บังเอิญเป็นเสือ 10 - ภาพพจน์ช่างมันก่อน

ไอรดายืนช็อคไปชั่วขณะ ก่อนตั้งสติได้

“ห๊ะ ฉันนี่อะนะแย่งผู้ชายของคุณ คุณพูดบ้าอะไรเนี่ย” ไอรดาเผลอลืมตัวแวดกลับ ก่อนที่จะเริ่มรู้สึกถึงสายตารอบข้างที่มองมาที่เธอเป็นตาเดียว

เธอหันมองคนรอบข้างอย่าง ๆ อึ้งก่อนจะรีบเก็บอาการทั้งที่ใจเดือดปะทุอยู่ในใจ

“คุณเป็นใครคะ ทำกับไอย์แบบนี้ทำไม ไอย์ไม่ได้รู้จักคุณ” แม้เนื้อตัวจะเปียกปอนไปด้วยไวน์แต่ไอรดาก็คีฟลุคด้วยการเชิดหน้าขึ้น ท่าทางราวกับนรวเอกที่โดยตัวร้ายมาหาเรื่อง แน่นอนฉากนี้เธอจำมันได้จากละครที่ตัวเองเคยแสดง

“ก็หล่อนไปดินเนอร์กับพี่หมอของฉัน! หล่อนคิดว่าจะแย่งพี่หมอจากฉันไปใช่ไหม”

ว่าเข้านั่น!!

“พี่หมอ?”

ถึงตอนนี้ไอรดาเลยถึงบางอ้อ ว่าพี่หมอที่ว่า คงหมายถึงหมอมาร์ตินสุดหล่อนั่น ที่เธอไปดินเนอร์เมื่ออาทิตย์ก่อน

“อ่า…คุณคะ เราไปกินข้าวด้วยกันแค่ครั้งเดียวแบบนั้นยังไม่เรียกว่าแย่งนะคะ คุณเข้าใจผิดอะไรไปหรือเปล่า”

“ไอย์พอ! เลิก! เลิกต่อร้องต่อเถียงอายคน” มาดามเอี้ยวตัวไปกระซิบ เมื่อเห็นพนักงานบริกรกรูเข้ามาเพื่อช่วยเหลือ ยิ่งถูกตกให้เป็นเป้าสายตา

“เจ้ว่า ตอนนี้เธอควรรีบไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนจะถึงเวลานัด เพราะเหลืออีกสามสิบนาทีที่ผู้บริหารเอดิลอสจะมาถึง ส่วนทางนี้เจ้เคลียร์เอง” มาดามเตือนสติ ในขณะที่ไอรดาเพิ่งนึกขึ้นได้ เงินร้อยล้านจะหายวับ ถ้าเธอยังเสียเวลาอยู่ตรงนี้

“วะว้าย จริงด้วย งั้นไอย์ไปเปลี่ยนชุดก่อนนะเจ้” ไอรดาหันขวับก่อนจะยกชายกระโปรงแล้วเตรียมวิ่ง

ทว่าพอหันหลัง…สายตาดันไปปะทะกับสายตานับสิบที่มองมาด้วยสายตาแปลก ๆ ไอรดาจำต้องทิ้งชายกระโปรงลงแล้วยิ้มหวาน

“ไม่มีอะไรค่ะ มันเป็นเรื่องเข้าใจผิดกันเล็กน้อย” เธอโน้มศีรษะให้ทุกคน ก่อนจะเดินเก็บอาการออกไปเกือบจะพ้นหน้าประตูห้องอาหาร สวนกลับผู้จัดการโรงแรมที่เดินกลับเข้ามาด้วยสีหน้าตกใจ

“เกิดอะไรครับคุณไอรดา”

“พอดีไอย์แค่เดินชนกับผู้หญิงคนนั้นโดยบังเอิญ เลยมีเรื่องเข้าใจผิดนิดหน่อย” ไอรดาหันไปทางมาดามแอปเปิ้ลที่กำลังยืนกันท่าไม่ให้หญิงสาวปริศนาคนนั้นที่กำลังโวยวายแว๊ดเดินตามมา

“เออ ว่าแต่ด้านหน้ามีรถของโรงแรมไหมคะ ไอย์ว่าจะรีบไปเปลี่ยนชุดที่ห้องเสื้อ คือ…ห้องเสื้อไม่ได้ไกลจากโรงแรมเท่าไหร่นักน่ะค่ะ น่าจะทันกับที่ผู้บริหารคุณจะมา”

เธอไม่อยากต่อความยาวสาวความยืดเลยอ้างว่าเดินชน ในขณะที่ผู้จัดการมีสีหน้าดูตื่น ๆ

“ดะ ได้ครับ เชิญทางนี้” ผู้จัดการรีบเดินนำออกมาจากห้องอาหาร

แต่ทว่าเวลากระชั้นชิดแบบนี้ ไอรดาเดินนวยนวดไม่ได้อีก เธอก้มมองนาฬิกาบนหน้าจอมือถือ ใจคอเริ่มไม่ดี

“ไม่เป็นไรค่ะผู้จัดการไม่ต้องไปส่งไอย์ เดี๋ยวไอย์วิ่งไปจะดีกว่า เกรงว่าจะไม่ทันเวลา” เธอโค้งศีรษะให้ผู้จัดการอย่างรีบร้อน ก่อนจะมือยกชายกระโปรงขึ้นเล็กน้อย แล้ววิ่ง…

ภาพพจน์ตอนนี้ถ้ารักษาไว้ไม่ทันแล้ว ช่างแม่ง!

นาทีนี้เงินร้อยล้านสำคัญกว่า!

@ด้านหน้าโรงแรม

รถสัญลักษณ์พิเศษของโรงแรมเพิ่งเข้ามาจอด ไอรดาที่กึ่งเดินกึ่งวิ่งเพิ่งมาถึงใบหน้าหวานสอดสายตามองหา ก่อนจะเข้าใจไปเองว่ารถตรงหน้าคือคันที่ผู้จัดการน่าจะสั่งคนเตรียมรถเอาไว้ให้ หารู้ไม่ว่ารถของเธอยังเคลื่อนมาไม่ถึงเลยด้วยซ้ำ

พนักงานโรงแรมต้อนรับยังไม่ทันเปิดประตูให้เธอขึ้น แต่ไอรดายกมือห้าม ประหนึ่งว่า…

ไม่ต้องค่า งานรีบ!

พอรถคันดำตรงหน้าจอดสนิท ไอรดาเปิดประตูพรวดขึ้นไปนั่งที่ด้านหลัง

“ไปสุขุมวิทด่วนค่ะ”

“คุณครับ” คนขับรถในเชิ้ตขาวใส่สูทสีเทาเข้มหันมามอง ไอรดามองสบตาอึ้ง

ชุดฟอร์มพนักงานขับรถประจำโรงแรมจำเป็นต้องเนี๊ยบขนาดนี้ไหมก่อน ที่สำคัญ…พระเจ้าขา พนักงานขับรถคนนี้ หล่อยิ่งกว่าดาราที่ไอรดาเคยแสดงมาด้วยกันนับสิบเท่า เธอแทบไม่อยากจะเชื่อเลยว่าแค่พนักงาน โรงแรมจะคัดคนหล่อมากหล่อมายขนาดนี้มาทำงาน

แต่ไม่ได้สิ ไม่ใช่เวลาที่ไอรดาจะมาปลาบปลื้มกับความหล่อของพนักงานขับรถ

“อย่าถามค่ะ ชุดฉันเปื้อนเพราะเกิดการเข้าใจผิดเล็กน้อย เพราะฉะนั้นคุณรีบพาฉันไปที่ห้องเสื้อลาติเน่ก่อน ก่อนที่ฉันจะชวดเงินร้อยล้าน ออกรถค่ะ!”

เธออธิบายพร้อมออกคำสั่งเสร็จสรรพ เข้าใจว่าเขาคงมองเธอ เพราะเห็นว่าเธออยู่ในสภาพเธอเลอะเทอะเปรอะเปื้อนไปทั้งตัว

เมื่อเห็นว่าคนขับรถยังคงหันมามองเธอนิ่ง ๆ ในท่าเดิม ไอรดาเลยชักสีหน้าก่อนเอ่ยปากออกคำสั่งอีกครั้ง

“เร็วสิคะ ฉันรีบมากนะคะ นี่ฉันต้องมาคุยงานกับผู้บริหารโรงแรมนี้ตอนสิบโมง ถ้าฉันชวดเงินร้อยล้านฉันจะให้เขาไล่นายออก!”

หึ…เหมือนไอรดาจะได้ยินเสียงแค่นหัวเราะในลำคอจากพนักงานขับรถตรงหน้า ก่อนที่เขายอมหันกลับไปมองทางตรงแล้วเคลื่อนรถขับออกไป