัก

เสียงท้องร้องดังโครกคราก ทำให้แม่บ้านชรารู้แล้วว่าสาวน้อยคนนี้ สลบไปเพราะอะไร หล่อนคงจะหิวข้าวจัดจนตาลาย และอาจจะบังเอิญมาเจอเข้ากับเจ้านายที่แสนใจดีของนางเข้าพอดีล่ะมั้ง เขาถึงได้ช่วยอุ้มเธอกลับมาบ้าน เพราะปกตินางก็ไม่เคยเห็นเอริคพาผู้หญิงคนไหนเข้ามาในบ้านหลังนี้เลยสักครั้ง ครั้งนี้เป็นครั้งแรก

“เธอคงหิวมากจนเป็นลมสินะสาวน้อย เดี๋ยวฉันจะไปทำซุปเห็ดร้อนๆ มาให้กินนะ” เจ้าของร่างอวบใหญ่รูปร่างคล้ายหญิงมีครรภ์ห้าหกเดือน เก็บเอาเสื้อผ้าของหญิงสาวไปซัก และเก็บอุปกรณ์แปลงโฉมของอลิชชาไปเก็บซ่อนไว้ เพราะไม่ต้องการให้หล่อนใส่มันเพื่อปิดบังคนอื่นอีก

พอคล้อยหลังแม่บ้านไปประมาณห้านาที เอริคก็มาปรากฏตัวตรงปลายเตียงของคนนอนหลับที่ยังไม่รู้สึกตัว ชายหนุ่มตะลึงมองสาวน้อยหน้าใส ผิวขาวผ่องละมุนละไมด้วยสีหน้าประหลาดใจ หล่อนเป็นใคร ใช่ยัยแมวขี้เหร่ที่เขาอุ้มมาเมื่อกี้หรือเปล่า ถ้าไม่ใช่ แล้วหล่อนจะเป็นใครล่ะที่มานอนอยู่ตรงนี้

เปลือกตาบางๆ ของคนที่นอนหลับเริ่มดิ้นดุ้กดิ้ก และพยายามกระพือขนตางอนให้ลืมตาขึ้นมาช้าๆ ภาพแรกที่เธอเห็นมันเบลอๆ ชอบกล นาทีต่อมาภาพทุกอย่างรอบตัวก็เริ่มชัดเจนขึ้น ดวงตากลมโตสวยซึ้งกวาดมองไปยังบนเพดาน หน้าต่าง ผ้าม่านสีหวาน แล้วก็ไปสะดุดเข้ากับร่างสูงใหญ่ของเทพบุตรหนุ่มรูปงามที่ยืนอยู่ตรงปลายเตียง

นี่เธอกำลังฝันอยู่ใช่หรือเปล่า ต้องใช่แน่ๆ เพราะในโลกของความเป็นจริงเธอไม่ได้พักอยู่ในห้องนอนที่สวยงาม และส่งกลิ่นหอมสดชื่นของดอกไม้นานาพรรณแบบนี้ ที่สำคัญผู้ชายตรงหน้าเธอก็ไม่เคยเห็น แต่เขาช่างหล่อเหลาคมคายมากจริงๆ มันช่างเป็นความฝันที่แสนวิเศษเหลือเกิน

ร่างบอบบางค่อยๆ ลุกลงจากเตียงช้าๆ เดินเข้าไปหาเทพบุตรในฝัน เอื้อมมือเรียวไปจับต้องใบหน้าสากๆ ของเขาเบาๆ สัมผัสลูบไล้ไปตามโครงหน้าคมสันนั้น

“ทำไมความฝันถึงได้เหมือนจริงแบบนี้นะ” อลิชชารำพึงรำพันออกมาเป็นภาษาไทย ดวงตาหวานซึ้งจ้องมองเข้าไปในดวงตาคมเข้มแสนเสน่ห์ของเขา รู้สึกหัวใจจะเริ่มเต้นแรงผิดปกติ นี่ขนาดในฝันแท้ๆ เธอยังรู้สึกได้เหมือนจริงมากขนาดนี้เชียวหรือ

เอริคมองใบหน้าสาวน้อย ที่ทำท่าราวกับว่าเธอกำลังอยู่ในโลกแห่งความฝันอยู่อย่างนั้นแหละ สงสัยหล่อนคงกำลังคิดว่าตนเองฝันไปสินะ แต่อะไรก็ไม่สำคัญเท่าสิ่งที่เขากำลังมองเห็นอยู่ในตัวเธอ

ผู้หญิงหน้าตาสวยงามผุดผ่องขนาดนี้ ผิวสวยแบบนี้ และหุ่นดีแบบนี้ มันใช่เลย เธอมีทุกอย่างตรงกับสเปคที่เขาวาดเอาไว้ทุกอย่าง ผู้หญิงรูปร่างหน้าตาแบบนี้แหละที่เขาพยายามออกค้นหามาหลายวัน

“สุดท้ายฉันก็เจอเธอจนได้นะเบบี๋”

ขณะที่อลิชชาเหมือนกำลังตกอยู่ในห้วงของความฝัน เอริคก็ฉวยโอกาสรวบร่างบางเข้ามาแนบชิดทันที ศีรษะดกดำโน้มต่ำลงมาช้าๆ ริมฝีปากอุ่นๆ กำลังจะสัมผัสกับกลีบกุหลาบบางสีชมพูระเรื่อนั้น แต่...

“อะแฮ่ม ขอโทษค่ะคุณเอริค ดิฉันกำลังจะเอาอาหารมาให้เธอรับประทานค่ะ” แม่บ้านชราพูดเสียงเรียบ แต่ก็แฝงไปด้วยความเกรงใจเจ้านายหนุ่มมากเช่นกัน ที่เข้ามาผิดจังหวะ

ร่างหนารีบผละออกจากร่างนุ่มนิ่มทันที ไม่รู้ว่าเขาลืมไปได้ยังไง ว่าได้สั่งให้แม่บ้านลัวโซดูแลสาวน้อยคนนี้อยู่ นึกแล้วก็อดขำตัวเองไม่ได้เหมือนกันที่รู้สึกเสน่หาสาวน้อยคนนี้ขึ้นมา ก็ใครจะไปรู้ว่านางแมวขี้เหร่ข้างถนน จะกลายมาเป็นนางซินสาวผู้เลอโฉมที่แสนจะงดงามแบบนี้

“เข้ามาสิ ลัวโซ” ลัวโซนำอาหารมาวางไว้ที่โต๊ะ ซุปเห็ดทรุฟเฟิลส่งกลิ่นหอมฟุ้งจนท้องไส้ของอลิชชาปั่นป่วนร้องประท้วงเสียงดังโครกคราก

“ฟื้นแล้วเหรอคะคุณ” เสียงถามเรียบๆ จากแม่บ้าน ทำให้อลิชชาที่สามารถพูดและฟังภาษาฝรั่งเศสได้ รีบถามหญิงชราทันทีด้วยแววตาสงสัย

“เอ่อ เมื่อกี้มาดามถามฉันว่า ฟื้นแล้วเหรอ แสดงว่าตอนนี้ฉันไม่ได้ฝันไปใช่มั้ยคะ” แม่บ้านลัวโซแม้จะอายุมากแล้ว แต่ภายนอกนางยังดูไม่แก่มากนัก

“ใช่ค่ะ” แม่บ้านลัวโซตอบด้วยสีหน้างงๆ เช่นกัน แต่พอนึกภาพเหตุการณ์เมื่อสักครู่ที่ผ่านมา ก็ทำให้แม่บ้านผู้แสนฉลาดอย่างลัวโซเข้าใจที่สาวน้อยพูดทันที