ตอนที่ 4 “อย่าแตะต้องตัวข้า”

“อย่ามาอวดดีกับข้า วันนั้นทุกคนก็เห็นว่าเจ้าอยู่กับนางเป็นคนสุดท้ายก่อนที่จะตกน้ำลงไป”

“ท่านอ๋อง ไม่คิดว่าพระองค์จะทรงเขลาถึงเพียงนี้”

“บังอาจ!”

ตันฉินหันไปตวาดกงเหรินซินที่ไม่แม้แต่จะนึกกลัวระหว่างที่พูดออกมา แม้ว่าเขาจะรู้สึกเกลียดนางไม่มาก แต่การกระทำก่อนหน้านี้ก็รู้สึกเพียงแค่ไม่ชอบสตรีนางนี้เท่านั้น จนกระทั่งวันนี้ที่นางกล้าด่าท่านอ๋องต่อหน้าเขา

“กงเหรินซิน เจ้าคิดว่าข้าไม่กล้า…”

“เช่นนั้นพระองค์ก็ลองไตร่ตรองดูเถิดเพคะ ข้าคงโง่มากที่นัดนางออกมาระหว่างงานเลี้ยง แล้วยังโง่ซ้ำซ้อนที่จะผลักนางตกลงไปในสระ โง่ที่สุดก็คือตกไปพร้อมกับนางด้วย มองเช่นไรก็ดูโง่มากแต่คิดไม่ถึงเลยว่า… จะมีคนโง่กว่าข้าที่มองกลนี้ไม่ออก”

“คุณหนูกง!”

“ตันฉิน! เจ้าออกไปก่อน”

“แต่ว่า!”

“ข้าบอกให้เจ้าออกไปก่อน”

“พ่ะย่ะค่ะ”

ตันฉินหันมามองหน้ากงเหรินซินอีกครั้ง คราวนี้เขาจงใจมองนางซึ่งอีกฝ่ายก็หันมายิ้มเยาะให้เขาเช่นกัน นางไม่จำเป็นจะต้องมีไมตรีกับคนที่พึ่งจะรู้จักก็กล่าวหาว่านางคือฆาตกร

“กงเหรินซิน เจ้าบอกว่า...”

“ข้าจะยอมรับก็ต่อเมื่อข้าเป็นคนทำ เรื่องก่อนหน้านั้นพระองค์เองก็เอาแต่ฟังความข้างเดียวมาโดยตลอดโดยมิได้ถามความจริง หรือว่าพระองค์ทรงตัดสินเพียงแค่สิ่งที่เห็นตรงหน้า หากเป็นเช่นนั้นอยากจะฆ่าก็ฆ่าเถิด”

หมิงเว่ยเซียวไม่คิดว่าจู่ ๆ กงเหรินซินจะพูดด้วยวาจาที่ดูคมคายและฉลาดเช่นนี้ แต่สิ่งที่นางพูดมากลับมีน้ำหนักพอที่จะทำให้เขาลังเล อีกอย่างด้วยท่าทางที่นิ่งและไม่เกรงกลัวเขา ช่างน่าประทับใจได้อย่างน่าประหลาด

“เจ้าบอกว่าวันนั้น…”

“แม้ว่าข้าจะจดจำเรื่องในวันนั้นได้ไม่หมด แต่ข้าคงไม่โง่พอที่จะลงมือทำร้ายผู้ใดในงานเลี้ยง อีกทั้งยังเป็นในเขตวังหลวง”

“เช่นนั้นวันนั้นเจ้าไปที่นั่นได้อย่างไร แล้วตกลงไปในสระนั้นพร้อมกับจินหรูได้อย่างไร”

เมื่อเขาเริ่มถาม กงเหรินซินก็เริ่มหลับตาและรู้สึกราวกับหัวจะระเบิดออกมา ในตอนนั้นคือเวลาที่นางมาเข้าร่างของกงเหรินซิน ดังนั้นเรื่องราวก่อนหน้านั้นมีเพียงความทรงจำเลือนรางของเจ้าของร่างเท่านั้นที่จดจำได้

“เจ้าเป็นอะไร เจ้า…”

นางค่อย ๆ ส่ายหัวไปมาเพราะเริ่มรู้สึกหายใจไม่ออกเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ที่ท่านอ๋องทรงถาม

“มีสาวใช้ในวัง บอกว่ามีคนรอพบที่อุทยานของวังหลัง ในตอนนั้นข้ารู้สึกเบื่อจึงได้เดินออกไป ใครจะคิดว่าเมื่อไปถึงก็พบกับ…ซ่ง..จินหรูอยู่ที่นั่น แต่ไม่ทันได้เอ่ยสิ่งใดก็... หลังจากนั้น ...”

“เจ้าบอกว่ามีคนบอกเจ้า สาวใช้งั้นหรือเช่นนั้นเจ้าชี้ตัวนางได้หรือไม่”

สายตานางเริ่มเลือนราง พระพักตร์ท่านอ๋องตรงหน้าเริ่มเลือนรางอีกทั้งเสียงของพระองค์ก็เริ่มฟังไม่รู้เรื่อง

“เจ้าเป็นอะไรไป กงเหรินซิน”

“ท่านอยากถามอะไรก็รีบถามมา ข้า… ไม่ได้ฆ่าใคร ข้าไม่มีทางยอมรับผิด”

“เจ้า!”

ท่านอ๋องกำลังลุกเข้าไปเพื่อจะดูอาการของนางแต่นางกลับใช้หัวไหล่ปัดมือหนาของเขาออก ตัวนางที่แผ่ความร้อนออกมาทำเอาพระทัยท่านอ๋องรู้สึกวาบหวิวแปลก ๆ พระองค์ไม่ทราบว่านางยังไม่หายดี

“เจ้ายังมีไข้อยู่งั้นหรือ”

“อย่ามาแตะต้องตัวข้า”

ไม่นานเมื่อท่านอ๋องจะพยุงนางลุกขึ้น ตันฉินก็วิ่งเข้ามายังคุกใต้ดินด้วยสีหน้าที่ตื่นตระหนกอีกครั้ง

“ท่านอ๋อง เกิดเรื่องใหญ่แล้วพ่ะย่ะค่ะ”

“เกิดอะไรขึ้น”

“คุณหนูซ่งเป็นลมพ่ะย่ะค่ะ”

“อะไรนะ แล้วเรียกหมอหรือยัง”

“ท่านหมอรีบมาดูอาการแล้วพ่ะย่ะค่ะนางอยู่กับคุณหนูจาง เพียงแค่ทราบว่าพระองค์พา...เอ่อ คุณหนูกงมาที่นี่อาการของคุณหนูซ่งก็ทรุดลงไป...”

“พอแล้วไม่ต้องพูด เจ้ารีบให้คนมาพาคุณหนูกงไปพักที่ห้องรับรองแขก ข้าจะรีบกลับไปดูอาการของจินหรูแล้วจะรีบกลับมาหานาง”

“พ่ะย่ะค่ะ”

ท่านอ๋องหันไปมองกงเหรินซินที่นั่งหมดแรงอยู่ที่เก้าอี้โดยมิได้กล่าวสิ่งใดอีก ท่าทีนี้ไม่เหมือนนางเลยสักนิด หากเป็นเมื่อก่อนนางคงไม่ปล่อยโอกาสที่จะเข้ามาออดอ้อนเขาเป็นแน่แต่นี่นอกจากไม่ทำ นางยังแสดงออกชัดเจนว่าเกลียดเขา

“ข้าจะส่งเจ้าไปพักที่เรือนรับรองก่อน แล้วค่อยมาสอบถามเจ้าใหม่”

“ข้าอยากกลับจวน”

“ตันฉิน จัดการด้วย”

“รับบัญชาพ่ะย่ะค่ะ”

เมื่อท่านอ๋องไปแล้ว ตันฉินก็รีบไปตามสาวใช้ในจวนสองสามคนเพื่อจะให้พากงเหรินซินไปพัก แต่คิดไม่ถึงว่าจะมีคนที่ไปหานางก่อนที่สาวใช้ที่ตันฉินไปเรียกจะไปถึงก่อน

“เป็นเจ้าจริง ๆ”

เหรินซินได้ยินเสียงแต่ยังไม่ลืมตาขึ้นมา นางไม่แน่ใจว่าเสียงที่ได้ยินเป็นผู้ใดกันแน่ แต่น้ำเสียงนี้ฟังแล้วไม่เป็นมิตรเอาเสียเลย เสียงฝีเท้าที่เดินเข้ามาใกล้ ๆ ทำให้เหรินซินเริ่มรวบรวมกำลังทั้งหมด

“เอาน้ำมาสาดนาง”

""เจ้าค่ะ""

สาวใช้สาดน้ำมาที่เหรินซินตามคำสั่ง เมื่อถูกน้ำสาดซ้ำทำให้สตินางฟื้นคืนอีกครั้งพร้อมความตกใจ พอลืมตาขึ้นมาได้ก็เห็นหน้าผู้ที่กระทำซึ่งราวกับรู้โดยทันทีว่านางคือใคร

“กงเหรินซินเจ้ากล้าทำร้ายน้องจินหรู ผลักนางตกลงไปในสระจนเกือบตายตอนนี้เอาแต่เพ้อว่าอย่าฆ่านาง เจ้าจะชดใช้เช่นไร”

“หึ ให้ข้าชดใช้อะไรในเมื่อข้าไม่ได้ทำ เจ้ามีสิทธิ์อันใดมาไต่สวนข้า”

“ข้าเป็นบุตรของเจ้ากรมขุนนาง “จางซื่อ” เจ้ากล้ากลั่นแกล้งน้องจินหรูครั้งแล้วครั้งเล่า ครั้งนี้ข้าจะไม่มีทางปล่อยให้เจ้าลอยนวลได้”

“น่าขัน เจ้าเป็นเพียงบุตรขุนนางยังกล้ามาบอกว่ามาที่นี่เพื่อไต่สวนข้างั้นหรือ ท่าทางของเจ้าเหมือนพวกหมาหมู่ที่ไม่กล้ามาคนเดียวเสียมากกว่า”

“เจ้า!! กงเหรินซินเหตุใดเจ้าจึงหยาบคายเช่นนี้ ต่อให้วันนี้เจ้าไม่ได้ทำข้า “จางลี่เหมย” ก็ไม่มีทางละเว้นเจ้า”

‘ที่แท้นางก็คือจางลี่เหมย สหายสนิทของซ่งจินหรูนี่เอง นางเองก็ชอบพอท่านอ๋องเหมือนกับเจ้าของร่างนี้และยังมีซ่งจินหรูคอยส่งเสริมจึงได้เกลียดกงเหรินซินสินะ’

“เจ้าหัวเราะอะไร จับนางขึ้นมาวันนี้ข้าจะตบสั่งสอนนางที่กล้าทำร้ายน้องจินหรู”

""เจ้าค่ะ""

“เจ้า… กล้าหรือ ไม่กลัวว่าท่านอ๋องจะกล่าวโทษเจ้างั้นหรือ”

“เจ้าไม่ต้องมาข่มขู่ข้า ตอนนี้ท่านอ๋องไปดูแลน้องจินหรูอยู่ป่านนี้คงลืมเจ้าไปแล้ว อย่าลืมสิกงเหรินซินว่าเจ้าเป็นคนที่ท่านอ๋องเกลียดมากที่สุด เจ้าไม่เห็นหรือว่าพระองค์ทำกับเจ้าเช่นไร เพียงแค่สอบสวนก็พาเจ้ามาที่คุกใต้ดินที่เอาไว้ขังนักโทษเดนตาย นี่เจ้ายังคิดว่าจะมีคนสนใจเจ้าอยู่งั้นหรือ”

“จางลี่เหมยหากวันนี้เจ้ากล้าแตะต้องข้า อย่าคิดว่าข้าจะปล่อยเจ้า”

“นี่เจ้าขู่ข้างั้นหรือ จับนางเอาไว้!”

สาวใช้สี่คนเดินมารวบตัวนางเพื่อตรึงอยู่กับที่ เหรินซินที่ไข้ขึ้นสูงและยังแทบไม่มีแรงจึงไม่สามารถใช้วรยุทธ์ได้แม้จะยังพอมีแรงเหลือ แต่พวกนางมีกันหลายคนจึงไม่สามารถช่วยตัวเองได้

“ปล่อยข้านะ!”

“เพี๊ยะ!”

“เจ้า...”

“เพี๊ยะ!!”

แรงตบด้วยความสะใจของจางลี่เหมยทำให้ใบหน้าที่เคยงดงามของเหรินซินเริ่มมีรอยเล็บ ริมฝีปากเริ่มแตก เลือดกำเดาที่จมูกเริ่มไหลออกมา แต่นางก็ยังไร้เรี่ยวแรงที่จะปกป้องตัวเอง ได้แต่พร่ำบ่นในใจ

‘ช่างน่าสังเวชยิ่งนัก ชาติก่อนถูกคนให้ร้ายว่าฆ่าอาจารย์ มาชาตินี้แม้จะเป็นคุณหนูตระกูลสูงศักดิ์ แต่กลับถูกใส่ร้ายว่าฆ่าคนอีกทั้งยังถูกทำร้ายไม่ต่างกัน นี่ข้าทำกรรมอะไรไว้กันแน่’

“ทำไม เจ้ากลัวแล้วงั้นหรือ ข้าจะดูสิว่าเจ้าจะทนแส้นี้ได้กี่ครั้ง”

จางลี่เหมยหยิบแส้ม้าเดินเข้ามาใกล้ เมื่อกงเหรินซินเห็นก็เริ่มเบิกตากว้างขึ้นมา

“กงเหรินซิน เจ้าเคยกลั่นแกล้งข้าและน้องจินหรูนับครั้งไม่ถ้วน ครั้งนี้ได้เวลาที่ข้าจะเอาคืนแล้ว”

“เพี๊ยะ!”

“อย่านะ!! พวกเจ้าจะทำสิ่งใดปล่อยนางเดี๋ยวนี้นะ!!”