บทที่ 1 ผมเป็นโรคติดเซ็กส์...ช่วยบำบัดผมทีครับ! (1)

ร่างสูงโปร่งซ่อนกล้ามเนื้อแน่นหนั่นไว้ภายใต้ชุดนักศึกษาของมหาวิทยาลัย หลังจากได้รับประกาศิตของแม่สุดที่รัก ภาคินก็ต้องทำตามอย่างไม่อาจปฏิเสธได้และวันนี้คือวันที่เขาเลือกที่จะทำตามคำสั่งของคุณแม่สุดสวย การมาโรงพยาบาลเพื่อมาพบจิตแพทย์ไม่ใช่เรื่องตลก แต่ทำยังไงได้ในเมื่อเขาทางไม่มีทางเลือก นอกจากทำตามแล้วก็ก้มหน้ารับชะตากรรมไป

เมื่อมาถึงโรงพยาบาลเขาก็ทำเรื่องยื่นขอพบหมอที่แม่แนะนำ หรือที่รู้ๆ กันดีว่าเป็นฝีมือของไอ้ชัชที่จัดแจงจัดการเองทุกอย่าง ระหว่างรอยื่นเรื่องก็มีบรรดาคนไข้ที่มารักษาตัวที่นี่ส่งยิ้มให้เป็นระยะ ไอ้ตัวเขาก็ไม่ใช่คนใจร้ายอะไรเลยโปรยยิ้มทรงเสน่ห์ส่งไปให้เป็นการตอบแทน ไม่นานนักก็สาวๆ พวกนั้นก็เริ่มมีปฏิกิริยาเชิญชวน ถ้าจำไม่ผิดมีหนึ่งในนั้นที่เป็นคู่ขอของไอ้ชัชด้วย

เสียใจด้วยครับ เพราะพวกผมไม่กินของกันและกัน

“เชิญทางนี้เลยค่ะคุณหมอกำลังรออยู่” เสียงของนางพยาบาลคนหนึ่งดังขึ้นเรียกให้ใบหน้าหล่อเหลาเจ้าเสน่ห์หันไปมอง เขาพยักหน้า ก่อนจะหันไปมองบรรดาสาวๆ อีกครั้ง คราวนี้พวกหล่อนทำหน้าเสียดาย ส่วนเขาน่ะเหรอแค่คลี่ยิ้มเสียใจสุดซึ้งไปให้เท่านั้น

เมื่อถูกนางพยาบาลคนนั้นพามาปล่อยให้ยืนเคว้งคว้างอยู่หน้าห้องของหมอสาว ภาคินก็ยืนนิ่งไปชั่วครู่ เขาไม่แน่ใจเท่าไรนักว่าหมอที่ไอ้ชัชมันแนะนำจะสวย หุ่นสะบึมหรือเปล่า เพราะถ้าหน้ามันแผล็บ ตัวดำปี๋ เขาก็ขอบายล่ะนะ

มือหนายกมือขึ้นเคาะประตู ก่อนจะเปิดเข้าไปทันที ไม่คิดสนคำอนุญาตที่เจ้าของห้องจะโต้กลับมา แล้วทันทีที่เปิดเข้าไปเขาก็ต้องขมวดคิ้วมุ่นเพราะในห้องนั้นว่างเปล่าไร้ร่างของคุณหมอสาว ร่างสูงก้าวเข้าไป สองตากวาดหาจนทั่ว ก่อนจะชะงักเมื่อเห็นร่างเพรียวบางยื่นหันหลังอยู่ตรงอ่างล้างมือ

แม่เจ้าโว้ย! หุ่นนี่อย่างกับนางเอกเอวี ชายกระโปรงที่ร่นขึ้นจนเหนือเข่าเผยให้เห็นเรียวขาขาวเนียนน่าลูบไล้ เห็นแล้วชวนน้ำลายหกจนเขารีบยกมือขึ้นปาดปากแทบไม่ทัน ใจเย็นไว้ภาคิน แกจะมากินคุณหมอต้องแต่ยังไม่รักษาไม่ได้

ถ้าลองเป็นหมอที่ไอ้ชัชเลือก แปลได้ว่าหมอคนนี้ต้องคอยเช็คประวัติและส่งผลการรักษาของเขาให้มันไปฟ้องแม่แน่นอน

รู้จักไอ้คินน้อยเกินไปซะแล้วไอ้พี่ชายจองหอง! ถ้าฉันคิดจะกิน ใครหน้าไหนก็ห้ามไม่ได้ทั้งนั้น เห็นทีเขาต้องเตรียมแผนสำรองหาเรื่องเดือดร้อนให้มันตามแก้สักระยะเพื่อความสะดวกในการงาบคุณหมอสุดเซ็กซี่ หุ่นน่าขยี้ขยำให้แหลกคามือ

ฟรึบ

“นาย!” เสียงอุทานของหมอสาวทำให้ภาคินรีบเก็บสีหน้าหื่นกามกลับเข้าที่ ชายหนุ่มส่งยิ้มจริงใจน่ารักน่าหยิกให้คุณหมอสาว ก่อนจะพาร่างตัวเองขยับเข้ามาประชิดพร้อมกับคำพูดที่ทำให้อีกฝ่ายนิ่งงันพูดอะไรไม่ออก

“คุณหมอสวยจังครับ รู้ไหมว่าพอเห็นหน้าหมอปุ๊ป โรคของผมก็กำเริบขึ้นมาทันที”

“โรค? โรคอะไร” นฤมลที่ไม่เคยเจอคนไข้คนไหนรุกหนักขนาดนี้มาก่อนก็ถามกลับเสียงสั่น ลืมเสียสนิทว่าต้องเก๊กท่ามาดขรึมให้สมกับที่เป็นหมอ ดวงตาคมดุตวัดมองอย่างไม่ชอบใจ เมื่ออีกฝ่ายยังคงเงียบและถือโอกาสลุกกว่าเดิม ร่างสูงทำตนเป็นกำแพงหนาขยับเข้ามาบดเบียดแนบชิดเสียจนไม่เหลือช่องว่าง

ภาคินโน้มใบหน้าลงพิจารณาปฏิกิริยาของอีกฝ่าย ท่าทางแบบนี้แสดงว่าไม่เคยเจอใครขอจีบมาก่อนน่ะสิ แต่ถ้าเป็นแบบนั้นจริงสาเหตุมันคืออะไร ใครบ้างจะโง่ไม่อยากเป็นแฟนกับคนสวยระดับนางงามแบบนี้วะ หรือว่าจะตั้งมาตรฐานผู้ชายที่เข้าหาไว้สูงก็เลยไม่มีใครผ่านด่านเข้ามา แต่งานนี้เขาน่าจะสอบผ่านนะเพราะมั่นใจในความหล่อของตัวเองเต็มร้อย

“หมออยากรู้จริงๆ เหรอครับ” ไม่พูดเปล่าแต่ใบหน้าหล่อร้ายยังยื่นเข้ามาใกล้จนลมหายใจรดรินใบหน้า นฤมลเผลอกลั้นหายใจไปชั่วขณะ ก่อนจะตั้งสติผลักร่างของอีกฝ่ายอย่างแรงจนกระเด็นกลับไปอยู่ที่เดิม อย่างน้อยก็สร้างระยะห่างที่ทำให้เธอสามารถโต้ตอบกลับเขาได้อย่างไม่อึดอัด

“ดิฉันเป็นหมอ มีหน้าที่รักษาคนไข้ ก็ย่อมต้องอยากรู้ว่าคุณเป็นโรคอะไรมา ถึงต้องการให้ดิฉันรักษา หมอว่าเราไปนั่งคุยกันที่โต๊ะดีกว่า คุยตรงนี้ดูจะไม่เหมาะสักเท่าไร” นฤมลรีบออกเดินนำไปก่อนที่อีกฝ่ายจะทันได้โต้อะไรออกมาอีก

ร่างเพรียวทรุดนั่งที่เก้าอี้ วางสองมือลงบนโต๊ะพลางมองสบตากับเด็กหนุ่มหน้าทะเล้นด้วยสายตาเรียบนิ่งไม่แสดงอารมณ์ ภาคินที่เห็นแบบนั้นก็ไม่ได้เอ่ยแซวอะไรเพียงยิ้มตาหวานใส่เท่านั้น คิดจะรุกจีบหมอก็ต้องมีชั้นเชิงว่าไหม

“ตกลงว่าคุณเป็นโรคอะไรมา ไม่สิ คุณมาที่นี่คงต้องการได้รับคำปรึกษา บอกเล่าปัญหาของคุณมาค่ะ หมอจะช่วยแก้ไขให้อย่างเต็มที่”

“แล้วถ้าปัญหาของผมมันใหญ่มาก หมอจะช่วยได้เหรอครับ ตอนนี้ผมกลุ้มมากจนคิดไม่ตกแล้วครับ จะหันหน้าไปพึ่งใครก็ไม่ได้ ผมรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นโรคประหลาด ชีวิตของผมมันเศร้ามาก คุณหมอเป็นคนเดียวที่จะสามารถช่วยผมได้นะครับ! ผมขอฝากความหวังทั้งหมดไว้กับคุณหมอเลย”

ไม่เพียงตีหน้าเศร้าเล่าความเท็จเท่านั้นแต่ภาคินถึงขนาดลงทุนลุกพรวดตรงดิ่งไปหาคุณหมอสวยรีบกุมมือเนียนนุ่มขึ้นแนบอกแกร่ง ส่งสายตาแห่งความหวังให้อย่างเต็มเปี่ยม นฤมลถึงกับนิ่งไป แต่พอตั้งสติได้ก็พยายามกระชากมือทั้งสองข้างออกจาการเกาะกุมของคนหน้ามึน

“ปล่อยมือหมอด้วย แล้วก็กลับไปนั่งที่ด้วยค่ะ หมอยินดีที่จะให้คำปรึกษา แต่คุณจำเป็นต้องไปกลับไปนั่งที่ เดี๋ยวนี้เลยค่ะ!”

“หมอ...หมอรังเกียจผมหรือครับ” น้ำเสียงสะอื้นมาพร้อมกับหยาดน้ำตาเอ่อคลอในดวงตาคมวาว ภาคินแสร้งทำหน้าเสียใจอย่างสุดซึ้ง ก่อนจะค่อยๆ ปล่อยมือออกจากคุณหมอสาว ร่างสูงลุกขึ้นยืน แล้วจึงหันหลังกลับเตรียมเดินออกไปจากห้องด้วยท่าทางหงอยเหงาผิดกับสีหน้าระรื่นตอนโผล่มาครั้งแรก

“เดี๋ยวก่อน! หมอยังไม่ได้ว่าอะไรเลย จะรีบกลับไปทำไม ตกลงว่าคุณอยากปรึกษาเรื่องอะไรกันแน่ ปัญหาของคุณมันใหญ่มากถึงขนาดที่ต้องทำหน้าซังกะตาย มีแต่คนรังเกียจเลยเหรอ บอกหมอมาเถอะค่ะ หมอจะได้ช่วยแก้อย่างถูกวิธี” เสียงเรียกของคุณหมอสาวทำให้ภาคินยิ้มออกมาด้วยความดีใจ เขากระตุกยิ้มเล็กน้อย ก่อนหันกลับไปด้วยใบหน้าเศร้าหมอง ดวงตาหลุบลงมองพื้นพร้อมกับตอบคำถามเสียงแผ่ว ทว่าดังกึกก้องเต็มสองรูหูของคนฟัง

“ผมเป็นโรคติดเซ็กส์...ช่วยบำบัดให้ผมทีครับ!”

“...!!!”