ตอนที่ 6

ตอนที่ 6

“ยัยเว! ยัยเว! หายหัวไปไหนแต่เช้าเนี่ย จะใช้งานอะไรหน่อยนี่ หายตัวตลอดเลย ยัยเว!” ศิวรรณ สาวใหญ่ที่ชิงชังผู้ชาย เพราะผิดหวังกับความรัก จึงครองตัวเป็นโสดมาตลอด อีกทั้งยังห้ามหลานสาวไม่ให้ไปยุ่งเกี่ยวกับผู้ชายคนไหน

“เสียงดังอะไรแต่เช้าแม่ศิ” ย่าหนิม เดินออกมาถามด้วยสีหน้าไม่พอใจที่ลูกสาวส่งเสียงเอะอะลั่นบ้าน

“ศิต้องกราบขอโทษคุณแม่ด้วยนะคะที่เสียงดัง” ศิวรรณเดินเข้ามากราบขอโทษมารดาแล้วก็ลุกขึ้นมองหาหลานสาว ที่ตนจะใช้ให้ไปหยิบผ้าที่ตากไว้หลังบ้าน ที่จริงตนก็มีคนใช้รองมือรองเท้าคนสนิทอยู่แล้ว แต่เพราะไม่ชอบหลานสาว ตนเลยต้องเรียกใช้หลานสาวแทน เพราะหากหลานสาวว่างมากๆ ก็จะแล่นออกไปหาผู้ชาย

“แล้วนี่แม่เวหายไปไหนแต่เช้าล่ะ”

“ก็นั่นสิค่ะคุณแม่ นี่ศิก็ว่าจะวานใช้อะไรหน่อยก็หาไม่เจอเลย ไม่รู้ว่าแอบไปหาผู้ชายบ้านไหนหรือเปล่า”ศิวรรณพูดไปก็คอยหลบหน้าหลบตาผู้เป็นแม่ เพราะรู้ดีว่าหากทำแบบนี้แล้วมารดาจะรีบซักถาม

“แม่ศิรู้อะไร”

“ศิไม่อยากจะพูดเลยค่ะคุณแม่ แต่ถ้าคุณแม่อยากรู้ ศิก็จะบอก แต่ต้องเข้าไปคุยในห้องนะคะ ศิไม่อยากให้พวกคนใช้รู้ นังอิ๋ง! แกอย่าให้ใครเข้ามาใกล้ห้องคุณแม่เด็ดขาด” บอกมารดาจบแล้วศิวรรณก็หันมาสั่งคนสนิท ก่อนจะเข้าประคองมารดากลับเข้าไปในห้องแล้วก็รีบใส่ไฟผู้เป็นหลานสาวว่าแอบไปหาคนงานในโรงสีเป็นประจำ

“สงสัยหลานสาวของคุณแม่จะอยากมีผัวแล้วมั้งค่ะศิว่าคุณแม่ต้องรีบจัดการอะไรบ้างนะคะ หากไม่อยากอับอายชาวบ้าน” ศิวรรณลอบยิ้มสะใจ เมื่อเวลานี้มารดาโกรธลูกสาวของพี่ชายจนหน้าแดง

...คอยดูเถอะ! ลูกสาวพี่จักรินจะต้องท้องไม่มีพ่อในเร็ววัน เธอขอแช่ง! แช่งๆ แช่งจนกว่าเวธกาจะท้องไม่มีพ่อ เพราะเธอยังจดจำคำสาปแช่งพี่ชายได้ดีเมื่อครั้งที่ต่อว่าเธอเรื่องหึงหวงคู่หมั้นมากเกินไป เพราะทำแบบนี้จะทำให้ผู้ชายเบื่อ แล้วก็ทิ้งไป ที่มันก็เป็นจริงดังคำพูดของพี่ชาย!!

“ขนาดว่าฉันห้ามไม่ให้ไปไหนมาไหนแล้ว นี่แม่เวยังหาทางออกไปเจอผู้ชายอีกจนได้ ใฝ่ต่ำเหมือนพ่อมันไม่มีผิด” ย่าหนิมโกรธหลานสาวจนหน้าแดง ขณะที่ศิวรรณก็ลอบยิ้มสะใจ

“ใฝ่ต่ำเหมือนพี่จักรินจริงๆ นั่นแหละค่ะคุณแม่ แล้วนี่คุณแม่จะจัดการอย่างไรต่อคะ ศิล่ะกลัวจริงๆ กลัวว่ายัยเวจะท้องไม่มีพ่อ แล้วถ้าเป็นจริง คุณแม่คงได้อับอายชาวบ้านชาวช่องอีกแน่ๆ คราวนี้คงได้หาปีบมาคลุมหัวแน่ คุณแม่อย่าลืมนะคะว่าผู้ชายที่ยัยเวแอบไปหาบ่อยๆ เป็นแค่คนงานในโรงสี” ศิวรรณปั้นหน้าเห็นอกเห็นใจผู้เป็นแม่ ที่ได้แต่ถอนหายใจทิ้ง เหนื่อยหน่ายใจ ที่ทั้งลูกชายทั้งหลานสาวไม่รักดีสักคน

ส่วนทางด้านคนที่กำลังทำให้ผู้เป็นย่าโกรธจนหน้าดำหน้าแดง ตอนนี้กำลังเดินกลับเข้าบ้านหลังจากออกไปตักบาตรตั้งแต่เช้า ครั้นพอเข้ามาถึงในบ้านแล้วป้าอ่อนก็รีบเข้าไปหาด้วยสีหน้าเคร่งเคียด เพราะรู้ว่าคุณศิวรรณคงจะกำลังเป่าหูย่าหนิม

“ป้าอ่อน มีอะไรเหรอคะ” เวธกา โศศิษฐา หลานสาว หน้าตาสะสวยของย่าหนิมเอ่ยถามอย่างสงสัย ก่อนจะเดินตามแรงฉุดของป้าอ่อนยังห้องครัว โดยมีอิ๋ง สาวใช้ของ ศิวรรณย่องตามไปแอบฟัง

“อย่าพูดดังไปค่ะคุณเว เดี๋ยวนังอิ๋งก็เอาไปฟ้องคุณศิ” พูดจบแล้วป้าอ่อนก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่ เพราะตนนั่นทันได้ยินคุณศิวรรณพูดกับย่าหนิม ทั้งที่ความจริงแล้วหลานสาวย่าหนิมตื่นเช้าไปรอใส่บาตรพระต่างหาก เพราะวันนี้เป็นวันครบรอบเสียชีวิตของพ่อและแม่

“ค่ะป้า ว่าแต่ป้าอ่อนลากแขนเวเข้ามาทำไมเหรอคะ” เวธกาถามยิ้มๆ แล้วตั้งแต่เสียพ่อและแม่ไป ก็มีแต่ป้าอ่อนคนนี่แหละที่ดีกับเธอไม่ว่าจะต่อหน้าหรือลับหลัง

“คุณเวต้องเตรียมรับมือนะคะ ตะกี้ป้าได้ยินคุณศิฟ้องย่าหนิมว่าคุณเวตื่นแต่เช้า เพราะออกไปหาคนงานที่โรงสี”

“แต่เวไปรอใส่บาตรพระมานะคะป้าอ่อน”

“ป้ารู้ป้าเห็นค่ะ แต่ตอนนี้ย่าหนิมคงจะเข้าใจไปแล้วว่าคุณเวออกไปหาคนงาน ป้าล่ะไม่เข้าใจจริงๆ ว่าทำไมคุณศิต้องมาใส่ร้ายคุณเวด้วย คุณเวก็หลานในไส้แท้ๆ พูดแล้ว ป้าก็อยากจะให้คุณเวไปจากที่นี่ ไปมีชีวิตเป็นของตัวเองซะ ไม่ต้องมาทนถูกด่าถูกใช้งานเป็นทาส ทั้งๆ ที่ในบ้านก็คนใช้อยู่แล้ว”