4/1

เมื่อลมหายใจที่หอบกระเส่าเริ่มกลับสู่ภาวะปกติ ร่างบางที่นอนทาบทับอยู่บนร่างแกร่งของอิมรานก็ขยับตัว เปลือกตาของอิมรานที่ปิดสนิทก็เปิดขึ้นทันทีเช่นกัน

อิมรานกระชับอ้อมแขนรัดร่างบางไว้กับที่ ใบหน้านวลเงยขึ้นมองใบหน้าคมสันที่เริ่มมีไรเคราเขียวๆ ขึ้นบางๆ

“จะไปไหน” ชายหนุ่มถาม และกดจุมพิตลงบนเรือนผมสลวยของพาฝัน

“จะไปห้องน้ำค่ะ” พาฝันตอบเบาๆ

อิมรานทรงตัวขึ้นอุ้มร่างบางแนบอกกว้าง เขาทำเหมือนหล่อนตัวเบาราวปุยนุ่น ไม่รู้สึกถึงความหนักของร่างบางเลย อิมรานพาเดินดุ่มๆ ตรงเข้าไปยังห้องนอน และวางร่างบางลงบนเตียงใหญ่ ก่อนจะเดินหายเข้าไปในห้องน้ำ ไม่นานก็กลับออกมาพร้อมผ้าขนหนูเปียกน้ำหมาดๆ ในมือ

พาฝันมองตามร่างสูงที่มาหยุดอยู่ที่ปลายเท้า ดวงตาทั้งสองคู่สบกันนิ่ง ใบหน้างามของพาฝันแดงระเรื่อขึ้นอัตโนมัติ อิมรานส่งยิ้มบางๆ ให้หญิงสาว เขาขยับตัวขึ้นมาบนเตียง ก่อนจะใช้สองมือดันแยกเรียวขาออกจากกัน

“จะทำอะไร” พาฝันเบิกตากว้างด้วยความตกใจ เธอยันตัวขึ้นนั่ง พร้อมกับหนีบต้นขาเข้าหากัน

“อยู่นิ่งๆ สิ” เขาเอ็ด และดันต้นขาเรียวแยกออกจากกันอีกครั้ง

พาฝันหน้าแดงตัวแดงไปหมดด้วยความอับอาย ถ้าเป็นเมื่อครู่เธอคงไม่อายมากเท่านี้ เพราะสติสัมปชัญญะทั้งหมดถูกดึงเอาไว้ด้วยเปลวเพลิงพิศวาส แต่ตอนนี้สติของเธออยู่ครบ เธอรับรู้และอับอายเกินกว่าจะทนได้

“ไม่นะคะ อย่าทำอย่างนั้น” หญิงสาวปฏิเสธเสียงสั่น เธอไม่รู้ว่าอิมรานกำลังจะทำอะไร แต่เมื่อที่เขานั่งอยู่กลางหว่างขาเรียวของเธอนั้นก็มากเกินพอแล้ว

อิมรานไม่ฟังเสียงใสๆ ที่พยายามห้ามปรามเขาอีก ชายหนุ่มแตะผ้าขนหนูที่เปียกชื้นกับซอกขาที่มีคราบเลือดพรหมจรรย์ติดอยู่ การกระทำนั้นเป็นไปอย่างเรื่อยๆ และอ่อนโยนยิ่งนัก พาฝันต้องหงายหลังลงไปกับที่นอนเหมือนเดิม เมื่อทนอับอายไม่ไหว หญิงสาวยกมือบางขึ้นมาปิดหน้าตัวเองเอาไว้

อิมรานค่อยๆ เช็ดคราบเลือดออกจนหมด เขาเงยหน้ามองหญิงสาวที่ปิดบังใบหน้าที่แดงซ่านของตนเอาไว้ เขากดมุมปากหยักลึกของตนลง ดวงตาคมสีเทาอ่อนเป็นประกายเจิดจ้า อิมรานยอมรับกับตัวเองว่า หญิงสาวตรงหน้าเป็นคนที่พิเศษสำหรับตน ผู้หญิงทุกคนที่เขามีความสัมพันธ์ด้วย ถึงแม้เธอจะเป็นผู้มอบพรหมจรรย์ให้กับเขา แต่เขาก็ไม่เคยรู้สึกทะนุถนอมและแคร์ความรู้สึกของสาวใดได้มากเท่าผู้หญิงคนนี้เลย

อิมรานจัดการทำความสะอาดความร้อนผ่าวของตัวเองเงียบๆ ต่อหน้าหญิงสาวที่ยังคงปิดหน้าอยู่ ก่อนจะเดินไปโยนผ้าขนหนูผืนนั้นไว้ในห้องน้ำ และเดินกลับมาหาพาฝัน เขาดึงมือบางออกจากหน้า แต่พาฝันก็ยังคงหลับตาอยู่

“ลืมตาได้แล้วคนดี” เขาก้มลงไปกระซิบบอกเบาๆ ที่ข้างใบหูหอมกรุ่น และจรดปลายจมูกโด่งลงกับหน้าผากนูนสวยหนักๆ

พาฝันค่อยๆ ลืมตาขึ้น และได้สบกับดวงตาสีเทาอ่อนเป็นประกายของชายหนุ่ม ใบหน้างามนั้นยังคงแดงระเรื่ออยู่เช่นเดิม หญิงสาวค่อยรู้สึกเบาใจขึ้นบ้าง เมื่อชายหนุ่มดึงผ้าห่มขึ้นมาห่มร่างบางให้เรียบร้อย

“เธอเป็นของฉันแล้วนะคนดี”

“ฉันเป็นของคุณตั้งแต่ตอนที่คุณให้เงินมา เพื่อใช้หนี้ให้กับปิติแล้ว”

“อย่าไปนึกถึงเรื่องเงินที่ฉันให้เลยนะคนดี ความสัมพันธ์ของเราเกิดขึ้นเพราะความต้องการที่ตรงกันต่างหาก”

พาฝันหันหน้าหนีคำพูดของเขาที่แทงใจดำของเธอ ใช่...ถ้าในส่วนลึกของจิตใจเธอไม่ต้องการเขา เธอก็คงปฏิเสธเขาได้

“หรือเธอจะบอกว่าเธอไม่ต้องการฉันล่ะพาฝัน” อิมรานกระเซ้า

หญิงสาวไม่ตอบ นั่นก็เท่ากับเป็นการยอมรับไปในตัวแล้ว

อิมรานประกบริมฝีปากของตนเข้ากับริมฝีปากนุ่มชุ่มชื้นของพาฝันอย่างหนักหน่วง เขาเคล้าคลึงริมฝีปากนุ่มไปมา ก่อนจะสอดแทรกปลายลิ้นเข้าไปตวัดเกาะเกี่ยวกับปลายลิ้นนุ่มของหญิงสาว

“ขอบคุณสำหรับความสุขแสนหวานที่เธอมอบให้” อิมรานกระซิบชิดเรียวปากนุ่ม เมื่อถอนริมฝีปากออก และกดจูบลงไปอีกครั้งอย่างเรียกร้อง

“และขอโทษที่ครั้งแรกของเธอ ไม่ได้เกิดขึ้นบนเตียงนุ่มๆ” ชายหนุ่มถอนริมฝีปากออก และกระซิบบอกหล่อนชิดแก้มนวลผ่อง

“แต่รู้ไหม ว่าครั้งที่สองของเรา มันกำลังจะเกิดขึ้นบนนี้และตอนนี้” อิมรานบอกเสียงสั่นพร่าขึ้นมาอีกครั้ง

ผ้าห่มที่เขาเป็นคนดึงขึ้นมาคลุมร่างบาง เป็นต้องเลื่อนหลุดลงไปอีกครั้งด้วยน้ำมือของตัวเอง แขนแข็งแรงข้างหนึ่งสอดรัดร่างบางเอาไว้ ริมฝีปากและจมูกร้อนๆ ของอิมรานซุกไซ้ไปทั่วลำคอระหง ฝ่ามือข้างที่ว่างกอบกุมทรวงอกอิ่มเต็มเอาไว้ นิ้วหัวแม่มือปัดผ่านยอดอกสีสวยให้ลุกชูชันขึ้นมา

ชายหนุ่มทาบทับร่างแกร่งลงไปคลุกเคล้าร่างบาง ความแข็งแกร่งที่ร้อนผ่าวเสียดสีกับแผ่นท้องที่เรียบลื่นไปมา

“พร้อม จะรับมือกับฉันอีกครั้งรึเปล่า” เขากระซิบถามเสียงต่ำพร่ากับเรียวปากนุ่ม ฟันคมๆ งับเนื้อนุ่มๆ ของริมฝีปากสีสดอย่างหยอกเอินมากกว่าจะทำให้เจ็บ