2/1

“เป็นไงมาไงล่ะปิติ เราถึงได้มาเจอกันได้” พาฝันบอกยิ้มหวานให้เขา

“พอดีเรามาทำธุระอยู่แถวนี้น่ะ กะว่าจะหาข้าวกินก็เลยเข้ามาร้านนี้ แล้วก็ได้เจอฝันไง”

“อืม...แล้วปิติสบายดีหรือเปล่า ตอนนี้เรียนที่ไหนเหรอ”

“เราสบายดี ตอนนี้เราเรียนแพทย์ อีก 2 ปี ก็จบแล้วล่ะ” ปิติบอก “แล้วฝันล่ะเป็นยังไง เรียนอะไรอยู่”

ใบหน้านวลนั้นเศร้าลงไปนิด

“ฝันไม่ได้เรียนต่อหรอกปิติ” หล่อนบอกเบาๆ

“อ้าว! ทำไมล่ะฝัน ฝันเรียนเก่งจะตายนี่นา แล้วทำไมไม่เรียนต่อล่ะ”

“เอาแค่เรียนเก่งอย่างเดียวก็พอแล้ว จะตายไม่ต้อง” หญิงสาวบอกอย่างขำๆ “แม่ไม่สบายน่ะ อยู่โรงพยาบาลมาเป็นเดือนแล้ว ฝันเลยต้องออกจากมหาลัยกลางคัน แล้วหาเงินมารักษาแม่น่ะ”

“มีอะไรให้เราช่วย ก็บอกเราได้นะ ถ้าเราช่วยได้เราจะช่วย” ปิติบอกอย่างใจดี

พาฝันยิ้มบางๆ ให้ชายหนุ่ม “ขอบใจนะปิติ ไม่มีใครช่วยฝันได้หรอก”

“แล้วแม่ฝันไม่สบาย เป็นอะไรเหรอ”

“เป็นเนื้องอกในสมอง กำลังรอผ่าตัดอยู่”

“งั้นก็ต้องใช้เงินเยอะล่ะสิ”

หญิงสาวพยักหน้าน้อยๆ ดวงตาคู่สวยจ้องมองที่มือตนเองอย่างคิดไม่ตก

“แล้วนี่ฝันทำงานอะไรล่ะ”

“เป็นนางแบบ” คำตอบสั้นๆ ของพาฝันนั้น ทำให้เขาถึงบางอ้อในใจ มิน่าล่ะเขาถึงรู้สึกคุ้นๆ หน้า กับนางแบบที่ถ่ายโฆษณาเครื่องสำอางคนนั้น “มันเป็นงานที่ทำให้ฝันมีรายได้เป็นกอบเป็นกำ”

ปิติพยักหน้าเข้าใจเพื่อนสาว มือหนาแต่นุ่มของปิติ ยื่นมากุมมือบางเอาไว้ อย่างให้กำลังใจหล่อน

“โรคนี้เป็นโรคที่จำเป็นจะต้องได้รับการรักษาแบบเร่งด่วน แล้วฝันจะหาเงินเป็นจำนวนมากๆ ได้ทันเหรอ”

พาฝันเงยหน้าขึ้นสบตาของปิติ ก่อนจะส่ายหน้าจนเส้นผมกระจาย

“เราให้หมอเขารอก่อนน่ะ เพราะถึงยังไงถ้าเราหาเงินไปจ่ายให้โรงพยาบาลไม่ได้ แม่เราก็จะยังไม่ได้รับการผ่าตัดอยู่ดี”

“เอาอย่างงี้ดีไหมฝัน เราพอจะมีเงินเก็บอยู่บ้าง อาจจะให้ฝันยืมไปก่อนได้ เพราะเราเองก็ไม่ได้ใช้อะไร”

พาฝันมองปิติตาโต เธอก็พอจะรู้อยู่ว่าปิตินั้นมีฐานะดี แต่ไม่คิดว่าปิติจะใจดีขนาดจะให้เธอยืมเงินไปรักษาแม่

“แต่ว่า...” พาฝันอยากปฏิเสธ เพราะไม่อยากรบกวนเขา แต่ภาพของแม่ที่นอนรอการผ่าตัดที่โรงพยาบาล ทำให้เธอปฏิเสธไม่ลง

“เอาน่าฝัน ถ้าเห็นเราเป็นเพื่อน อย่าปฏิเสธความหวังดีจากเราเลย” ปิติบอก เขาอยากช่วยพาฝันจริงๆ การได้พบเจอพาฝันอีกครั้ง และการเปลี่ยนไปของพาฝัน ทำให้เขารู้สึกชอบเธอขึ้นมาทันที

“แต่มันเป็นเงินจำนวนมาก ฝัน...”

“มากแค่ไหนกัน ถ้าไม่ถึงล้าน เราช่วยเธอได้อยู่แล้ว เชื่อเราสิฝัน”

ในที่สุดหญิงสาวก็พยักหน้าตอบรับการช่วยเหลือของปิติ

“ขอบใจมากนะปิติ ฝันสัญญานะ ว่าจะรีบหาเงินมาคืนปิติให้ได้โดยเร็ว” หล่อนบอกอย่างเกรงใจ

“เรื่องนั้นช่างมันก่อนเถอะ ว่าแต่ฝันจะไปไหนต่อรึเปล่าล่ะ”

“ฝันจะไปโรงพยาบาลจ้ะ”

“เหรอ ดีเลย เดี๋ยวเราก็ไปด้วยกันเลย จัดการคุยกับหมอให้รู้เรื่อง จะได้รีบรักษาแม่ฝันให้หาย” เขาบอก พลางก้มลงมองนาฬิกาข้อมือของตน เรื่องที่เขานัดกับมารดาของตนเองเอาไว้นั้น คงต้องโทรไปเลื่อนนัดเสียแล้ว

พาฝันรอจนปิติกินข้าวเสร็จ เขาก็พาเธอขึ้นรถญี่ปุ่นคันเล็กของตน และขับรถมุ่งหน้าไปที่โรงพยาบาลทันที หญิงสาวลอบมองเสี้ยวหน้าด้านข้างของเพื่อนชายด้วยประกายตาขอบคุณ เขาเป็นเหมือนเทวดาลงมาช่วยเธอจริงๆ

เมื่อจัดการเรื่องของแม่เสร็จเรียบร้อย หมอให้พาฝันเซ็นยินยอมการผ่าตัดแล้ว ปิติจึงขอตัวกลับทันที หญิงสาวมองใบเสร็จรับเงินที่ทางโรงพยาบาลออกให้ในมือ สามแสนสองหมื่นบาท กับเศษอีกนิดหน่อย ทำไมมันถึงได้มากมายขนาดนี้นะ แต่ทั้งหมดนี้ก็รวมกับระยะเวลาที่แม่ได้เข้ามานอนรักษาตัวในโรงพยาบาลด้วย ซึ่งก็กินเวลามาเป็นเดือนแล้ว

พาฝันคงต้องรีบทำงานหาเงินมาคืนปิติให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ หญิงสาวคิดก่อนจะเดินเข้าไปดูมารดาอีกครั้ง

“แม่คะ แม่จะได้ผ่าตัดแล้วนะคะ แม่จะหายแล้วนะ” พาฝันกระซิบบอกนางพร้อมมิตรที่ข้างหูเบาๆ แต่นางพร้อมมิตรก็ไม่มีทีท่าว่าจะลืมตาขึ้นมา แต่นิ้วมือของแม่ที่อยู่ในอุ้งมือบางของเธอนั้นกระดิก เป็นสัญญาณบอกหญิงสาวว่าแม่รับรู้แล้ว

พาฝันยิ้มบางๆ ให้แม่ ก่อนจะยกมือนุ่มของแม่ขึ้นมากดจูบลงไป

เช้าวันต่อมา พาฝันก็เดินทางมาที่คอนโดของอิมรานตามปกติ และคราวนี้พาฝันก็ไม่เสียเวลาเคาะประตูอีก หญิงสาวเข้าไปใกล้อินเตอร์คอมตัวจิ๋ว ก่อนจะกดที่ปุ่มสีเขียว

“พาฝันมาแล้วค่ะ” หญิงสาวกรอกเสียงลงไป

ไม่นานประตูบานนั้นก็เปิดออกด้วยร่างสูงสง่าของอิมราน ชายหนุ่มกดยิ้มมุมปากลึกๆ ให้หญิงสาว และหลีกทางให้ร่างบางได้เดินผ่านเข้าไปด้านใน

“รักษาเวลาได้ดีมาก” เขาชม

หญิงสาวไม่ตอบ แต่ส่งยิ้มบางๆ ให้เขาแทน

“ในวันที่ฟ้ามีเพียงแค่สีเทา ความเหงามันกินในใจ...” เสียงโทรศัพท์มือถือของพาฝันดังขึ้น หญิงสาวเหลือบตามองร่างสูงแวบนึง ก่อนจะยกขึ้นมารับ

พาฝันพูดโทรศัพท์ได้ครู่เดียว เธอก็วางสาย

อิมรานมองใบหน้านวล ที่มีรอยยิ้มพราย แต่ก็ยังแฝงไว้ด้วยความกังวลของเธอ

“ใครโทรมา”