ปมลับคดีรัก

“ป้าเนตรปล่อยให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นกับอลินได้ยังไง !?” อลิสาตะโกนถามป้าแท้ๆของเธอเสียงดังลั่นบ้านอย่างไม่มีความเกรงอกเกรงใจใดๆ ทั้งสิ้น เพราะอีกฝ่ายเองก็ไม่ได้ยินนักที่เห็นเธอปรากฎตัวที่นี่ และกำลังจะแย่งสมบัติพัสถานที่ย่าบังเกิดเกล้าทิ้งเอาไว้ให้ไปจากท่าน

“แกอย่ามาขึ้นเสียงใส่ฉันนะนังบ้า! พี่สาวแกมันท้องไม่มีพ่อ ก็ปล่อยให้มันตายๆไปสิ อยู่ไปก็มีแต่จะพลอยทำให้วงศ์ตระกูลเสื่อมเสียเปล่าๆ ดีนะที่มันฉลาดชิ่งผูกคอตายไปซะก่อน” อนงค์เนตรโต้กลับทันควัน เนื่องจากเธอรังเกียจแม่ของหลานสาวเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว และยิ่งเกลียดมากขึ้นไปอีกเมื่อสมบัติที่เธอกำลังจะได้ครอบครองในอีกไม่ช้า กำลังจะมีคนพรากไป

“นี่อยากได้สมบัติขนาดนี้เลยหรอเนี่ย!?”

“เออสิ! ในเมื่อสมบัติทุกอย่างมันเป็นของฉัน แม่ฉันตาย พ่อแกตาย นังอลินก็ตายไปแล้ว มันควรจะเป็นของฉันคนเดียว ไม่ใช่เด็กเหลืออย่างแก!” หญิงวัยกลางคนตะโกนเสียงดังแข่งกับเด็กสาวตรงหน้าอย่างเหลืออด

“ป้าเนตรลืมไปแล้วหรอคะว่าคุณย่ามีหลานสองคน พ่อของหนูมีลูกสองคน และตอนนี้แม่ของเราก็ยังอยู่… แต่ก็อย่างว่าล่ะเนอะ คนไม่ได้เรื่องอย่างป้าเนตรจะมารู้ข้อกฎหมายได้ยังไง จริงไหมคะคุณทนาย ?” อลิสาเห็นไปขอกำลังเสริมจากทนายประจำตระกูล เพื่อช่วยเกทับป้าจอมงกสมบัติของเธอ

“จริงครับ”

“เห็นไหมล่ะคะ แบบนี้สมบัติมันคงไม่ตกไปถึงมือป้าเนตรง่ายๆแล้วเนอะ เพราะว่ามีหนูเป็นก้างชิ้นใหญ่ และก็คงจะเป็นไปอีกนานแสนนาน”

สาวแสบใช้โอกาสนี้แก้เผ็ดแทนเรื่องที่ป้าเคยไล่แม่ของเธอออกจากบ้านเมื่อ สิบปีก่อนไปในตัว พลางยักคิ้วลิ่วตาเป็นเชิงท้าทายส่งไปให้เป็นการตบท้าย เพื่อยั่วโทสะคนตรงหน้าให้สติแตกมากกว่าเดิม

“แก! แกต้องการอะไรนังเด็กปีศาจ นังเด็กผี!” อนงค์เนตรตะโกนด่าราวกับคนคุ้มคลั่ง จนบรรดาลูกๆของเธอต้องเข้ามาช่วยกันประคอง

“หนูต้องการจดหมายของอลินค่ะ” อลิสาย้ำชัดถึงความต้องการของเธอ ทว่าคนขวางโลกอย่างอนงค์เนตรหรือจะยอมให้ง่ายๆ

“ฉันไม่ให้!”

“ก็ได้ค่ะ… งั้นหนูจะเข้าไปค้นในห้องอลินเอง” ร่างบางหาสนใจคำประกาศนั้นไม่ แต่กลับเดินฉับๆขึ้นบันไดไปอย่างคุ้นชิน เพราะเธอเคยอยู่ที่นี่ตั้งแต่เกิด จนกระทั่งแม่โดนคนใจร้ายไล่ออกจากบ้านไปเมื่อสิบปีก่อน

“นี่มันบ้านของฉัน ฉันไม่ให้แกขึ้นไป!”

“งั้นก็เอาจดหมายของอลินมาสิคะ”

“ฉันไม่ให้!”

อนงค์เนตรตั้งใจจะประกาศสงครามอย่างเห็นได้ชัด ถ้าหากตอนนี้ไม่มีทนายประจำตระกูลยืนอยู่ด้วย เธอกับบรรดาลูกๆคงเข้าไปรุมกันจิกทึ้งเด็กสาวปากเก่งตรงหน้าไปแล้ว

“เอ๊ะ! อะไรๆก็ไม่ให้ แล้วนี่จะเอายังไงคะ อลินฝากข้อความไว้กับเพื่อนเขาว่าให้หนูมาเอาจดหมายที่นี่ นั่นก็เท่ากับว่ามันเป็นของหนู ป้าเนตรมีสิทธิ์อะไรที่จะไม่ให้”

“ก็สิทธิ์ที่จดหมายนั่นมันอยู่ในบ้านฉันไง” คนอาวุโสกว่าพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเริงร่า เมื่อคิดว่าตนกำลังถือไพ่เหนือกว่า

“ป้าเนตรอยากได้อะไรจากการแย่งจดหมายครั้งนี้ล่ะคะ”

“เงินยี่สิบล้าน ทันทีที่แกโอนเข้าบัญชีฉัน ฉันจะเอาจดหมายนั่นให้แก” อนงค์เนตรว่าพลางยกยิ้มมุมปาก ทว่าเด็กสาวตรงหน้ากลับฉีกยิ้มกว้างกว่าเธอ แล้วหันไปถามทนายที่ยืนอยู่ด้วย

“ป้าเนตรเขาขูดรีดขนาดนี้ หนูแจ้งความได้หรือเปล่าคะ”

“เอ่อ… ได้ครับ”