บทที่ 5 ไปหาหทอ

" ถึงไหนแล้วนะ " ประธานหนุ่มที่หูแทบไม่ฟังพูดขึ้น

" แผนการตลาด ในไตรมาสสุดท้ายนี้ค่ะ " ผู้บริหารสาววัยกลางคนท่านหนึ่งใจกล้าเอ่ยขึ้น

" ผมปวดหัว วันนี้ขอยกเลิกประชุมก่อนนะครับผมจะไปหาหมอ " ร่างสูงโปร่งในชุดสูทสีเข้มลุกขึ้นเต็มความสูงถอดเท้าเดินออก

" เธอต้องไปกับฉันด้วย " เสียงเข้มสั่งเลขาสาวให้เดินตามมา

ภายในใจหญิงสาวโมโหคนที่เฉยชา ขนาดเธอเจ็บมือน้ำร้อนลวกขนาดนี้ประธานใจร้ายยังกล้าใช้ให้เธอไปดูแลเขาอีกหรือ ลำพังตัวเธอเองแค่เขียนงานยังแทบจะเอาตัวไม่รอด

" ค่ะ ท่านประธาน " ชามุกใช้มือข้างที่ไม่เจ็บ รวบเก็บเอกสารและสมุดบันทึก ก่อนวิ่งเข้าไปห้องทำงานที่อยู่ใกล้กับห้องประชุมตามคำสั่งของผู้ที่เป็นเจ้านาย

แต่ทันใดนั้น แทนไทได้เดินเข้ามาเพื่อนำยาที่ใช้ทาแผลน้ำร้อนลวกให้กับเธอ ด้วยความที่เขารู้สึกผิดที่ชนเธอจนน้ำร้อนลวกมือ

" คุณชามุกครับ อันนี้ยาทาได้เลยนะครับ ถ้าไม่ไหวก็ไปหาหมอได้เลยนะครับเอาเบอร์ผมไว้ ค่ารักษาเดี๋ยวผมจัดการให้เอง " แทนไทยื่นยาพร้อมกับนามบัตรให้กับชามุก ด้วยความที่รีบจัดเธอรวบทั้งสองอย่างใส่ไว้ในกระเป๋า

" ไม่เป็นไรค่ะ มีสวัสดิการบริษัท ประกันสังคมก็มี ชาไม่เป็นไรค่ะ ต้องขอตัวนะคะ เดี๋ยวท่านประธานรอนาน " เสียงเล็กพูดจบก็รีบเดินถอดเท้าออกจากห้อง ตรงไปที่ลิฟท์เพื่อลงไปขึ้นรถกับท่านประธาน

" ออกรถ " เสียงทุ้มสั่งคนขับเมื่อร่างของชามุกก้าวขึ้นรถจนประตูปิดลงสนิท เพื่อตรงไปยังโรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่ง

20 นาทีต่อมา ณ โรงพยาบาลแห่งหนึ่ง

ชามุกเดินตามประธานหนุ่มลงจากรถคันหรู ตรงไปที่เคาน์เตอร์พยาบาลเพื่อยื่นบัตร

" บอสคะ เอาบัตรมาค่ะ เดี๋ยวชาไปยื่นให้ค่ะ "

" เอาบัตรเธอนั่นแหละออกมา "

" คะ? บัตรของชาเหรอ "

" ใช่ "

ชามุกทำหน้างง เมื่อเขาสั่งให้เธอหยิบบัตรของตัวเอง ทั้งที่เขาบอกว่าเขาปวดหัวจะมาหาหมอก็ต้องใช้บัตรเจ้าตัวสิ ทำไมต้องใช้บัตรของเธอด้วย

" บอสมาหาหมอก็ต้องใช้บัตรบอสสิคะ "

" ใครบอกฉันจะมาหาหมอ ก็เธอถูกน้ำร้อนลวกไม่ใช่เหรอ ให้หมอผิวหนังดูให้ "

เขาพูดจบในหัวชามุกยิ่งเต็มไปด้วยเครื่องหมายคำถามเข้าไปใหญ่ มือสวยพยายามจับเลื่อนเปิดซิปกระเป๋า แต่ด้วยมือที่เจ็บเธอจึงทำมันอย่างลำบากและค่อย ๆ ทำอย่างช้า ๆ

" เอามานี่ฉันเปิดให้ " เขาเอ่ยเสียงเรียบเฉยค่อนออกไปทางหงุดหงิดหน่อย ๆ ดึงกระเป๋าถือออกจากมือเรียว เปิดหยิบบัตรประชาชนเธอออกมายื่นที่เคาน์เตอร์ให้แทน

หลังจากที่ยื่นบัตรทำประวัติเรียบร้อยแล้วเจ้าหน้าที่ส่งคืนบัตรพร้อมกับผายมือให้ขึ้นไปชั้นสองซึ่งเป็นชั้นพิเศษสำหรับคนไข้เสียเงินเอง นานทีปีหน ชามุกแทบจะไม่เคยเข้าโรงพยาบาลเลย ถึงแม้จีมีสิทธิ์รักษาฟรีก็เถอะ

เธอก็ไม่ได้อยากจะมาสักเท่าไหร่ เป็นอะไรเล็ก ๆ น้อย ๆ ก็เลือกที่จะ ซื้อยามาทานเอง คนตัวโตเดินนำไปนั่งรออยู่ที่นั่งหน้าห้องหมอ

ครึ่งชั่วโมงผ่านไป

" คุณกุลกัลยา เชิญรับยาช่องสามค่ะ " เจ้าหน้าที่เภสัชประกาศให้ไปรับยา

หลังจากที่ทุกอย่างดำเนินการเรียบร้อยแล้ว ดูเวลาก็เกือบจะบ่ายสามโมงเย็น จึงสั่งให้ก้าวหน้าคนขับรถประจำตำแหน่งให้ไปส่งที่คอนโด

" นั่งทื่ออยู่ทำไมลงไปสิ " ประธานหนุ่มเห็นชามุกนั่งนิ่งเพราะเธอเข้าใจว่า ให้คนขับมาส่งเขาที่คอนโดส่วนเธอต้องไปทำงานต่อที่ออฟฟิศเธอจึงนั่งนิ่งไม่ได้ลงจากรถ

"ลง? แต่นี่ยังไม่ถึงเวลาเลิกงานนี่คะชาต้องไปทำงานต่อ "

"ก็ทำงานอยู่นี่ไง ฉันสั่งให้เธอลงก็ลงไปสิ ไปทำต่อบนห้อง " เพชรภูมิหมายถึงบนคอนโดของเขาแยกเป็นห้องนอนกับห้องทำงาน เขาสามารถทำงานต่อในห้องได้โดยมีเธอช่วย แต่เขากลัวว่าทั้งชามุกและก้าวหน้าเข้าใจผิด คำว่าไปทำต่อบนห้องเขาจึงต้องขยายความให้ฟังอีกครั้ง

"ฉันหมายถึงห้องทำงานบนคอนโดของฉัน"

ในเมื่อเป็นคำสั่งของเจ้านายร่างเล็กจึงต้องก้าวเดินลงจากรถ เพื่อตามเขาขึ้นไปข้างบนแต่เมื่อถึงห้องของเพชรภูมิเขากลับสั่งให้เธอกลับไปพักผ่อนที่ห้อง

"เธอไปพักเถอะ คราวหลังก็อย่าซุ่มซ่ามอีกล่ะ อยู่ใกล้ของร้อนต้องระวัง" ว่าจบเจ้าของคำพูดกดยื่นคีร์การ์ดปลดล๊อคระบบเข้าห้องของตัวเองไป

"ขอบคุณนะคะบอส "เสียงหวานเอ่ยบอกขณะที่ประตูยังไม่ปิดสนิท ได้แต่คิดแล้วก็สงสัย ดูเฉยชาไม่ใส่ใจ แต่กลับพาไปโรงพยาบาลหรือว่ากลัวเราลาออกเหมือนพี่จันทร์แล้วไม่มีใครทำงานให้งั้นหรือ