ep2

มนัสวีเดินนวยนาดเข้ามาหาตฤณภาพ แล้ววางมือไว้บนบ่าของเขา ส่งสายตาแล้วยิ้มหวานให้ ตฤณภาพปลดมือของหญิงสาวออกแล้วเดินไปนั่งที่โซฟา หญิงสาวเดินตาม

“ว่าไงคะคุณอา...”

มนัสวีลงนั่งข้างตัวชายหนุ่มแล้วกระชับชิดเข้าไปอีก

“อย่าทำแบบนี้วี”

“ทำไมละคะ...ก็คุณอาเป็นพ่อเลี้ยงของวีไม่ใช่เหรอคะ

แม่เองก็พร่ำบอกอยู่ตลอดเวลาว่า ให้รักคุณอา....”

“รักอาให้เหมือนกับที่รักพ่อ!”

มนัสวีชะงัก ลุกขึ้นยืนแล้วคว้าแจ็คเกตยีนส์มาถือไว้

“วีคงรักคุณอา อย่างที่รักพ่อไม่ได้หรอกค่ะ พ่อของวีมีคนเดียว....แต่คุณอา..จะให้วีรักแบบไหน...คุณอาก็น่าจะรู้นะคะ”

มนัสวีสะบัดสะโพกออกไป ทิ้งให้ตฤณภพนิ่งงันอยู่กับที่ กลิ่นกายของหญิงสาวยังอบอวลอยู่ใกล้ๆ เขา... เรือนร่างที่กระชับชิดเมื่อสักครู่..ไม่ใช่เขาไม่รู้สึก มนันยาเสียไปปีกว่าแล้ว...แต่เขาก็ยังคงคิดถึงเธอ มนันยาเป็นหญิงสาวที่เป็นทั้งพี่สาวที่ดี ให้คำปรึกษาเขามาตลอด ความใกล้ชิดระหว่างเธอกับเขา ก่อเกิดจนเป็นความรัก จนได้ใช้ชีวิตร่วมกัน เขาไม่เคยรังเกียจเธอที่มีลูกติด..แต่ไม่คิดว่า ลูกติดของเธอ จะสวยสะพรั่งขนาดนั้น มนันยาบอกกับเขาว่า มนัสวีรักเธอมาก และยอมรับที่จะให้เขาเป็นพ่ออีกคน เมื่อก่อนเขากับมนัสวีใกล้ชิดกันมาก ปรึกษากันได้ทุกเรื่อง เธอตั้งใจจะเข้าเรียนต่อที่มหาวิทยาลัยเอกชน แต่แล้วไม่รู้ทำไม จู่ๆ เธอก็ติดสินใจเหินฟ้าไปเรียนถึงกรุงเทพฯ และห่างไกลจากเขาและแม่ของเธอเอง

มหาวิทยาลัยที่นั่นดีกว่า...เธอบอกเหตุผลอย่างนั้น ทั้งที่จริงแล้ว เพื่อนๆ ของเธอที่เขารู้จัก ต่างก็บอกว่าเธอได้รับโควต้าให้เรียนที่มหาวิทยาลัยที่บ้านเกิดแล้ว ดูเธอก็ดีใจที่ไม่ต้องจากบ้านไปไหน แต่ไม่รู้ว่าเหตุผลใด ที่ทำให้เธอเปลี่ยนใจในวันสุดท้าย ก่อนจะเข้ารายงานตัว วันที่เขาไปส่งเธอที่สนามบิน เธอยังตรงเข้ามากอดเขาไว้ เหมือนกับจะร้องไห้ จนเขาอดหัวเราะไม่ได้ว่า หญิงสาวขี้แย

จากวันนั้นจนถึงวันนี้....เขาและเธอไม่ได้ใกล้ชิดกันเหมือนเคย และเธอดูแตกต่างไป จะว่าไป เธอแปลกเปลี่ยนไปตั้งแต่ แม่ของเธอเสีย เธอบินมาร่วมงานด้วยความโศกเศร้า ขังตัวเงียบอยู่ภายในห้อง กระทั่งงานเสร็จสิ้น เธอมาร่วมงานเผา แล้วกลับขึ้นไปที่มหาวิทยาลัย และไม่ติดต่อเขาอีกเลย

“เกิดอะไรขึ้นกับเธอ มนัสวี”

ตฤณภพเฝ้าถามตัวเอง...เพราะก่อนตาย มนันยาฝากฝังลูกสาวคนเดียวของเธอให้เขาดูแลอย่างดีที่สุด เพราะมนัสวีไม่เหลือใครแล้ว

******

มนัสวีกลับขึ้นมาบนห้อง นั่งมองข้าวของต่างๆ ที่อยู่ภายในห้องด้วยความหดหู่... เธอจากไปหลายปี แต่ที่ห้องนี้ก็ยังคงเหมือนเดิม..เหมือนกับว่าทุกอย่างรอเธอกลับมา มีแต่เขาคนเดียวกระมั่ง ที่ไม่ได้รอเธอ....

หญิงสาวเดินไปรูดม่าน เปิดให้แสงสว่างเข้ามาภายในห้อง บ้านของแม่มีสวนสวยอยู่ด้านล่าง ตรงกับหน้าต่างห้องนอนของเธอพอดี และเป็นมุมที่สวยที่สุดของตัวบ้าน...แม่มอบห้องนี้ให้กับเธอ บริเวณสวนสวยเบื้องล่าง เต็มไม้ด้วยไม้ดอกกลิ่นหอม ดอกไม้ในวรรณคดี รวมไปถึงสระบัวที่กำลังออกดอกสะพรั่ง และที่บริเวณศาลาริมสระบัวก็ปรากฏร่างของชายหนุ่มที่เธอคิดถึงมาตลอด เขานั่งอยู่มุมเดิมที่เคยนั่ง สายตาของเขาทอดมองไปข้างหน้า ในมือถือแก้วบรั่นดี..

มนัสวีมองชายหนุ่มด้วยความชื่นชม แล้วเธอค่อยๆ เปลื้องเสื้อลงช้าๆ สายตายังคงจับจ้องมองไปที่ชายหนุ่มอย่างไม่วางตา กระทั่งเสื้อผ้าทุกชิ้นกองอยู่ที่พื้น เธอก็ยังไม่ละสายตา

จากเขา

******

ตฤณภพทอดอารมณ์กับบรรยากาศเหงา เศร้า พร้อมกับเหล้าย้อมใจ...เขาไม่เคยลืมความรักของเขากับมนันยา และวันนี้ลูกสาวของเธอกลับมา...ทำให้เขารู้สึกหนักใจบางอย่าง โดยที่ตัวเองก็ยังไม่รู้ว่ามันเกิดจากอะไรกันแน่ ชายหนุ่มนั่งเพลินๆ ก็รู้สึกว่าถูกมองจากมุมหนึ่งของบ้าน เขาเหลือบตาขึ้นมองไปด้านบน แล้วชะงักกึก! ภาพของหญิงสาวเปลือยกาย ผมสยายเคลียร์ไหล่ งดงามไม่ต่างจากมนันยา หญิงสาวที่เขาคิดถึงอยู่เสมอ..แต่เมื่อเขาเพ่งมองจริงๆ กลับไม่ใช่...

เมื่อชายหนุ่ม รู้ว่าคนที่เปลือยกายอยู่หน้าต่างนั้นคือใคร เขาลุกขึ้นแล้วจ้องมองไปยังเธอ เพื่อให้รู้สึกตัว แต่เธอกลับจ้องมองมาที่เขาอย่างไม่มีทีท่าว่าจะสะทกสะท้าน มิหนำซ้ำยังจ้องตอบเขาเสียด้วย

ตฤณภพเมินมองไปอีกทาง หัวใจเต้นระส่ำ เขาบอกตัวเองว่าเขาโกรธ... โกรธที่หญิงสาวยั่วยวนเขา ราวกับเขาไม่ใช่พ่อเลี้ยง นึกอยู่ว่า ตัวเองจะขึ้นไปตักเตือนหญิงสาวเบาๆ แต่เมื่อคิดอีกที...อย่าดีกว่า เพราะถ้าเขาขึ้นไปตอนนี้ มีหวังว่า.....

“คุณอา ดื่มเหล้าหนักแบบนี้ทุกวันเหรอคะ”

เสียงหวานๆ ถามขึ้นด้านหลัง ทำให้ตฤณภพตัวชาไปทั้งร่าง เขารีบหันกลับมา ก็พบว่ามนัสวีแต่งตัวเรียบร้อยดี ด้วยเสื้อยืด กางเกงขาสั้น

“แปลกใจอะไรหรือคะ?”

หญิงสาวถามยิ้มๆ ตฤณภพอดไม่ได้ที่จะมองไปที่หน้าต่างห้องนั้นอีกครั้ง

“วีเองค่ะ เห็นคุณอามองขึ้นไป ก็เลยลงมาคุยด้วย”

หญิงสาวรู้ทันความคิดของเขาก็รีบบอกเสียเอง ตฤณภพเดินหนี แต่ถูกหญิงสาวคว้าแขนเอาไว้

“เดี๋ยวซิคะ...”

ตฤณภพมองมือที่เกาะแขนเขาไว้ แล้วมองไปที่หญิงสาว ความรู้สึกผิดเกิดขึ้นแวบเดียว ก่อนที่เขาจะแกะมือของเธอออก

“อายังมีงานต้องทำ แล้วค่อยคุยกัน”