ตอนที่2. เริ่มต้น

อาชาสีน้ำตาลเข้มพุ่งทะยานไปดุจลูกธนูที่พุ่งออกจากเกาทัณฑ์ รวดเร็วพอที่จะเข้าขวางไม่ให้คนที่อยู่บนอาชาอีกตัวฟาดดาบลงทำร้ายคนอีกผู้หนึ่งได้สำเร็จ ดวงตาคมกริบตวัดมองอย่างยากจะคาดเดาอารมณ์ บังคับบังเหียนม้าด้วยมือเพียงข้างเดียวขณะที่ยกกระบี่จ่อที่ลำคอของอีกฝ่ายที่ล่วงรู้ความพ่ายแพ้ของตนแล้ว

“จะฆ่าก็ฆ่าเลย ข้าไม่ต้องการความปราณีของพวกเจ้า!”

คิ้วงามขมวดอย่างครุ่นคิดแต่สีหน้ายังเรียบนิ่ง หางตารับรู้การเคลื่อนไหวของคนบนหลังอาชาสีขาวงามสง่า มือใหญ่ยกมือขึ้นเป็นสัญญาณให้ทุกคนล่วงรู้ว่าหัวหน้าโจรป่าพ่ายแพ้ในการสู้รบครั้งนี้แล้ว

“เจ้าตายก็มิได้อะไรขึ้นมา สู้รักษาชีวิตอยู่กับลูกเมียไม่ดีกว่าหรือ?” เป็นน้ำเสียงของ จ้าวจิ่นสือ บุรุษหนุ่มผู้นำทหารมาปราบเหล่าโจรป่าที่ดักซุ่มปล้นเสบียงของทางราชสำนักหลายครั้ง

“พวกเจ้าหมายความเช่นใดกัน”

“ความตายไม่ช่วยอะไร แต่กลับตัวกลับใจเป็นฝ่ายเดียวกับทางการ ชีวิตเจ้ายังจะมีประโยชน์เสียกว่า” คราวนี้เป็นน้ำเสียงของหญิงสาว ทำให้คนฟังตะลึงไป เพราะเจ้าของเสียงถือกระบี่จ่อที่คอของโจรป่า

“เหอะ! ทางการนะเรอะ! ข้าไม่หลงเชื่อพวกเจ้าหรอก! เอาแต่ขูดรีดประชาชน” หัวหน้าโจรตะโกนใส่อย่างไม่กลัวตาย

ปลายกระบี่ลดลงพร้อมเสียงทอดถอนหายใจ เจ้าของกระบี่มองดูคราบเลือดที่ยังเปรอะเปื้อนอยู่จนหยดลงบนพื้น หากไม่จำเป็นก็ไม่ต้องการให้กระบี่ต้องดื่มโลหิตผู้ใด หัวหน้าโจรมีสีหน้าประหลาดใจเมื่อเห็นอีกฝ่ายลดกระบี่ที่จ่อคออยู่ลง

“ข้าเข้าใจ” เสียงหวานเอ่ยขึ้นอย่างจริงใจมืออีกข้างปล่อยบังเหียนแล้วปลดผ้าที่ปิดครึ่งหน้าอยู่ลง “พ่อของข้าก็เคยเป็นเช่นท่าน แต่นับว่าโชคดีที่พ่อของข้าได้พบกับ แม่ทัพจ้าวซื่อก่วง ทำให้รู้ว่าคนในราชสำนักยังมีคนดีให้นับถืออยู่”

“พ่อของเจ้าคือ...”

“ข้าคือเคอหลิ่งหลินบุตรสาวเพียงคนเดียวของขุนโจรแห่งเขาชิงซาน”

นางแนะนำตัวอย่างสุภาพ ไม่จำเป็นต้องเอ่ยชื่อบิดาผู้ล่วงลับของนางออกไปก็ทำให้คนที่อยู่ตรงหน้าอ้าปากค้างก่อนจะพยักหน้าอย่างเข้าใจ บิดาของนางคือเคอตงตงเป็นเจ้าของฉายาขุนโจรแห่งหุบเขาชิงซาน แม้บิดาของนางจากไปหลายปีแล้ว แต่กระนั้นชื่อเสียงของบิดายังคงคุ้มครองนางอยู่เสมอจนถึงวันที่นางอายุยี่สิบปีแล้วก็ตาม

“ถ้าเป็นเช่นนั้น”

“หากพวกเจ้าทั้งหลายกลับตัวกลับใจไม่กระทำการเยี่ยงโจรอีก ข้าเคอหลิ่งหลินขอเอาชีวิตเป็นประกันว่าจะไม่มีผู้ใดทำร้ายพวกเจ้า”

“ได้! ข้าจะลองเชื่อใจพวกเจ้าดู”

“ถ้าเช่นนั้นขอเชิญท่านตามพวกเรากลับไปที่จวนเถิด เพื่อจะได้เจรจาตกลงให้เข้าใจกัน”

หญิงสาวในชุดทหารสีน้ำเงินเข้มเก็บกระบี่เข้าที่แล้วผายมือเชิญ จอมโจรยอมทำตามอย่างว่าง่าย ชายหนุ่มผู้อยู่หลังอาชา

สีขาวกระตุกม้าให้เดินเข้ามาใกล้ยื่นมือไปตบไหล่หญิงสาว

“ทำดีมาก”

“อึก!”หญิงสาวกัดฟันข่มความเจ็บที่แล่นขึ้นมา ชายหนุ่มเห็นสีหน้ากลั้นความเจ็บปวดของอีกฝ่าย

“หลิ่งหลิน? เจ้าเป็นอะไร”

หญิงสาวฝืนทนแล้วส่ายหน้าไปมา “กลับจวนเถิด ข้าหิวจนจะกินห่านได้ทั้งตัว”

“ดี...ครึ่งเดือนมานี่ลำบากเจ้ามากจริงๆ”

‘จ้าวจิ่นสือ’ ถอนหายใจอย่างโล่งอก เขาได้รับคำสั่งจากบิดาให้ออกมาปราบกองโจรที่ออกปล้นทรัพย์สินโดยเฉพาะคนจากราชสำนัก ผู้ที่รู้เส้นทางในป่าเขาแทบทุกซอกก้อนหินก็คือหญิงสาวที่นั่งบนหลังม้าชื่อเดิมของนางคือ ‘เคอหลิ่งหลิน’ แต่ตอนนี้นางคือ ‘จ้าวหลิ่งหลิน’ บิดาของเขารับนางเป็นบุตรบุญธรรมหลังจากที่เคอตงตง-พ่อบังเกิดเกล้าของนางตายจากไปเมื่อหกปีก่อน

“เจ้านำหน้ากลับจวนไปก่อนเถอะ ข้าจะคุ้มกันด้านหลังให้เอง” เคอหลิ่งหลินเผลอสั่งบุรุษบนหลังม้า ตามด้วยเสียงถอนหายใจโล่งอกหลังจากทุกอย่างคลี่คลายลงแล้ว

“ได้” จ้าวจิ่นสือพยักหน้ารับ กลั้นยิ้มทำหน้าเคร่งขรึม อ้อ! นี่เขากลายเป็นน้องชายตัวน้อยในสายตานางไปอีกแล้วละซิถึงได้ออกปากสั่งเขาให้ทำอย่างนั้นอย่างนี้