1 พรหมไม่ได้ลิขิต

แสงไฟระยิบระยับของคริสตัลแชนเดอเลียสะท้อนความหรูหราไปทั่วห้องบอลรูมของโรงแรมห้าดาว เสียงดนตรีบรรเลงคลอเบา ๆ ผสมกับเสียงผู้คนที่สนทนากันจอแจ ชุดราตรีสวยหรูหลากหลายสีสันพลิ้วไหวไปมา ยิ่งทำให้บรรยากาศของงานการกุศลยามค่ำคืนนี้ดูมีชีวิตชีวาขึ้นอีกหลายเท่าตัว

อิงฟ้า ในชุดราตรียาวสีขาวบริสุทธิ์ เดินตามคุณแม่เข้ามาในงานอย่างงง ๆ เธอแทบจะจำไม่ได้แล้วว่านี่เป็นครั้งที่เท่าไหร่ที่คุณแม่พยายามจับเธอแต่งตัวสวยออกงานสังคม หลังจากที่อิงฟ้าเพิ่งบินกลับมาจากอังกฤษได้ไม่ถึงเดือน เหตุผลเดียวที่คุณแม่ยกมาอ้างคือการต้องให้ลูกสาวฝึกออกงานสังคมและเจอคนที่เหมาะสมเสียที

“ลูกต้องหัดเข้าสังคมบ้างนะอิงฟ้า กลับมาอยู่เมืองไทยแล้ว อีกหน่อยจะได้มาบริหารงานแทนคุณพ่อ ลูกต้องรู้จักผู้หลักผู้ใหญ่เอาไว้บ้าง” คุณวิภาผู้เป็นมารดาพยายามบอกบุตรสาว แต่มือก็ยังคงประคองแขนลูกสาวเดินวนไปทั่วงาน ก่อนจะแนะนำให้อิงฟ้ารู้จักกับบรรดาแขกเหรื่อที่เป็นนักธุรกิจชื่อดัง

“งานวันนี้คนเยอะเลย รับรองเดี๋ยวลูกอาจจะได้เจอเพื่อนใหม่ ๆ บ้าง” คุณวิภาพูดพลางเหลือบมองบุตรสาวที่ทำเพียงยิ้มเจื่อน ๆ ตอบรับทุกคนไปตามมารยาท ไม่ได้รู้สึกตื่นเต้นหรืออยากรู้จักใครเป็นพิเศษ ใจจริงแล้วเธออยากกลับไปนอนดูซีรีส์ที่ห้องมากกว่า

ทันใดนั้น อิงฟ้าเห็นร่างสูงโปร่งในชุดสูทสีเข้มยืนอยู่ไกล ๆ แต่เมื่อคุณแม่ของเธอเห็นชายหนุ่มคนนั้น สีหน้าก็แปรเปลี่ยนไปเล็กน้อย เหมือนไม่ค่อยอยากเจอหน้าเขามากนัก

“อ้าว! คุณวิภา สวัสดีครับ” เสียงทุ้มต่ำและนุ่มลึกดังขึ้นข้างกายอิงฟ้า มารดาของเธอหันไปยิ้มต้อนรับก่อนจะเชิญบุคคลนั้นเข้ามาคุยอย่างสนิทสนม อิงฟ้าหันไปมองตามเสียง

“สวัสดีค่ะคุณทรงพล แหม่!!!... ไม่เจอกันนานเลยนะคะ” คุณวิภาทักทายอย่างเป็นกันเอง พร้อมรอยยิ้มจริงใจ

“งานยุ่งน่ะครับ คุณวิภา คุณธีระไม่ได้มาด้วยหรือครับ” ชายหนุ่มตอบด้วยน้ำเสียงเรียบพร้อมด้วยคำถามที่เหมือนอยากจะรู้ว่าคนข้างกายคุณวิภาคือใคร

“นี่หนูอิงฟ้าค่ะ ลูกสาวของดิฉันเอง เพิ่งกลับจากอังกฤษ ก็เลยให้มาออกงานแทนคุณพ่อเค้าบ้าง” คุณนายวิภาหันมาดันหลังบุตรสาวเบา ๆ เป็นสัญญาณให้แนะนำตัว อิงฟ้าแนะนำตัวไปตามมารยาท

“หนูขอตัวไปห้องน้ำก่อนนะแม่” อิงฟ้ารีบบอกกับผู้เป็นมารดา เพราะดูแล้วเหมือนว่ามารดาจะพยายามเชียร์ผู้ชายคนนี้ให้เธอ ซึ่งเธอไม่ได้สนใจเลยแม้แต่น้อย

อิงฟ้ารีบปลีกตัวออกมาจากวงสนทนา เธอเดินไปตามทางเดินที่เงียบสงบกว่าภายในงาน หวังจะหลบเลี่ยงสถานการณ์ที่น่าอึดอัดนี้ แต่ในใจกลับว้าวุ่นคิดถึงชายหนุ่มที่เธอเพิ่งเห็นเมื่อครู่ ชายผู้มีออร่าโดดเด่นสะดุดตา อิงฟ้าจำได้ว่าแม่ของเธอยังไม่เคยแนะนำให้เขารู้จักกับเธอเลย

แต่เพียงแค่เสี้ยววินาที เขาก็ปรากฏกายขึ้นด้านหลังเธอ ราวกับเป็นเงาที่เดินตามมาโดยไร้สุ้มเสียง หัวใจของอิงฟ้าเต้นระรัวอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เมื่อเห็นใบหน้าของเขาชัด ๆ อีกครั้ง ใบหน้าคมคายรับกับสันกรามที่โดดเด่น จมูกโด่งเป็นสันรับกับริมฝีปากหยักได้รูป ผมสีเข้มถูกเซ็ตอย่างเป็นระเบียบ แต่ก็ยังคงมีความเป็นธรรมชาติที่น่ามอง แสงไฟที่ส่องกระทบทำให้ผิวของเขาดูสว่างราวกับมีออร่าเป็นของตัวเอง

“เดินหาอะไรอยู่หรือเปล่าครับ” เสียงทุ้มต่ำที่คุ้นหูดังขึ้นจากด้านหลัง ทำให้เธอสะดุ้งเล็กน้อย

“คือว่า ฉันเดินหาห้องน้ำค่ะ” อิงฟ้ารีบบอก แม้ในใจจะดีใจที่ได้เจอเขาอีกครั้ง แต่ก็พยายามเก็บอาการ

“อ๋อ เดินตรงไปสุดทางนี้ แล้วเลี้ยวขวาครับ” เขาตอบด้วยน้ำเสียงเรียบ ๆ

“จะรบกวนเกินไปมั้ยคะ ถ้าจะให้คุณช่วยเดินไปส่งหน่อย คือว่า...”

“เชิญครับ” เขาเอ่ยสั้นๆ และออกเดินนำพาเธอไปยังห้องน้ำโดยไม่ถามเหตุผล

“ค่ะ” อิงฟ้าตอบรับ เธอก้าวเดินตามเขาไปอย่างเงียบ ๆ หัวใจเต้นแรงไม่หยุดเมื่อได้เดินเคียงข้างเขา เมื่อสักครู่อิงฟ้ากำลังจะเอ่ยบอกเขาว่า...มันมืดฉันกลัว แต่ก็ไม่ทัน ทั้งที่จริง ๆ แล้วเธอไม่ได้กลัวความมืดเลยแม้แต่น้อย เพียงแต่อยากจะอยู่ใกล้เขานานขึ้นเท่านั้น

ทันใดนั้นเอง อิงฟ้าก็สะดุดกับชายกระโปรงตัวเองอย่างไม่ได้ตั้งใจ ร่างกายเซถลาไปด้านหน้าอย่างรวดเร็ว

“ระวัง!!!” เสียงทุ้มต่ำดังขึ้นพร้อมกับมือแข็งแรงที่คว้าแขนเธอไว้แน่น ก่อนที่จะดึงเธอให้กลับมายืนได้อย่างมั่นคง

“โอ๊ะ โอ๊ยยย ขอโทษค่ะ ฉันซุ่มซ่ามไปหน่อย” อิงฟ้าก้มหัวขอโทษ ใบหน้าร้อนผ่าวด้วยความอาย

“คุณเป็นอะไรหรือเปล่า” เขาถามด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง แต่แฝงความห่วงใยเล็กน้อยในแววตา

“ป่ะ เปล่าค่ะ” อิงฟ้ารีบหันไปเผชิญหน้ากับเขาเต็มตัว หัวใจเต้นโครมครามจนแทบจะทะลุออกมานอกอก แววตาของเขาที่เพิ่งสบกับเธอตรง ๆ นั้น... เย็นชาราวกับน้ำแข็งขั้วโลก ดวงตาคมกริบแต่ไร้อารมณ์ใด ๆ ราวกับว่าสายตาของเธอไม่มีความหมายใด ๆ เลยสำหรับเขา

แต่ถึงอย่างนั้น... ความหล่อเหลาของเขาก็ยังคงฉายชัดจนยากจะละสายตา ออร่าความโดดเด่นที่แผ่ออกมารอบตัวทำให้เธอรู้สึกเหมือนกำลังยืนอยู่ต่อหน้าเทพบุตร แต่เป็นเทพบุตรที่เข้าถึงยาก เขาเย็นชาและเมินเฉยกับผู้หญิงสวย ๆ อย่างเธอจนน่าแปลกใจ

“ฉันอิงฟ้านะคะ” อิงฟ้าไม่รอช้า เมื่อสบโอกาสเธอก็แนะนำตัวด้วยน้ำเสียงที่พยายามทำให้เป็นปกติที่สุด พร้อมรอยยิ้มที่ฝืนให้ดูเป็นธรรมชาติ

“ผมดลภพครับ” ชายหนุ่มพยักหน้ารับเล็กน้อย เป็นการตอบรับที่สั้นและห่างเหิน แต่นั่นก็เพียงพอแล้วสำหรับอิงฟ้าในตอนนี้

ดลภพ... ชื่อนั้นช่างติดอยู่ในหัวใจเธอเหลือเกิน ตั้งแต่วินาทีแรกที่ได้เห็นหน้ากัน อิงฟ้าก็รู้สึกเหมือนโดนดึงดูดเข้าหาอย่างไม่อาจต้านทานได้ ทั้งที่เขาดูเย็นชาขนาดนี้

เขาสนทนากับเธอแค่ไม่กี่ประโยค ก่อนจะขอตัวเดินจากไปอย่างสุภาพ แต่ทุกย่างก้าวของเขายังคงตรึงสายตาของอิงฟ้าไว้ เธอได้แต่ยืนมองแผ่นหลังที่ห่างออกไปเรื่อย ๆ ในใจกลับเต็มไปด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย