EP 3 : ไลฟ์สไตล์ต่างกัน

ตอนที่ 3 : ไลฟ์สไตล์ต่างกัน

คฤหาสน์ของจัสติน

ช่วงเช้าของวันใหม่

หญิงสาวร่างเล็กมองตัวเองผ่านกระจกเงาภายในห้องแต่งตัว ร่างอรชรสวมชุดนักศึกษารัดรูป กระโปรงสั้นเหนือเข่า ผมสีน้ำตาลหม่นอมเทาปล่อยยาวสลวยรับกับใบหน้าหวานซ่อนเปรี้ยว

หญิงสาวตัวเล็กแต่ใจใหญ่ กล้าได้กล้าเสีย และไม่ยอมใครถ้าตัวเองไม่ผิด ภายนอกดูเป็นคนแรงแต่ถ้าได้รู้จักจริงๆจะรู้ว่าเธอนั้นไม่ได้แรงเหมือนรูปลักษณ์ที่คนอื่นมอง ใครหลายคนต่างคิดว่าเธอคือผู้หญิงแรด แต่นั่นเป็นเพียงเปลือกนอกที่สร้างขึ้นเพื่อไม่ให้ตัวเองตกเป็นเหยื่อของสังคม แต่บางครั้งความแรงของเธอก็ตกเป็นเป้าสายตาของคนที่หมั่นไส้

แต่นั่นมันเรื่องของคนอื่น ไม่ใช่เรื่องของเธอ สวย เริด เชิด คำพูดเตือนใจสำหรับผู้หญิงที่ชื่อ อันดา

น้ำหอมกลิ่นเซ็กซี่ขวดสีทองถูกฉีดประโคมตามร่างกาย ไม่ว่าจะเดินผ่านใครก็ต้องมองเหลียวหลัง เป็นกลิ่นที่ยั่วยวนปลุกเร้า

ริมฝีปากบางที่ถูกเคลือบด้วยลิปสติกสีชมพูนู้ดฉีกยิ้มกว้าง มือเรียวเล็กคว้ากระเป๋าแบรนด์หรูคล้องไหล่และเดินออกจากห้องนอนด้วยสีหน้าสดใส ไร้ซึ่งความงัวเงีย

"กลิ่นหอมไปยันบนห้องเลยค่ะ วันนี้มีอะไรทานคะ"

อันดายิ้มด้วยสีหน้าสดใสเมื่อเดินมาถึงโต๊ะอาหาร วางกระเป๋าแบรนด์หรูลงข้างกายและมองอาหารเช้าฝีมือแม่นับดาวด้วยความสุข เผยรอยยิ้มทักทายครอบครัว

"วันนี้มีซุปฟักทองทานคู่กับขนมปังกรอบ สำหรับคนเก่งของแม่นับดาว" นับดาวตอบกลับลูกสาวคนโต ใบหน้าที่มีริ้วรอยตามอายุเต็มเปี่ยมไปด้วยความสุข

"อันดาอยากตื่นเช้ามาทานอาหารแบบนี้ทุกวันเลยค่ะ ถูกใจอันดามาก"

"เอาใจแม่เก่งยืนหนึ่ง แต่กลับบ้านทุกวันให้ได้ก่อนเถอะ เดี๋ยวก็นอนคอนโด" อันนาแซวพี่สาว เสียงของพี่สาวสุดที่รักดังไปจนถึงชั้นบน

"วันนี้มีอะไรให้อันนาบำรุงสมองคะแม่"

"หึ...ออดอ้อนเก่งไม่ต่างจากพี่นะอันนา" อันดาแซวน้องสาวที่เดินมากอดแม่และทำสีหน้าออดอ้อนตามประสาเด็ก

เธอกับอันนาห่างกันสี่ปี พอได้เห็นน้องใส่ชุดนักเรียนมัธยมปลายปีสุดท้ายแอบใจหาย เด็กน้อยที่เธอเลี้ยงมากับมือโตขึ้นเรื่อยๆ จากชุดนักเรียนวัยอนุบาลจนตอนนี้ใกล้จะได้ใส่ชุดนักศึกษาแล้ว ได้เห็นพัฒนาการของน้องทำให้เธอภูมิใจ เหมือนอันดาเป็นแม่อีกคนของอันนา อุ้มมาตั้งแต่ตัวน้อย ๆ ไม่ว่าจะไปไหนต้องมีของมาฝากน้องเสมอ

"อ้อนแต่แม่ แล้วพ่อคนนี้ล่ะ"

จัสตินทำสีหน้าน้อยใจที่ลูกสาวทั้งสองออดอ้อนแม่ข้ามหน้าข้ามตา ราวกับตัวเองเป็นทาสอากาศ ใบหน้าคมเปลี่ยนไปตามช่วงอายุ แต่ความเปลี่ยนแปลงเต็มเปี่ยมไปด้วยความสุขและรอยยิ้มตั้งแต่มีครอบครัว มีลูกน้อยที่ตอนนี้โตเป็นสาวหมดแล้ว

"อันดารักพ่อจัสตินนะคะ"

"อันนารักพ่อจัสตินค่ะ สุดที่รักของอันนา"

ฟอด...

สองสาวหอมแก้มสากของพ่อคนละข้างเพื่อปลอบขวัญ บรรยากาศโต๊ะอาหารเต็มไปด้วยรอยยิ้มและความสุข ถ้าวันไหนที่อันดามีเรียนเช้ามักจะได้กินข้าวกันพร้อมหน้าพร้อมตาแบบนี้ก่อนไปเรียน

"กินอาหารเช้าได้แล้วเดี๋ยวไปเรียนสาย"

"ค่ะแม่นับดาว" สองพี่น้องประสานเสียงตอบรับ

ต่อให้จะเป็นช่วงเช้าแต่ทุกคนมีใบหน้าที่สดใสและยิ้มแย้มให้กัน เป็นเหมือนพลังงานแห่งความสุขที่ทำให้เช้านี้สดใส

"เทอมนี้แม่เห็นเกรดของทั้งสองคนแล้ว แม่กับพ่อมีเพียงสิ่งเล็กๆที่จะมอบให้เพื่อเป็นกำลังใจในการเรียน"

อันดาฟังแม่พูดและมองใบหน้าพ่อกับแม่สลับกันไปมา ไม่นานกล่องสร้อยเพชรได้ถูกเลื่อนมาตรงหน้าอันดากับน้องสาว

"รางวัลสำหรับคนเก่งของพ่อทั้งสองคน"

"สวยมากเลยค่ะ" อันดาตาลุกวาว ไม่ต่างกับน้องสาวที่รีบวางช้อนลงเพื่อหยิบสร้อยเพชรมาดู

"ของสวยงามแบบนี้เหมาะกับลูกสาวคนสวยทั้งสองคน"

"ขอบคุณนะคะ"

"แม่กับพ่อขอบคุณลูกทั้งสองเช่นกันที่เป็นเด็กดีตั้งแต่เล็กยันโต ใครจะมองลูกสาวแม่ยังไงแม่ไม่สนใจ เพราะไม่มีใครรู้จักนิสัยที่แท้จริงของทั้งสองคนได้ดีเท่าพ่อแม่ ตั้งแต่เด็กยันโตลูกทั้งสองไม่เคยทำให้พ่อกับแม่ผิดหวัง ยิ่งผลการเรียนยิ่งไม่ต้องห่วงเลย"

ริมฝีปากบางยิ้มร่าด้วยความสุข ไม่ใช่ปีแรกที่ได้ของขวัญตอบแทนเรื่องเรียน แต่เมื่อไหร่ที่เราทั้งคู่เรียนดี ได้รางวัลจากโรงเรียน พ่อกับแม่มักมีเซอร์ไพรส์เป็นของขวัญที่มีมูลค่าให้เสมอ รวมถึงวันเกิดของเราทั้งคู่ด้วย

เทอมนี้เธอสอบได้เกรดเฉลี่ยสามจุดเก้าแปด อีกนิดจะสี่จุดศูนย์ศูนย์อยู่แล้ว ต่อให้เที่ยวเล่นกินดื่มสังสรรค์ตามประสาวัยรุ่นแต่ไม่เคยละทิ้งเรื่องเรียน

1 ชั่วโมงต่อมา…

บรื้นนน…

รถสปอร์ตคันหรูสีดำเงาวับได้ขับออกจากคฤหาสน์หลังใหญ่ หลังจากโบกมือลาน้องสาวที่ขึ้นรถตู้คันหรูเพื่อให้คนขับรถไปส่งหน้าโรงเรียน

พ่อจัสตินจะให้ขับรถไปเรียนก็ต่อเมื่อขึ้นมหาวิทยาลัยเท่านั้น ครอบครัวของเรามีรถหลายสิบคันและพร้อมให้ขับเสมอ แค่รอเวลาและความเหมาะสมก็เท่านั้น เหมือนที่ตอนนี้เธอได้ขับไปเรียน

มือเรียวเล็กกดเปิดฟังเพลงไปพลางๆระหว่างขับรถอยู่บนท้องถนน ชีวิตวนเวียนอยู่แบบนี้ ดวงตากลมโตทอดยาวมองทางเบื้องหน้า รถติดเป็นเรื่องปกติไม่ได้ทำให้อันดาหงุดหงิดแต่อย่างใด ไม่ได้รีบร้อนเพราะยังเหลือเวลาอีกเยอะก่อนเข้าเรียน

มหาวิทยาลัยเอกชนชื่อดัง

หญิงสาวร่างอรชรในชุดนักศึกษารัดรูป ผมสีน้ำตาลหม่นอมเทาเดินเข้ามายังจุดที่นัดเจอกับเพื่อนสาวทุกครั้งที่มาถึงมหาวิทยาลัย

"เฮ้...รอนานไหม"

"รอเป็นเรื่องปกติแล้วล่ะ ฉันชินละ" เนเน่ไหวไหล่และเหน็บแนมเพื่อนสาวเบาๆเป็นเรื่องปกติ

"ชินที่ถูกกัดเหมือนกัน ว่าแต่ยัยใบหม่อนยังไม่มาเหรอ"

"จิกมันจากเตียงอยู่เนี่ย อารมณ์เสียเหมือนกัน"

"สงสัยปาร์ตี้หนัก ไม่ก็เร่าร้อนกับผัวทั้งคืน"

"แกเดาผิด ผัวทิ้งต่างหาก"

"สงสัยต้องเลี้ยงปลอบขวัญซะแล้ว ตามมันมาเร็ว เดี๋ยวพี่จะพามันไปปลอบใจเอง เรื่องเหล้าเบียร์ให้นึกถึงพี่ไอ้น้อง"

อันดากอดอกทำสีหน้าเหนือกว่าให้เพื่อนสาวได้หมั่นไส้ เพราะเธอช่ำชองเรื่องพวกนี้ไม่น้อย

เรียนดีใช่ว่าจะเป็นเด็กเรียบร้อย ไม่เคยฟังเทศน์ฟังธรรม เธอเน้นฟังเพลงมันๆขับกล่อมไปด้วยเหล้ารสฝาด ช่วงเวลาว่างก็แค่ให้เสียงเพลงและฤทธิ์แอลกอฮอล์สร้างสีสันให้ชีวิตตัวเองคลายความเครียด แต่เมื่อมีสอบได้ติวกันหัวหมุน และไม่เคยทำให้ครอบครัวผิดหวัง