ตอนที่2. ตัวเล็กเหมือนเด็กขาดสารอาหาร

“ว้าย!” หญิงสาวร้องอย่างตกใจ รีบหมุนตัวมาดู แต่พอเห็นอีกฝ่ายอยู่ในชุดผ้าขนหนูผืนเดียวก็ก้มหน้างุดทันที

“เป็นอะไรของคุณ”

ภูมิพยัตกอดอก ก้มมองตัวเองด้วยความแปลกใจ ปกติผู้หญิงคนไหนเห็นเขาในสภาพนี้ก็มีแต่อ่อนระทวยทั้งนั้น เพิ่งจะมียัยเด็กผอมกะหร่องคนนี้ที่เอาแต่ก้มหน้า ดวงตาคมกริบจ้องมองอีกฝ่ายตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า เธอสวมชุดกระโปรงดูน่ารักเหมือนเด็กสาว ยืนกอดกระเป๋าเหมือนกระเป๋าเสื้อผ้าใบย่อม เขารู้สึกถึงคนที่วิ่งผ่านหน้าห้องของเขาไปพร้อมเสียงพูดคุยที่ฟังไม่ถนัดนัก แต่กลับทำให้ผู้หญิงคนนั้นกระเถิบกายเข้ามาในห้องมากขึ้น ราวกับกลัวคนอื่นจะรู้ว่าเธออยู่ตรงนี้

“เจนนี่ส่งมาใช่ไหม” เขาถามทำลายความเงียบตรงหน้าทิ้ง

“อ่ะ...เอ่อ...” เธอเงยหน้ามองเขา อึกอักพูดไม่ออกเหมือนคนติดอ่าง

“ที่จะมาทำงานเป็นแม่บ้านใช่ไหม”

“ค่ะ ทำงานค่ะ เป็นแม่บ้านค่ะ” แล้วเธอก็พูดออกมาจนได้ “ฉันทำอาหารได้ ทำความสะอาดบ้าน ซักเสื้อผ้าหรือรดน้ำพราดดินต้นไม้ก็ได้ค่ะ”

“โอเค อยากได้แค่คนทำความสะอาดบ้านกับทำอาหาร เสื้อผ้านี่มีเครื่องซักผ้าคิดว่าคงไม่หนักหน้ากับเด็กอย่างเธอ” เขาประเมินด้วยสายตา

“อายุเท่าไหร่แล้ว ฉันจะโดนข้อหาพรากผู้เยาว์หรือเปล่า”

“ยี่สิบสี่แล้วค่ะ” เธอทำตาดุใส่ แต่ประโยคของหญิงสาวทำให้เขาหัวเราะพรืดออกมา

“ตัวเล็กเหมือนเด็กขาดสารอาหาร”

“ก็คุณมันตัวโตเป็นยักษ์เองนี่” เธอเถียงเขา แต่พอรู้ตัวก็หุบปาก

ภูมิพยัตรู้สึกชอบใจ ไม่ค่อยมีใครกล้าต่อปากต่อคำกับเขาบ่อยนัก เอาเถอะ ตัวเล็กๆแบบนี้ทำงานบ้านคงพอไหว ไม่ได้ให้ไปทำงานในโรงงานนี่คงไม่เป็นอะไร เอาไว้ถ้าทำไม่ไหวค่อยส่งกลับละกัน ไหนๆก็มาถึงนี่แล้ว

“อยู่กินที่บ้านผม ส่วนเงินเดือนนี่ผมให้ได้เดือนล่ะเก้าพัน กินอยู่ที่บ้านพร้อม ถ้าทำงานดีค่อยเพิ่มให้แต่ถ้าไม่ไหวส่งกลับอย่างเดียว”

“ได้ค่ะได้”

“คุณเอาเสื้อผ้ามาแล้วใช่ไหม” เขามองไปที่กระเป๋าใบย่อมของเธอ

“ค่ะ ไปได้เลยค่ะ” เธอรีบพูดเหมือนกลัวเขาจะเปลี่ยนใจ

“ดี ผมก็ไม่อยากขับรถกลางคืน” เขาพยักหน้า “ช่วยเก็บกระเป๋าให้ผมด้วย ขอใส่เสื้อผ้าเดี๋ยว จะได้เช็กเอ้าท์ออกไปเลย”

“ค่ะๆ ได้ค่ะ”

สั่งอะไรก็ทำ ภูมิพยัตนึกในใจเมื่อเห็นหญิงสาววางกระเป๋าตัวเองแล้วเดินไปที่ตู้เสื้อผ้า หยิบเป้ของเขาออกมากับเสื้อผ้าที่แขวนไว้สองสามตัวมาพับ เขามองเพลินจนลืมไปว่าตัวเองต้องไปนุ่งผ้าให้เรียบร้อย

“อ้อ! คุณชื่ออะไร”

“ไปรยาค่ะ เรียกปรายก็ได้” หญิงสาวหันมายิ้มให้ “แล้วคุณละคะ ต้องเรียกเจ้านายหรือคุณผู้ชายไหม?”

“ผมภูมิพยัต เรียกพยัตก็พอ อ้อชื่อผมเขียนด้วยพานยักษ์ไม้หันอากาศตอเต่า พยัตที่แปลว่าฉลาดเฉียบแหลม อย่าสะกดผิดล่ะ” เขาบอกแล้วหยิบกางเกงยีนมาสวม

“คุณ!ไปใส่เสื้อผ้าในห้องน้ำซิ!” หญิงสาวยกมือขึ้นปิดหน้า

“อะไรกันคุณนี่ก็...” เขาพลอยเขินไปด้วย จำใจต้องหยิบเสื้อผ้าเข้าไปในห้องน้ำอีกรอบ นึกแปลกใจทำไมต้องทำตามเธอสั่งด้วยนะ เขาเป็นเจ้านายนี่

ไปรยาถอนหายใจเฮือกใหญ่ รีบเก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋าให้ว่าที่เจ้านายอย่างรวดเร็วแต่เรียบร้อย กระนั้นก็อดกังวลคนที่จะตามมาจับตัวเธอไม่ได้ ไม่เอาล่ะ ยังไงเธอก็ไม่ยอมถูกส่งไปขายตัวใช้หนี้พนันให้อาธงชัยเด็ดขาด ถึงจะเคยเลี้ยงดูเธอมาอย่างไร แต่จะให้ตอบแทนบุญคุณแบบนี้เธอยอมไม่ได้ เธอได้แต่ขอโทษคุณอาในใจ ขอไปตายเอาดาบหน้า หากหาลู่ทางใช้หนี้ได้เมื่อไหร่จะติดต่อกลับไป

ไม่กี่นาทีต่อมา ภูมิพยัตก็ออกมาจากห้องน้ำแต่งตัวเรียบร้อย ด้วยเสื้อยืดกับกางเกงยีนเพิ่มเติมด้วยเสื้อเชิ้ตลายสก็อต เขาสวมรองเท้าผ้าใบหุ้มข้อเสร็จก็หยิบกุญแจรถจะเดินออกมา หญิงสาวถือกระเป๋าตัวเองและถือเป้เสื้อผ้าให้เขา แต่เพราะเธอตัวเล็กมันดูขัดหูขัดตาจนชายหนุ่มเป็นฝ่ายคว้ากระเป๋าของเธอมาถือให้เสียเอง

“คุณพยัตค่ะ นั่นกระเป๋าฉันนะคะ” เธอพูดขึ้นแล้วก้าวเร็วๆ ตามร่างสูงที่ก้าวช้าแต่ก้าวได้ยาวกว่าเธอนัก

“ก็รู้แล้ว คุณมีสัมภาระอะไรอย่างอื่นอีกไหม?”

“ไม่ค่ะ ไม่มี แต่ฉันเป็นลูกจ้างนะคะ” เธอจะตกงานตั้งแต่ยังไม่ได้เริ่มหรือเปล่านะ ไปรยาเอ๊ย!

“รู้แล้ว แล้วรู้ไว้ด้วยว่าที่ทำให้นี่ไม่ได้เห็นใจ แต่ไม่อยากให้คนอื่นมองผมไม่ดี”

ภูมิพยัตพูดเสียงเรียบแล้วลงลิฟต์ อดเหลือบตามองคนตัวเล็กไม่ได้ แค่เดินตามยังหอบแล้วจะมีแรงทำงานบ้านอะไรไหวเนี้ย! นาทีต่อมาทั้งสองก็มาหยุดที่เคาน์เตอร์ ไปรยาก้มหน้างุดไม่กล้าสบตาใครและกลัวใครจะเห็นหน้า เขาคืนกุญแจห้องแล้วเดินนำออกมาที่รถกระบะที่จอดอยู่ ยัดกระเป๋าใส่เบาะหลังรถแล้ว แต่เพราะเป็นรถกระบะโฟว์วิลสูง เขาเห็นท่าทางปีนขึ้นรถของเธอแล้วก็ส่ายหน้าไปมา จำใจจับเอวเธอไว้แล้วช่วยประคองให้เธอเข้าไปในรถได้ง่ายขึ้น

“ขอบคุณค่ะ” เธอทำหน้าไม่ถูก “รถคุณสูงไปนะ”

“รถผมผิดซินะ”

“ก็ฉันตัวเล็กนี่”

“ทั้งตัวเล็กและขาสั้นด้วย”

“ปาก...”

“อะไรนะ”

“เปล่าค่ะ”

“งั้นเราไปเถอะ”

“ค่ะ”

ไปรยาได้แต่ถอนหายใจเบาๆ เมื่อแน่ใจว่าไม่มีใครตามมาแน่ๆ ไม่รู้อะไรจะเกิดขึ้น แต่ต่อไปนี้ขอลิขิตชีวิตตัวเองเถอะนะ ไปรยา!