ตอนที่ 13 ลำธารสวาท(3)NC++

    พยัคฆ์ที่ใจร้อนรีบใส่ท่อนรักเข้าไปจนลืมไปว่าเธอตัวเล็กกว่าเขามากคงรับไม่ไหวแน่ เมื่อได้ยินเสียงกรีดร้องจากคนตรงหน้าจึงหยุดแช่แก่นกายเอาไว้เพียงเท่านั้นเพื่อให้เธอได้ปรับตัว เขาก้มมองร่องรักที่บัดนี้มันแดงแจ๋จนน่ากลัวเพราะคืนก่อนที่เขารังแกเธอก็หนักหนาเอาการแล้วยังมาวันนี้อีก

“ คนบ้า! ใส่มาแบบนี้ได้ยังไง เจ็บนะ ”

    ร่างเล็กพูดพร้อมกับสะอื้นไห้ น้ำตาร่วงเผาะ มันไม่ใช่แค่เจ็บแต่มันจุกขนาดของเขากับเธอมันต่างกันมากเกินไปจนรู้สึกเหมือนมันกำลังจะฉีกขาดก็ไม่ปาน

“ เจ็บสิดี กูอยากเห็นมึงรู้สึกทรมาน มึงจะได้รู้ซะบ้างว่าความเจ็บปวดมันเป็นยังไง ”

    คนตัวโตที่หยุดการกระทำทุกอย่างแต่ก็ยังปากดีไม่เลิก มือเจ้ากรรมก็ยกขึ้นมาปาดน้ำตาให้สาวเจ้าอย่างรวดเร็ว อัญชันไม่ทันได้สังเกตพฤติกรรมอ่อนโยนนี้หรอก ตอนนี้เธอล่องลอยเกินจะต้านทานได้แล้ว

“ หายใจไม่ออก ขยับที ”

    อัญชันเอ่ยขออย่างลืมอาย โกรธเขานะที่ทำกับเธอแบบนี้ แต่ตอนนี้กลับไม่อยากให้เขาหยุดเสียอย่างนั้น ไม่รู้ว่าตอนนี้แค่เผลอไผลหรือมีใจให้เขากันแน่ อย่านะ อย่าได้คิดมีใจให้คนใจร้ายแบบนี้เชียวนะอัญชัน

“ หึ! ”

ปึก! ปึก! ปึก! ปึก! ปึก! ปึก! ปึก! ปึก!

    เสียงเนื้อกระทบเนื้อที่ดังสนั่นป่า สร้างความหฤหรรษ์แก่ทั้งสองคนอย่างลืมตัว บรรยากาศยามพลบค่ำกับความเร่าร้อนที่เกิดขึ้นนี้มันช่างดีเกินจะบรรยายจริงๆ

“ อื้อ....แรงๆอีกได้ไหม ”

    ร่างเล็กร้องครางลั่นอย่างร้องขอ เมื่อตอนนี้เธอต้องการแค่ได้ไปแตะปลายทางสีรุ้งก็เท่านั้น ความสุขสมรออยู่ข้างหน้าจนลืมสิ้นความเขินอายแล้ว

“ ได้สิ ขอมามีหรือจะไม่จัดให้ ”

    พยัคฆ์บอกแล้วกระแทกตัวตนใหญ่โตเข้ามาถี่ๆ รับรู้ได้ทันทีว่าเธอเองก็มีรสนิยมแบบเดียวกับเขาเห็นอ่อนหวานแบบนี้แท้จริงแล้วเวลาอยู่บนเตียงเธอก็เร่าร้อนอย่าบอกใครเลยล่ะ และแน่นอนจากนี้ไปเธอจะไม่มีทางได้ทำแบบนี้กับใครอีกแน่นอกจากเขา เขาเป็นเจ้าของชีวิตเธอและจะเป็นตลอดไป

“ อื้อ...อ๊อย... ”

    อัญชันร้องครางลั่นยิ่งสร้างแรงสวาทให้พยัคฆ์ฮึกเหิมกระแทกท่อนเอ็นลำเขื่องเข้าใส่เธอไม่ยั้ง แม้เธอจะตัวเล็กแต่รับตัวตนของเขาได้จนสุดช่างเป็นเรื่องที่น่าอัศจรรย์

“ มานี่ ”

    พยัคฆ์จับคนตัวเล็กให้หันกลับมาหาเขาที่นั่งพิงรากต้นไม้ใหญ่แล้วจับเธอนั่งคร่อมในท่านั่งตัก อัญชันรีบยกแขนคล้องคอเขาไว้อัตโนมัติเพราะกลัวหงายหลังมือหนาข้างหนึ่งล็อคเอวเธอเอาไว้ส่วนอีกข้างประคองศีรษะเธอให้เข้ามารับจูบที่แสนดิบเถื่อนของเขา

“ อืม...หวานดีจริงๆ ไม่ว่าจะจูบกี่ครั้งก็ไม่เคยพอ ”

    พยัคฆ์ไล้เลียเรียวปากสวยไปมาก่อนจะสอดลิ้นเข้าไปหาน้ำหวานภายในโพรงปากหวานอย่างใจร้อน เขาสัมผัสละเลียดชิมทุกส่วนของเธออย่างบ้าคลั่งจนน้ำลายยืดไหลไปตามคางเรียวสวย ผละจากจูบก็ก้มลงมาดื่มดั่มกับซอกคอหอมกรุ่นอย่างเอาแต่ใจดูดเม้มจนเกิดรอยรักมากมายเลื้อยลงมาถึงดอกบัวคู่งามทั้งสองข้างอย่างคนหื่นกระหายพร้อมกับรั้งเอวเธอให้โยกขึ้นลงตามจังหวะ

“ อ๊ะ! อื้อ...จุก มันจุก ”

    คนตัวเล็กที่ยังไม่ชินเพราะพึ่งจะผ่านสนามรบมาเพียงครั้งเดียวจึงโยกขึ้นลงอย่างไม่เป็นงานนักแถมจังหวะที่เขาบังคับเธอท่อนเอ็นเขามันเข้ามาลึกจนเธอหน้าเหยเก สะดุ้งจะถอยก็หลายครั้งแต่มือหนาก็ล็อคเอวไว้อย่างดี แบบนี้แหละทำเอาพยัคฆ์เสียวแทบลืมหายใจ

“ อ่าส์..... แรงๆ ”

    พยัคฆ์เรียกร้องอย่างเอาแต่ใจ มือหนาที่ว่างอยู่ก็ตีลงไปที่บั้นท้ายเธอหนักๆแต่แทนที่เธอจะเจ็บกลับร้องครางด้วยความชอบใจ พยายามใช้แรงทั้งหมดที่มีทำตามที่เขาต้องการจนสุดท้ายเธอก็แทบขาสั่น แต่ดูเหมือนเขาจะยังไม่พอใจ

“ ไม่ไหวแล้ว ใจจะขาดแล้ว นายยังไม่พออีกหรอ ”

    ร่างเล็กครางถามตาใสซื่อ แววตาร้องขอที่เหมือนกับลูกแมวขี้อ้อนของเธอทำเอาเขาอยากขย้ำลูกแมวตัวนี้ทั้งวันทั้งคืน

“ อย่าทำหน้าแบบนี้ถ้าไม่อยากโดนกูเอาทั้งคืน ครางชื่อกู อื้ม..... ”

    ร่างสูงออกคำสั่ง แต่ร่างเล็กก็ไม่วายสวนกลับเพราะยังจำได้ดีว่าก่อนหน้านี้เขาพูดว่าอะไร

“ ไหนบอกไม่ให้เรียก อื้อ.... ”

    พยัคฆ์พอไม่ได้ดั่งใจก็เด้งสวนสะโพกขึ้นมาอย่างเอาแต่ใจจนอัญชันต้องแหงนหน้าร้องครางอย่างเจ็บจุก

“ กูชอบให้มึงเรียกตอนมึงคราง ”

    คำพูดแสนร้ายกาจทำเอาเธอจุกในใจ เธอมีสิทธิ์แค่ตอนเขาต้องการแบบนี้สินะ ฟังแล้วรู้สึกเจ็บแปลบๆในใจ แต่จะคิดมากไปทำไมในเมื่อเธอกับเขาไม่ได้เป็นอะไรกันที่สำคัญเธอไม่มีทางอยู่ที่นี่นานแน่ๆ แค่เผลอใจท่องไว้เธอแค่เผลอใจเท่านั้น

“ อร๊าย!! สะ....เสือ เสือขาทำแรงๆกว่านี้อีกได้ไหม ไม่ไหวแล้ว ”

    พยัคฆ์เมื่อเธอไม่ยอมเรียกชื่อเขาสักทีจึงรัวสะโพกสวนเธอที่นั่งทับอยู่จนคนตัวเล็กต้องร้องซู๊ดปากและครางชื่อเขาอย่างออดอ้อน ร่องรักที่ตอดรัดถี่ๆทำให้รู้ว่าเธอกำลังจะสุขสมแล้วจึงเร่งให้เร็วขึ้นจนท้ายที่สุดเธอก็ปลดปล่อยน้ำหวานออกมาอีก เขารัวสะโพกอีกไม่กี่นาทีก็ปลดปล่อยน้ำรักออกมาใส่โพรงสวาทจนมันเอ่อล้นทุกหยาดหยดเช่นกัน

     ร่างเล็กซุกหน้าลงบนบ่ากว้างพร้อมกับปิดสายตาลงคล้ายคนจะหลับ เธอคงจะเพลียมากเพราะพิษไข้ยังไม่ทันหายดีก็มาถูกเขารังแกอีกแล้ว

“ ตื่นสิ ถ้ามึงหลับใครจะแบกมึงกลับ กูไม่มีทางแบกมึงกลับให้มึงนอนสบายๆแบบนี้หรอกนะ ”

    พยัคฆ์เอ่ยขู่ตั้งใจจะให้เธอเดินกลับเอง ให้รับรู้รสชาติของความลำบากจนกว่าจะพอใจ แต่เหมือนตอนนี้เธอแทบจะไม่รับรู้อะไรแล้ว

“ อื้อ..... ”

    อัญชันรับปากแบบขอไปทีพร้อมกับหลับไปจริงๆในท่าที่ยังกอดคอเขาไว้อยู่ ท่อนรักของเขาก็ยังคาไว้ในร่องรักของเธอด้วยซ้ำแต่เธอก็หลับลงได้

“ กูยังไม่อิ่มเลยนะ รอบเดียวกูเคยพอที่ไหน ตื่นเดี๋ยวนี้ไม่งั้นกูจะทิ้งมึงไว้ที่นี่ให้เป็นอาหารของพวกสัตว์ป่า ถ้ามึงยังอยากมีชีวิตรอดก็ตื่นแล้วเดินกลับไปเอง ”

    พยัคฆ์พูดจาขู่ฟ่อๆหวังให้เธอกลัว แต่คนในอ้อมกอดตอนนี้ก็หลับลึกไปแล้วแบบสนใจปัจจัยภายนอกด้วยซ้ำ

“ หึ! หลับแล้วจริงๆสินะ ยัยบ้าเอ้ย ไม่กลัวบ้างรึไง นึกจะหลับก็หลับแบบนี้หรอ ”

    คนตัวโตจับเธอนอนราบไปกับพื้นแล้วไปใส่ชุดจนเรียบร้อย และไม่ลืมที่จะนำชุดมาสวมใส่ให้เธอ เขาสำรวจตามร่างกายสวยไปมา เธอผอมมากและตามเนื้อตัวตอนนี้ก็เต็มไปด้วยรอยรักที่เขาฝากฝังเอาไว้ทุกส่วน มีรอยแม้กระทั่งเรียวขาสวยที่เขาเผลอยกขึ้นมาจูบและกัดอย่างมันเขี้ยวคืนก่อน ภายในใจมีแวบหนึ่งที่สงสารเธอแต่เมื่อนึกถึงเหตุการณ์ที่เธอทำกับคนของเขาความสงสารนั้นก็พลันหายไป เขาใส่เสื้อผ้าให้ธอจนเสร็จจากนั้นก็จับเธอให้มาขี่หลังเขาแล้วเดินกลับกระท่อมทั้งๆที่เธอยังหลับไม่รู้เรื่อง คำขู่ฟ่อๆก่อนหน้านี้ไม่ได้มีผลเลยสักนิด เขารังแกคนตัวเล็กจนสลบไสลสุดท้ายก็ต้องเป็นเขาเองที่ต้องรับผิดชอบแบกกลับมาจะปล่อยทิ้งไว้ก็ไม่ได้ ถึงเขาจะร้ายแต่ก็ไม่ได้ใจดำถึงขนาดทำตามที่พูดไว้จริงๆหรอกนะ

“ นายใหญ่???”