บทที่ 2 ให้โอกาสคุณอีกสักครั้ง

“เกิดอะไรขึ้น ?!”

เพียงไม่นาน นายแพทย์วัยกลางคนที่สวมแว่นตาก็รีบร้อนเข้ามา

เมื่อเห็นเขา ผู้ป่วยและครอบครัวของคนที่เฝ้ามองอยู่รอบๆ ต่างก็พาทักทาย การแสดงออกนั้นเต็มไปด้วยความเยินยอและหวาดกลัวอยู่บ้าง

หมอวัยกลางคนคนนี้ดูสูงส่งราวกับเทพบนสวรรค์ เขาเพียงแค่พยักหน้ารับคำเท่านั้น

เฉ่าเต๋อในที่สุดก็เจอคนช่วยชีวิต เหมือนกับสุนัขชั่วที่เห็นเจ้าของไม่มีผิด

“หัวหน้าช่วยผมด้วย !”

ใบหน้าของหมอวัยกลางคนคล้ำลง และมองไปยังฉินเทียน

ฉินเทียนหันไปสบตาด้วยความเย็นชา เห็นป้ายชื่อที่อยู่บนอกคนนั้นเขียนว่า หัวหน้าแพทย์ แผนกเวชศาสตร์ฟื้นฟู หลี่เฉียง

“คุณหมอหลี่ !”

อยู่ไม่ไกล มีผู้หญิงแต่งตัวที่ดูน่าจะมาจากชนบท วิ่งเข้ามาอย่างตื่นตระหนัก

เธอรีบวิ่งเข้าไปตรงหน้าหลี่เฉียง ก้มหน้าโค้งคำนับ พร้อมกับนำซองอังเปาที่ถือมายัดใส่มือหลี่เฉียง

“ซองอังเปาของเราไม่ได้มากมายนัก นี่สองพันหยวน รวบรวมมาจากญาติๆ ที่บ้านเกิดฉันเอง”

“คุณหมอหลี่ ขอร้องล่ะ คุณต้องช่วยลูกชายฉันนะคะ !”

หลี่เฉียงหน้าคล้ำ แถมยังแสดงความไม่พอใจเล็กน้อย: “ขอโทษด้วยครับ ตามกฎของโรงพยาบาล ห้ามรับสินบน”

“คุณรีบกลับไปเถอะ !”

ขณะพูดก็ทิ้งซองอังเปาลงพื้น

คนที่สายตาเฉียบคมต่างก็มองออกว่า มันเป็นเพราะจำนวนเงินมันน้อยเกินไป

หญิงชนบทคุกเข่าลงกับพื้นพร้อมกับขอร้องวิงวอน แต่หลี่เฉียงก็ยังคงนิ่งเฉย

เขามองไปทางฉินเทียนพร้อมเหยียดยิ้มเย็น กล่าวว่า: “ไม่ว่าคุณจะเป็นใคร ตอนนี้ก็ปล่อยหมอของพวกเราซะ แล้วไปมอบตัวที่สถานีตำรวจ”

“ไม่แน่ว่าโทษหนักอาจจะกลายเป็นเบา”

“ไม่อย่างนั้น คุณจะถูกจำคุก คุณและครอบครัวของคุณ จะถูกขึ้นบัญชีดำทางการรักษา”

เมื่อได้ยินว่า “บัญชีดำทางการรักษา” หยางยู่หลันก็เอ่ยอย่างโกรธเคืองอีกครั้ง: “ฉินเทียน แกมันไอ้สารเลว !”

“แกจะเป็นคนรนหาที่ตายทำไมต้องมาลากพวกเราไปด้วย !”

“ยังไม่รีบปล่อยหมอเฉ่าอีก ขอโทษซะ !” จากนั้นก็ผลักฉินเทียนออกไปด้วยความหยาบคาย

ฉินเทียนประหลาดใจ

ในความทรงจำนั้น แม่ยายคนนี้เป็นผู้หญิงที่ใจดีอ่อนโยน มีความรู้และมีเหตุผล

ห้าปีที่ผ่านมา เพื่อปกป้องลูกสาว เธอต้องเจอกับอะไรบ้าง ?

หยางยู่หลันโค้งคำนับหลี่เฉียง: “ขอร้องล่ะ ได้โปรดอย่าหยุดรักษาซูซูเลยนะคะ !”

“ผมตรวจสอบข้อมูลมาแล้ว สถานการณ์ของเธอในตอนนี้ สามารถรักษาหายได้”

ในที่สุดเฉ่าเต๋อก็เป็นอิสระ รีบเข้าไปต่อว่าอย่างดุเดือด: “หัวหน้า คุณต้องช่วยผมนะ !”

“ผมก็แค่ขว้างหยางยู่หลันเอาไว้ไม่ให้เธอจากไป เพราะว่าค่ารักษาพยาบาลของเธอยังไม่ได้ชำระต่างหาก”

“ไม่นึกเลยว่าไอ้คนต่ำช้านี่ จะลงมือกับผมซะขนาดนี้ !”

“หัวหน้าครับ ถ้าวันนี้ปล่อยมันไป ในอนาคตเราจะรักษาผู้ป่วยอื่นๆ ยังไงล่ะครับ !”

ในขณะนั้น รภป.ก็รีบวิ่งเข้ามาจากระยะไกล พร้อมทั้งถือกระบองเอาไว้ในมือ

นำมาด้วยคนหัวล้าน ตาเป็นรูปสามเหลี่ยม เอ่ยเสียงดัง: “หัวหน้าหลี่ เกิดอะไรขึ้น ?”

“พวกนักเลงอยู่ตรงไหน ?”

ที่แท้ ตอนที่หลี่เฉียงเข้ามา เขาก็ได้แจ้งรปภ.เอาไว้ก่อนแล้ว

ในตอนนั้น เขาก็ชี้ไปยังฉินเทียน

“เหล่าหวัง ไอ้คนนี้ไงที่เป็นคนทำร้ายหมอ รบกวนการทำงานของพวกผม”

เหล่าหวังโบกมือ รปภ.สิบกว่าคนก็รีบเข้ามาล้อมฉินเทียนเอาไว้ในทันที

หลี่เฉียงควบคุมสถานการณ์เอาไว้ได้อย่างง่ายดาย เขามองไปทางฉินเทียนแล้วแสยะยิ้ม:

“ตอนนี้ปัญหามีอยู่สองอย่าง หนึ่งคือแม่ยายพาภรรยาของนายเบี้ยวจ่ายค่ารักษาพยาบาล”

“ทั้งหมดสามแสนห้าหมื่นหยวน”

เขายกมือขึ้น แพทย์ฝึกหัดที่อยู่ข้างๆ ก็รีบยื่นใบเสร็จกองหนึ่งให้ทันที

“อย่างที่สอง นายใช้กำลังทำร้ายหมอ การบาดเจ็บนี้ ถ้าไม่ได้เงินค่ารักษาสองแสนก็ไม่อาจปล่อยไปได้”

“ตอนนี้รวมทั้งสองอย่างเข้าด้วยกัน ฉันจะให้ราคาพิเศษแก่นายเป็นห้าแสนหยวน ว่าไง”

“ไอ้หนุ่ม นายเก่งนักไม่ใช่เหรอ ? จ่ายมาห้าแสนหยวนสิ แล้วฉันจะปล่อยนายไป”

“ไม่งั้น——”

“นายต่อยตีเก่งนักใช่ไหม ? ถ้าเก่งจริงๆ ก็ตามมาเทียบกับรปภ.ของพวกเราหน่อยสิ”

“หากชนะ ฉันจะปล่อยนายไป ว่าไง ?”

เฉ่าเต๋อรวมทั้งแพทย์ฝึกหัดสองคนต่างก็หัวเราะขึ้นมา

ในความคิดของพวกเขานั้น เห็นฉินเทียนตัวคนเดียว มันเป็นไปไม่ได้อยู่แล้วที่จะไปเป็นคู่แข่งของรปภ.เยอะขนาดนั้นได้

ฉินเทียนในตอนนี้ คงเป็นปลาที่อยู่บนเขียงรอให้พวกเขาแล่แต่โดยดี

“ไอ้หนุ่ม บอกตามตรงนะ หัวหน้าหลี่ของพวกเราน่ะ อีกไม่นานก็จะได้เลื่อนตำแหน่งเป็นรองผู้อำนวยการแล้ว”

“มามีเรื่องกับรองผู้อำนวยการของพวกเรา จะบอกให้แกรู้นะว่าอะไรคือพลังที่แท้จริง !”

“ผู้อำนวยการหลี่เพียงแค่ยกมือ เขาก็ามารถบดขยี้แกทั้งครอบครัวได้แล้ว !” เฉ่าเต๋อหัวเราะเสียงดัง

หยางยู่หลันทั้งโกรธทั้งโมโห ชี้นิ้วไปทางฉินเทียนแล้วสาปแช่งยกใหญ่ เรื่องมันมาถึงจุดนี้แล้ว เธอทำได้เพียงต่อว่าว่าฉินเทียนทำผิดเท่านั้น

ฉินเทียนที่เงียบไปอยู่ครู่หนึ่งเอ่ยขึ้น: “คุณแม่ ดูแลซูซูนะ ผมจะจัดการทางนี้เอง”

เขาหยิบมือถือออกมาแล้วโทรออก และพูดเสียงเย็น: “เช็คให้หน่อยว่าผู้อำนวยการโรงพยาบาลประชาชนที่หนึ่งของหลงเจียงคือใคร”

“ภายในสามนาที เขาต้องมาปรากฏตัวต่อหน้าฉัน !”

พูดจบ ไม่รอให้อีกฝั่งได้ตอบก็วางสาย

อะไร แกคิดว่าแกคือใคร ? ถึงได้กล้ามาสั่งผู้อำนวยการของพวกเรา ?

หลี่เฉียงหัวเราะออกมา

เฉ่าเต๋อหัวเราะเสียงเย็นพร้อมเอ่ย: “คนแซ่ฉิน แกคิดว่าจะรายงานต่อผู้อำนวยการแล้วจะได้เรื่องงั้นเหรอ ?”

“ถ้าเขาฟังแก ฉันจะกินขี้โชว์เลย !”

ฉินเทียนไม่สนใจ ยืนเอามือไพล่หลังรออย่างใจเย็น

“คนไหนคือคุณฉิน ?!”

และก็เป็นเวลาสองนาที ชายชราที่มีผมขาวทั้งศีรษะรีบวิ่งมาจากทางอาคารอันห่างไกล

เขาวางตัวดูดี แค่มองก็รู้ได้ว่าอยู่ในตำแหน่งสูงมาเป็นเวลานาน แต่ในเวลานั้น ใบหน้าของเขากลับเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก

“ผู้อำนวยการหม่า !” หลี่เฉียงรีบเข้าไปต้อนรับ พร้อมพูดอย่างตื่นเต้น: “ไม่นึกเลย ว่าด้วยเรื่องเล็กน้อยเท่านี้จะทำให้คุณมาด้วยตนเอง”

“คุณรีบกลับไปพักผ่อนเถอะ ก็แค่คนไข้เบี้ยวจ่ายค่ารักษา พอถูกจับได้ก็ทำร้ายคนอื่น คุณไม่ต้องห่วงนะครับ ผมจะจัดการมันให้ได้อย่างแน่นอน”

“คนแซ่ฉินนั่นต้องถูกลงโทษอย่างหนัก !”

เฉ่าเต๋อและแพทย์ฝึกหัดอีกสองคน ทักทายด้วยรอยยิ้มเต็มหน้า

หม่ายง ผู้อำนวยการของโรงพยาบาลประชาชนที่หนึ่ง บอกได้เลยว่า ในโรงพยาบาลนี้น่ะ เขาคือพระเจ้า

หลี่เฉียงจะได้รับการเลื่อนตำแหน่งเป็นรองผู้อำนวยการหรือไม่นั้น ล้วนขึ้นอยู่กับคำพูดของหม่ายง

หม่ายงไม่สนใจหลี่เฉียงที่อยู่ตรงหน้า เมื่อเขาเห็นฉินเทียนที่ถูกรปภ.ห้อมล้อมเอาไว้ ก็อดใจสั่นไม่ได้

ในสถานการณ์ที่ดูอันตราย แต่ท่าทางของฉินเทียนกลับนิ่งสงบมาก

เขาผ่านคนมานับไม่ถ้วน ไม่ทันใดก็รู้สึกถึงพลังเหนือธรรมชาติที่แผ่ออกมาจากร่างกายของฉินเทียน

ในนั้นยังมีไอสังหารอยู่จางๆ อีกด้วย

เขามีลางสังหรณ์ว่า ถึงแม้ไอสังหารนั่นจะดูเบาบาง แต่หากมันปะทุขึ้นมา มันคงทำลายล้างโลกได้อย่างแน่นอน

นึกถึงเมื่อครู่นี้ ที่ประธานสมาคมการแพทย์โทรมาด้วยตนเอง เขาก็รู้ตนเองได้พบกับชายผู้ยิ่งใหญ่เข้าแล้ว

เมื่อพบเจอกับผู้ยิ่งใหญ่แล้ว อย่างน้อยก็ต้องสานสัมพันธ์เอาไว้สักหน่อย เขาคงจะสามารถก้าวไปอีกขั้นได้ใช่ไหม ?

ดังนั้น หม่ายงจึงมีระมัดระวัง และแสดงท่าทางประจบประแจงออกสักสองสามส่วน

“คุณคือคุณฉินใช่ไหมครับ ?”

“ผมคือหม่ายง เป็นผู้อำนวยการของที่นี่”

“ตรงนี้คนเยอะลายตา โปรดไปดื่มชาที่ออฟฟิศผมก่อนดีกว่า”

“คุณวางใจได้ ผมจะตรวจสอบเรื่องนี้ให้ชัดเจนในทันที และจัดการมันอย่างเหมาะสมเองครับ”

เมื่อได้ยินดังนั้น ทุกคนต่างก็ตกใจจนอ้าปากค้าง

“ผู้อำนวยการหม่า คุณจำคนผิดหรือเปล่า ?” หลี่เฉียงทำหน้างุนงง “ไอ้หนุ่มแซ่ฉินนี่มัน——”

“หุบปาก !” หม่ายงตะคอกอย่างรุนแรง

ฉินเทียนปาใบเสร็จจ่ายเงินใส่หน้าของหม่ายงอย่างไม่ไว้หน้า และเอ่ยอย่างเย็นชา: “มีปัญหาที่ตรงนี้”

“ผมจะให้โอกาสคุณสักครั้ง ถ้าจัดการได้ไม่ดี คุณก็ไสหัวออกไปพร้อมกับพวกเขาซะ !”