บำบัดสวาทพ่อผัว

จันดาถอดหมวกปีกกว้างลงกับแคร่ไม้ไผ่ พร้อมปลดผ้าเคียนหน้าออก เผยให้เห็นใบหน้าหวานงามผ่องที่ชื้นไปด้วยเหงื่อ เธอถอดเสื้อคลุมแขนยาวออกเหลือเพียงเสื้อทีเชิ้ตแขนสั้นกระชับตัว แล้วนั่งลงถอดรองเท้าบูทราคาถูกพร้อมด้วยถุงเท้า ก่อนจะเดินขึ้นบ้านไม้ชั้นเดียวทรงปั้นหยาเก่าแก่ริมคลองบ้านสวน ทุกอย่างเคลื่อนไหวอย่างคล่องแคล่วไม่ต่างจากคนสวนทั่วไป ผิดกับรูปร่างและหน้าตาของเธอที่ใครต่างก็มองว่า..ไม่น่าจะเกิดมาเป็นแค่ชาวสวน

จันดาเป็นแม่หม้ายสาวพราวเสน่ห์ เธอเคยแต่งงานกับนายทหารหนุ่มรูปงาม ใครๆ ต่างก็อิจฉาที่ชีวิตของเธอเหมือนฝัน จากลูกชาวสวนกลายเป็นลูกสะใภ้นายพล ทว่า..ชีวิตผาสุขของจันดาก็สิ้นสุดลงในเวลาเพียง ๓ ปีเท่านั้น เพราะนายทหารหนุ่มผู้เป็นสามีเกิดอุบัติเหตุเครื่องบินตก เขาเสียชีวิตโดยไม่ได้ร่ำลาเธอแม้สักคำ หญิงสาวหอบของกลับบ้านสวน เพราะไม่ต้องการเห็นภาพเก่าๆ ของอดีตสามีให้ตอกย้ำความรู้สึกเจ็บปวดอีก เธอกลับมาเป็นชาวสวนเหมือนเดิม ผิดก็แต่ว่า...เธอต้องอยู่เพียงลำพัง เพราะน้องชายออกเรือนไปแล้ว แต่ก็ยังอาศัยอยู่ในที่ดินแปลงข้างๆ ทำให้ช่วยเหลือเกื้อกูลกันได้บ้าง ในยามที่ต้องการความช่วยเหลือ

ชีวิตของคนเราไม่แน่นอน เพราะฉะนั้นควรทำชีวิตให้มีความสุข ก่อนที่ความสุขนั้นจะจากไป...แม่ของจันดาเคยบอกเธอไว้อย่างนั้น ในเวลานี้จันดายังมองไม่เห็นหนทางแห่งความสุขเลย เธอใช้ชีวิตเพียงวันผ่านวัน เพื่อให้ลืมความเจ็บปวดเท่านั้น

“น้าๆ มีโทรศัพท์มาหาน้า ผมเห็นโทร.มาหลายครั้งเลยรับให้”

เจ้าจุก หลานซึ่งเป็นญาติห่างๆ ที่เธอรับมาเลี้ยงไว้เพื่อเป็นเพื่อน ยิ้มแป้นรอรับ มันเอกเขนกนอนดูทีวีสบายใจ เพราะงานบ้านทำเสร็จเรียบร้อยแล้ว จึงสามารถเล่นเกมหรือดูทีวีได้

“ใครโทร.มาล่ะ”

จันดาถามอย่างไม่สนใจนัก เธอมีโทรศัพท์มือถือ แต่มักจะทิ้งไว้ที่บ้าน เพราะเวลาออกสวน ไม่อยากจะเสวนากับใครมันจึงกลายเป็นเหมือนโทรศัพท์บ้าน ที่ใครอยากติดต่อเธอ ก็ควรโทรศัพท์มาหาในเวลาที่เหมาะสม

“เขาบอกว่าชื่อลุงเดช น้ารู้จักหรือเปล่าล่ะ”

จันดานิ่งไป นายพลเดช ทำไมเธอจะไม่รู้จักล่ะ

“เขาว่าไงบ้าง?”

“ไม่เห็นว่าไง โทร.มาถามว่าน้าอยู่ไหม ฉันบอกไปว่าไม่อยู่ น้าไปทำงานสวน เขาเลยบอกว่าจะโทร.มาใหม่”

“งั้นหรือ?”

หญิงสาวพยักหน้ารับ แล้วเก็บความสงสัยเอาไว้ในใจ ก่อนจะมานั่งพักผ่อนที่ชานระเบียงบ้าน

นายพลเดช หรือพลตรีเดช เธอรู้จักดีทีเดียวว่าเขาเป็นใคร? แม้ว่าเธอจะเจอเขาเพียงแต่ไม่กี่ครั้ง ในวันแต่งงานของเธอ ในฐานะที่เขาเป็นพ่อผัวและเป็นผู้มีพระคุณในการไถ่ถอนที่ดินติดจำนองของเธอจนเกือบจะถูกยึด แล้วหลังจากนั้น...เขาก็ออกปฏิบัติหน้าที่ทางภาคใต้ กระทั่งมาเจอเธออีกครั้ง ในวันเผาลูกชายคนเดียวของเขา

นายพลติดต่อมาที่เธอ...มันเกิดอะไรขึ้นกับเขาหรือ?

******

นายพลเดช ยืนเปลือยกายหอบหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน หลังจากที่พยายามจะสานต่อเกมกามใส่สาวสวยหมวยอวบที่เขาสั่งซื้อมาจากเอเย่นต์ด้วยราคาแพงลิบลิ่ว แต่อาวุธเจ้ากรรมของเขามันไม่ยอมตื่นขึ้นมาทำงาน แม้ว่าเธอจะพยายามปลุกเร้าเขาสักเท่าไหร่ก็ตาม

"อืมม ท่านขา"

เสียงสาวสวยร้องครวญครางอย่างขัดใจที่ท่านนายพลที่ยังคงเค้าความหล่อเหลาไว้มาก แถมยังมีรูปร่างกำยำแข็งแรงและดูอ่อนกว่าอายุจริงนั้น ไม่สามารถทำให้เธอมีความสุขได้เลย แม้ว่าเธอเองจะงัดกลยุทธ์ใดๆ เข้ามาปลุกเจ้าอาวุธของท่านนายพลคนนี้ แต่สุดท้ายก็ล้มเหลว เพราะมันก็ยังนิ่งสนิมเหมือนเดิม

หญิงสาวใช้เรือนร่างสวยอวบอัดกอดรัดชายหนุ่มไว้แนบแน่น เธอซบใบหน้าสวยซุกเข้าที่แผงหน้าอกของเขาอย่างโลมเล้าอีกครั้ง หน้าอกอวบใหญ่ บดเบียดอยู่กับร่างกายแกร่งอย่างสยิวซ่าน ทั้งสองขาขาวเรียวยาวตวัดรัดรึงบั้นเอวเขาแน่น เพื่อส่ายเสียดเนินเนื้อไปกับท่อนอาวุธที่อ่อนปวกเปียก

“เฮ่อ...พอเถอะ ฉันมันไม่ไหวจริงๆ”

นายพลเดชผลักหญิงสาวออกอย่างเห็นใจ เขารู้ว่าเธอปลุกอารมณ์เขาจนสุดความสามารถแล้ว และเขาปลุกอารมณ์เธอ จนเธอปรารถนาและอยากมีอะไรกับเขาอย่างที่สุด แต่ผิดที่เขากลับทำอะไรเธอไม่ได้ ชายชาติทหารอย่างเขา รู้สึกเสียหน้าเป็นอย่างมาก

“ท่านขา...หนูทำอะไรผิดหรือคะ?”

“ไม่มีอะไรผิดหรอก ฉันแค่...แค่ยังไม่พร้อม”

เขาตอบปัดๆ ไป เพราะไม่อยากให้เธอรู้ถึงความบกพร่อง

“แต่ว่า คนของท่านจ้างหนูมานะคะ”

“ฉันรู้ เธอกลับไปเถอะ ฉันจะพักผ่อน”

ท่านนายพลผลักไสหญิงสาวออกไปจากห้อง

“มีห้องน้ำด้านนอก ออกไปใช้ที่นั่น”

“คะ?” หญิงสาวหันกลับมาด้วยความแปลกใจ ห้องของท่านนายพลมีห้องน้ำในตัว แต่กลับไล่เธอไปใช้ห้องน้ำภายนอก

“ไปเถอะ ฉันให้ไปก็ไป ฉันอยากอยู่คนเดียว”

ท่านนายพลตวาดไล่ จนทำให้หญิงสาวลนลานนุ่งผ้าเช็ดตัวและหอบเสื้อผ้าออกจากห้องไป ทิ้งให้นายพลเดชอยู่เพียงลำพังด้วยความกรุ่นโกรธ

******