บุตรชายตัวน้อยของบัณฑิตจาง เล่ม5

ในเช้าวันถัดมา ณ เรือนหลักของเถ้าแก่หลินไห่ ทุกคนต่างนั่งกินอาหารมื้อเช้าร่วมกันอย่างพร้อมเพรียง

บรรยากาศช่างชื่นมื่น มีแต่รอยยิ้มและความสดใส อากาศก็ช่างเป็นใจ บนท้องฟ้าไร้ซึ่งร่องรอยของเมฆฝนมีเพียงเมฆสีขาวลอยละล่องไปบนท้องฟ้า สายลมเอื่อย ๆ พัดผ่านทำให้อากาศไม่ร้อนไม่หนาวกำลังดี

“หมิงหมิงน้อย หากกินข้าวเสร็จแล้วเจ้ามีเหตุอันใดให้ทำหรือไม่ในวันนี้” หลินไห่เอ่ยถามหลานชายตัวน้อยเมื่อเห็นว่าทุกคนกินข้าวเสร็จเรียบร้อยแล้วและกำลังดื่มชาล้างปากกันอยู่

“ท่านปู่ ข้าว่าจะถามท่านปู่อยู่พอดีขอรับ ข้าว่าจะขอยืมตัวท่านลุงอู๋สักหนึ่งชั่วยามได้หรือไม่ขอรับ” จางอี้หมิงถามกลับไปแทนคำตอบ

“หมิงเอ๋อร์ ลูกจะให้ท่านลุงอู๋ทำอันใดให้หรือ” จางอี้เทาเอ่ยถามบุตรชายด้วยความสงสัย

“ท่านพ่อ ข้าจะให้ท่านลุงอู๋ไปสอนการทำอาหารจากน้ำมันลูกหนามให้ชาวบ้านดูขอรับ แต่เพียงแค่วันนี้เท่านั้น วันต่อไปก็ให้พี่ชายหมินไปทำแทนได้ขอรับ อีกอย่างข้าอยากขอใช้เหลาซิ่งฝูเป็นสถานที่สอนการทำอาหารด้วยขอรับ เหตุเพราะว่าที่เหลาซิ่งฝูมีอุปกรณ์การทำครัวครบครัน อยู่ใจกลางเมืองไห่ถัง

ยิ่งในช่วงนี้มีชาวบ้าน คหบดี เศรษฐีจากทั้งในเมืองไห่ถังเองและเมืองรอบ ๆ มาเที่ยวชมเทศกาล ข้าหวังจะใช้โอกาสนี้ทำการประชาสัมพันธ์สินค้าของกลุ่มการค้าหลัวถงขอรับ”

“หมิงหมิงน้อย เจ้าช่างฉลาดหลักหลักแหลมเสียจริง เจ้าคงหวังให้ชาวบ้านรู้สึกว่าตนเองไม่ไร้ซึ่งฐานะใช่หรือไม่ คิดดูสิ ได้พ่อครัวที่ชนะการประกวดจนทำให้ได้เป็นเหลาอาหารอันดับหนึ่งของเมืองมาสอนการทำอาหารเช่นนี้ ใครจะมิอยากมาเรียน และที่สำคัญไม่มีการหวงวิชาด้วยนอกจากนี้เหลาซิ่งฝูจะได้มีชื่อเสียงจากความใจดีในครั้งนี้ กลุ่มการค้าหลัวถงก็จะเป็นที่รู้จักไปทั่วเมืองเนื่องจากความใจดีในการเปิดรับคู่ค้าด้วย ความคิดนี้ช่างล้ำลึก ล้ำลึกจริง ๆ”

เถ้าแก่หลินไห่ถึงกับกล่าวชมหลานชายตัวน้อยเสียใหญ่โต จางอี้

หมิงได้แต่ยิ้มแห้ง ๆ เรื่องเพียงเท่านี้ใคร ๆ ก็คิดได้หรือไม่ แต่ช่างเถอะ หากท่านปู่มีความสุขเขาเองก็มีความสุขด้วยเช่นกัน

“ท่านปู่ ท่านพ่อ ในตอนกลางวันพวกเราทำการค้า ส่วนในตอนหัวค่ำ ข้าขอให้ท่านปู่ส่งพี่ชายอาคุนไปรับท่านพี่ซูลี่กับพี่ชายหมิงเย่ที่หมู่บ้านหลัวถงให้มาเที่ยวงานเทศกาลกับข้าได้หรือไม่ขอรับ ข้าคิดถึงพวกพี่ชายพี่สาวยิ่งนัก” จางอี้หมิงออดอ้อนจางอี้เทาและท่านปู่ เพราะตั้งแต่เตรียมตัวสำหรับทำอาหารเพื่อเข้าแข่งขัน เขาก็ไม่มีเวลาได้เที่ยวเล่นกับซูลี่และหมิงเย่เลย

ในตอนนี้ทุกอย่างลงตัวหมดแล้ว เขาก็อยากใช้ชีวิตเป็นเด็กน้อยที่ไม่ต้องรับผิดชอบอันใดให้ยุ่งยากมากมายในช่วงงานเทศกาลนี้บ้าง

“ปู่อนุญาต แต่ว่าบิดามารดาครอบครัวของเพื่อนเจ้าเขาจะอนุญาตหรือไม่เล่า” หลินไห่เอ่ยถาม

“เช่นนั้นข้าจะไปรับเด็กสองคนนั้นมาเอง พี่ชายเย่คงไม่ว่าอันใด เอ้อ! ท่านพ่อบุญธรรมขอรับ หากว่าท่านพี่เย่กับครอบครัวต้องการมาเที่ยวในตัวเมืองช่วงเทศกาลด้วย พวกเขาพอจะพักที่เรือนของท่านพ่อบุญธรรมได้หรือไม่ขอรับ ข้าเกรงว่าที่โรงเตี้ยมคงไม่มีห้องว่างเป็นแน่” จางอี้เทาเห็นว่าทางบ้านซุนก็ทำงานหนักมาตลอดทั้งปี เห็นสมควรได้มาเที่ยวพักผ่อนหย่อนกายด้วยจะเป็นการดี จึงได้เอ่ยถามขึ้นด้วยความเกรงใจ

“อาเทา เหตุใดจะไม่ได้เล่า เรือนของข้าก็มีห้องให้พักอีกตั้งมากมาย อีกอย่างพวกเขาก็ดีต่อพวกเจ้าถึงเพียงนี้ ถือเสียว่าข้าได้ตอบแทนบุญคุณบ้านซุนก็แล้วกัน”

หลินไห่เอ่ยอนุญาต เขารับรู้เรื่องราวเกี่ยวกับบ้านซุนมาโดยตลอด ถึงแม้ว่าบ้านจางจะตอบแทนบุญคุณไปแล้ว แต่ก็ดั่งคำที่พระท่านได้กล่าวไว้ บุญคุณตอบแทนทั้งชีวิตก็ไม่มีวันหมด คนกตัญญูถึงจะรุ่งเรือง

“ท่านพ่อ รถม้าของเหลาซิ่งฝูคันเดียวคงนั่งกันมาไม่หมดแน่ ไหนจะสัมภาระอีก เช่นนั้นก็ขอให้รถม้าจวนอ๋องไปด้วยอีกคันเถอะขอรับ ท่านพ่ออย่าลืมบอกท่านปู่ถงและท่านลุงเย่ว่าให้มาเที่ยวจนหมดเทศกาลเลยนะขอรับ หลังจากนี้พวกเราต้องทำงานหนักขึ้นมากเพราะข้าจะเปิดรับคู่ค้าเพิ่มมากขึ้นขอรับ ให้พวกเขามาเที่ยวพักผ่อนก่อนกลับไปทำงานใหญ่ก็เป็นความคิดที่ดียิ่ง”

อี้หมิงมิวายเอ่ยกำชับบิดาเรื่องรถม้าอีกคัน ซึ่งจางอี้เทาเห็นด้วยและเขาจะดำเนินการทันทีที่กินข้าวเสร็จ

“หมิงหมิงน้อย เช่นนั้นเจ้าก็ไปทำธุระกับท่านปู่เถิด แต่ขอให้กลับมาเรือนไวหน่อยได้หรือไม่ ย่าใหญ่มีชุดใหม่เตรียมไว้ให้เจ้าเพื่อสวมใส่ไปเดินเที่ยวชมงานในคืนนี้ หวังว่าเด็กน้อยเพื่อนเจ้าอีกสองคนคงมาเวลาเดียวกัน เดี๋ยวย่าใหญ่จะไปเตรียมชุดไว้ให้เด็กสองคนนั้นด้วย” ตู้จินเหมย

กล่าว นางเองก็ไม่ยอมน้อยหน้าสามี แต่นางเป็นเพียงสตรีคงทำได้เพียงเท่านี้

“หากกินอิ่มแล้ว พวกเราก็เตรียมตัวไปกันเถอะ วันนี้ปู่จะทำพิธีขึ้นป้ายเหลาอาหารอันดับหนึ่งด้วย เสร็จแล้วเราก็ค่อยเปิดสอนการทำอาหารจากน้ำมันลูกหนาม เช่นนี้ดีหรือไม่” หลินไห่ถามเด็กน้อยคนสำคัญของบ้าน

“ดีที่สุดขอรับท่านปู่”

“เช่นนั้นย่ากับแม่ของเจ้าจะไปช่วยท่านย่าใหญ่เตรียมชุดสวย ๆ ไว้สำหรับทุกคนในคืนนี้และเตรียมอาหารอร่อยๆ ไว้รอทุกคนดีหรือไม่” นางหูเสนอสิ่งที่ตนจะทำระหว่างวันขึ้นมาบ้าง

“ดียิ่งขอรับท่านย่า แต่ข้าขอเป็นชุดสีแดงนะขอรับ สีอื่นข้าไม่เอา” จางอี้หมิงต่อรองด้วยน้ำเสียงออดอ้อน ส่งผลให้ผู้ใหญ่ทุกคนหัวเราะกับความน่ารักของเขา เพราะทุกคนต่างก็รู้ว่าเด็กน้อยตรงหน้าชื่นชอบสีแดงเป็นที่สุด

วันนี้หน้าเหลาอาหารซิ่งฝูคึกคักกว่าครั้งไหนๆ เถ้าแก่หลินไห่ อู๋เจ๋อ อู๋หมิน ซีฮัน พ่อครัวรวมถึงคนงานทั้งหมดกำลังขะมักเขม้นและยืนส่งเสียงบอกให้คนงานที่กำลังขึ้นป้าย

‘เหลาอาหารอันดับหนึ่งของเมืองไห่ถัง’

ที่ได้รับมาจากการแข่งขันการทำอาหารเมื่อวานนี้ด้วยความสนุกสนานและมีความสุข ในที่สุดแล้ว...ความฝันของพวกเขาก็เป็นจริงเสียทีหลังจากที่รอมาหลายขวบปี

“เจ้าบื้ออาเหิง ขยับไปทางซ้ายหน่อย”

“ไม่ ไม่ ข้าว่ามันต้องขยับขึ้นทางด้านขวานะ”

“พวกเจ้าตาเสียหรือเช่นไร ป้ายมันเอียงไปทางขวาต่างหากเล่า”

และอีกหลายคำบอก จนทำให้อาเหิงที่กำลังขึ้นป้ายอยู่นั้นเหงื่อตกกับคำของเหล่าเพื่อนร่วมงาน เขาไม่รู้จะทำตามผู้ใด เถ้าแก่หลินไห่เห็นว่าชักจะเลยเถิดไปแล้วจึงได้สั่งให้หยุดเล่นเสียที

“พอ ๆ พวกเจ้าก็เป็นเช่นนี้ ไปแกล้งอาเหิงทำไม อาเหิง...เจ้าก็รู้ว่าพวกเขาแกล้งเจ้า แล้วก็ยังจะไปทำตามอีก พวกเจ้าหาใช่เด็กน้อยไม่” เถ้าแก่หลินเอ่ยเตือนเสียงเข้ม แต่ใคร ๆ ก็รู้ว่าเถ้าแก่หลินแกล้งทำเสียงดุไปเช่นนั้นเอง เพราะใบหน้าของชายชราเต็มไปด้วยรอยยิ้ม