บทที่ 2 – เจ็บเจียนตาย

ร่างใหญ่โตของปักษาเคลื่อนไหวพลิ้วไปตามแรงโยกเสียวเหนือร่างเล็ก มือใหญ่ปลดกระดุมเสื้อนอนของจินตนาออกจนหมดแล้วถอดดึงทิ้งออกอย่างรวดเร็ว ทุกอย่างถูกจัดการอย่างชำนาญ เขาโน้มหน้าหล่อเหลาลงไปถูไถกับเนื้อขาวนวลเนียนของเธอด้วยความสิเน่หา สองมือลูบไล้ไปตามผิวกายสาวด้วยความกระสันซ่าน เอวหนาก็เคลื่อนไหวกระแทกเสียวเป็นจังหวะไม่ได้หยุด

“อือ...ไม่ไหวแล้วคุณปัก อ่า...จิน อือ...อา...”

“ชูว์...ทูนหัว พร้อมกันนะผัวจะแตกแล้วเมียจ๋าโอว์...เสียว อา...มันมากคนดี ซี้ดดด อือ...”

พั่บ! พั่บ! พั่บ!

แรงกระแทกหนักหน่วงกว่าเดิมแล้วไม่นานร่างเล็กของจินตนาก็กระตุกสั่นพร่ากรีดร้องดังลั่นห้องออกมาด้วยความสุขพร้อมเธอหยุดนิ่งเกร็งจิกเล็บที่ตวัดโอบเกี่ยวร่างใหญ่โตจนจมเล็บยาวของตนเอง ส่วนปักษาเมื่อกายเล็กสั่นซ่านถึงความสุขเขาก็เร่งโหมกระหน่ำจังหวะเพื่อตามไปติดๆ แล้วก็นำพากระสวยอวกาศไปถึงสวรรค์เสียวซ่านสุขเมื่อภายใสคับแคบตอดรัดแน่นจนเขาปริแตกลาวาอุ่นร้อนสวาทของตนเองอาบล้นออกมาจากจุดเชื่อมประสานกาย

“โอว์...แน่นเป็นบ้าจิน อ่า...ดีเป็นบ้า อูว์...”

ปักษาคำรามพร่าสุขสมตามคนตัวเล็กใต้ร่างไปติดๆ มือใหญ่ที่บีบเคล้นเต้าก็กำสองเต้าแน่นแล้วเคลื่อนมาดูดเม้มครอบครองกลืนกินยอดเม็ดอกสีหวาน แม้จะมืดแต่เขาก็พอจะเดาออกว่ายอดปทุมของจินตนานั้นสีชมพูหวานแค่ไหน

“อ่ะ...อือ พะ...พอเถอะค่ะคุณปัก อือ...”หล่อนดันหน้าบุรุษหนุ่มออกจากเต้าของตัวเอง แต่เพียงแค่ขยับกายเคลื่อนไหวความใหญ่โตที่สอดแทรกฝากฝังอยู่กลางกายก็เคลื่อนไหวทำให้เกิดแรงเสียดสีเสียวซ่านขึ้นมา

“อูว์...คะ...คุณ”

“อา...ว่าไงทูนหัว อยากได้อีกไหม แต่ฉันอยากเอาเธออีกนะจิน ฉันอยากเอาเธอจนเช้าเลย อือ...”

ปักษาเริ่มเคลื่อนไหวอีกครั้งเมื่อกายสาวเริ่มตอดรัดรุกเร้าความแข็งแรงของเขาอีกครั้ง ปากหนาเคลื่อนไหวดูดเม้มยอดอกทั้งสองสลับไปมาพร้อมกับมือใหญ่เคล้นคลึงหนักหน่วงเอวสอบก็บดกระแทกจังหวะเสียวซ่านอีกครั้ง แล้วเสียงเสียวรัญจวนสวาทของจินตนาก็ดังขึ้นมาให้ได้ซ่านสยิวแก่นเอ็นร้อนอีกครั้ง

“อ่ะ...อือ คุณปัก อ่า...จินร้อน อือ...”

“โอว์...ทูนหัว อา...เสียวเป็นบ้า อ่า...แน่น ชูว์...”

พั่บ! พั่บ! พั่บ!

ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!

ในตอนเช้าของวันถัดมาเสียงเคาะประตูห้องดังขึ้นรบกวนร่างเปลือยเปล่าทั้งสองที่นอนกกกอดกันในห้อง จากที่เมื่อคืนผ่านศึกรบราฆ่าฟันกันบนเตียงมาอย่างหนักหน่วง ผิวกายสาวเต็มไปด้วยรอยขบเม้มจากริมฝีปากหนา มือใหญ่ที่โอบกอดร่างเล็กกอดกระชับแน่นกว่าเดิม โดยไม่สนใจเสียงเคาะประตูห้อง

ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!

เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้นอีกครั้ง และครั้งนี้ทำให้จินตนาปรือตาตื่นขึ้นแล้วปรับระดับการมองเห็น และเมื่อเรื่องราวทุกอย่างของเมื่อคืนตอนดึกแทรกฉายเข้ามาในมโนภาพ หล่อนก็ต้องเบิกตากว้างแล้วมองคนที่นอนกกกอดตัวเองแน่น เธอพยายามดิ้นตัวออกจากอ้อมแขนแข็งแรง แต่เพียงแค่ขยับก็ยังร้าวไปทั้งตัวจนต้องสูดปากเจ็บร้าวออกมา

“อูว์...เจ็บ!”

“ชูว์...นอนเถอะ” ปักษาเอ่ยบอกคนตัวเล็กที่ดิ้นขลุกขลักในอ้อมกอดให้หยุดดิ้นออกจากอ้อมกอดแข็งแรงของตัวเอง พร้อมกดหัวทุยเล็กให้ซุกอกแกร่งของตนเอง

“อือ...ปล่อยจินนะคุณปัก คุณมันเลว” หล่อนต่อว่าเขาพร้อมพยายามดันเขาออกห่าง

“อ่า...คนเลวคนนี้ก็ได้เธอเป็นเมียแล้วล่ะน่าอย่าพูดมากเลย นอนเถอะ หรือต้องการต่อก็ได้นะ ฉันพร้อมเสมอจิน มีแต่เธอนั่นแหละไหวเปล่า” เขาพูดยิ้มๆ โดยไม่ได้โกรธหรือขุ่นเคืองคำพูดด่าทอของคนตัวเล็ก กลับชอบใจเสียด้วยซ้ำที่ได้ตีฝีปากกับเจ้าหล่อน

ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!

“พี่จินขา...ตื่นรึยังคะ”

ครั้งนี้ไม่ใช่แค่เสียงเคาะประตู แต่มีเสียงร้องเรียกดังแทรกเข้ามาข้างในด้วย

“น้องส้มหวาน” หล่อนเรียกชื่อของคนเคาะประตูทันทีเมื่อรู้ว่าเป็นใคร

“นอนเถอะ เดี๋ยวฉันจัดการกับส้มหวานเอง นอนนะเมียฉัน อืม...” พูดจบก็หอมหน้าผากมนแรงๆ ก่อนจะผละตัวลุกขึ้นไปยืนข้างเตียงแล้วเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวของหญิงสาวมาพันรอบเอวสอบไว้แน่นหนาให้เรียบร้อยก่อนจะเดินไปที่ประตูห้องที่มีเสียงทุบเคาะรัวๆ

“คุณปักจะทำอะไร อย่านะคะ เดี๋ยวน้องส้มหวาน...”

“ทำไม อายทำไม ยังไงเธอก็ต้องเป็นเมียฉันอยู่แล้วจิน ไม่ตอนนี้วันหน้าก็ต้องเป็นอยู่ดี” ปักษาโต้สวนกลับมาทันควันเมื่อสาวเจ้าจะห้ามตนเอง ก่อนจะเดินก้าวต่อไปยังประตูห้องแล้วเปิดประตูให้หลานสาวตัวน้อย

“มาหาพี่จินเหรอคะคนดีของลุง” เมื่อเปิดประตูห้องออกเขาก็ทักหลานสาวตัวน้อยพร้อมย่อตัวอุ้มร่างกลมขึ้นแนบอก

ส้มหวานมองหน้าลุงที่มีเคราสากล้อมกรอบอยู่แล้วมองไปยังเตียงที่ตั้งอยู่กลางห้องนอนที่มีพี่เลี้ยงสาวห่มผ้าห่มอยู่บนเตียง คิ้วเล็กของหนูน้อยขมวดมุ่นชนกันมองหน้าของพี่เลี้ยงและคุณลุงใจดีของตนเองสลับกันไปมา หนูน้อยเป็นเด็กกำพร้าแต่เด็ก พ่อกับแม่ประสบอุบัติเหตุเสียชีวิตจากไปจึงเหลือแต่ลุงคนเดียวที่เป็นครอบครัว และปักษาก็มีหนูน้อยคนเดียวที่เป็นครอบครัวเช่นกัน ชายหนุ่มรักหลานสาวมาก รักและหลงสุดๆ รักเหมือนเป็นลูกในไส้ของตัวเองเลยแหละ

“ส้มหวานมองลุงปักแบบนี้ทำไมคะ หรือสงสัยอะไรถามลุงปักได้นะคะคนดี” เขาเอ่ยเสียงนุ่มพร้อมกับหอมแก้มเด็กน้อยที่อุ้มแนบอกอยู่

“คุณลุงทำไมมาอยู่ในห้องของพี่จินคะ แล้วทำไมพี่จินถึงให้คุณลุงเข้ามาในห้องนอนคะ” หนูน้อยถามอย่างสงสัย

จินตนามองสบตาสีสนิมเข้มของปักษาเพื่อให้เขาตอบ เพราะหล่อนอายหนูน้อยเหลือเกิน ยิ่งส้มหวานเป็นคนฉลาดด้วยแล้วยิ่งยากที่เธอจะพูดตอบกลับไป หากตอบไม่ชัดเจนหนูน้อยก็จะชักถามให้เธอจนมุมแน่

“เป็นเด็กไม่สงสัยและอยากรู้เรื่องของผู้ใหญ่นะคะคนดีของลุง แล้วนี่ใครอาบน้ำแต่งตัวให้คะวันนี้” ปักษาสอนหลานคนดีพร้อมกับถามหนูน้อยกลับ

“ส้มหวานอาบน้ำแต่งตัวเองค่ะ คุณลุงชอบไหมคะ” หนูน้อยตอบอย่างภูมิใจในตัวเอง

“เก่งมากเลยคนสวยของลุง งั้นเราออกไปรอพี่ส้มหวานก่อนนะคะ ลุงปักขาก็จะไปอาบน้ำแต่งตัวเหมือนกันค่ะ”

“ค่ะ ส้มหวานไปรอที่ห้องรับประทานอาหารนะคะพี่จิน” หนูน้อยบอกสั่งพี่เลี้ยง

“ค่ะหนูส้มหวาน แล้วเจอกันนะคะ” เธอตอบเด็กน้อยอย่างอายๆ แล้วมองลุงหลานเดินหายออกไปจากห้องนอนของตัวเองพร้อมกับเสียงประตูห้องปิดสนิทลงอีกครั้ง